Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Από σήμερα –στα 55 μου –αποφάσισα να ξαναγίνω …Λιλλιπουπολίτης.

Στην ηλεκτρονική μου αλληλογραφία υπογράφω: "...εκ Κυρηνείας (Κ. Σαθά 3) Κύπρου ορμώμενος και εν Λαρίση (Γ. Σεφέρη 48, 41221) Θεσσαλίας διαμένων εργαζόμενος 
...coming from Kyrenia (K. Satha 3) Cyprus and living in Larissa (G. Seferi 48, 41221) Hellas". Αλλά από Κυριακή βράδυ, 28 Νοεμβρίου 2010, 8 παρά τέταρτο περίπου, πήρα τη μεγάλη απόφαση: αποδημώ –φτου φτου, όχι προς …Κύριον- αλλά σε άλλο Δήμο. Από …λαρισαίος πολίτης θα γίνω …Λιλλιπουπολίτης. Γιατί, και που είμαι λαρισαίος πολίτης, μια από τα ίδια βλέπω και ζω. Ποια η αίτια της μεταδημότευσής μου; Η κυριακάτικη -ΝΕΤ 16:00- εκπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη, «ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» που παρουσίασε "την παρέα της Λιλλιπούπολης".

Το «Εδώ Λιλλιπούπολη» ήταν ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα στο κρατικό ραδιόφωνο και στο Τρίτο του Πρόγραμμα, με στυλοβάτη τον Μάνο Χατζιδάκι που κράτησε τέσσερα σχεδόν χρόνια, από το 1976 έως το 1980. Για την ακρίβεια κόπηκε από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, αφού σ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής της δέχτηκε πιέσεις, για την ακρίβεια οι συντελεστές της δεχόντουσαν τις πιέσεις, αλλά αυτές προσέκρουαν και σταματούσαν στο Μ. Χατζηδάκη. Ήταν τέτοια η ενόχληση των κρατούντων –κυβέρνησης, διοίκησης ΕΡΤ αλλά και συνδικαλιστών της μέσω ΠΟΣΠΕΡΤ- που στο τέλος, μετά το σταμάτημα της εκπομπής, πολλά από τα επεισόδια καταστράφηκαν. Από τις 400 και πλέον μπομπίνες εγγραφής διασώθηκαν καμιά 100δα. Η «Λιλλιπούπολη» όμως αντιστάθηκε και συνεχίζει ως τις μέρες μας να συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Μάλιστα, όλα τα τραγούδια της καταγράφτηκαν σε νότες και εκδόθηκαν σε βιβλίο, διδάσκονται σε σχολεία αλλά και παρουσιάζονται σε διάφορα πολιτιστικά κέντρα της περιφέρειας και στη δισκογραφία. 

Η Λιλιπούπολη ήταν μια "παιδική" (όχι όμως παιδιάστικη) εκπομπή, καμωμένη "για παιδιά και έξυπνους μεγάλους" -γι' αυτό κι εγώ την παρακολουθούσα, καθότι ...μέλος της δεύτερης κατηγορίας. Ήταν ένα πρόγραμμα τολμηρό και ανατρεπτικό για την εποχή του σε όλα τα επίπεδα, απ' το πολιτικό μέχρι το οικολογικό. Μιλούσε για οικολογία, όταν αυτή η έννοια δεν …κυκλοφορούσε ακόμη, οι ήρωες άρχισαν να αποκτούν χαρακτήρα, πήρε πολιτική διάσταση, συνέβαιναν γεγονότα, γίνονταν εκλογές όπως τις κάνουν οι μεγάλοι,. Έτσι,  το βουνό Λιλιμπάγια θα μπορούσε να είναι ο Όλυμπος, ενώ το Πόρτο Λίλι θα μπορούσε να είναι ο Πειραιάς, ο Δήμαρχος Χαρχούδας είναι ο σημερινός πονηρός πολιτικάντης που εξαπατά τους πολίτες του , φτιάχνει και ξαναφτιάχνει τη "λεωφόρο Γαλάζιας Πεταλούδας" εμφανής παραλληλισμός της κατασκευής της Λεωφόρου Συγγρού εκείνη την εποχή». 

Η εκπομπή θύμιζε σε πολλά σημεία μιούζικαλ, καθώς η πρόζα εναλλασσόταν με το τραγούδι. Πράγματι, καθετί στη Λιλιπούπολη, τα πρόσωπα, οι τοποθεσίες, τα χρώματα, είχε και το τραγούδι του: επαναστατικό θούριο για τον καταπιεσμένο και υπερπροστατευόμενο Παπαγάλο, χασάπικο για το "παιδί του λαού" τον Δυστροπόπιγγα, βαλς για τον Πρίγκιπα, αιθέριες μελωδίες για τον άσπρο Γιαουρτοπόταμο, ρομαντική διάθεση για το ροζ χρώμα.
Πολλά από τα τραγούδια της εκπομπής έχουν κυκλοφορήσει σε δίσκους. Αξίζει να προσέξει κανείς τους καταπληκτικούς στίχους της Μαριανίνας Κριεζή. Αξιόλογοι καλιτέχνες όπως ο Νίκος Κυπουργός, η Λένα Πλάτωνος, ο Νίκος Χριστοδούλου και ο Νίκος Μαραγκόπουλος έντυσαν με μουσική, τους εμπνευσμένους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή και συνόδευσαν τα κείμενα της Ρεγγίνας Καπετανάκη και της Άννας Παναγιωτοπούλου.

Ήμουν καθημερινός -ή σχεδόν καθημερινός- ακροατής της Λιλλιπούπολης. Εξάλλου τόχω ξαναπει, είμαι ραδιοφωνικός τύπος, μέχρι και σήμερα. Αν δεν είχατε την τύχη να την παρακολουθήσετε, δεν είναι αργά. Αγοράστε το CD και μαζί με τα παιδιά σας ακούστε τον Παπαγάλο να μαθαίνει καλούς τρόπους, αποκαλύπτοντας την αγένεια των δασκάλων του, ακούστε έναν πραγματικό ύμνο στον έρωτα μέσα από το "Χρυσαλιφούρφουρο", παρακολουθήστε τα τερτίπια της εξουσίας μέσα από τον Χαρχούδα. Άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας, που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα έχουν τη θέση τους στη Λιλιπούπολη. Ακολουθήστε τους στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης, διασχίστε τη λεωφόρο της Ασημένιας Τσιπούρας, και από εκεί με ένα καΐκι, τον Φύστικο, ταξιδέψτε στο Φεγγαρονήσι, για να γιορτάσετε τη γιορτή της Αστροφεγγιάς. Πραγματικά παράξενη αυτή η πόλη! Μια πανδαισία από ήχους, χρώματα, ποίηση και φαντασία.  Το μανιφέστο του Παπαγάλου "Ως πότε παπαγάλοι θα ζούμε στα κλουβιά" ηχεί επίκαιρο, γιατί "κλουβιά", πάσης φύσεως, πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Όπως πάντα θα υπάρχουν και φωνές όπως αυτές των δημιουργών της Λιλιπούπολης. Τις ακούει άραγε κανείς;

ΥΓ. Οι στίχοι των τραγουδιών της Λιλλιπούπολης, βρίσκονται στην ηλεκτρονική δ/νση Εδώ Λιλιπούπολη ( δίσκος @ 1980 )

Πληροφορίες από τη wikipedia   ενώ τραγούδια θα βρειτε στο youtube όπως ΕΔΩ!

Πάρτε ένα δείγμα από το επίκαιρο άσμα Δεν είμαστε Ζουλού



Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

"Είμαι ευτυχισμένος που έκανα το ταξίδι του Οδυσσεα"-4

Λέω να συνεχίσω το οδοιπορικό στη σκανδιναβία ...γαστρονομικά. Θα ξεκινήσουμε, με τί άλλο, ψαρικά. Αυτά έχουν, αυτά σερβίρουν. Θα συνεχίσουμε με τα πασίγνωστα κρύα ανοικτά σάντουιτς και θα κλείουμε με γλυκά. Καλή σας όρεξη!

Στο πανέμορφο Bergen είδαμε τη γεμάτη ζωντάνια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ψαραγορά στο λιμάνι. Εκεί όπου εκτίθενται, ψήνονται ή βράζονται και πωλούνται (ψαρόσουπα ή σε σάντουιτς) ...παρουσία του πελάτη, ζωντανές γαρίδες, αστακοί, καβούρια και άλλων λογιών ψαρικά.

Άποψη της ψαραγοράς




Φάγαμε και τι δε δοκιμάσαμε. Φάγαμε σάντουιτς -ως επί το πλείστον ανοικτά- με σολωμό, γαρίδες, κρέας ταράνδου, άλκης και ελαφιού, ψαρόσουπες και άλλα τινά. Μας άρεσαν οι γεύσεις και οι συνδιασμοί στα πιάτα: αλμυρό ή ψαρικό συνοδευόμενο ή καρυκευμένο με γλυκιές γεύσεις (άγρια βατόμουρα). Δοκιμάσαμε μανιταρόπιτες (με κίτρινα μανιτάρια που συλλέγουν οι ίδιοι ή αγοράζουν πανάκριβα), συνδιασμένα με τα γλυκά blueberries (ελληνιστί μύρτιλα)

Σάντουιτς-γύρος με κρέας ταράνδου και άλκης (ομολογώ πως δάγκωσα μία, δάγκωσα δύο αλλά δεν άντεξα. Ήταν μια σκέτη ...αηδία)


Τούρτα-σάντουιτς με ...γαρίδες, χαβιάρι, τυρί, ζαμπόν, μαγιονέζα, blueberries (μύρτιλα) ικανή να χορτάσουν 10 άτομα (δεν υπερβάλλω καθόλου)


Σάντουιτς με γαρίδες, άσπρη σως και τηγανιτές πατάτες


Σολωμός με βραστή πατάτα, σως και μαρουλάκι


Μπιφτέκι σε στρώμα πουρέ (σε αμερικάνικο στέκι στην Κοπενχάγη)


Στέικ (στο ίδιο αμερικάνικο στέκι)


Σολωμός με κίτρινο ρύζι


Καραβίδες βραστές σε ...ντεκόρ άνιθου (made by Birgitta, της οικοδέσποινάς μας


Πίττα με μανιτάρια και τυριά (ομοίως)



Πίττα με μπρόκολο, τυριά, λιαστή ντομάτα (ομοίως)


Κεφτέδες σουηδίας με βραστή πατάτα και αρακά και σάλτσα σως+σόγια και blueberries (το βυσινί χρώμα) από τη φιλόξενη οικοδέσποινά μας



Μεζέδες-δείγματα για μικρά ...στομαχάκια στην περιοχή Bryggen στο Bergen.




Τα δύο φλυντζανάκια αριστερά στο χερούλι του κηροπήγιου είναι ...δείγματα ψαρόσουπας που τα τρως ...πίνοντάς τα ως ζωμό...


...όλοι οι μεζέδες ήσαν γευστικότατοι και σχετικά πανάκριβοι, αλλά τους καταβροχθίσαμε σε χρόνο ...dt, όπως αποδεικνύεται παρακάτω (όπως καταλαβαίνετε, την ...πατήσαμε)


Γευστικότατη ψαρόσουπα στο Όσλο, χωρίς να αφήνει ίχνος ...μυρωδιάς στο τέλος


Λαζάνια με κοτόπουλο και σολωμό


Διάφορα κρύα σάντουιτς με εξαιρετικούς γλυκόξινους συνδιασμούς


Διάφορα κέικ, γλυκά



Κέικ και κομπόστα δαμάσκηνο


Βάφλα με τα σχετικά υλικά ...δίπλα κι όχι επάνω


Μέρος του "τραπεζιού" την τελευταία ημέρα αναχώρησής μας από τους φιλόξενους οικοδεσπότες μας




Τα οινοπνευματούχα ποτά πωλούνται μόνο από αποκλειστικά καταστήματα και μόνο σε άτομα ηλικίας 18 και άνω. Οι νέοι, τα ΣΚ κυρίως, τα ...σπάνε στην κυριολεξία. Πίνουν μέχρι κορεσμού, μέχρι να πέσουν κάτω. Φυσικά, όταν μαζεύονται σε σπίτια ή στα πάρκα και τις πλατείες. Και φυσικότατα, τις προμήθειες τις κάνει κάποιος ...18 και άνω! Δε γνωρίζω αν πίνουν ποτά –για την ακρίβεια, τα ποτά τους ...πίνουν- περισσότερο απ’ ότι τα εγγλεζάκια ή τα γερμανάκια.

ΥΓ. Το ταξίδι θα συνεχιστεί λίγο ακόμη. Υπομονή, κάποτε θα τελειώσει. Άλλωστε και το ταξίδι τυ Οδυσσέα κράτησε πολύ!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Τελικά μπορεί να είναι ο γιαλός στραβός

Αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική η σημερινή μου ανάρτηση. Θα τα βάλω με το …λαό. Γιατί, μια ζωή έχουμε το προαιώνιο δίλημμα, μην είναι ο γιαλός στραβός ή μην εμείς στραβά αρμενίζουμε; Για να τα δούμε όμως τα ...πράγματα.

Απέχουμε από τις όποιες εκλογικές διαδικασίες αλλά την επόμενη μέρα τα βάζουμε με τους νεοεκλεγέντες, τους κατηγορούμε για αδράνεια, αδιαφάνεια, ανικανότητα ή όποια άλλα με το α- το στερητικό. Τα βάζουμε με τον άλλο λαό που αποφάσισε -συμμετέχοντας- και τους εξέλεξε, ενώ εμείς ήμασταν αραχτοί. Ανεχόμαστε το καπέλωμα από το κέντρο -τα κεντρικά γραφεία του κόμματος- και …αναγκαστικά νιώθουμε πως ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσουμε κάποιον-ους όχι της αρεσκείας μας. Τους «αντάρτες» τους αποφεύγουμε γιατί είναι …εκτός γραμμής. Βρίζουμε πχ τον Κακλαμάνη ως ανίκανο και ταυτόχρονα δεν υποστηρίζουμε τον Δημαρά, ας πούμε, ή τον ποδηλάτη Γιώργο Αμυρά, που μας προτείνει να «Μένουμε Ελλάδα». Εδώ εμείς στη Λάρισα «σκυλοβρίζουμε» τον νυν Δήμαρχο αλλά δεν τολμάμε κάτι άλλο, κάποιον άλλον για να μη βρεθούμε εμείς …εκτός κομματικής γραμμής. Προτιμάμε ένα αποτυχόντα υποψήφιο βουλευτή και του εμπιστευόμαστε τις τύχες τις περιφέρειας. Γιατί -τι άλλο να σκεφτώ ή να φανταστώ- πιστεύουμε πως η αποτυχία του στις βουλευτικές θα τον πεισμώσει ώστε να πετύχει σε άλλο πόστο. Σουρεαλιστικό το ενδεχόμενο; Τυχαίο ίσως; Δε νομίζω!! Από ...υποχρέωση, κομματική!

Στην επαρχία, στα χωριά ιδίως, μοιράζουμε τις ψήφους της οικογένειας με κριτήρια αλλόκοτα. Ένα ψήφο στη θεια μας που κατεβαίνει με το ΠαΣοΚ -γιατί τα οικογενειακά κουκιά είναι μετρημένα και θα προδωθούμε-, μία ψήφο στο χωριανό που μας αφήνει να περνάμε από το χωράφι του για να πάμε στο δικό μας κι ας κατεβαίνει με τη ΝΔ και μια ψήφο στο ΚΚΕ γιατί εκεί ανήκουμε. Και καταφέρνουμε έτσι μαγικά, την πίτα να κρατάμε φαγωμένη αλλά και τα σκυλιά νηστικά!

Προτιμάμε τον μάγκα, καραμπουζουκλή, «λαϊκό», αγαπητό των καναλιών, θαμώνα των πρωινάδικων κο κο Ψωμιάδη, γιατί μας μοιάζει –ή θα θέλαμε να του μοιάσουμε-, είναι ο τύπος μας, είναι αυτός που τα βάζει με το κράτος των Αθηνών, είναι ο κος Τίποτε και δεν κοιτάμε το παρελθόν και το παρόν του. Μας αρέσει να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, τον βρίζουμε όμως γι αυτά που δεν κάνει. 

Ο Ξένος Τύπος γράφει πως …νίκησε η σταθερότητα ενώ εδώ εμείς -κάποιοι από εμάς- …πανηγυρίζουμε πως νίκησε η αποχή. Δλδ προτρέπουμε τον άλλο λαό να απέχει. Για να μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε αντ’ αυτού. Ο πρωθυπουργός εκβιάζει, η αντιπολίτευση μεταβάλλει το νόημα των εκλογών. Συζητάμε για ότι άλλο εκτός από τις πόλεις, τους δημαρχαίους που θα τις διοικήσουν. Φυσικά, οι συντεταγμένες και συμπαγείς ομάδες -ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε- ευνοούνται από την αποχή. Και μέσω αυτής αναδεικνύονται. Για παράδειγμα, σε εκλογικά τμήματα της περιοχής Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών, η χρυσαυγίτες ήρθαν τρίτοι σε ψήφους.

Πολλά θα μπορούσα να αναφέρω. Αλλά ας κρατήσω ..πατινί. Υπάρχει και η δεύτερη Κυριακή και θάθελα να είμαι αισιόδοξος, να ελπίζω πως ο λαός, αφού ...έστειλε το μήνυμα, το έλαβε κιόλας. Να ρτολ΄μησει, να πάρει σωστές αποφάσεις, να τολμήσει να ...αρμενίσει σωστά ακόμα κι αν ο γιαλός είναι στραβός. Φυσικά θέλει κουράγιο, θέλει κότσια, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει τόλμη. Είθε, μακάρι!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

"Τσακίστε τους δημόσιους υπαλλήλους"

Αντιγράφω από τα blog της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, της Τετάρτης 3 Νοε 2010.

" Η φράση αυτή θά μπορούσε νά έχει ειπωθεί από τούς εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων στίς συζητήσεις τους μέ τήν κυβέρνηση. Καί ίσως νά έχει ειπωθεί. Άλλωστε παρεμφερείς δηλώσεις έχουν γίνει.

Τί συμβαίνει όμως μέ τόν δημόσιο τομέα; Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Τί συμβαίνει καί ξαφνικά γηραιοί αποσυρθέντες πολιτικοί ξαναβγαίνουν στά κανάλια καί ζητούν μειώσεις μισθών καί απολύσεις στό δημόσιο; Ο ένας μάλιστα προσδιορίζοντας καί τό νούμερο; 300.000 νά απολυθούν δηλώνει ρηξικέλευθα! Χωρίς καί νά προσδιορίζει όμως από ποιό τομέα τού δημοσίου νά απολυθούν. Από τους εκπαιδευτικούς; Τούς στρατιωτικούς; Τά σώματα ασφαλείας; Τούς γιατρούς τού ΕΣΥ; Τούς μηχανικούς; Τούς γεωπόνους; Τούς εφοριακούς; Τούς τελωνειακούς; Τούς οικονομολόγους; Τούς δασολόγους; Τούς ιχθυολόγους; Τούς γεωλόγους; Τούς περιβαλλοντολόγους; Τούς συγκοινωνιολόγους; Τούς αρχαιολόγους; Ή μήπως τούς φύλακες αρχαιολογικών χώρων; Από ποιούς; Μήπως από τούς διοικητικούς υπαλλήλους τού ΙΚΑ; Μήπως από τούς διοικητικούς τού ΟΑΕΔ; Μήπως από τους νοσηλευτές; Τούς οδηγούς καί συνοδούς του ΕΚΑΒ; Τούς ψυχολόγους καί ψυχίατρους των αποκεντρωμένων υπηρεσιών ψυχικής υγείας μήπως; Μήπως τά στελέχη τών κέντρων απεξάρτησης; Τούς κοινωνικούς λειτουργούς; Τούς υπαλλήλους τής δικαιοσύνης; Ποιούς; Ποιοί από τούς παραπάνω είναι άχρηστοι; Ποιές υπηρεσίες που στελεχώνουν οι παραπάνω ειδικότητες πρέπει νά καταργήσουμε ή νά ιδιωτικοποιήσουμε; Γιά νά γλυτώσουμε καί χρήματα; Τα σχολεία; Νά ξαναγυρίσουμε στά δίδακτρα; Τα νοσοκομεία; Νά πληρώνουμε εξέταστρα καί νοσήλεια χωρίς μάλιστα να γλιτώνουμε τό «φακελάκι», αφού αυτό (δηλαδή τά μαύρα χρήματα) κυρίως ανθεί στά ιδιωτικά νοσοκομεία; Νά καταργήσουμε τήν αρχαιολογική υπηρεσία; Τή δασική υπηρεσία γιά νά ξεμπερδεύουμε καί μέ τά δάση καί τίς φωτιές; Νά καταργήσουμε τή μονιμότητα καί νά ξαναγυρίσουμε στίς αρχές του 20ου αιώνα όπου τό κάθε κόμμα που ανέβαινε στήν εξουσία απέλυε όλους τους προηγούμενους υπαλλήλους καί προσελάμβανε δικούς του; Νά ξαναγυρίσουμε στήν πλατεία Κλαυθμώνος;

Γιά ένα πρέπει νά είμαστε σίγουροι. Άν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες παίρναγαν στόν ιδιωτικό τομέα, οπότε αντί νά παρέχονται θά πουλιούνται, θά πληρώναμε πολλαπλάσια χρήματα, ατομικά ο καθένας γιά νά τίς εξασφαλίσουμε, από τους φόρους που πληρώνουμε τώρα. Απόδειξη; Τά διόδια στίς εθνικές οδούς. Πληρώνουμε λιγώτερα τώρα που οι δρόμοι έχουν ιδιωτικοποιηθεί; Ή μήπως πληρώνουμε λιγώτερα στα ιδιωτικοποιημένα αεροδρόμια καί λιμάνια;

Νά ξαναγυρίσουμε όμως στό αρχικό ερώτημα: Γιατί αυτό τό μένος εναντίον του; Γιά διάφορους λόγους:...". 

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...