Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Πωλείται ...όπως είν' επιπλωμένο

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα και Προτείνω:

"Ξεπουλιέται ο ΟΤΕ στους γερμανούς", "Οι γερμανοί ξανάρχονται...", "Οι ελληνικοί δρόμοι παραδίδονται σε ιδιώτες", "Το ασφαλιστικό καλούνται να το λύσουν ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες..", "Ετοιμάζεται και το ξεπούλημα της ΔΕΗ", "Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ μπλοκάρουν τη ΓΣ της ΔΕΗ" κ.ά. παρόμοια.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν: και τι έγινε; Ποιος φοβάται τους ξένους ή τους έλληνες ιδιώτες; Επενδύσεις δε θέλουμε; Επενδυτικά προγράμματα δεν αναπτύσσονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις; Προσπάθεια προσέλκυσης επενδυτών δεν επιδιώκονται; Ωραία, και τώρα που έρχονται, γιατί γκρινιάζουμε; Προσπαθώ μα δε βρίσκω πουθενά το κακό. Μόνο γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Γκρίνια από τους συνδικαλιστές (αλήθεια πόσο λογικό σας φαίνεται, συνδικαλιστές -της ΔΕΗ εν προκειμένω- να μπλοκάρουν ΓΣ του Οργανισμού, δις και τρις, με σκοπό να ματαιώσουν σχέδια-πλάνα του Οργανισμού...). Οταν τα ακούω, τα βλέπω και τα διαβάζω, ΑΓΑΝΑΚΤΩ (να σημειώσω και την άλλη μου ιδιότητα, πέραν του καταναλωτή, είμαι και ...μικροεπενδυτής, άρα επενδύω στην κάθε ...ανάπτυξη της ΔΕΗ προσδοκώντας οφέλη μέσω του ΧΑΑ).
Να σοβαρευτούμε (τουλάχιστον να προσπαθήσουμε). Προσωπικά θάθελα να δω κι άλλα τέτοια τολμηρά και ακόμη τολμηρότερα μέτρα. Και εξηγούμαι. Θα 'θελα να δω κι άλλες τέτοιες πωλήσεις, αναθέσεις, …παραδόσεις, …επενδύσεις. Θάθελα, για παράδειγμα, να δω το ΥΠ.ΕΘ.Ο. να παραχωρείται -ή έστω να αναλάβουν το management- ξένοι οικονομικοί Οίκοι, όπως η Stanley Morgan, ή ακόμα ακόμα ο κος George Soros, -you know- ο γνωστός δισεκατομμυριούχος επενδυτής, άρα ικανότατος περί τα οικονομικά για να βάλει σε τάξη και τα οικονομικά του αρμόδιου Υπουργείου. Και ο δικός μας Υπουργός, σε ρόλο Υποδιοικητή ή έστω Γ.Γ. (μακριά από ορόφους με μπαλκόνια).
Θα πρότεινα επίσης, στον Υπουργό της Παιδείας, να παραχωρήσει το management του Υπουργείου σε εγγλέζους, γιατί όπως μαθαίνω εκεί στην …αγγλοσαξωνία, βρίσκονται μια τάξη ανώτερη στα θέματα της εκπ/σης από εμάς. Δε θα με πείραζε αν τα ελληνικά πανεπιστήμια τα αναλάβουν αμερικάνικα αντίστοιχα, τα οποία βρίσκονται στο top ten (στην Τουρκία, για παράδειγμα, η ...επέλαση των αμερικάνικων ιδιωτικών πανεπιστημίων έφερε τα κάτω -της όμορης χώρας- πάνω, κυριολεκτικά).
Τι άλλο μπορούμε να πουλήσουμε; Α, ναι, το ΙΚΑ. Γνωρίζω πως το αρμόδιο κυπριακό «ΙΚΑ» (Κοινωνικές Ασφαλίσεις) είναι κλάσεις ανώτερο από το δικό μας. Ακόμα και για το στρατό μας μπορεί να βρεθεί λύση –να πως θα προκύψει και ο …μηδενισμός της στρατιωτικής θητείας. Να παραδοθεί με τη μέθοδο franchising, στον αμερικανικό στρατό και γιατί όχι στον αρχηγό του γενικού επιτελείου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Γιασάρ Μπουγιούκανιτ, που έτσι κι αλλιώς είναι και ο …αρχηγός της Τουρκίας ολόκληρης και έχει κάνει και αρκετές …επεμβάσεις-εισβολές-εκκαθαρίσεις-εθνοκαθάρσεις κ.ά., άρα έχει εμπειρία.
Τα λιμάνια μας να δοθούν σε Κινέζους. Κρίμα είναι, τόσο καιρό μας παρακαλάνε γι αυτό. Στο κάτω κάτω μια χούφτα είναι…
Με τα ναυπηγεία δε ξέρω τι γίνεται; Δόθηκαν παλαιότερα ή ξέμειναν κάποια; Αν ισχύει το δεύτερο, να παραδοθούν πάραυτα σε…. (αλήθεια, ποιοι ξέρουν απ’ αυτά; Μου διαφεύγει. Ε, κάποιοι θα βρεθούν να τα πάρουν να μας απαλλάξουν)
Η Ελληνική Βουλή των εθνοπατέρων, προτείνω να παραμείνει σε ελληνικά χέρια. Κάπου πρέπει να ...στεγάσουμε τους 300 εθνοπατέρες μας. [παρεμπιπτόντως κάπου διάβασα για μετονομασία σε «Δημοκρατία της Ελλάδας (Σκόρπια)» και μπήκα σε δίλημμα∙ παρένθεση ή παύλα, ποιο είναι ποιο σωστό;].
Τι άλλο; Πρόχειρα σκέφτηκα αυτά. Αν όλοι βάλουμε κάτω το μυαλό θα βρούμε πολλά τέτοια. Και τότε να δείτε πόσο θ' ανέβουμε οικονομικά, αναπτυξιακά, το εξωτερικό χρέος θα μειωθεί, οι δείκτες θα λογικευτούν και δε θα μιλάμε πια για ...υφέσεις, ...κρίσεις, ...ασφαλιστικά, ...ανεργίες κ.λ.π. Ούτε Σκόπια-... (με παύλα ή χωρίς, με παρένθεση ή χωρίς), ούτε Αλβανία με τους τσάμηδες, ούτε η Τουρκία με τους Γκρίζους.. και τις γκρίζες... ούτε κανείς θα εποφθαλμιά την Ελλάδα. Η Ελλάδα θα γίνει πραγματικός Παράδεισος και οι έλληνες θα ζούμε εκατό και βάλε χρόνια!
ΥΓ. Γιατί χαμογελάτε; Σοβαρά μιλάω. 'Οσο σοβαρά μιλάνε και οι κρατικοί αρμόδιοι. Γιατί αν δεν συνεισφέρουμε όλοι μας σε ...ιδέες, πού να προλάβουν αυτοί. Τα ίδια -σκουριασμένα τους- μυαλά χειμώνα καλοκαίρι, πού ν' αντέξουν; Πόσα να προλάβουν;

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Οδός Λήδρας και ...τι σου κάνω μάνα μου

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα και 'Εγραψα: από τον Κυπριακό Τύπο


Πανηγυρικό άνοιγμα στη Λήδρας, σκηνικό πτώσης του τείχους του Βερολίνου θέλουν να στήσουν τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι για το άνοιγμα της οδού Λήδρας, σε μια προσπάθειά τους να περάσουν και άλλα «μηνύματα», πέραν από το τυπικό της δημιουργίας ενός ακόμα σημείου διέλευσης. Και ο στόχος αυτός είχε τεθεί από πλευράς ΟΗΕ πολύ πριν αρχίσουν οι εργασίες των τεχνικών συνεργείων. Μάλιστα ζήτησαν από τις δύο πλευρές ιδέες για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων στον χώρο (οι δύο ηγέτες να περπατήσουν κατά μήκος της Λήδρας, ή να συναντηθούν στο μέσο του δρόμου και να απελευθερώσουν από ένα λευκό περιστέρι). Από πλευράς κυπριακής κυβέρνησης εκφράστηκαν κάποιοι προβληματισμοί για τα «μηνύματα» που θα σταλούν μέσα από μια τέτοια διοργάνωση. Και όλ’ αυτά υπό τη στενή παρακολούθηση του τουρκικού κατοχικού στρατού αλλά και του αρχηγού του γενικού επιτελείου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγού Γιασάρ Μπουγιούκανιτ (κάτω φωτο).

Και είναι σίγουρο πως το «γεγονός» αυτό θα επισκιάσει τα όποια άλλα προβλήματα προκύψουν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών. Η διάνοιξη της οδού θα παρουσιαστεί περίπου ότι βρέθηκε «η μισή λύση» του Κυπριακού.
Ακόμη και ο Αλβάρο ντε Σότο (γνωστός σε μας από τα σχέδια Ανάν), ο πάλαι ποτέ ειδικός σύμβουλος για την Κύπρο του πρώην γ.γ. ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, σε άρθρο γνώμης στην International Herald Tribune με τίτλο “Another false dawn;» (άλλο ένα απατηλό ξεκίνημα;), διερωτάται γιατί πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι στη νέα προσπάθεια που συμφώνησαν οι δύο ηγέτες. Τι άλλαξε ως προς το θέμα, αφού ο ένας ή ο άλλος ηγέτης είχε πάντα τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει με καχυποψία την προσπάθεια άρσης της διχοτόμηση μέσα από κάποιο σχέδιο και να ακολουθήσει η στήριξη από Αθήνα ή Άγκυρα. Υπάρχει κάποια ένδειξη, αναρωτιέται, που να δείχνει πως η πλειοψηφία των Ε/κ άλλαξε γνώμη;

Υπαινικτικότατη η γελοιογραφία στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ -απ' όπου είναι δανεισμένες όλες οι φωτογραφίες- με τους παρεπιδημούντες παρά την Λήδρας να αναρωτιούνται:


Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Ακτιβισμός, αχ πόσο σε ...ζηλεύω!



Μ’ αρέσουν αυτές οι δράσεις των ακτιβιστών και κάθε λογής παρόμοιες «ενοχλητικές» ενέργειες και δράσεις. Εκεί που δεν τους περιμένεις, τσουπ πετάγονται μπροστά σου μ’ ένα πανό, με μπλουζάκια …διαμαρτυρόμενα, με ενέργειες ακροβατικές με κάθε λογής ευφάνταστες σκηνές διαμαρτυρίας.
Ακτιβισμός, ένα κοινωνικό κίνημα, αλλά και φιλοσοφικό ρεύμα, που ασχολείται με καθημερινά ζητήματα και μέσα από διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις κ.α. προσπαθεί να ματαιώσει σχέδια, να ενημερώσει, να διαμαρτυρηθεί, να…. (διαβάζω στη livepedia)
Τους ζηλεύω γιατί κάνουν ενέργεις και δράσεις τις οποίες δεν μπορώ να κάνω εγώ, που είμαι συνηθισμένος να …αντιδρώ μέσα από το σπίτι μου και ενίοτε σε πολυάριθμες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια. Γιατί εκεί μέσα νοιώθω δυνατός -μαζί με τους άλλους- και κυρίως σίγουρος, λόγω ανωνυμίας. Εκεί κανείς δε θα με αναγνωρίσει, κι αν τύχει κάτι τέτοιο μπορώ εύκολα να βρω μια δικαιολογία. Φυσικά μια τέτοιου είδους …δράση σαν τη δική μου, ενέχει κινδύνους. Κινδύνους παρείσφρησης ξένων στοιχείων, εξτρεμιστικών ίσως που χρησιμοποιούν τον ακτιβισμό ως πρόσχημα για την πρόκληση αναταραχών, καταστροφών, λεηλασιών κ.α.
Χαρακτηριστικά και φρέσκα παραδείγματα, οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στην τελετή Αφής της ολυμπιακής Φλόγας και η γερμανική σημαία που ανάρτησαν οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, όπως δράσεις της Greenpeace και φυσικά πολλών άλλων οργανώσεων.
Σας συστήνω κι εγώ μια τέτοια ακτιβιστική οργάνωση…

εξτρεμιστική, αφού τα μέλη της επιμένουν να κρατούν, στο πρόβλημα που παρουσιάζεται, αδιάλλακτη και ακραία στάση,
βομβιστική, αφού τα μέλη της κυκλοφορούν μ’ ένα …αυτοκόλλητο στο χέρι έτοιμοι να το κολλήσουν στον …εχθρό,
ύπουλη, αφού τα μέλη της τριγυρνάνε ανάμεσά μας ως ευυπόληπτοι πολίτες,
πολύ…χρωματική, αφού τα μέλη της ανήκουν σ’ όλους τους χρωματισμούς-παρατάξεις,
οργισμένη, αφού στο ιστολόγιο που διατηρούν, ο υπότιτλος τους αναφέρει ως «ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΖΟΙ»
φιλοζωική, θα το διαπιστώσετε από τον τίτλο και από τα αυτοκόλλητα τους,
νηπιακή, αφού “βγήκαν στην παρανομία" στα τέλη του 2006….
ανταποδοτική, αφού τα μέλη της ανταποδίδουν στα ίσα τα «χτυπήματα» που δέχονται, όπως αναφέρουν και στο μανιφέστο τους,
βορείων, αφού δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά διαδόθηκε σ’ όλη την επικράτεια.


Το όνομά της STREETPANTHERS και η διαδικτυακή της δ/νση:


και ο οπλισμός της: χειροβομβίδες που χρησιμοποιούν τα μέλη της

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Εχω στόχο κύριε πρόεδρε (*)

Το τελευταίο διάστημα κάποιες κακές στιγμές (θάνατοι γνωστών, ασθένειες φίλων και ιατρικές επεμβάσεις-εγχειρήσεις δικών μου ανθρώπων) με επαναπροσγείωσαν -κάπως ανώμαλα- και μου θύμισαν, πρώτον, πόσο εφήμεροι είμαστε τελικά και δεύτερον, ποιες είναι και ποιες θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητές μας.
Η ζωή μας είναι ένα σύνολο στιγμών, μικρών μα και μεγάλων, καλών μα και κακών, ευχάριστων μα και δυσάρεστων, ευτυχισμένων μα και δυστυχισμένων. Αθροίζοντας αυτές τις στιγμές, το τελικό αποτέλεσμα είναι …η ζωή μας. Το θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο θα δείξει αν ζήσαμε καλά σ’ αυτή τη ζωή ή όχι. Και δεν γκρινιάζω ούτε καν για τις αρνητικές στιγμές που έζησα ή θα ζήσω. Εξάλλου και αυτές τις στιγμές, ένας μουσουλμάνος θα τις έλεγε "κισμέτ", ένας αρχαιοελληνιστής "ειμαρμένη", ένας χριστιανός "Θεία Πρόνοια", ένας τζογαδόρος "τύχη" κι ένας κανταδόρος "...της μοίρας ήτανε γραφτό". Καλοδεχούμενες λοιπόν και οι μεν και οι δε.
Θα πρέπει άραγε να είμαστε προσεκτικοί ή ρεαλιστές όταν, για παράδειγμα, θα καθορίσουμε τους στόχους της ζωής μας; Δεν πιστεύω ότι εδώ χωράει ορθολογισμός. Ναι, θα πρέπει να έχουμε φιλοδοξίες, να δημιουργούμε οράματα, να καθορίζουμε στόχους, να σκεφτόμαστε τα μέσα –τα μέσα για να πετύχουμε όλ’ αυτά και όχι τα «μέσα» τα …άλλα- με στόχο την προσωπική και οικογενειακή μας ευτυχία –και όχι μόνο- αλλά… Πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά, θα πρέπει να σκεφτούμε την υγεία, τη δική μας και των γύρω μας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο πρώτος μας στόχος, η πρώτη μας φροντίδα, η καθημερινή μας έγνοια. Χωρίς ακρότητες -όπως οι κατά φαντασίαν ασθενείς- αλλά με συνέπεια. Χωρίς αυτήν είναι σα να προσπαθούμε να κτίσουμε πάνω στην άμμο.
Δεύτερος στόχος, θα πρέπει να είναι η δημιουργία και η συνοχή οικογένειας. Δε ξέρω αν γεννηθήκαμε και δημιουργηθήκαμε για τη διαιώνισή του είδους μας, αν δηλαδή ο ρόλος μας στο σύμπαν είναι να συμβάλουμε στην αναπαραγωγή. Σέβομαι και δέχομαι τους ανθρώπους οι οποίοι ζουν την εργένικη, τη μοναχική ζωή, είτε διότι είναι δική τους επιλογή είτε διότι οι συνθήκες τους το υπαγόρευσαν. Θεωρώ -και βλέπω- πως, τα μέλη της δικής μας οικογένειας -οι δικοί μας άνθρωποι- είναι αυτά που θα μας νοιαστούν, θα μας συμπαρασταθούν, θα μας συντρέξουν σε κάθε χαρά και σε κάθε λύπη. Ο δικός σου άνθρωπος θα τρέξει, ο δικός σου άνθρωπος θα ξενυχτήσει, ο δικός σου άνθρωπος θα σε συνδράμει, ο δικός σου άνθρωπος θα θυσιαστεί (πόσες φορές διαβάσαμε για μάνα ή πατέρα που προσέφερε νεφρό στο άρρωστο παιδί του).
Ενίσταμαι, θα μου πει κάποιος. Οι φίλοι πάνω απ’ όλα. Διότι, αν π.χ. μαλώσεις με κάποιο μέλος της οικογένειας σου, ε, κάποια στιγμή θα τα ξαναβρείτε ∙ ίδιο αίμα κυλάει στις φλέβες άλλωστε. Αν όμως μαλώσεις με ένα φίλο/η, ενδεχομένως να τον/ην χάσεις για πάντα. Απαντώ, πως ο φίλος θα νοιαστεί για σένα …τηλεφωνώντας σου, στέλλοντας σου ένα sms και αν ευκαιρήσει μπορεί και να σε επισκεφθεί. Για πόσο όμως και πόσες φορές μπορεί να συμβεί αυτό;
Και οι συγγενείς; Αν έχουν κάποιο όφελος θα σου «δείξουν» την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη τους. Διαφορετικά θα σου συμπεριφερθούν ανάλογα. Κάποια στιγμή ο κρίκος συνοχής θα σπάσει και θα μείνεις …μόνος. Τότε, η πίκρα που θα νοιώσεις θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν της εγκατάλειψης.
Άλλος στόχος θα μπορούσε να είναι η επαγγελματική και κατά συνέπεια η οικονομική αποκατάσταση. Αυτός όμως ο στόχος δεν πρέπει να προηγηθεί των άλλων. Δε θεωρώ σοβαρό το επιχείρημα πως αν δεν αποκατασταθώ επαγγελματικά πώς μπορώ να δημιουργήσω οικογένεια; Γιατί, ποιος είναι αυτός ο στόχος; Να βγάλω έναν ικανοποιητικό μισθό, να γίνω ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, να γίνω ένα διευθυντικό στέλεχος, να…. Ανάλογα λοιπόν με τον επαγγελματικό στόχο που βάζει κανείς, ο χρόνος επίτευξής του ποικίλλει. Και αν περιμένει την επίτευξή του τότε φτάσει η ώρα που θα τραγουδά το «…βρε πως καταντήσαμε, που σαρανταρίσαμε…». με γνωστές τις συνέπειες.

Οι δικοί μας άνθρωποι τελικά. Και δεν υποστηρίζω πως αυτό είναι κανόνας. Μπορείτε να μου αντιπαραθέσετε δεκάδες επιχειρήματα και παραδείγματα στα οποία οι φίλοι, οι συγγενείς ή και ακόμα ξένοι σας συμπαραστάθηκαν καλύτερα παρά οι …δικοί σας άνθρωποι. Πιστεύω όμως στους δικούς μου ανθρώπους, μου έχουν συμπαρασταθεί όταν τους χρειάστηκα και ελπίζω το ίδιο να αισθάνονται και αυτοί για μένα.
ΥΓ. Είναι μόνον αυτοί οι στόχοι που πρέπει να θέσει κανείς; Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι στόχοι; Μα φυσικά δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο.
(*) Ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης είναι παρμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Γιώργου Χαραλαμπίδη "Έχω στόχο κύριε πρόεδρε".

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Φτιάξε κι εσύ ένα συνδικάτο. Μπορείς!

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα και 'Εγραψα: στον ημερήσιο Τύπο, δηλ. ΕΔΩ!, ΕΚΕΙ! κι' ΑΛΛΟΥ!


συνδικαλισμός


και "συνδικαλισμός"

Το σημερινό θέμα με το οποίο καταπιάστηκα -και θα ταλαιπωρήσω όσους αποφασίσουν να το αναγνώσουν- είναι τα συνδικάτα στην Ελλάδα –συντεχνίες παραταξιακές-κομματικές θα τις έλεγα- που..., είναι δυσανάλογα πολλά σε σχέση με όσους εκπροσωπούν, έχουν εξελιχθεί σε κομματικά παρακλάδια, χρηματοδοτούνται από το κράτος είναι μερικές από τις …καινοτομίες που τα διακρίνουν.
Ενώ τα μέλη τους μειώνονται, δεν ακολουθούν, αποσύρονται και ιδιωτεύουν, αυτά παραμένουν …άφθαρτα και αιώνια τα δε στελέχη τους …αναρριχώνται, «βουλευτοποιούνται» ή συνταξιοδοτούνται (από το γνωστό ως ‘ταμείο εργατοπατέρων’. Μάλιστα, βουλευτής και πρώην εργατοπατέρας δήλωσε ...ευθαρσώς σε τηλεοπτικό κανάλι ότι θα μπορούσε να πάρει ο ίδιος τρεις συντάξεις, από την κύρια εργασία του, την βουλετική και την συνδικαλιστική). Ο αριθμός τους είναι τρομακτικά μεγάλος, δυσανάλογος με τα μέλη τους. Βάσει των στοιχείων από τα τελευταία συνέδρια της ΓΣEE και της AΔEΔY, υπάρχουν και λειτουργούν 3.710 συνδικαλιστικές οργανώσεις για 500.000 μισθωτούς (στοιχεία της EΣYE). Ενώ το 98% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα απασχολεί μέχρι 20 εργαζόμενους, το προσωπικό των οποίων δεν έχει τη δυνατότητα να συστήσει σωματείο (η νομοθεσία θέτει ως όριο την ύπαρξη τουλάχιστον 21 φυσικών μελών), οπότε ο εριθμός των συνδικάτων θα ήταν μεγαλύτερος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίον οι μεγαλύτερες παραβιάσεις της εργασιακής νομοθεσίας συντελούνται στις μικρές επιχειρήσεις. Προφανώς κάτι ήξερε ο Νομοθέτης.
Ακόμη και η σύνθεση των οργανώσεων είναι ένας δαιδαλώδης: 74 Ομοσπονδίες και 84 Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα που ανήκουν στη δύναμη της ΓΣEE, 2.425 πρωτοβάθμια σωματεία, 46 Ομοσπονδίες στο χώρο της δημόσιας διοίκησης, υγείας και εκπαίδευσης στις οποίες είναι μέλη 1.260 πρωτοβάθμια σωματεία. Η δομή αυτή αναπαράγει μια εξίσου διογκωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και γι αυτό επικρατεί η ασυνεννοησία και ο διάλογος στο συνδικαλιστικό χώρο. Μεγάλη η ευθύνη των εργατοπατέρων και των κομμάτων στα οποία υπακούουν. Αυτή η συνδικαλιστική …Βαβέλ, ποιους άραγε εξυπηρετεί;
Ο τρόπος λειτουργίας τους παραμένει παμπάλαιος. Οι παρατάξεις κυριαρχούν. Βλέπουμε δηλ. «συμπολιτευόμενους» και «αντιπολιτευόμενους» συνδικαλιστές. Έτσι, η συμμετοχή των μελών μειώνεται σε όλα τα επίπεδα, οι συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων έπαψαν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον μιας και οι θέσεις των παρατάξεων είναι από πριν γνωστές. H εκλογή των προσώπων δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσω των ψηφοδελτίων συγκεκριμένων παρατάξεων. Ως ψηφοφόρος επιλέγω παράταξη και όχι πρόσωπο αφού τα ενιαία ψηφοδέλτια τείνουν να γίνουν είδος εν ανεπαρκεία. Οι συσχετισμοί είναι καθορισμένοι, τα αποτελέσματα ψηφοφοριών αναμενόμενα και κανείς δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν. Στα μικρόφωνα ακούγονται ομιλίες-απαγγελιές. Μάταια προσπαθούν να «μαντρώσουν» τα μέλη σε Γ.Σ., τα κινητά τηλέφωνα είναι …standby, οι διαμορφώσεις και ανατροπές μέσω …μετακινήσεων «οπαδών» συχνές. Ακόμη και οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται …ερήμην. Για του λόγου το αληθές αναφέρω δύο περιστατικά. Πρώτο περιστατικό, την τελευταία φορά που διαφοροποιήθηκαν δύο συνδικαλιστές από την ...κατεύθυνση της παράταξης, ήταν το 1997. Ο ένας συνταξιοδοτήθηκε και ο άλλος διεγράφη. Δεύτερο περιστατικό. Η Ένωση των καθηγητών της Λάρισας (ΕΛΜΕ) που εκπροσωπεί 2.000 μέλη και άνω, πολλάκις συμμετέχει στη Γ. Συνέλευση των Προέδρων ΕΛΜΕ της χώρας, με απόφαση του …ΔΣ και μόνον.
Όταν το συνδικαλιστικό στέλεχος -αυτό που επέλεξα να με εκπροσωπεί, να μάχεται και να διεκδικεί για τα συμφέροντα μου- παραμένει πρωτίστως κομματικό μέλος και άρα δεν έχει ελευθερία, ε αυτή η παραταξιοποίηση με απωθεί. Η λειτουργία των παρατάξεων μέσα στα συνδικάτα θυμίζει πολλές φορές συνεδριάσεις κομματικών οργανώσεων. (Όταν συνδικαλιστική παράταξη προσκείμενη στο κυβερνών κόμμα, ήλθε σε πλήρη ρήξη με την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα ήταν να διαγραφούν πολλά μέλη και η ίδια να διασπαστεί). Πόσοι και πόσοι συνδικαλιστές εξαργύρωσαν τη θέση τους, ή την …αιρετική τους στάση με την ανάδειξή τους στο βουλευτικό αξίωμα και την τοποθέτησή τους σε κρατικά αξιώματα; Ων ουκ έστι αριθμός. Και προσπαθούν μάταια να δικαιολογήσουν αυτή τους τη στάση, κραυγάζοντας ενίοτε από …παράθυρο σε παράθυρο …υπερασπιζόμενοι από άλλη θέση τα …δίκαια των εργατών ή μισθωτών που παλαιότερα …εκπροσωπούσαν, …απειλώντας με καταψήφιση σχετικών νομοσχεδίων ή αποφάσεων αλλά που στην κρίσιμη στιγμή να κάνουν την …πάπια, για το καλό του κόμματος με το οποίο …αναρριχήθηκαν.

Τελικά, υπάρχει στην Ελλάδα συνδικαλιστικό κίνημα αυτόνομο και ανεξάρτητο από κράτος και εργοδότες. ‘Η απλώς μερικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και ορισμένες συσπειρώσεις; Όταν η οικονομική εξάρτηση τους από το κράτος συνεχίζεται. Όταν τα ελληνικά συνδικάτα δεν στηρίχτηκαν ποτέ στις συνδρομές των μελών τους. Όταν οι πόροι προέρχονται από την κρατική χρηματοδότηση με φορέα τον Οργανισμό της Εργατικής Εστίας, στην οποία κατευθύνεται το 0,25% της εισφοράς των μισθωτών και των εργοδοτών. Δηλαδή, ακόμα κι εγώ που δε θέλω να είμαι μέλος συνδικάτου καταβάλλω υποχρεωτικά συνδικαλιστική εισφορά, με τη διαμεσολάβηση του κράτους και των εργοδοτών που αναλαμβάνουν την παρακράτησή του και την καταβολή του στο IKA πριν καταλήξει στα Ταμεία της Εστίας και από εκεί στη συνδικαλιστική χρηματοδότηση. O Μεταξάς ήταν εκείνος που καθιερώνει την υποχρεωτική εισφορά των εργαζομένων υπέρ της ελεγχόμενης ΓΣEE και έκτοτε το σύστημα αυτό λειτουργεί. Έτσι, η κρατική χρηματοδότηση παραβιάζει την αυτονομία των συνδικάτων, αλλά και η εμπλοκή των μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων στο σύστημα διαχείρισης των πόρων και προγραμμάτων που συγχρηματοδοτούνται από τα Ταμεία της E.E. για τη δημιουργία Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης ή συγχρηματοδοτούμενες μελέτες (που καταλήγουν σε ακριβοπληρωμένα συμπεράσματα, τα οποία δεν έχουν καμία ωφέλεια για τον εργαζόμενο), με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως τα συνδικάτα έχουν μετατραπεί σε MKO; Σε αυτή την περίπτωση τότε γιατί είναι απαραίτητη η συνδρομή των μελών, ακόμη και η …ύπαρξη μελών; Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ανησυχούν για την απουσία νέων μελών και γενικότερα των μελών...

ΥΓ. 'Οπως θακαταλάβατε ε,δεν τρέφω δα και μεγάλη εκτίμηση στους συνδικαλιστές. 'Εχω ζητήσει μάλιστα και πέτυχα τη διαγραφή μου από το συνδικαλιστικό φορέα μου, όταν με το έτσι θέλω απαίτησε να μου παρακρατεί τη συνδρομή από το μισθό μου!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Και μετά τις διαμαρτυρίες τίιι;;;;;;

Αναρωτιέμαι και τρομάζω συνάμα, αν μετά το (προσωρινό ελπίζω) τέλος των απεργιών, διαμαρτυριών, διαδηλώσεων και της συζήτησης για το ασφαλιστικό το μόνο που έμεινε στο μυαλό κάποιων είναι οι παρακάτω εικόνες:

ΥΓ. ΟΙ φωτογραφίες είναι παρμένες από τον ημερήσιο τύπο (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ)

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Περί ελληνόφωνων blogs και ελλήνων bloggers το ...ανάγνωσμα

έλληνας blogger - σίγουρα όχι εγώ



Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα και 'Εγραψα: στον ημερήσιο τύπο, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την έρευνα και σκέφτηκα να την κοινοποιήσω. Μειονέκτημα της είναι το γεγονός ότι διεξήχθη το 2007, όταν ακόμα η ελληνική "μπλογκόσφαιρα" δεν ήταν στα ...ντουζένια της. Αυτό που με απογοήτευσε όμως από τα αποτελέσματά της, σχετικά με την ταυτότητα του έλληνα blogger, είναι πως δεν ...με βρήκα σ' αυτή την κατηγορία. Και αυτό περισσότερο με πληγώνει. Για να δούμε εσείς;

Είστε άντρας, εργαζόμενος, 30 ετών, διαμένετε στην Αθήνα και έχετε πανεπιστημιακή μόρφωση, παρακολουθείτε τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης για λιγότερο από 1 ώρα, αλλά χρησιμοποιείτε το Διαδίκτυο για περισσότερο από 4 ώρες ημερησίως; Ε, τότε είστε ο …τυπικός ελληνόφωνος blogger που διατηρείτε ένα ή περισσότερα blogs, και ανήκετε στην πρώτη γενιά του Διαδικτύου.
Πού το γνωρίζω; Αυτά έδειξε μια έρευνα μεταπτυχιακού φοιτητή από το Πάντειο, που προσπαθεί να φωτίσει την …ταυτότητα του έλληνα blogger. Η έρευνα διαπιστώνει πως είναι ένα διεθνώς δυναμικά ανερχόμενο κίνημα (17 κείμενα δημοσιεύονται ανά δευτερόλεπτο ενώ 120.000 νέα blogs δημιουργούνται ημερησίως σ’ όλο τον πλανήτη) ενώ στην Ελλάδα η ανάπτυξη είναι ραγδαία και μεγαλώνει καθημερινά ιδιαίτερα από τη μαζική διαμαρτυρία για την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβινού, τη διοργάνωση διαμαρτυρίας για την καμένη Πάρνηθα, τις αποκαλύψεις των βασανισμών σε αστυνομικά τμήματα έως την υπόθεση του press-gr.
Τα περισσότερα blogs είναι πολυθεματικά, (κουλτούρα, πολιτισμός, προσωπική και δημόσια ζωή, ειδήσεις, η επιστήμη/τεχνολογία και η πολιτική με τη σειρά που καταγράφηκαν) ενώ οι έλληνες bloggers γράφουν κυρίως επειδή τους αρέσει το γράψιμο και επιθυμούν να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους που μπορεί να ενδιαφέρονται για τα ίδια θέματα με αυτά που τους απασχολούν.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σημείο της έρευνας σχετικά με την επαγγελματική δραστηριότητα των bloggers όπως επίσης και το γεγονός πως στο νέο δημόσιο χώρο που δημιουργήθηκε λόγω των blogs,εισέρχονται άτομα, η φωνή των οποίων δεν θα μπορούσε να ακουστεί πριν από την έλευση του Ιnternet. Οι bloggers απομακρύνονται από τα παραδοσιακά ΜΜΕ και από αναγνώστες-θεατές-ακροατές, γίνονται οι καταναλωτές της ενημέρωσης. Είναι μικρές κοινότητες ανθρώπων και σε κάποιες περιπτώσεις «παρέες» που συζητούν δημόσια.
Τα πλέον δημοφιλή blogs διευρύνουν το χώρο της ενημέρωσης. Ελέγχουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ και σε κάποιες περιπτώσεις παράγουν ενημέρωση και μάλιστα με τον τρόπο που το κάνουν τα ίδια τα Μέσα Ενημέρωσης. Π.χ. συχνά διασταυρώνονται οι πληροφορίες που πρόκειται να δημοσιευτούν ή και περιλαμβάνουν συνδέσμους με τις πηγές των πληροφοριών αυτών, συνήθως χωρίς να φιλτράρουν την ενημέρωση (όπως γίνεται κατά κόρον από τα παραδοσιακά ΜΜΕ).
Η ελληνική «μπλογκόσφαιρα» αντικατοπτρίζει εν πολλοίς την ελληνική κοινωνία με τις ιδεολογικές αντιλήψεις, εμμονές και φοβίες της. Όμως, εκεί ανάμεσα στα πολλά αναμασήματα του πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά ορθού υπάρχουν πολύτιμες ψηφίδες σκέψης. Προβάλλονται πολλά θέματα τα οποία ξεφεύγουν από το ραντάρ των ΜΜΕ και καταγράφονται εναλλακτικές προσεγγίσεις σε γνωστά θέματα που εμπλουτίζουν τον στοχασμό. Η αλήθεια επίσης είναι ότι κυκλοφορεί πολλή χολή στην ελληνική «μπλογκόσφαιρα. Ο απαλλαγμένος από τους ασφυκτικούς νόμους περί Τύπου κυβερνοχώρος φιλοξενεί σήμερα τον πιο ζωντανό διάλογο στη χώρα. Με τις υπερβολές του και τις κακίες του. Αλλά επίσης και με τα διαμάντια του. Και όποιος έχει κρίση ξεχωρίζει εύκολα την ήρα από το στάρι. 'Ενα είναι το σίγουρο, πως τα blogs και οι bloggers άλλαξαν το τοπίο!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Okay, να επέμβει ο εισαγγελέας για τα σκουπίδια, αλλά...

Είχα μέρες να κατέβω στο κέντρο της Λάρισας. Δε με πολυέλκει αυτός ο συνωστισμός τροχοφόρων, μα ούτε και το ανθρωποβουητό. Προτιμώ στις εξόδους μου, το Λόφο, το ποτάμι, το πάρκο στο Αλκαζάρ, το αισθητικό άλσος και τις πλατείες εκτός κέντρου. Σήμερα όμως, και λόγω της απεργίας, έκανα την ...νενομισμένη επίσκεψή μου στις δύο πλατείες, εκεί που διεξήχθησαν οι δύο συγκεντρώσεις και στη συνέχεια ήπια και τον απαραίτητο καφέ, σε μια παράμερη και λιγότερο φασαριόζικη πλατεία. Είδα την κατάσταση του κέντρου με τους τεράστιους σωρούς σκουπιδιών, τα ίδια πάνω κάτω που συμβαίνουν και στις γειτονιές, και άκουα τα σχόλια και τα παράπονα των συμπολιτών μου να διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις στη ζωή μας εξαιτίας των διάφορων απεργιών και ιδιαίτερα αυτής των υπαλλήλων των ΟΤΑ. Μάλιστα αρκετοί απ’ αυτούς τους …διαμαρτυρόμενους, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Φυσικά όχι μόνον αυτοί αλλά και Δήμαρχοι (όπως ο της Θεσσαλονίκης) καλούσαν τον εισαγγελέα να παρέμβει, με πρόσχημα την υγεία των πολιτών-δημοτών τους. Και σκέφτηκα την υποκρισία όλων μας και την …ευαισθησία μας, η οποία ευαισθησία μοιάζει με γραφική παράσταση σεισμογραφήματος ή καρδιογραφήματος. Άλλοτε έχει μέγιστα και άλλοτε ελάχιστα, ανάλογα πως βλέπουμε το εκάστοτε ...πρόβλημα, ποιους θίγει και ποιους συμφέρει, τι κόστος έχει για μας ή τους άλλους, αν είμαστε με την κυβέρνηση ή με την αντιπολίτευση. Οι παράμετροι και οι συνιστώσες πολλές. Ο εισαγγελέας όμως σε πρώτη ζήτηση. Η απειλή της …αυτεπάγγελτης κλήσης και παρέμβασής του στο τσεπάκι μας. Δεκτό, να επέμβει ο εισαγγελέας και να τους κυνηγήσει, πρώτα…
…. εκείνους τους καταστηματάρχες οι οποίοι αδειάζουν, στην κυριολεξία, τα σκουπίδια τους, είτε τα …εκθέτουν σε ανοικτές σακούλες ή ανοικτά χαρτοκιβώτια, δημιουργώντας σωρούς με …χυμένα σκουπίδια.
…. τον καθένα από εμάς που κάνουμε ακριβώς το ίδιο έξω από τις πολυκατοικίες ή τα σπίτια στα οποία διαμένουμε. Ενώ θα μπορούσαμε να τα κλείνουμε σε μία και δύο σακούλες και όλα στις μεγάλες σακούλες απορριμμάτων. Η επιβάρυνσή μας για τις σακούλες είναι απείρως μικρότερη από την αντίστοιχη στην υγεία μας.
…. όλους εμάς που ακόμα και σε περιόδους όπου δεν υπάρχει απεργία των υπαλλήλων επί της αποκομιδής των σκουπιδιών, κάνουμε τα ίδια ή και χειρότερα. Που αφήνουμε τις σακούλες …έξω από τους κάδους, ακόμα και όταν αυτοί είναι άδειοι. Που κατεβάζουμε τα σκουπίδια από το πρωί, όταν ήδη έχουν περάσει τα απορριμματοφόρα. Που πετάμε τη σακούλα σκουπιδιών από το μπαλκόνι μας επειδή βαριόμαστε να κατέβουμε να τα εναποθέσουμε στους κάδους. Που αδειάζουμε χύμα τα σκουπίδια στους κάδους και όχι «συσκευασμένα» σε σακούλες.
…. όλους εκείνους τους ασυνείδητους οδηγούς που αδειάζουμε τα τασάκια των αυτοκινήτων μας καταμεσής του δρόμου. Που πετάμε τα πλαστικά ποτήρια, μπουκάλια και ότι άλλο κρατάμε στα χέρια μας, από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου μας, εν κινήσει ή εν στάσει.
…. όλους εκείνους τους ασυνείδητους που κατεβάζουμε όλα τα άχρηστα για μας ογκώδη αντικείμενα για πέταμα και δεν μπαίνουμε στον κόπο να ειδοποιήσουμε τις υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου, σχετικά.
…. όλους εκείνους, ιδιώτες ή επαγγελματίες του είδους, που δεν συμμετέχουμε στα ειδικά προγράμματα ανακύκλωσης (μπαταριών, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, χαρτιού κλπ) και τα πετάμε μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια, πολλαπλασιάζοντας τις βλαβερές για το περιβάλλον και την υγεία μας, επιπτώσεις.
…. όλους εκείνους τους ασυνείδητους οδηγούς και επαγγελματίες του είδους οι οποίοι αδειάζουν τα καμένα λάδια των τροχοφόρων τους όπου γης.
…. όλους εκείνους τους ασυνείδητους γεωργούς-καλλιεργητές οι οποίοι ρυπαίνουν το περιβάλλον (έδαφος, νερό, αέρα) με εκατοντάδες τόνους χημικά και επιπλέον πετάνε τις συσκευασίες των δηλητηριωδών προϊόντων όπου γης.
….. όλους εκείνους τους ασυνείδητους δημάρχους οι οποίοι διατηρούν τις εκατοντάδες παράνομες χωματερές, παρά τις οδηγίες και καταδικαστικές αποφάσεις της Ε.Ε. Που ακόμα και τώρα, προκειμένου να γίνουν αρεστοί στους δημότες τους, με ιδιωτικά συνεργεία συγκεντρώνουν σκουπίδια και τα εναποθέτουν σε τέτοιες παράνομες …χωματερές.
...'Ολους εκείνους τους ασυνείδητους οι οποίοι εναποθέτουν λύματα, απόβλητα και κάθε λογής σκουπίδια στον Πηνειό, από της πηγές μέχρι της εκβολές του, καθιστώντας τον ακατάλληλο για ...ζωή.
Και όταν τελειώσει απ΄ όλες αυτές τις περιπτώσεις παραβάσεων, ε, ας επέμβει και να κυνηγήσει τους απεργούς υπαλλήλους των ΟΤΑ οι οποίοι, σε τελευταία ανάλυση, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να παλεύουν για ένα πράγμα∙να έχουν δικαίωμα στη ζωή και μετά την αποχώρηση τους από την, ούτως ή άλλως ανθυγιεινή, εργασία τους.

ΥΓ.1. Είμαι σίγουρος πως αυτή η κατάσταση που ζω στη Λάρισα, είναι ίδια ή και χειρότερη σε κάθε πόλη.
ΥΓ.2. Σκέφτηκα να μην αναρτήσω φωτογραφίες γιατί θα ήταν τόσες πολλές, για τόσα παραπτώματα που θα γέμιζε η σελίδα. Αρκέστηκα στις ...κόκκινες κάρτες!

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και τα νούμερα της …ντροπής

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα, Απελπίστηκα και 'Εγραψα:


Σύμφωνα με διεθνή δεδομένα,
  • ένας (1) στους 20 εφήβους σε όλο τον κόσμο προσβάλλεται από κάποιο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα,
  • πέντε (5) εκατομ. κορίτσια υποβάλλονται κάθε χρόνο σε διακοπή εγκυμοσύνης, από τις οποίες το 40% γίνεται κάτω από μη ασφαλείς συνθήκες,
  • δεκαπέντε (15) εκατομ. κορίτσια 15-19 ετών, γίνονται κάθε χρόνο μητέρες.

Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω πως μία από τις πλέον ευχάριστες «αισθήσεις», κατάντησε να είναι μάστιγα, κυρίως για τους νέους. Τι να φταίει άραγε; Μήπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση (ή όπως αλλιώς, διαφυλικές σχέσεις) που λείπει από τη ζωή των νέων, μαθητών και εφήβων και που δεν εφαρμόζεται στα σχολεία; Κάποτε κάτι πήγε να γίνει, κολλήσαμε στον τίτλο. Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση να το λέμε, ή διαφυλικές σχέσεις; Υπάρχουν υπαρκτά προβλήματα κι εμείς κλείνουμε τα μάτια. Μην πω ρίχνουμε στάχτη στα μάτια.
Γιατί Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση; Και πότε πρέπει αυτή ν’ αρχίζει; Όλοι γνωρίζουμε πως ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσει ένα άτομο τη σεξουαλικότητά του κατά τα διάφορα στάδια της ζωής του (και εδώ να θυμηθούμε πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ξεκινά από την πρώιμη παιδική ηλικία και διαρκεί όλη τη ζωή), εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που έλαβε σε όλη τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων. Εδώ είναι φανερός ο ρόλος μας ως γονείς. Θα πρέπει να μεταδίδουμε τις αξίες όχι μόνο μέσα από τα λόγια μας, αλλά κυρίως μέσα από τη στάση μας και το ζωντανό παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας.
Ο άλλος χώρος στον οποίο πρέπει -και δεν- να παρέχεται σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι το σχολείο (το Λύκειο ίσως). Μάλιστα, είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος για την περίοδο της εφηβείας. Σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης, ντροπαλοί έφηβοι όντες, πόσοι από μάς ένοιωθαν άνετα να πλησιάσουμε τους γονείς μας και να τους ρωτήσουμε για τις ανησυχίες μας; Κανείς. Έτσι καταφεύγαμε σε «έμπειρους» φίλους και δημιουργούσαμε προσωπικές σεξουαλικές θεωρίες. Λανθασμένες ίσως, τρομακτικές, ένοχες. Το σχολείο είναι επομένως ο κατάλληλος χώρος. Οι απαντήσεις, όμως, στα ερωτήματα των εφήβων θα πρέπει να δίνονται σε επιστημονική γλώσσα, με βάση τα βιολογικά δεδομένα, χωρίς υπονοούμενα και χωρίς να συσχετίζονται με ηθικές και προσωπικές αξίες. Αυτό απαιτεί, ειδικοί να αναλάβουν το ρόλο αυτό, ή ειδικά εκπαιδευμένοι δάσκαλοι. Διότι, αν το παιδί αφεθεί μόνο του, θα διαμορφώσει τις δικές του απόψεις με βάση πληροφορίες που θα πάρει από την αυλή του σχολείου, από φίλους, από τα μ.μ.ε. και από το διαδίκτυο. Θα κινδυνεύσει να κατασκευάσει …θεωρίες οι οποίες θα επηρεάσουν τη μετέπειτα σεξουαλική συμπεριφορά του.


Μια …ιστορική αναδρομή, όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα, ίσως μας διαφωτίσει για τη στασιμότητα που επικρατεί. Το 1964 ο Ευάγγελος Παπανούτσος (τότε Γεν. Γραμ. του Υπ. Παιδείας) είχε δηλώσει ότι: «Η Σεξουαλική Αγωγή μπαίνει άμεσα στα ελληνικά σχολεία». Και από τότε έγιναν ελάχιστα πράγματα! Το Ελληνικό Σεξολογικό Ινστιτούτο, το 1999 είχε γράψει ένα βιβλίο για τη Σεξουαλική Αγωγή. Τα βιβλία αυτά παραδόθηκαν στις αρχές του 2002 με cd-rom και slides και ήταν έτοιμα να μπουν στο σχολικό πρόγραμμα. Ε, δεν φτάσανε ποτέ στα σχολεία. Το 2003 κατατέθηκε μια πρόταση στο Υπουργείο Παιδείας για το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής, επιδοτούμενο από την ευρωπαϊκή κοινότητα, που περιλάμβανε συνολικά 9 θεματικές υγείας. Η μία ήταν η Σεξουαλική Αγωγή. Το πρόγραμμα αυτό πάγωσε παρά το σχετικά μικρό του κόστος που θα έφτανε -τότε- γύρω στα 500 εκατομμύρια δραχμές. Σήμερα υπάρχει μία κινητικότητα σχετικά με το θέμα. Μέσα από προγράμματα Αγωγής Υγείας, προσεγγίζεται το θέμα, μάλλον επιδερμικά. Αλλά και παρόμοιες προσπάθειες σε παρεμφερή θέματα (AIDS και γενικά Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενες Ασθένειες) γνωρίζουμε ότι έλαβαν χώρα στα σχολεία και από τη συμπεριφορά των μαθητών που τα παρακολούθησαν, τα συμπεράσματα είναι μάλλον θετικά.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με άλλα θέματα κοινωνικά, όπως το θέμα των ναρκωτικών. Γνωρίζω ότι πριν από λίγα χρόνια, έφτασε στα λύκεια της χώρας πακέτο με cd’s για κάθε μαθητή που αφορούσε σε έρευνα για τα ναρκωτικά γνωστού δημοσιογράφου (νομίζω του Κ. Τσαρούχα), με εγκύκλιο που ανέφερε σχετικές οδηγίες για μοίρασμα του cd. Αμέσως μετά, ήλθε κατεπείγουσα εγκύκλιος η οποία ανέστελλε την εφαρμογή της προηγούμενης. Οι λόγοι αναστολής ποτέ δεν έγιναν αντιληπτοί.

Τι να υποθέσουμε λοιπόν; Πως κάποιοι θεωρούν ότι η σεξουαλικότητα (και άλλα …καυτά θέματα) είναι μια αυτόνομη συμπεριφορά που δεν χρειάζεται να την εκπαιδεύσεις; Και στο κάτω κάτω, ένα μάθημα Σεξουαλικής Αγωγής δε σημαίνει ότι θα φτιάξει πιο …σεξουαλικούς ανθρώπους. Φυσικά, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν πρέπει να στέκεται μόνο σε ζητήματα σεξουαλικών σχέσεων αλλά και σε ευρύτερα θέματα, όπως η εικόνα του εαυτού, η αυτοεκτίμηση, οι κανόνες ηθικής, ο αμοιβαίος σεβασμός και η αγάπη. Όταν σήμερα οι αριθμοί που αναφέραμε πιο πάνω είναι αριθμοί ντροπής, δεν πρέπει να προβληματιστούν αυτοί οι άνθρωποι που αντιδρούν στη Σεξουαλική Αγωγή; Αυτή τη στιγμή οι χώρες της Ε.Ε. έχουν βάλει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στην …Ελλάς του 2008, γιατί καθυστερούμε;
Συμπέρασμα: όλες οι έως τώρα προσπάθειες έπεσαν θύματα εξωγενών παρεμβάσεων... Ενδεχομένως και η Εκκλησία να βλέπει αρνητικά αυτή την προσπάθεια. Αλλά και η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη συντηρητική και έχει ακόμα πολλά ταμπού. Ακόμη και οι γονείς στην Ελλάδα έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το αγόρι και για το κορίτσι. Το κορίτσι δεν πρέπει να κάνει πολλές σχέσεις για να αποδείξει ότι είναι ηθική. Αντίθετα, το αγόρι θα πρέπει όσο το δυνατόν νωρίτερα να κάνει σεξ για να αποδείξει στους γονείς ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος. Ενώ τα παιδιά σήμερα γενικά δεν έχουν προκαταλήψεις. Έχουν όμως άγνοια των κινδύνων…


ΥΓ. Οι αισθήσεις δεν είναι μόνον αυτές οι πέντε που μαθαίναμε στο σχολείο, όταν ήμασταν πιτσιρίκια (όσφρηση, αφή, όραση, γεύση, ακοή). Όταν μεγάλωσα έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλες τρεις, τουλάχιστον. 6η αίσθηση, ο έρωτας. 7η αίσθηση το sex μέσω του έρωτα και 7η αίσθηση, ο οργασμός στο sex μέσω του έρωτα! Αν σας ...προκάλεσα -εν μέσω νηστειών- συμπαθάτε με!

ΥΓ. Οι φωτογραφίες πάνω είναι παρμένες από τους ...schooligans

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Το «Μακεδονικό» ζήτημα μέσα από 9 ερωτήσεις-απαντήσεις

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα, Φωτίστηκα και 'Εγραψα:

Στο Κυριακάτικο φύλλο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της 16ης Μαρτίου 2008, βρήκα μια σύντομη αναδρομή στη μακραίωνη ιστορία της Μακεδονίας που πραγματοποίησε η εφημερίδα με τη συνδρομή του ιστορικού-τέως εμπειρογνώμονα πρεσβευτή για βαλκανικά θέματα ΥΠΕΞ, κ. Ευάγγελου Κωφού. Μέσα από αυτήν αποτυπώνεται η ανάδυση του «Μακεδονικού» ζητήματος και η πορεία μέχρι τις σημερινές διεκδικήσεις της ΠΓΔΜ. Εννέα ερωτήματα με τις αντίστοιχες απαντήσεις, βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Επειδή το θεώρησα αξιόλογο, σκέφτηκα να σας το προτείνω. Μπορείτε να το διαβάσετε στη σελίδα 16, κεφάλαιο ΔΙΛΠΛΩΜΑΤΙΑ, με τίτλο «Εννέα απαντήσεις για το ‘Μακεδονικό’ ζήτημα» ή να πατήσετε εδώ!
Καλήν ανάγνωση!

Κουίζ Νο 1

Σήμερα σας έχω ένα κουίζ, μια άσκηση παρατηρητικότητας.
Αυτό το τραπέζι βγήκε προς πώληση στο διαδίκτυο, στο eBay. Μελέτησε προσεκτικά τη φωτογραφία και μάντεψε αν ο πωλητής είναι άντρας ή γυναίκα? Μπορείς να λύσεις αυτό τον μικρό γρίφο?

Η απάντηση του κουίζ θα αναρτηθεί εν ευθέτω χρόνω!

ΥΓ. Ξέχασα να σας ανακοινώσω το έπαθλο. 'Οσοι βρουν την απάντηση στο κουίζ, μπορούν να παρακολουθούν, να διαβάζουν, να μελετούν και να αντλούν πληροφορίες και υλικό από το παρόν Ιστολόγιο, δωρεάν, χωρίς συνδρομή για 12 μήνες! Ο διαγωνισμός λήγει το επόμενο Σάββατο! Τρέχτε να προλάβετε!

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

Μην τάξεις στο ...μάτι το Αχίλλειο

Το μάτι είναι ανικανοποίητο, αχόρταγο, ακόρεστο. Λένε πως αν θες να δώσεις το χέρι σου στο …μάτι για χειραψία, μη φοράς ρολόι Rolex με χρυσή αλυσίδα∙ καλύτερα ρολόι τσέπης, με αλυσίδα, για σιγουριά. Πού ξέρεις;
Υποσχέσου ένα λουλούδι στο …μάτι, αλλά μη του δείξεις το μπουκέτο∙ βάλτο καλύτερα σ’ ένα βάζο, κάπου πιο μακριά!
Δείξε στο μάτι έναν κήπο, όχι όμως αυλή με παρτεράκι, πηγαδάκι, λουλουδάκια. Όχι. Αν τα υποκοριστικά περίμεναν το μάτι για να …παντρευτούν, θα έμενα στα σίγουρα στο …ράφι. Γιατί το μάτι ερωτεύεται και παθιάζεται με τα υπερθετικά.


Σήμερα που η μέρα ήταν καταπληκτική, ξεκινήσαμε για μονοήμερη εκδρομή στο Αχίλλειο Πτελεού, ένα μέρος που επισκέφτηκα για πρώτη φορά το 1985 για διακοπές, και από τότε ξαναεπισκέφτηκα αρκετές φορές, κυρίως καλοκαίρια για μπάνιο. Ειδικά από πέρσι, αρκετές φορές μιας και συγγενείς μας απέκτησαν παραθεριστική κατοικία σε λόφο πάνω από το χωριό με ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ θέα. Φυσικά, πέραν από τους συγγενείς με εξοχικό, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το επισκεφτείτε. Δεν πρόκειται στη φάση αυτή, να σας δείξω φωτογραφίες, γιατί τότε το μάτι –όπως αναφέρω και πιο πάνω- δε θα χορτάσει. Και δε θέλω να σας αφήσω …αχόρταγους, απλώς θα κάνετε υπομονή να δείτε το σχετικό αφιέρωμα στο ιστολόγιό μου «Μακαρία η …Ελλάς», οσονούπω..
Ο πρώτος λόγος είναι πως το χωριό μπορεί να μη …λέει τίποτε σπουδαίο, αλλά η θέα είναι υπέροχη. Κόλποι, κολπίσκοι, χρώματα στη θάλασσα, κυματισμοί που αλλάζουν προσανατολισμό, το Τρίκερι απέναντι, το στενό που βλέπεις …Αιγαίο… Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Θα πρέπει ή να πάτε ή να περιμένετε…
Ένας δεύτερος λόγος για να επισκεφθείς το μέρος τούτο –και να διαμείνεις αν επιθυμείς- είναι το καταπληκτικό φαινόμενο, που κάθε μεσημέρι από τις 12 μέχρι τις 5 το απόγευμα, ένα ελαφρό αεράκι από τη θάλασσα θα σε δροσίζει …μακαρίως! Αν ρωτήσεις τους κατοίκους θα σου εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό (…το στενό που λέγαμε πιο πάνω…).
Ο τρίτος λόγος είναι πως η θάλασσα στο χωριό μπροστά δεν είναι για κολύμπι, ούτε παραλία υπάρχει παρά προκυμαία, αλλά 15 λεπτά νοτιοανατολικότερα προς την Εύβοια και το στενό που τη χωρίζει (απέναντι από τους Ωραιούς) είναι υπέροχη. Λίγο κρύα αλλά υπέροχη.
Ο τέταρτος λόγος είναι πως το καλοκαίρι υπάρχουν μικρά φεριμπόουτ που σε πηγαινοφέρνουν στη Σκιάθο πάμφθηνα, σε σχέση με τις αντίστοιχες τιμές από το Βόλο.
Ο πέμπτος λόγος είναι…. ε, βρείτε τον μόνοι σας, αφού επισκεφτείτε το μέρος αυτό ή όταν επισκεφτείτε, διαδικτυακά, την ειδική αφιέρωσή μου. Πότε; Αχόρταγο δεν είπαμε πως είναι το μάτι; Γι’ αυτό μη βιάζεστε. Οσονούπω.
Καλή σας νύχτα και όπως είπαμε∙ μην υπόσχεστε στο μάτι. Απλά δίνετέ του να χορτάσει.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Παράδοση και πρόοδος ή ...αυτό κατάλαβα

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα, δεν 'Αντεξα και 'Εγραψα: από τον ημερήσιο Τύπο

"...Παρά την ανάπτυξη των πωλήσεων που εμφανίζουν τα υπερσύγχρονα αγροτικά μηχανήματα, οι παραδοσιακές μέθοδοι γεωργίας δεν χάνουν τη δημοτικότητά τους στη σημερινή Κίνα. Απόδειξη αυτού, το ζευγάρι των Κινέζων της φωτογραφίας, που επιμένει στο «παραδοσιακό» αλέτρι..."

Αυτά διάβασα ως λεζάντα στην πιο πάνω φωτογραφία, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και μου φάνηκε αστείο. Δηλαδή αυτό κατάλαβε βλέποντας τη φωτογραφία και αυτό το μήνυμα θέλει να μας στείλει; Γιατί εγώ κατάλαβα πως ακόμα η γυναίκα, εκεί στη μακρινή Κίνα, χρησιμοποιείται ως «παραδοσιακό» μέσο οργώματος, ελλείψει άλλου εξειδικευμένου «ζώου»;

Μου θυμίζει ένα ανέκδοτο σχετικά με τη…θέση της γυναίκας στην Ελλάδα. Πριν τον πόλεμο, ο άντρας-αφέντης πηγαινοερχόταν στα χωράφια καθισμένος στο μουλάρι και η γυναίκα ακολουθούσε πεζή. Μετά τον πόλεμο, ο ίδιος άντρας πηγαινοερχόταν στα χωράφια καθισμένος πάλιν στο μουλάρι αλλά η γυναίκα προηγούνταν, πεζή και πάλιν. Γιατί υπήρχε διάχυτος ο φόβος από τις διάσπαρτες …νάρκες!
Υ.Γ. Τι στο καλό έπαθα τώρα τελευταία και μου βγαίνει τόοοοσο πολύ ...η γυναίκα μέσα μου; Γιατρέ μου ν' αρχίσω ν' ανησυχώ;!

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Εγώ και τα αγαπημένα μου γατο-σκυλο-πτηνο-κουνελο-ψαράκια που δεν έχω


Βλέπω σε πολλά ιστολόγια αναρτήσεις-αφιερώματα για γάτες και σκύλους κλπ οικιακά ζωντανά και που συνοδεύονται με υπέροχες φωτογραφίες-πόζες. Μ’ αρέσει να τα διαβάζω και θαυμάζω όσους τα αναρτούν, γιατί «βλέπω» εκεί μέσα, την αγάπη και τη στοργή τους προς αυτά. Προφανώς και τα αγαπούν. Δεν τους ζηλεύω. Να σας πω την αλήθεια, δεν αγαπώ τις γάτες. Μα ούτε και τους σκύλους. Γενικά δεν αγαπώ κανένα ζώο (φαντάζομαι πως για τον ίδιο λόγο δε θα υπάρχει κανένα ζώο που να μ’ αγαπά, εκτός από τη γυναίκα μου ίσως, και τα ζωάκια -sorry- παιδάκια μου). Προτιμώ τους ανθρώπους (δεν υπονοώ μ’ αυτό πως όσοι αγαπούν τα ζώα δεν αγαπούν και τους ανθρώπους. Μακριά από μένα τέτοιοι υπαινιγμοί). Ακόμα και στα …κάρβουνα ή σε φούρνο με πατάτες, ή ακόμα ακόμα και σε σούβλα ή σουβλάκια να μου τα σερβίρετε, δε θα με συγκινήσετε. Δε μ’ αρέσει το κρέας γενικότερα. Δεν είμαι δα και χορτοφάγος, απλώς δεν τρελαίνομαι για κρέας. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως αν δω σκυλί ή γατί στο δρόμο θα το κλωτσήσω ή θα το πετροβολήσω, αλλά δε θα το …χαζέψω, δε θα το χαϊδέψω, δε θα το φωτογραφήσω, δε θα του απευθύνω με τα γνωστά πσιτ, πσιτ ή μουτς μουτς (φαντάζομαι πως το ίδιο θα κάνει κι αυτό απέναντί μου).
Ίσως γι’ αυτά μου τα …μη καλά αισθήματα απέναντι στα ζώα να ευθύνεστε κι εσείς που αγαπάτε ή «αγαπάτε» τα ζώα. Και εξηγούμαι.

Σιχαίνομαι να περπατάω στα πεζοδρόμια και να γλιστράω σε ακαθαρσίες σκύλων, που τα ίδια ή τα αφεντικά τους εγκατέλειψαν. Τσαντίζομαι όταν στα ταμεία των σουπερμάρκετ βλέπω μαζεμένες σκυλογατοτροφές, σκυλογατομπισκότα, σκυλογατοπαιχνίδια, σκυλογατοεξαρτήματα και σακούλες με άμμο (ή κάτι τέτοιο) για να …κατουράν τα ζώα. Ζορίζομαι όταν βλέπω το χειμώνα σκυλάκια να περιφέρονται σε δρόμους ή σε αγκαλιές ντυμένα με μάλλινες καζάκες, κασκόλ και …τσουράπια. Ενοχλούμαι όταν βλέπω στα πάρα πολλά pet shops, κατοικίδια να είναι εγκλωβισμένα, φυλακισμένα, …απάνθρωπα στοιβαγμένα, σε κλουβιά-φυλακές, περιμένοντας τον υποψήφιο αγοραστή (και δεν ενοχλούμαι από φιλόζωα αισθήματα αλλά επειδή, όντας φυλακισμένα, βρωμάνε, σκούζουν, θορυβούν…). Ενοχλούμαι όταν βλέπω ιατρεία, κομμωτήρια και δεν ξέρω τι άλλο, για τη φροντίδα-περιποίηση των μικρών ζώων. Εξαγριώνομαι όταν πάω σε πάρκα να παίξω, να περπατήσω, να τρέξω, να ξαπλώσω στο γρασίδι και να ανακαλύπτω δίπλα μου ακαθαρσίες και δυσοσμίες …ζώων. ‘Η να βλέπω στον ίδιο χώρο που παίζουν ανέμελα παιδάκια, στον ίδιο να αφοδεύουν χαριτωμένα σκυλάκια.
Έχω δει ανθρώπους που συνοδεύουν σκυλάκια να κλωτσάνε άλλα «ξένα» σκυλιά γιατί …παρενοχλούν τα δικά τους. Έχω δει ψαράκια μέσα σε βρώμικα ενυδρεία να ασφυκτιούν, κουνέλια μέσα σε μικροσκοπικά κουτιά-κλουβιά να δυσανασχετούν, κλωσοπουλάκια να θυσιάζονται ως αμνοερίφια του Πάσχα, χελωνάκια μέσα σε βρώμικα δοχεία που όζουν, καναρίνια και κάθε είδους πετούμενα φυλακισμένα στα κλουβιά τους, μοναχικά και βουβά… Έχω δει "άνθρωπο" να αρπάζει το μπουλντόκ από τα δύο πόδια (ένα μπρος κι ένα πίσω) και να το πετάει μέσα σε σιντριβάνι με νερό για να κολυμπήσει, να βγαίνει ο σκύλλαρος έξω και να κατευθύνεται προς το αφεντικό, αυτός να του δίνει γροθιά στα μούτρα και να το ξαναπετάει στο νερό, και όταν τον ρώτησαν –τον "άνθρωπο"- κάποιοι περαστικοί γιατί του συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τους εξηγούσε ότι τον …προπονεί. Ε, τέτοια προπόνηση δεν θα την έκανα αν είχα σκύλο (και όπως σας είπα, δεν έχω αλλ’ ούτε θέλω).
Έχω δει, αγέλη 15, 20 ή και 25 εξαγριωμένων σκύλων -δεν μπόρεσα να τα καταμετρήσω- να κυνηγάει ένα κουτσό σκυλί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση η μανία τους που σταμάτησα στην άκρη να παρακολουθήσω το …θέαμα. Κάποια στιγμή το περικυκλώνουν και αρχίζουν τα δαγκώματα. Αυτό ανήμπορο προσπαθεί να προφυλαχτεί. Μάταια, ο εχθρός ήταν πολυάριθμος. Αναρρίγησα και ανατρίχιασα συνάμα. Το λυπήθηκα, μόνο κι ανήμπορο. Ούτε που πέρασε από το μυαλό μου να κατέβω να το βοηθήσω, να πετάξω πέτρες να διώξω τα άλλα ή να φωνάξω, να κορνάρω μπας και τρομάξουν. Το μοιραίον επήλθε. Και αναρωτήθηκα, ποιος στ’ αλήθεια άνθρωπος, φιλόζωος ή ζωόφιλος, θα μπορούσε να αντιδράσει μπροστά στη λύσσα πολυάριθμων εξαγριωμένων σκύλων;

Συγχωρέστε με που γράφω αυτές τις σκέψεις μου. Γράφω αυτό που αισθάνομαι. Προφανώς κι εσείς οι ζωόφιλοι κάνετε ακριβώς αυτό που κάνω κι εγώ. Αυτό που αισθάνεστε. Εσείς αγαπάτε τα ζώα, εγώ απλώς δεν τα μισώ. Μα αν σας έλεγα πως τ’ αγαπώ δεν θα ήμουν εγώ ο Φλούφλης, αλλά κάποιος άλλος.


Υ.Γ.1. Είχα σκεφτεί να ανεβάσω φωτογραφίες που να δείχνουν κάποια από αυτά που περιέγραψα (ακαθαρσίες ζώων, ζωάκια φυλακισμένα σε κλουβιά, άρρωστα αδέσποτα σκυλιά κ.ά) αλλά συμβουλεύτηκα την …Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων των Ζώων, ανέγνωσα τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (γιατί γνωρίζω και αναγνωρίζω πως και τα ζώα έχουν δικαιώματα και ανάγκες, πως υπάρχουν άρθρα του νόμου και σχετικές υπουργικές αποφάσεις που πρέπει να γνωρίζει κάθε ιδιοκτήτης ζώου και σας ΚΑΛΩ να τα ΑΝΑΓΝΩΣΕΤΕ κι εσείς για να τα γνωρίζετε) και κατέληξα πως δεν θα το κάνω. Αντ’ αυτών δημοσιεύω τις παραπάνω, με την υποσημείωση: δεν απεικονίζουν τα αγαπημένα μου ζωάκια, που ούτως ή άλλως δεν έχω!
Υ.Γ.2. 'Ενα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πάρα πολύ, είναι το "η συνέλευση των ποντικών", σε στίχους, μουσική και εκτέλεση: Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα. Αφιερώνω το τραγούδι σε όσους ...λένε πολλά αλλά δεν πράττουν, ούτε λίγα! (Δε βρήκα το τραγούδι, έτσι σας παραπέμπω στους στίχους. Οποια/ος το έχει ας το στείλει να το αναρτήσω, μαζί με οδηγίες χρήσης, γιατί δε γνωρίζω πώς αναρτούν τραγούδια)

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Μία γλυκύτατη γιαγιά μόλις ...102 Μαΐων

'Ακουσα, Είδα, Διάβασα και Αντέγραψα: από τον ημερήσιο Τύπο.

Μ' άρεσε το μουτράκι, διέκρινα το χιούμορ στα λόγια της και σκέφτηκα να σας τη γνωρίσω. Από 'δω, η γιαγιά Μαρία! 'Ηρθε στον κόσμο τον Μάρτη του 1906 και δε λέει να τον εγκαταλείψει! Της το εύχομαι ολόψυχα! 'Ισως σ' αυτό το μουτράκι αναγνωρίσετε και τη δική σας γιαγιά!



Το μυστικό της μακροζωίας της, «πίννω έναν κουτίν (1 λίτρο) γάλαν την ημέραν τζιαι τρώω μέλιν». Η ιδιοτροπία της, πάντα αναζητά τις ίδιες μάρκες, «Αυτά με κρατούν» λέει και κάθε νύχτα τρώει μια φέτα ψωμί με μέλι «αφού το στομάχι μου δε σηκώνει άλλο φαγητό». Στα νιάτα της, «επίνναμε καμπόσο κρασίν, ειδικά όταν επηαίνναμεν σε γάμους» ομολογεί.
Το ωράριό της, ύπνος γύρω στις 11 μ.μ. και ξυπνάει στις 9-10 το πρωί. Η υγεία της, «είμαι τζιαι κουτσή, είμαι τζιαι στραβή, είμαι τζιαι κουφή, όμως ούλλα τα άλλα μου εν καλά», λέει χαριτολογώντας. Τα παλιά τα χρόνια ασχολούνταν με τα κτήματα, «στα νιάτα μου ανέβαινα τα βουνά τζιαι με φοάτουν (φοβότανε) η γης», λέει. Σήμερα μετακινείται με τη βοήθεια μιας βοηθού.
Πόσα άλλα χρόνια σκοπεύει να ζήσει; «Αν έμοιασα της γιαγιάς μου, θα βασανιστώ ακόμα λλία χρόνια» αναφέρει χαμογελώντας. Η γιαγιά της έζησε μέχρι τα 105.
Έχει τα μυαλά της τετρακόσια, επικοινωνεί άριστα με το περιβάλλον και της αρέσει να κουβεντιάζει με τον κόσμο.

Στις 11 Μαρτίου γιόρτασε τα 102α γενέθλιά της (11 Μάρτη 1906 γράφει η ταυτότητά της). Άντε γιαγιά Μαρία, νάσαι καλά και του χρόνου, και όσα άλλα χρόνια αξιωθείς να ζήσεις, να ξανασβήσεις τα κεράκια!

Πρώτα η Γιορτή της Γυναίκας, μετά ο 'Υμνος στην 'Ανοιξη και τώρα η Γλυκιά Γιαγιά, ήρθε κι έδεσε το ...γλυκό, τρίτωσε το ...καλό! Πάμε γι 'άλλα...

Το Βάι καταστρέφεται με ...αξιοποίηση

'Ακουσα, Είδα, Διάβασα και 'Εγραψα:

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, επισκέφτηκα την πανέμορφη Κρήτη, στα πλαίσια των καλοκαιρινών μου διακοπών. Διέμεινα 3 εβδομάδες (Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο) και βεβαίως επισκέφτηκα και το Βάι, στο νομό Λασιθίου, το ανατολικότερο σημείο της μεγαλονήσου. Η περιοχή αυτή είναι χαρακτηρισμένη ως "Αισθητικό Δάσος" και είναι η πιο μεγάλη έκταση φοινίκων που υπάρχει στην Κρήτη.
Είχα διαβάσει παλαιότερα, στο ΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ για «Απόβαση στο Βάι», για «Τουριστική αποικία σε προστατευόμενη περιοχή», για «τεράστια αμφιλεγόμενη επένδυση στα κτήματα της Μονής Τοπλού που συναντά τις τεκμηριωμένες αντιρρήσεις κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Οι επενδυτές, ωστόσο, έχουν με το μέρος τους την ‘άνωθεν’ πολιτική στήριξη» και ομολογώ πως δεν έδωσα και πολύ σημασία. Θεώρησα υπερβολές των ΙΟντων, μέχρις ότου επισκέφτηκα αυτοπροσώπως το δάσος και είδα την εγκατάλειψη του στη χειρότερή της φάση. Έτυχα δε σε μία συζήτηση -ως λαθρακουστής- κάποιων τοπικών παραγόντων -αυτή την εντύπωση μου είχαν δώσει- που αγαπούν τον τόπο τους και που αναφερόντουσαν σε επιχειρηματίες που ήθελαν να εκμεταλλευτούν την περιοχή και για παράγοντες πολιτικούς που σιγοντάρανε. Σήμερα, διαβάζω στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για "Τουριστική επένδυση 'μαμούθ' δίπλα στο Βάι" και ξαναθυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση που άκουσα.
Σκέφτηκα λοιπόν να σας παρουσιάσω κάποιες φωτογραφίες που τράβηξα και που παρουσιάζουν ανάγλυφα την ομορφιά του δάσους -από τη μια μεριά-, την κακογουστιά κάποιων επιχειρηματιών -από την άλλη- και την εγκατάλειψή του από πλευράς πολιτείας. Φωτογραφίες από το δάσος μπορείτε να βρείτε παντού στο διαδίκτυο. Επέλεξα για σας και αυτές!

Το ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ που προκύπτει αβίαστα και αυθόρμητα: όταν θέλει το κράτος να πουλήσει «φιλέτα» τα εγκαταλείπει, τα απαξιώνει. Κάτι ανάλογο συνέβη –ή συμβαίνει- με τα «Ξενία» του ΕΟΤ (χαρακτηριστικό της εγκατάλειψης και αυτό στο λιμάνι των Χανίων). Γι' αυτό, το νου σας σύντεκνοι και άπαντες συμπατριώτες!


Η ομορφιά, η ευταξία και η ασχήμια σε ένα πακέτο


ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ

Η ομορφιές και η κακογουστιά -κάτω- των επαγγελματιών του είδους πάνε αντάμα

Το προσπελάσιμο τμήμα του δάσους, εκμεταλλεύσιμο συνάμα



Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ





Περισσότερα για την επίσκεψη-παραμονή μου στην Κρήτη και τα φωτοστιγμιότυπα εξ αυτής, οσονούπω στο "Μακαρία η ...Ελλάς"

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...