Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Σκέψεις μα κι ευχές σ' ένα Γιώργο

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους....

Είναι λίγο η άνοιξη, είναι λίγο οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες, είναι λίγο η διάθεση, είναι λίγον η οικονομική συγκυρία με το ΔΝΤ και όλα μαζί που μόνο κάποιοι στίχοι και κάποιες μελωδίες σαν κι αυτή που με καλμάρουν, με γεμίζουν αισιοδοξία, μου γεμίζουν τις μπαταρίες.

Χρόνια Πολλά στους Γιώργηδες και στις Γεωργίες όπου κι αν βρίσκονται, μα πιο πολύ στο δικό μου Γιώργο και να του ευχηθώ καλή τύχη στη ζωή και καλή προκοπή!

Καλό Σαββατοκύριακο και όσοι μπορείτε κάντε μια βουτιά και για μας.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Ο ρόλος των ΜΜΕ μέσα από μια ταινία

Απέχω αρκετό καιρό από την επικαιρότητα επειδή συνειδητά το αποφάσισα. Βαρέθηκα και σιχάθηκα τα ίδια και τους ίδιους. Έκλεισα την τηλεόραση στις ειδήσεις, βλέπω που και που κάποια ξένη ταινία και κάποια ντοκιμαντέρ. Ψες, Πέμπτη 9 το βράδυ, έτυχε να …περάσω από το Star και έπεσα σε μια ξένη ταινία, “Η εξέγερση”. Η ταινία αφορούσε τη «μάχη του Σιάτλ», την πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά της παγκοσμιοποίησης, με την ευκαιρία της προσπάθειας των ΗΠΑ να διοργανώσουν Σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ).
Λίγα λόγια για τη "μάχη" για την ταινία: Με την ευκαιρία της διοργάνωσης της Συνόδου, η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών της Αμερικής, προσπάθησε να ασκήσει πιέσεις στον πρόεδρο Κλίντον διοργανώνοντας μια διαδήλωση, τη μεγαλύτερη κινητοποίηση του εργατικού κινήματος από το 1991. Συμμετείχαν χιλιάδες αριστεροί, μαζί με οικολόγους, ακτιβιστές, αναρχικούς, οι οποίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυτόν τον διεθνή οργανισμό. Νεαροί ακτιβιστές έκλειναν δρόμους με καθιστικές διαμαρτυρίες ή απέκλειαν τις εισόδους των ξενοδοχείων όπου έμεναν στελέχη του ΠΟΕ, εμποδίζοντας με τέτοιους τρόπους την ομαλή διεξαγωγή της συνόδου.
Αυτό που μου …έμεινε από την ταινία, δεν ήταν τόσο οι ενέργειες των ακτιβιστών, των διαδηλωτών και κάποιων νεαρών που έσπαζαν βιτρίνες, ούτε οι ενέργειες της αστυνομίας ή αργότερα της εθνοφυλακής, που ήσαν από βίαιες έως βάρβαρες. Αυτό που μου έμεινε είναι ο χειρισμός των γεγονότων από τα ΜΜΕ, η χρήση της εικόνας από την τηλεόραση.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ειρηνικά και παρόλο που οδηγούσαν σε ματαίωση της συνόδου, ο Δήμαρχος δεν έδινε εντολή στην Αστυνομία για επέμβαση. Οι πιέσεις που δεχόταν ήσαν μεγάλες και για να γίνουν εντονότερες επιστρατεύτηκαν οι …γνωστοί άγνωστοι και τα ΜΜΕ. Η τηλεόραση άρχισε να δείχνει σπασμένες βιτρίνες, μεγαλοποίησε τις «καταστροφές» και ο δήμαρχος επιτρέπει την επέμβαση αστυνομίας. Ανυπολόγιστες οι ποσότητες χημικών που χρησιμοποιήθηκαν, μέχρι και έφιππα τμήματα, χρήση λαστιχένιων σφαιρών και τσουβάλιασμα διαδηλωτών σε φυλακές.


Η τηλεόραση δε δείχνει τίποτε απ΄ όλ’ αυτά, …επιμένει στο σπάσιμο βιτρινών. Οι διαδηλωτές εξαγριώνονται από τη βιαιότητα και τη βαρβαρότητα της αστυνομίας, η κατάσταση φτάνει στα άκρα και επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο δήμαρχος πείθεται να κληθεί η εθνοφυλακή. Τα ΜΜΕ όμως σιωπούν. Οι φυλακές γεμίζουν χειροδεμένους διαδηλωτές, ώσπου… Ώσπου η τηλεόραση κάνει μία …στροφή και δείχνει τη βαναυσότητα των δυνάμεων καταστολής. Δήμαρχος και Αρχηγός της αστυνομίας παρακολουθούν αμήχανοι την εξέλιξη των διαδηλώσεων και καταλαβαίνουν το τέλος τους. Η Σύνοδος ματαιώνεται, οι φυλακισμένοι απελευθερώνονται και το κίνημα νικά. Έστω μια νίκη προσωρινή γιατί οι κυβερνήσεις, στις επόμενες Συνόδους δεν ξαναπιάστηκαν στον ύπνο.

Αυτά τα ΜΜΕ είναι που δημιουργούν την «κοινή γνώμη», αυτά την κατευθύνουν, αυτά «εκλέγουν» κυβερνήσεις, αυτά επιβάλλουν υπουργούς, νομοσχέδια και νόμους, αυτά «κυβερνούν». Αυτό συμβαίνει παντού, σε όλα τα σημεία του πλανήτη, στην Ελλάδα. Τα ΜΜΕ εν είναι απρόσωπα. Είναι γνωστοί σε όλους, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοπαράγοντες και ταυτόχρονα ιδιοκτήτες ΜΜΕ, μιας τηλεόρασης, μιας εφημερίδας βρε αδερφέ. Γιατί χωρίς αυτά, τα ΜΜΕ, δε μπορούν να …δράσουν ελεύθερα. Παρεμπιπτόντως, αγοράζουν και μια ΠΑΕ ή ΚΑΕ για να έχουν και …ερείσματα στους οπαδούς. Τα καταφέρνουν, πάντα τα καταφέρνουν γιατί έχουν τη δύναμη να διαμορφώσουν και να ελέγξουν. Γι αυτό και οι ραδιοσυχνότητες ακόμα δεν έχουν μοιραστεί, δεν έχουν τακτοποιηθεί. Μπορεί οι ημιυπαίθριοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ταχτοποιήθηκαν, οι ραδιοσυχνότητας όμως ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Θηλυκά που …προκαλούν στη Λάρισα

Διαβάζω σε τοπική εφημερίδα για …τριάντα θηλυκά που ήρθαν στη Λάρισα και προκαλούν, μου διεγείρει το ενδιαφέρον: ωχ, πάλι σκέφτομαι, κάποιες ...Τζούλιες ξαναχτύπησαν. «'Εχασα την αυθεντική Τζούλια, θα πάω να δω αυτές», σκέφτηκα με την πρώτη. «Πρέπει να βρω ένα τρόπο να της το …πασάρω», η επόμενη σκέψη∙ φοβού τη φλούφλαινα και …παντόφλα φέρουσα! «Πάω κάπου να δω ζωντανά τον αγώνα ζωής και θανάτου της ΑΕΛάρας» της αμολάω και φεύγω.
Ντύνομαι, άρχισε να φυσάει το απόγευμα και φεύγω. Σε 8’ φτάνω, παρκάρω τη μοτοσικλέτα μου και …σεμνά και ταπεινά, εισέρχομαι στο χώρο όπου και οι …Τζούλιες. Νάτες, μπροστά μου. Η πρώτη εντύπωση είναι θετική∙προκλητικές, «καλοντυμένες», οι περισσότερες στα κόκκινα, σέξι, προσεγμένες στη λεπτομέρεια, «του κουτιού». Ανακαλύπτω πως …έχουν τα χρονάκια τους, μερικές «γεννήθηκαν» στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά παραμένουν νέες, ακόμη και χωρίς φτιασίδια. Τις απολαμβάνω, τις φωτογραφίζω, δεν μου επιτρέπουν να τις αγγίξω αλλά τις γδύνω με τα μάτια. Είμαι έτοιμος να σας τις παρουσιάσω, μιας και δεν είμαι σίγουρος αν θα κατέβουν και Αθήνα ή όπου αλλού βρίσκεστε.

Ξέρω που πάει το μυαλό σας, πονηρούλες και πονηρούληδες. Ο γερομπισπίκης φλούφλης, θα σκέφτεστε, τρελάθηκε. Ή πως η φλούφλαινα …αγρίεψε. Λοιπόν, δεν πρόκειται ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο ούτε για κάποιο τρίτο. Δεν είναι γυναίκες, αλλά μοτοσικλέτες πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς, θηλυκές είναι! Πρόκειται για περίπου 30 δίκυκλα ή τρίκυκλα που συνθέτουν την 3η Έκθεση Κλασικής Μοτοσικλέτας και Vespas, της Λέσχης Κλασικής Μοτοσικλέτας και Vespas Λάρισας.

Κύριοι και κυρίες, απολαύστε τες...



Οι μοτοσικλέτες και βέσπες έχουν ηλικίες μεγαλύτερες από τους κατόχους τους ξεκινώντας από μοντέλα του 1939 μέχρι και το 1975. Αναφέρουμε ορισμένες μάρκες όπως BMW, ZUNDAPP, DKW, ARDIE, WANDERER, NSU, VICTORIA, SOLEX, και φυσικά VESPA, LAMBRETTA πολλές άλλες.


Αξίζει να πούμε ότι οι μοτοσικλέτες και τα μοτοποδήλατα αυτά κυκλοφορούν σχεδόν καθημερινά στην πόλη. Είναι μηχανές του …παρελθόντος χρόνου, μηχανές για όνειρα και ευχαρίστηση, όχι για άγχος και τρεχάματα!


Όπως πάντοτε συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, υπάρχει και η superstar, έτσι κι εδώ. Τα βλέμματα και το χειροκρότημα απέσπασε η παρακάτω ...γκόμενα.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Ω γλυκύ μου έαρ πού έδυ σου ο ...κάλλος;

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά με Υγεία, Χαρά και Αγάπη. Είθε η Άνοιξη αντάμα με την Ανάσταση να οδηγήσει τις ζωές μας σε μια ανάταση, να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της καθημερινότητας στην οποίαν μας οδηγούν χρόοοονια τώρα οι κυβερνώντες. Αυτοί δηλαδή που εμείς επιλέγουμε να μας κυβερνήσουν. Είναι να αναρωτιέται κανείς, από την επανάσταση του '21 ίσαμε σήμερα, ήμασταν ποτέ ανεξάρτητο κράτος, για να απολαμβάνουμε την ελευθερία, την ευημερία, την κοινωνική δικαιοσύνη; Νομίζω πως όχι, γιατί από τη στιγμή που μας έχουν επιβάλει ουσιαστικά την αγορά, ανανέωση και βελτίωση του πολεμικού μας εξοπλισμού, για ποια ανεξαρτησία να μιλήσουμε; Τέλος πάντων, για άλλο ξεκίνησα, αλλού οδηγούμαι.

Οδηγώ στο δρόμο Ελασσόνας-Λάρισας, μέσω Δαμασίου, Τυρνάβου, είμαι μόνος στο αυτοκίνητο, ακούω το 2ο και απολαμβάνω …πράσινο. Τώρα τι συνειρμός είν’ αυτός; Απολαμβάνω το πράσινο λόγω του …Παναθηναϊκού και της επικείμενης κατάκτησης του πρωταθλήματος (Σύλλογος Μεγάααλος δεν υπάρχει άαααλλος….). Απολαμβάνω το πράσινο ελέω …ΠαΣοΚ και πασών των πρασινοφρουρών (ΓΑΠ, ΓΑΠ, ΓΑΠ… όπως λέμε γαβ, γαβ, γαβ…). Απολαμβάνω, εν τέλει πράσινο εξαιτίας του οργασμού της Μητέρας Φύσης με … (αλήθεια με τι, με ποιον;). Καθ’ οδόν αναφωνώ το …«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου …τεκνό, πού έδυ σου …ο κάλλος;» (ενθυμούμενος την …εθνική Τζούλια, μέρες ….άγιες που περάσαμε!!).

Αλλά ας επανέλθω στην …τάξη (ωχ, είπα τάξη και θυμήθηκα πως τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολειά. Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος, ε;). Που λέτε, η φύση οργιάζει. Έφτασε η ώρα της Μεγάλης κορύφωσης του …θείου δράματος, της επικονίασης των φυτών.

Επικονίαση: η λειτουργία εκείνη κατά την οποία οι ώριμοι γυρεόκοκκοι μεταφέρονται στα επίσης ώριμα στίγματα των υπέρων (αλήθεια, γιατί πάντοτε και αενάως το αρσενικό κυνηγά το θηλυκό, είναι κάτι που η Επιστήμη στο οποίο ποτέ δεν απάντησε) για να γίνει έτσι δυνατή η γονιμοποίηση και γενικότερα η αναπαραγωγή των φυτών. Όταν τα άνθη είναι αρρενοθήλεα (τσ, τσ, τσ, Σόδομα και Γόμορα…), έχουν δηλαδή και στήμονες και ύπερο (πέστα ρε άνθρωπέ μου αρσενικοθήλυκα να καταλάβουμε δηλαδής), η επικονίαση είναι δυνατό να είναι άμεση -η γύρη δηλαδή που κάθεται στο στίγμα να προέρχεται από το στίγμα του ίδιου άνθους. Το είδος αυτό της γονιμοποίησης ονομάζεται αυτογαμία και είναι σπάνιο (και στα ανθρώπινα όντα βεβαίως βεβαίως), γιατί οι στήμονες και ο ύπερος του άνθους δεν ωριμάζουν πολλές φορές ταυτόχρονα. Συνήθως τα στίγματα των αρρενοθήλεων ανθών επικονιάζονται είτε από τα γειτονικά άνθη –γειτονογαμία- (…γιατί καλέ γειτόνισσα, κακούργα δολοφόνισσα…) είτε από άνθη άλλων φυτών -σταυρογαμία (για τα ανθρώπινα όντα αυτό ονομάζεται ξενογαμία μήπως ή ...γαμοσταυρίδι;). Ο τρόπος αυτός της γονιμοποίησης ονομάζεται αλλογαμία και είναι ο μοναδικός για τα φυτά με μόνο αρσενικά -στήμονες- ή μόνο θηλυκά –ύπερο (φυσικά πράματα δηλαδή, μόνο που εμείς το λέμε και …μονογαμία, νομίζω;).
Η επικονίαση γίνεται με τη βοήθεια του ανέμου -ανεμογαμία- (πώς λέμε …ανεμογκάστρι!), του νερού -υδρογαμία- (να υποθέσω πως εννοεί στην μπανιέρα δυο δυο…; ) ή και ορισμένων ζώων ζωογαμία (κτηνοβασία ένα πράμα!). Ο κυριότερος όμως τρόπος επικονίασης είναι η εντομογαμία (ε αυτό, στο ανθρώπινο είδος δεν έχει καταγραφεί ποτέ στα χρονικά της ιατρικής). Τα έντομα πετώντας από λουλούδι σε λουλούδι για να πάρουν το νέκταρ, μεταφέρουν άθελά τους τη γύρη που κολλά στα πόδια τους. Γι` αυτό τα φανταχτερά χρώματα και το όμορφο άρωμα των λουλουδιών έχουν ως κυριότερο σκοπό να προσελκύσουν την προσοχή των εντόμων (τώρα κατάλαβα γιατί οι ανύπαντρες και τα μπακούρια φοράνε πολύχρωμα ρούχα και …λούζονται με ζιβανσύ και ψεκάζονται με αποσμητικά σπρέυ)..

Αρκετά φλυάρησα, λογοδιάρροισα για να ακριβολογώ (είδατε, και …λεξοπλάστης ο φλούφλης). Στις φωτογραφίες απολαύστε χρώματα και συνάμα, την προετοιμασία της αγροτικής παραγωγής, ξεκινώντας από τις αμυγδαλιές στην περιοχή του Δήμου ποταμιάς, τ’ αμπέλια, τις αχλαδιές και τα ροδάκινα του Τυρνάβου. Στα περβόλια, αυτή την εποχή επικρατεί τάξη και αρμονία που επιτυγχάνονται με εκείνα τα ...εξωγήινα μηχανήματα που αποκτήθηκαν μέσω επιδοτήσεων και που χρησιμοποιούνται το χειμώνα για καταλείψεις και αποκλεισμούς εθνικών οδών. Φυσικά αυτή η αρμονία και η τάξη επιτυγχάνονται και με πλήθος φυτοφαρμάκων, ενίοτε και με κοκτέηλ αυτώ!



Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Πρωταπριλιά και εθνική επέτειος στην Κύπρο

Πρωταπριλιά σήμερα και για μας τους κυπραίους σημαίνει κάτι διαφορετικό από …ψέματα. «Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή …» λέει και το γνωστό πατριωτικόν άσμα, δηλαδή γιορτάζουμε (εθνική γιορτή και αργία στην ιδιαίτερη πατρίδα μας) τον ξεσηκωμό κατά των άγγλων κατακτητών. Μόλις τώρα ξεφυλλίζοντας και την κυπριακή εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, διάβασα στην πρώτη σελίδα για …« 'Γκουαντάναμο' των Εγγλέζων με τους πολιτικούς κρατούμενους του ’55 και τις μαζικές φυλακίσεις, φρικτά βασανιστήρια και άθλιες συνθήκες διαβίωσης ως απάντηση της αποικιοκρατικής Αγγλία στον απελευθερωτικό αγώνα…». Ο αριθμός για τα κυπριακά δεδεομένα μέγα, 3361 Έλληνες της Κύπρου κρατήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την Κύπρο, χωρίς δίκη. Στην 3η σελίδα της ίδιας εφημερίδας διάβασα για τη «…συντήρηση της θηλιάς του θανάτου στα Φυλακισμένα Μνήματα… και για τα συναισθήματα δέους και θαυμασμού, τιμής και ευγνωμοσύνης που διακατέχουν όποιον βρεθεί μπροστά από αυτό το θυσιαστήριο…».

Με την ευκαιρία αυτή θυμήθηκα την πρόσφατή κάθοδό μου στην Κύπρο και την επίσκεψή μου σε λημέρια της ΕΟΚΑ και στα κρατητήρια των εγγλέζων στο χωριό Κοκκινοτριμιθιά. Δε θα γράψω κάτι αλλ' ούτε θα ανεβάσω φωτογραφίες από μέρη γνωστά και χειλιειπωμένα, όπως τα Φυλακισμένα Μνήματα στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, ή το Μουσείο Αγώνα, κοντά στην Αρχιεπισκοπή. Παρά μόνο για μέρη άγνωστα ή ...άβατα.


Πανοραμική άποψη του χώρου των κρατητηρίων της Κοκκινοτριμιθιάς


Στάθηκα με τη φωτογραφική μου μηχανή και απαθανάτισα στιγμιότυπα τα οποία σκέφτηκα να παρουσιάσω αντί οποιουδήποτε …λογυδρίου γι αυτήν την επέτειο. Περιττό να σας πω πως η συγκίνηση που με διακατείχε ήταν τεράστια.

Κατηφορίζοντας προς Πάφο, σε μια στροφή βλέπω μία Επιτύμβια Στήλη, σταματώ και διαβάζω...


και στη συνέχεια ανηφορίζω πεζός ένα χορταριασμένο μονοπάτι που με οδηγεί...







Σε μια επόμενη διαδρομή μου επισκέφθηκα το Μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου και το κρησφύγετο το Γρηγόρη Αυξεντίου, του επονομαζόμενου και "Σταυραετός του Μαχαιρά"





Σε λόφο απέναντι από το μοναστήρι, ένα τεράστιο σε όγκο και ύψος μνημείο απεικόνιζε τον Σταυραετό του Μαχαιρά, ενώ στη βάση του υπήρχε το γλυπτό που παρίστανε την καμένη σορό του ήρωα, έτσι όπως βρέθηκε στο παρακείμενο κρυσφήγετό του.



Σε χώρο της Μονής, έξω και δίπλα από αυτήν, υπάρχει Μουσείο Αγώνα της ΕΟΚΑ, στην αυλή του οποίου δεσπόζει ο τεράστιος ανδριάντας του Γρηγόρη Αυξεντίου.


Γυρίζοντας από Τρόοδος, σκεφτηκα να περάσω από την Κοκκινοτριμιθιά, εκεί όπου υπάρχουν τα κρατητήρια στα οποία ...φιλοξενήθηκαν από τους Άγγλους, κύπριοι αγωνιστεές και μη. Η  είσοδος ήτνα κλειστή και η εγκατάλειψη του χώρου είναι προφανής στις φωτογραφίες. Τέτοιοι χώροι-μνημεία, σε άλλες χώρες, δυτικές μα και ανατολικές ή πρώην ανατολικές, λειτουργούν, συντηρούνται και είναι επισκέψιμοι. Στο Βερολίνο, στο Νταχάου κι αλλού. Εδώ άραγε γιατί;



Εδώ τελειώνει το αφιέρωμά μου στην 1η τ' Απρίλη, που μόνο ψέματα δεν είπαμε στην Κύπρο, εκείνη τη χρονιά του 1955. Απ' ότι φαίνεται, είναι η μοίρα του ελληνισμού κάποιοι αγώνες που ξεκίνησε να μην έχουν τελειωμό. Ο Ελλαδικός ελληνισμός ξεσηκώθηκε το 1821 μα ακόμα και σήμερα, ο αγώνας για λευτεριά (ακόμα και από αυτά τα ...σπρέντς) συνεχίζεται. Το 1955 ο κυπριακός ελληνισμός ξεσηκώθηκε κατά των άγγλων για λευτεριά, μα ίσαμε σήμερα, λευτεριά δεν είδαμε και ο αγώνας συνεχίζεται. Είθε κάποτε να αναφωνήσουμε πως ο αγώνας, επιτέλους δικαιώθηκε!

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...