Εγώ και τα αγαπημένα μου γατο-σκυλο-πτηνο-κουνελο-ψαράκια που δεν έχω

Βλέπω σε πολλά ιστολόγια αναρτήσεις-αφιερώματα για γάτες και σκύλους κλπ οικιακά ζωντανά και που συνοδεύονται με υπέροχες φωτογραφίες-πόζες. Μ’ αρέσει να τα διαβάζω και θαυμάζω όσους τα αναρτούν, γιατί «βλέπω» εκεί μέσα, την αγάπη και τη στοργή τους προς αυτά. Προφανώς και τα αγαπούν. Δεν τους ζηλεύω. Να σας πω την αλήθεια, δεν αγαπώ τις γάτες. Μα ούτε και τους σκύλους. Γενικά δεν αγαπώ κανένα ζώο (φαντάζομαι πως για τον ίδιο λόγο δε θα υπάρχει κανένα ζώο που να μ’ αγαπά, εκτός από τη γυναίκα μου ίσως, και τα ζωάκια -sorry- παιδάκια μου). Προτιμώ τους ανθρώπους (δεν υπονοώ μ’ αυτό πως όσοι αγαπούν τα ζώα δεν αγαπούν και τους ανθρώπους. Μακριά από μένα τέτοιοι υπαινιγμοί). Ακόμα και στα …κάρβουνα ή σε φούρνο με πατάτες, ή ακόμα ακόμα και σε σούβλα ή σουβλάκια να μου τα σερβίρετε, δε θα με συγκινήσετε. Δε μ’ αρέσει το κρέας γενικότερα. Δεν είμαι δα και χορτοφάγος, απλώς δεν τρελαίνομαι για κρέας. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως αν δω σκυλί ή γατί στο δρόμο θα το κλωτσήσω ή θα το πετροβολήσω, αλλά δε θα το …χαζέψω, δε θα το χαϊδέψω, δε θα το φωτογραφήσω, δε θα του απευθύνω με τα γνωστά πσιτ, πσιτ ή μουτς μουτς (φαντάζομαι πως το ίδιο θα κάνει κι αυτό απέναντί μου).
Ίσως γι’ αυτά μου τα …μη καλά αισθήματα απέναντι στα ζώα να ευθύνεστε κι εσείς που αγαπάτε ή «αγαπάτε» τα ζώα. Και εξηγούμαι.

Σιχαίνομαι να περπατάω στα πεζοδρόμια και να γλιστράω σε ακαθαρσίες σκύλων, που τα ίδια ή τα αφεντικά τους εγκατέλειψαν. Τσαντίζομαι όταν στα ταμεία των σουπερμάρκετ βλέπω μαζεμένες σκυλογατοτροφές, σκυλογατομπισκότα, σκυλογατοπαιχνίδια, σκυλογατοεξαρτήματα και σακούλες με άμμο (ή κάτι τέτοιο) για να …κατουράν τα ζώα. Ζορίζομαι όταν βλέπω το χειμώνα σκυλάκια να περιφέρονται σε δρόμους ή σε αγκαλιές ντυμένα με μάλλινες καζάκες, κασκόλ και …τσουράπια. Ενοχλούμαι όταν βλέπω στα πάρα πολλά pet shops, κατοικίδια να είναι εγκλωβισμένα, φυλακισμένα, …απάνθρωπα στοιβαγμένα, σε κλουβιά-φυλακές, περιμένοντας τον υποψήφιο αγοραστή (και δεν ενοχλούμαι από φιλόζωα αισθήματα αλλά επειδή, όντας φυλακισμένα, βρωμάνε, σκούζουν, θορυβούν…). Ενοχλούμαι όταν βλέπω ιατρεία, κομμωτήρια και δεν ξέρω τι άλλο, για τη φροντίδα-περιποίηση των μικρών ζώων. Εξαγριώνομαι όταν πάω σε πάρκα να παίξω, να περπατήσω, να τρέξω, να ξαπλώσω στο γρασίδι και να ανακαλύπτω δίπλα μου ακαθαρσίες και δυσοσμίες …ζώων. ‘Η να βλέπω στον ίδιο χώρο που παίζουν ανέμελα παιδάκια, στον ίδιο να αφοδεύουν χαριτωμένα σκυλάκια.
Έχω δει ανθρώπους που συνοδεύουν σκυλάκια να κλωτσάνε άλλα «ξένα» σκυλιά γιατί …παρενοχλούν τα δικά τους. Έχω δει ψαράκια μέσα σε βρώμικα ενυδρεία να ασφυκτιούν, κουνέλια μέσα σε μικροσκοπικά κουτιά-κλουβιά να δυσανασχετούν, κλωσοπουλάκια να θυσιάζονται ως αμνοερίφια του Πάσχα, χελωνάκια μέσα σε βρώμικα δοχεία που όζουν, καναρίνια και κάθε είδους πετούμενα φυλακισμένα στα κλουβιά τους, μοναχικά και βουβά… Έχω δει "άνθρωπο" να αρπάζει το μπουλντόκ από τα δύο πόδια (ένα μπρος κι ένα πίσω) και να το πετάει μέσα σε σιντριβάνι με νερό για να κολυμπήσει, να βγαίνει ο σκύλλαρος έξω και να κατευθύνεται προς το αφεντικό, αυτός να του δίνει γροθιά στα μούτρα και να το ξαναπετάει στο νερό, και όταν τον ρώτησαν –τον "άνθρωπο"- κάποιοι περαστικοί γιατί του συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τους εξηγούσε ότι τον …προπονεί. Ε, τέτοια προπόνηση δεν θα την έκανα αν είχα σκύλο (και όπως σας είπα, δεν έχω αλλ’ ούτε θέλω).
Έχω δει, αγέλη 15, 20 ή και 25 εξαγριωμένων σκύλων -δεν μπόρεσα να τα καταμετρήσω- να κυνηγάει ένα κουτσό σκυλί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση η μανία τους που σταμάτησα στην άκρη να παρακολουθήσω το …θέαμα. Κάποια στιγμή το περικυκλώνουν και αρχίζουν τα δαγκώματα. Αυτό ανήμπορο προσπαθεί να προφυλαχτεί. Μάταια, ο εχθρός ήταν πολυάριθμος. Αναρρίγησα και ανατρίχιασα συνάμα. Το λυπήθηκα, μόνο κι ανήμπορο. Ούτε που πέρασε από το μυαλό μου να κατέβω να το βοηθήσω, να πετάξω πέτρες να διώξω τα άλλα ή να φωνάξω, να κορνάρω μπας και τρομάξουν. Το μοιραίον επήλθε. Και αναρωτήθηκα, ποιος στ’ αλήθεια άνθρωπος, φιλόζωος ή ζωόφιλος, θα μπορούσε να αντιδράσει μπροστά στη λύσσα πολυάριθμων εξαγριωμένων σκύλων;

Συγχωρέστε με που γράφω αυτές τις σκέψεις μου. Γράφω αυτό που αισθάνομαι. Προφανώς κι εσείς οι ζωόφιλοι κάνετε ακριβώς αυτό που κάνω κι εγώ. Αυτό που αισθάνεστε. Εσείς αγαπάτε τα ζώα, εγώ απλώς δεν τα μισώ. Μα αν σας έλεγα πως τ’ αγαπώ δεν θα ήμουν εγώ ο Φλούφλης, αλλά κάποιος άλλος.

Υ.Γ.1. Είχα σκεφτεί να ανεβάσω φωτογραφίες που να δείχνουν κάποια από αυτά που περιέγραψα (ακαθαρσίες ζώων, ζωάκια φυλακισμένα σε κλουβιά, άρρωστα αδέσποτα σκυλιά κ.ά) αλλά συμβουλεύτηκα την …Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων των Ζώων, ανέγνωσα τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (γιατί γνωρίζω και αναγνωρίζω πως και τα ζώα έχουν δικαιώματα και ανάγκες, πως υπάρχουν άρθρα του νόμου και σχετικές υπουργικές αποφάσεις που πρέπει να γνωρίζει κάθε ιδιοκτήτης ζώου και σας ΚΑΛΩ να τα ΑΝΑΓΝΩΣΕΤΕ κι εσείς για να τα γνωρίζετε) και κατέληξα πως δεν θα το κάνω. Αντ’ αυτών δημοσιεύω τις παραπάνω, με την υποσημείωση: δεν απεικονίζουν τα αγαπημένα μου ζωάκια, που ούτως ή άλλως δεν έχω!

Υ.Γ.2. 'Ενα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πάρα πολύ, είναι το "η συνέλευση των ποντικών", σε στίχους, μουσική και εκτέλεση: Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα. Αφιερώνω το τραγούδι σε όσους ...λένε πολλά αλλά δεν πράττουν, ούτε λίγα! (Δε βρήκα το τραγούδι, έτσι σας παραπέμπω στους στίχους. Οποια/ος το έχει ας το στείλει να το αναρτήσω, μαζί με οδηγίες χρήσης, γιατί δε γνωρίζω πώς αναρτούν τραγούδια)