Ες αύριον -ή και μεθαύριον- τα σπουδαία

Έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω φωνές σαν κι αυτές που δημοσιεύω παρακάτω. Δε θυμάμαι που βρήκα αυτό το απόσπασμα, νομίζω πως δεν έχει σημασία κιόλας, αλλά γράφτηκε τώρα πρόσφατα με την ευκαιρία της εκλογής του Δ. Χριστόφια στο ανώτατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Οι ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να πατούν πια σε δύο βάρκες …Οι ελληνοκύπριοι έχουν για πολλά χρόνια βολευτεί σε ψευδαισθήσεις. Πατούν σε δύο βάρκες. Από τη μια απορρίπτουν λύση τύπου Ανάν. Από την άλλη, όμως, επιμένουν στο μη ρεαλιστικό στερεότυπο της συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους σ’ ένα ενιαίο κοινό κράτος…Ξεχνούν πως το πραγματικό δίλημμα είναι διχοτόμηση τύπου Ανάν ή διχοτόμηση που κατά το δυνατόν θα εξασφαλίζει τα συμφέροντα του κυπριακού Ελληνισμού. Δεν υπάρχει πια περιθώριο ούτε για να διατηρηθεί η σημερινή ασταθής ισορροπία της μη λύσης. Από τη στιγμή που η Κύπρος εντάχτηκε στην Ε.Ε., το Κυπριακό κατέβηκε οριστικά από το ράφι…».

Η ανάγνωση τέτοιων δημοσιευμάτων με κάνουν να θυμώνω, γιατί μου υπενθυμίζουν την άποψη ορισμένων οι οποίοι ισχυρίζονται πως το κυπριακό πρόβλημα είναι ένας βραχνάς για την Ελλάδα και πως πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αυτό γιατί έχουμε και άλλα, πιο σοβαρά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε. Δεν αναγνωρίζουν -ή μήπως το γνωρίζουν;- πως τέτοιες αντιλήψεις και διαθέσεις μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, όπου η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει ποικίλα θέματα, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, αλλά περί άλλων τυρβάζει (Ζαχοπουλειάδα και παράπλευρα θέματα, οικονομικά σκάνδαλα πάσης φύσεως, αλληλοφαγώματα ΜΜΕδων, Σκοπιανό, bloggers κ.ά.).

Με ενοχλεί, με θυμώνει, με εξοργίζει το γεγονός ότι όλα –μα όλα- τα θέματα τα εκκρεμή, δεν τα αντιμετωπίζουμε vis-a-vis, αλλά τα αφήνουμε στον …πανδαμάτορα χρόνο. Καταφεύγουμε στη …μη λύση τους, τα παραδίδουμε (υπό μορφή …σκυταλοδρομίας) η μία κυβέρνηση στην επόμενη, δημιουργούμε επιτροπές (σοφών ή μη) για να τα επεξεργαστούν να προτείνουν και να …μην εφαρμοστούν, τα παραπέμπουμε σε …διεθνή διαιτησία, τα …αρχειοθετούμε (όταν δε μας συμφέρει), τα βγάζουμε από τη ντουλάπα για να τα ξαναμνημονεύσουμε και τα παραπέμψουμε στις …ελληνικές καλένδες.

Να απαριθμήσω ορισμένα: Κυπριακό, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικά, ασφαλιστικό, άναρχη «εισβολή» λαθρομεταναστών (ωπ, σας προλαβαίνω: άλλο υποδοχή, φιλοξενία, παροχή κάθε είδους ανθρωπιστικής βοήθειας, τακτοποίηση, χορήγηση ασύλου ακόμη και υπηκοότητας και άλλο «εισβολή»), παιδεία, κτηματολόγιο, ρυθμιστικά πόλεων, δασολόγιο, αυθαίρετα, η δημόσια διοίκηση (εδώ θέλω να τοποθετηθώ απέναντι σε όλους τους υπουργούς οι οποίοι όταν δεν έχουν νέες ιδέες, προτάσεις και οράματα ..ευαγγελίζονται την εξυγίανση του δημόσιου τομέα) και άλλα πολλά. Προσθέστε κι άλλα τόσα. Τόσα, όσα θυμάστε από τα …παιδικά σας χρόνια.

Και ξανάρχομαι στο κυπριακό. Για την ακρίβεια στην Κύπρο. Η νέα διακυβέρνηση νομίζω δίνει το μήνυμα και στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στον Κεντροαριστερό (ή αριστεροκεντρικό) χώρο: ότι μπορούν -αν θέλουν- να καταλήξουν σ’ ένα modus vivendi, για να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει. Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν. Μήπως εκεί βρεθεί η λύση. Το know how υπάρχει. Οι κυπράιοι το δοκίμασαν και το ξαναδοκιμάζουν.