Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Μα στην Τουρκία;


  Μια κινητικότητα παρατηρείται στα σχολεία της πόλης μας, της Λάρισας -φέτος και στο δικό μου σχολείο- τα τελευταία χρόνια. Μια μόδα που υποστηρίζεται και προωθείται από μαθητές της Γ’ τάξης κυρίως, αλλά και από καθηγητές. Εκδρομές (πενθήμερες ή ολιγοήμερες) στη γειτονική Τουρκία, με πρόσχημα την επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Αγιά Σοφιά. Τι κι αν προωθούνται προγράμματα του τύπου …«Μένουμε Ελλάδα», τι κι αν το ΥΠΑΙΘΠΑ προτείνει επισκέψεις σε ελληνικούς τόπους, για να γνωρίσουν οι μαθητές μας την ομορφιά της πατρίδας μας, εμείς εκεί…. 

  Μα στην Τουρκία βρε παιδιά, βρε συνάδελφοι; Στην Τουρκία;  Μη με «βαφτίσετε» εθνικιστή, ούτε καν πατριώτη. Ούτε να σκεφτείτε πως επειδή είμαι κυπραίος και η πατρίδα μου μοιράστηκε στα δύο από τους τούρκους, δε θέλω την Τουρκία. Επιθυμώ κι εγώ διακαώς να επισκεφτώ την Αγία Σοφία και το Πατριαρχείο, μα να, την τελευταία στιγμή ένα κλικ, κάτι μου κάνει και μετανιώνω. Δε μπορώ. Δεν το κάνει η καρδιά μου.  Σκεπτόμενος δε πως θάθελα δυο ζωές για να γνωρίσω την Ελλάδα, κάθε γωνιά της και κάθε νησί της, δε γοητεύομαι στην ιδέα να πάω Τουρκία. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Αν αυτό γινότανε δι' ακτινισμού, θα με εξυπηρετούσε.

  Ειδικά εφέτος, με τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που περνάνε οι οικογένειες και η πατρίδα ολόκληρη, γιατί θα πρέπει να φεύγουν χρήματα προς τα έξω; Διαβάζω και ανατριχιάζω για έλληνες ιδιοκτήτες πολυτελών αυτοκινήτων και φορτηγών, οι οποίοι «μεταναστεύουν» στη Βουλγαρία προκειμένου να αποκτήσουν βουλγάρικες πινακίδες τα αυτοκίνητά τους και να γλυτώνουν ελληνικούς φόρους. Ή, για ελληνικές επιχειρήσεις που κλείνουν στην Ελλάδα και ανοίγουν στα βόρεια (Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία). Ή, για βορειοελλαδίτες που …πετάγονται στα Σκόπια και Βουλγαρία για τα καθημερινά τους ψώνια, για να επισκεφτούν οδοντίατρο, για να αγοράσουν αμφίβολης ποιότητας γεωργικά φάρμακα και λιπάσματα.

  Μα στην Τουρκία βρε παιδιά; Δε ξέρω πόσα παιδιά του σχολείου μου έχουν επισκεφτεί, τη Φλώρινα για παράδειγμα, ή τη δυτική Ελλάδα (πλην Ιωαννίνων). Δε ξέρω πόσοι έχουν επισκεφτεί την πανέμορφη Πελοπόννησο, το εξωτικό Καρπενήσι, τη Θράκη. Και δεν αναφέρομαι στα ελληνικά νησιά, γιατί η περίοδος πραγματοποίησης των σχολικών εκδρομών δεν προσφέρεται γι αυτά. Προτιμούν όμως να πάνε Τουρκία...

  Υπάρχει το αντεπιχείρημα πως πιο φτηνά κοστίζει μια εκδρομή στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να μη διαφωνήσω μ’ αυτό, αλλά η περίοδος που διάγουμε δεν είναι δα και η πλεόν …εύφορη για την Ελλάδα. Και στο κάτω κάτω, …στην Τουρκία βρε συνάδελφοι; Ας σκεφτούμαι και λίγο …ελληνικά!

ΥΓ. Και πού να χρησιμοποιήσω και το «πατριωτικό» επιχείρημα πως, δίνοντας λεφτά στους τούρκους, του δίνουμε βόλια για να μας σκοτώσουν!! :-)

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Έσφιξαν τα ζωνάρια και στην εκπαίδευση


Η φετινή σχολική χρονιά αρχίζει δύσκολα∙για την ακρίβεια, η περσινή χρονιά έκλεισε δύσκολα. Αιτία, τα άσχημα -όπως διατείνονται οι δήμαρχοι- οικονομικά των Δήμων, στους οποίους υπάγονται τα σχολεία. Θηλιά έβαλαν οι αρμόδιες Σχολικές Επιτροπές των Δήμων στους Δ/ντές των σχολείων. Τα χρήματα …εισρέουν στα ταμεία των σχολείων με το σταγονόμετρο. Ακόμα και τα έσοδα από την ενοικίαση των κυλικείων αποδίδονται στο Δήμο και επιστρέφουν;; στα σχολεία (στο δικό μου σχολείο, τα έσοδα από το κυλικείο θα επαρκούσαν για τις ανάγκες λειτουργίας λειτουργίας του, χωρίς να υπάρχει ανάγκη από την κρατική επιχορήγηση). Τα υλικά καθαριότητας παρέχονται με φειδώ, δαπάνες για χρώματα για το βάψιμο των λερωμένων από συνθήματα και graffiti’s τοίχων δεν επιτρέπονται, άμεσες ζημιές θα αποκαθίστανται μόνο αν το κόστος δεν υπερβαίνει τα 40€, χαρτί για φωτοτυπίες θα μοιράζονται με το τεμάχιο… Ένα θετικό βήμα είναι η εξόφληση των λογαριασμών νερού και ρεύματος απ’ ευθείας από το Δήμο. Δεδομένου ό,τι τα σχολεία έχουν πια συνδεθεί με το φυσικό αέριο, θα μπορούσαν ίσως οι δήμοι να πετύχουν καλύτερο τιμολόγιο από τους παρόχους.

Από τη μεριά τους, οι δήμαρχοι πιέζουν την κεντρική κυβέρνηση για πόρους. «Βρείτε τρόπους να βγάλετε λεφτά» τους απαντούν από το αρμόδιο υπουργείο. Κι αυτοί, προτίμησαν την καθιερωμένη πια τακτική, κόβουν παροχές. Έφτασαν ο καιρός να θυμηθούμε τις παλιές εποχές που οι μαθητές προσερχόμενοι στο σχολείο τους έφερναν από ένα ξύλο για τη ξυλόσομπα της αίθουσας διδασκαλίας. Σήμερα, ο κάθε μαθητής θα προσέρχεται με ένα μπαλόνι γεμάτο φυσικό αέριο, για τις ίδιες ακριβώς ανάγκες. Υπάρχει σκέψη, ο κάθε μαθητής να φέρνει από το σπίτι του χαρτί για τη φωτοτυπία που θα του μοιράζει ο καθηγητής, ακόμα ακόμα και με το δικό του …κωλόχαρτο!!! (η σκέψη να κρέμονται χαρτιά υγείας στις μαθητικές τουαλέτες με το όνομα του κάθε μαθητή, κρίθηκε αναποτελεσματική, για να αποφευχθούν τυχόν …μπερδέματα :-)). 

Μπορεί να γράφουμε και να λέμε τα σχετικά αστεία, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αυτή την πραγματικότητα θα αντιμετωπίσει το δημόσιο σχολείο, οι μαθητές, οι γονείς και οι καθηγητές. Τα έξοδα των γονέων-κηδεμόνων θα πρέπει να περιοριστούν -ήδη προβληματίζονται οι κυλικειάρχες των σχολείων για τα φετινά τους έσοδα-, τα σχολεία πρέπει να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους (ήδη από πέρσι, αφαιρέσαμε τις μισές περίπου λάμπες από κάθε αίθουσα διδασκαλίας για να μειώσουμε το κόστος στη ΔΕΗ), οι καθηγητές θα πρέπει να μειώσουν την παροχή φωτοτυπιών και να επιμείνουν στον πίνακα και στην υπαγόρευση σημειώσεων και ασκήσεων… Οι Δ/νσεις Εκπ/σεις ήδη μείωσαν τον αριθμό αναπληρωτών που θα προσλάβουν, το δε Υπ. Παιδείας τους διορισμούς και τις αποσπάσεις. Όπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι σήμερα, τουλάχιστον τα γυμνάσια και λύκεια δεν επηρεάστηκαν από αυτές τις μειώσεις. Μπορούμε, ίσως, να φανταστούμε πόσοι εκπαιδευτικοί ήσαν αποσπασμένοι σε διάφορες άσχετες υπηρεσίες και «προσέφεραν» έργο αλλότριο!!! Αν δε, προχωρήσουν στην αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών, τότε θα δούμε πολλά …καινοφανή!!!! 

ΥΓ. Η Σχολική Επιτροπή του Δήμου Λαρισαίων, από τη μια δεν μας επέτρεψε να αγοράσουμε σακούλες για τη διανομή των βιβλίων στους μαθητές, με συνολικό κόστος 20€ και από την άλλη, επέβαλε τιμολόγιο στα κυλικεία. Ενδεικτικά, το μικρό μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού θα πωλείται 0,35€ αντί 0,50€ -τελικά ποιο είναι το κόστος του και ποιο το κέρδος που άφηνε στα κυλικεία γενικότερα; -και το κουλούρι με σουσάμι 0,40€ αντί 0,50€.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Μια ...πράσινη διαδρομή σε μια ...γκρίζα πόλη

   Όσο άσχημη, απάνθρωπη, κακοφτιαγμένη, πολυάριθμη, χωρίς ρυμοτομία και υποβαθμισμένη μπορεί να είναι μια πόλη, εν τούτοις μπορεί κανείς να ανακαλύψει όμορφες γωνιές της, όμορφες διαδρομές∙τόσο κοντά, τόσο μέσα αλλά και τόσο …απέξω από αυτήν. Θα σας περιγράψω φωτογραφικά μια τέτοια διαδρομή για την οποίαν είμαι σίγουρος πως πολλοί κάτοικοι αυτής της πόλης δεν γνωρίζουν ή δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν. Πρόκειται για μια διαδρομή μέσα στη φύση, μέσα σε πράσινο, δίπλα σε ..νερό. Ένα νερό που φαίνεται ακούνητο, βουβό, έχει όμως μια μικρή ροή που φαίνεται μόνο σε ορισμένα σημεία και έχει χρώμα …καφέ. Μια διαδρομή που σε κάνει να …χάνεσαι, να ξεχνιέσαι και να αναρωτιέσαι που στ’ αλήθεια ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια τέτοια ομορφιά. Πολλές φορές δεν έχει σημασία το μήκος της διαδρομής και η χρονική διάρκεια της βόλτας, αλλά για όσους αρέσκονται στους αριθμούς, το μήκος της συγκεκριμένη είναι 5.155 μέτρα. Ας αφήσουμε τα λόγια και ας πάμε στις πράξεις, για την ακρίβεια στις φωτογραφίες.




Τρίτη 24 Απριλίου 2012

«Προσοχή! Παίζουν παιδιά» - «Συγκάτοικοι όλοι... σε μια Όμορφη Πόλη»...


Δύο παράλληλες εκδηλώσεις πολιτών πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή του Θωμά (22 Απριλίου) στη Λάρισα. Η μία από τους Ενεργούς Πολίτες Λάρισας και η δεύτερη από τους Ποδηλάτες Λάρισας -η δεύτερη σε συνεργασία και με άλλες ομάδες και φορείς.
 



   Οι ΕΝ.ΠΟ.Λ. (Ενεργοί Πολίτες Λάρισας), κάλεσαν τους μικρούς λαρισαίους να συμμετάσχουν σε μία εκδήλωση – δράση στη διασταύρωση δύο πεζόδρομων, της Πατρόκλου και Ρούσβελτ, με ένα σύνθημα: «Προσοχή! Παίζουν παιδιά». Με αυτή τους την ενέργεια, θέλησαν να στείλουν μήνυμα προς όλους....

   .... Στη δεύτερη εκδήλωση, οι Ποδηλάτες Λάρισας συμμετείχαν μαζί με άλλες εθελοντικές οργανώσεις της Λάρισας - Ελληνικός Οργανισμός Περιβάλλοντος, Περιφερειακή Εφορία Προσκόπων Λάρισας, ΕΕΣ Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών Τμήμα Λάρισας, και Ποδηλατικός Σύλλογος Πηνειός - στην εκδήλωση που διοργανώνεται από το Δήμο Λαρισαίων και συγκεκριμένα τη Γεωτεχνική Υπηρεσία του Δήμου, που είχε σκοπό την ευαισθητοποίηση των πολιτών 

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Τι(ς) πταίει; Η πολιτική, οι πολιτικοί ή οι πολίτες;


  Έχω πάρα πολύ καιρό να αναρτήσω κάποια δημοσίευση. Είμαι απασχολημένος με άλλα αλλά είμαι και μπερδεμένος. Δεν ξέρω πια τι να πω… Δεν ξέρω πια τι να γράψω… Ειπώθηκαν όλα. Με τρόπο αμήχανο, με τρόπο ευπρεπή, με τρόπο απρεπή, με τρόπο χυδαίο … Ειπώθηκαν όλα… Από όλους… Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, σχολιαστές, ειδικοί, σχετικοί και άσχετοι, ευαίσθητοι κι αναίσθητοι, έξυπνοι κι εξυπνάκηδες… Ειπώθηκαν όλα… Από όλους… Τα ακούσαμε όλα… Από όλους… Διαβάζω και δεν κατανοώ. Διαβάζω και αγανακτώ. Ακούω και δυσφορώ, θέλω να βρίσω μα δεν μπορώ∙κρατιέμαι. Και εξηγούμαι.


  Κατ’ αρχάς, θέλω να αναφερθώ στους πολιτικούς και την πολιτική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα. Διαβάζω για παράδειγμα την πρόταση του ΣυΡιζΑ για συνεργασία στις μονοεδρικές περιφέρειες την οποίαν απορρίπτει ασυζητητί το ΚΚΕ, αποκλείοντας, παράλληλα, και το ενδεχόμενο συνεργασίας με άλλες δυνάμεις. Η Αλέκα έκανε κι ένα άλλο …ατόπημα. Όταν της ζητήθηκε να απαντήσει αν θέλει να κυβερνήσει, δήλωσε …ναι μεν αλλά, ξέρετε εμείς πρέπει να ανατρέψουμε αυτά και τούτα γιατί είμαστε λαϊκό Κίνημα κτλ, δλδ «στρίβειν διά του αρραβώνος.
  Πάμε τώρα στη ΝΔ. Επιμένει στη θέση του για την ανάγκη να υπάρξει μια ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση, ο πρόεδρος της ΝΔ, και ζητά πολυπόθητη αυτοδυναμία προκειμένου- όπως υποστηρίζει – να μπορεί να παίρνει αποφάσεις, γιατί δε θέλει να είναι «εξαρτημένος» από άλλο κόμμα... Στο δε ΠαΣοΚ, εκφράζουν την πεποίθησή του ότι είναι σε θέση να ανατρέψουν τα δημοσκοπικά ευρήματα και να κερδίσει τις εκλογές. Θεωρούν δε πως εφικτή είναι η πρωτιά … Ενώ ο Καρατζαφέρης υποστηρίζει πως χωρίς το ΛΑΟΣ δεν μπορεί να κάνει βήμα όποιος θέλει να κυβερνήσει. Ας δούμε τώρα και στα …αποΚόμματα. «Η συνέχιση της συγκυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά, με αυτόματο πιλότο το μνημόνιο, οδηγεί σε βαθιά ύφεση» τονίζει η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μόνο με το ΣυΡιζΑ μπορούν να ..συγκυβερνήσουν, καθώς «υπάρχουν συγκλίσεις στην οικονομική πολιτική» των δύο κομμάτων, υποστηρίζει ο κος Καμμένος, ο οποίος φαίνεται να θέλει να συνεργαστεί με τον Αλέξη, ο Αλέξης όμως θέλει; Και η φουκαριάρα η Ντόρα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, διατρανώνει πως «η πρόσκληση Σαμαρά αφορά άλλους και όχι εμένα», απαντώντας στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, εν όψει των εκλογών, απηύθυνε κάλεσμα για συστράτευση.
Ξέχασα κανένα …κομματάκι; Μπορεί γιατί είναι τόοοοσα που κανείς χάνει το λογαριασμό. Φανταστείτε μπροστά στην κάλπη, πόσο δύσκολη θα είναι η δουλειά μας να …ξεκαθαρίσουμε ποιο ψηφοδέλτιο είναι ποιανού. Και ενώ γίναμε …χίλια κομματάκια, πως είναι δυνατόν όλοι μαζί όμως ομονοούν και να κάνουν δεκτή -έστω κατά πλειοψηφία- την τροπολογία για την επιχορήγηση των κομμάτων; Ακούγοντας όλ’ αυτά, «είναι να σου φύγει το καφάσι». Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτε, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Ζουν εδώ ή κάπου αλλού; Μήπως είναι …ούφο;


  Κατά δεύτερον, θέλω να αναφερθώ και στους πολίτες στον ελλαδικό χώρο, στους έλληνες. Για τη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες. Για τις πλούσιες χώρες και τις φτωχές και ποια είναι η …διαφορά τους.
Η διαφορά ανάμεσα σε φτωχές χώρες και πλούσιες, μάλλον δεν έγκειται στην …ηλικία της χώρας. Αυτό αποδεικνύεται από χώρες όπως η Ινδία και η Αίγυπτος που ενώ έχουν ιστορία 2.000 χρόνων και πλέον, εντούτοις είναι φτωχές. Από την άλλη, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία, που …ανακαλύφθηκαν πριν από 150 χρόνια, σήμερα είναι ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες.
  Η διαφορά ανάμεσα στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες, μάλλον δεν έγκειται ούτε στο φυσικό πλούτο που διαθέτουν. Η Ιαπωνία, για παράδειγμα, είναι χώρα περιορισμένης έκτασης, κατά 80% ορεινή, ανεπαρκής για καλλιέργειες και κτηνοτροφία, αλλά η οικονομία της είναι δεύτερη στον κόσμο. Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο πλωτό εργοστάσιο -με τις επιχωματώσεις που έχει κάνει-, που εισάγει πρώτες ύλες απ’ όλο τον κόσμο και εξάγει βιομηχανικά προϊόντα σε όλο τον κόσμο. Αλλά και η Ελβετία δεν έχει φυτείες κακάο, παράγει όμως την καλύτερη σοκολάτα. Παρόλη τη μικρή έκτασή της, έχει αναπτύξει την κτηνοτροφία και το έδαφός της καλλιεργείται 4 μήνες το χρόνο. Παράγει γαλακτοκομικά προϊόντα άριστης ποιότητας και είναι μια χώρα που εκπέμπει μια εικόνα ασφάλειας, τάξης και μόχθου.
  Η διαφορά ανάμεσα στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες δεν έγκειται ούτε σε νοητική διαφορά των πολιτών της. Ανώτεροι υπάλληλοι πλούσιων χωρών που επικοινωνούν με αντίστοιχους φτωχών χωρών δεν …ανακαλύπτουν τέτοιες διαφορές. Και οι φτωχές χώρες έχουν να επιδείξουν πνευματικές δυνάμεις και επιτεύγματα.
Ούτε η ράτσα, ούτε το χρώμα επιδερμίδας έχουν καμία σημασία. Οι μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα μπορεί να αποκαλούνται τεμπέληδες, οι ίδιοι όμως αποτελούν την παραγωγική δύναμη των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών.
  Πού έγκειται λοιπόν η διαφορά; Η διαφορά έγκειται στη στάση των ανθρώπων όπως αυτή έχει διαμορφωθεί δια μέσω των αιώνων από την παιδεία και την κουλτούρα. Αν αναλύσει κανείς τις συμπεριφορές ανθρώπων σε πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες βρίσκουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων ακολουθεί βασικές αρχές στη ζωή, όπως:
Την ηθική, την ακεραιότητα, την υπευθυνότητα, το σεβασμό προς τους νόμους και τους κανόνες, το σεβασμό των δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας, την αγάπη για εργασία, τη βούληση για δράσεις
  Στις φτωχές χώρες, μια μικρή μειονότητα ακολουθεί αυτές τις βασικές αρχές στην καθημερινή της ζωή. Στην Ελλάδα, μάλλον ελάχιστοι είναι αυτοί.
  Συμπέρασμα, στην Ελλάδα δεν είμαστε φτωχοί επειδή έχουμε έλλειψη πρώτων υλών ή επειδή δε μας θέλουν στην Ευρώπη, ή διότι μας ζηλεύουν και όλοι είναι απέναντί μας. Είμαστε φτωχοί επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι ως κοινωνία, επειδή μας λείπει η σωστή στάση ζωής. Μας λείπει η βούληση να συμμορφωνόμαστε και να διδάσκουμε αυτές τις λειτουργικές αρχές των πλούσιων και ανεπτυγμένων κοινωνιών. Το είπε, άλλωστε και ο Ισοκράτης:
 «Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν».

Μετάφρ.: Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (ενν. στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν• ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.

Το ερώτημα, μπορούμε να απεμπλακούμε; Ο Ισοκράτης και πάλιν λέει ναι, υπό προϋποθέσεις.

«Τας επιδόσεις ίσμεν γινομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά διά τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων».

Μετάφρ.: Τις επιδόσεις βλέπουμε των τεχνών και των άλλων απάντων να δημιουργούνται, όχι από τους εμμένοντες στα κατεστημένα, αλλά από τους τολμηρούς εκείνους που συνεχώς κινούν και επανορθώνουν τα μη καλώς έχοντα.

Έχουμε όμως τέτοιους ικανούς αρχηγούς; Είμαστε τέτοιος λαός;

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Επιτέλους οι πόλεις αρχίζουν να γίνονται ανθρώπινες


Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, δεκαετίες ίσως, για να καταλάβουν οι δημοτικοί άρχοντες ότι οι πόλεις πρέπει να γίνουν ανθρώπινες. Μέχρι τότε, οι πόλεις ήσαν …ζούγλα∙επικρατούσε ο ισχυρότερος. Αρχηγός της ζούγκλας αυτής, οι κατασκευαστές, οι εργολάβοι οικοδομών, οι πολιτικοί μηχανικοί. Τσιμένταραν το κάθε τετραγωνικό γης, εξαφάνισαν πάρκα και πλατείες, ισοπέδωσαν τα παλιά αρχοντικά (νεοκλασικά, «διατηρητέα» κλπ), δημιούργησαν τη λογική τους αυθαίρετου και φυσικά της κάθε οικιστικής αυθαιρεσίας. Ακολούθησαν (και αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε χρονολογικά) οι «συγκοινωνιολόγοι». Χάραξαν δρόμους, δρομάκια για την ακρίβεια, όσο τους επέτρεπαν οι οικοδομικές κατασκευές, αλλά όλ’ αυτά χωρίς μια προοπτική. Κανείς δε φανταζόταν, κανείς δεν προέβλεψε την εξάπλωση και τελικά επικράτηση του αυτοκινήτου. Τα ηνία τότε ανάλαβαν οι εποχούμενοι και ο δυνατότερος επικρατούσε. Κυρίαρχοι των δρόμων οι φορτηγατζήδες. Ακολούθησαν τα τροχοφόρα. Τα πεζοδρόμια στένεψαν υπέρ των δρόμων. Μεγάλοι λεωφόροι κατασκευάστηκαν -όπου υπήρχαν δυνατότητες- για να εξυπηρετήσουν το μεγάλο αρχηγό, το αυτοκίνητο. Υπόγειες διαβάσεις, γέφυρες, κυκλικοί ρόμβοι, υπαίθριοι υπέργειοι ή υπόγειοι χώροι στάθμευσης κατασκευάστηκαν. Διπλοπαρκαρίσματα, κατάληψη πεζοδρομίων, πλατειών, ελεύθερων χώρων. Το ποδήλατο, ο πεζός εξαφανίστηκαν, κανείς δεν προέβλεψε κάτι γι αυτούς. «Αντέδρασαν» οι μοτοσικλέτες, με μεγάλο ρίσκο για τη ζωή των εποχούμενων σ’ αυτές, ώσπου έγιναν κι αυτές μάστιγα. Με τις κομμένες εξατμίσεις, τις σούζες, τους επικίνδυνους ελιγμούς. Ο πεζός, κινδύνευε ακόμη περισσότερο, από τους δίτροχους καμικάζι. Τα παιδιά, με κίνδυνο ατυχήματος, ρίσκαραν το παιχνίδι στην πλατεία. Οι μανάδες με τα καροτσάκια τρόμαζαν στον ήχο μιας εξάτμισης. Ανάπηροι δεν υπήρχαν στις πόλεις. Και τα ποδήλατα, κλειδώθηκαν στα υπόγεια, στα γκαράζ ή κρεμάστηκαν στους τοίχους. Ώσπου…

Κάποια μέρα, ξύπνησαν οι δημοτικοί άρχοντες με μία …επιφοίτηση∙να μετατρέψουν τις πόλεις ανθρώπινες. Είδαν, έμαθαν, άκουσαν και άρχισαν έργα κατασκευής πεζοδρόμων, διαπλατύνσεις πεζοδρομίων, μονοδρομήσεις δρόμων, διαμόρφωσης περιπατητικών μονοπατιών μέσα στις πόλεις, δημιουργία πλατειών-οάσεων, αστικού και περιαστικού πρασίνου, παιδότοπων. Και τότε εγένετο το θαύμα. Ο κόσμος βγήκε έξω από το καβούκι του, ζωντάνεψε και είδαμε …πρωτόγνωρα πράγματα. Νεαρό ζευγάρι να φιλιέται στη μέση του πεζόδρομου, παιδιά με πατίνια να ρολάρουν, μουσικούς στους δρόμους, μικροπωλητές, παιδάκια να διασχίζουν δρόμους και πλατείες, να παίζουν κάπως ανέμελα, ζευγάρια κάθε ηλικίας να βαδίζουν χέρι χέρι, νέους και μεγάλους να ασκούνται, να κάνουν τζόκινγκ, να ποδηλατούν. Άρχισαν δειλά δειλά να βγαίνουν και άνθρωποι ανάπηροι έξω. Όλοι εμείς που ήμασταν κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας και απλά «απολαμβάναμε» εικόνες από την τηλεόραση, βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή και ξαναανακαλύπτουμε την πόλη μας.. Ο κόσμος άρχισε να ανακαλύπτει και τον ..άλλο, το διπλανό του, το συμπολίτη του. Άρχισαν παράλληλα να δημιουργούνται και διάφορες ομάδες διαφόρων δράσεων, όπως οι atenistas, ή ομάδες «ποδηλατοβόλτας», με καθιερωμένες, προσχεδιασμένες και ασφαλείς βόλτες με ποδήλατα μέσα στην πόλη ή και έξω απ’ αυτήν. Οι πόλεις απέκτησαν ζωή, ζωντάνια, έγιναν περισσότερο φιλικές, έγιναν επιτέλους ανθρώπινες. Αν, σιγά σιγά εγκαταλείψουμε και τη συνήθεια του αυτοκινήτου, οι αλλαγές που θα έχουμε πετύχει θα είναι τεράστιες. Τότε θα ξανανιώσουμε, θα αισθανθούμε πιο ζωντανοί, θα γίνουμε πιο υγιείς, θα χαιρόμαστε τη ζωή μας έστω και στις πόλεις. Είθε και αμήν!

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Εμείς οι "κλέφτες-αρματωλοί" και οι ξένοι


   Η Ελλάδα -και όχι μόνο- σήμερα στενάζει κάτω από τη «γερμανική μπότα» -συνεργούσης και της γαλλικής ομοίας-, τα ξένα κυρίως πιστωτικά ιδρύματα και οι αμφιλεγόμενοι οίκοι αξιολόγησης αντικαθιστούν τις εκλελεγμένες δημοκρατικά κυβερνήσεις με διορισμένες «τραπεζοκρατίες», τα ΔΝΤ και οι Τρόικες αποφασίζουν και επιβάλλουν… και ο ελληνικός –και όχι μόνο- λαός διαμαρτύρεται γιατί, ουσιαστικά και τυπικά, χάνει κυριαρχικά του δικαιώματα. Είναι όμως έτσι;

   Απ’ ότι έμαθα στην Ιστορία, κάπου εκεί στο 1821 (;), αγωνιστήκαμε σκληρά (οι επαναστάτες, οι κλέφτες και οι αρματωλοί) και οι ξένοι μας χάρισαν ένα ελληνικό κράτος. Απ’ όσα έζησα και είδα μέχρι σήμερα, κάπου εδώ στο 2010, αγωνιστήκαμε επίσης σκληρά (οι κλέφτες) και οι ίδιοι ξένοι μας την ξαναπαίρνουν πίσω. Η ζωή της Ελλάδας και η ζωή μας δηλαδή, τροχός που γυρίζει. Οπότε, γιατί συνέλληνες παραπονιόμαστε; Η δικιά μας συνδρομή τότε και τώρα, επέφερε τα γνωστά αποτελέσματα. Άραγε μπορούμε να επανορθώσουμε, αυτή τη φορά χωρίς συνδρομή ξένων ή ντόπιων «κλεφτών» και «αρματωλών»;

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Έχω δίλημμα, τι ...θάνατο να διαλέξω


Λ. Παπαδήμος: «Σε απόσταση αναπνοής από το σημείο μηδέν».
Ερώτηση:  Άραγε στο …άπειρο, υπάρχει ελπίδα;
"Ψηφίστε το πρόγραμμα και τα μέτρα, υπάρχουν σημαντικά οφέλη" μας προτρέπει ο Τσαρλς Νταλάρα.
Ερώτηση: Τα οφέλη για ποιους θα είναι, γιατί δεν το ξεκαθαρίζει;
Ο γερμανός υπουργός κ. Σόιμπλε καλεί τους Έλληνες να «βάλουν πάτο στο βαρέλι».
Ερώτηση: Είναι σίγουρο πως ο πάτος δεν μπορεί να τρυπήσει;
Θέμα κομματικής πειθαρχίας για το ΝΑΙ, έβαλε ο ΓΑΠ.
Ερώτηση: Γι αυτό συνεχώς παραιτούνται ή φεύγουν;
«Κάτω η δικτατορία των μονοπωλίων και της ΕΕ» προτείνει το ΚΚΕ.
Ερώτηση: Υπάρχει ακόμη ΕΕ;
«Εμπιστευτείτε με» μας λέει ο Σαμαράς.
Ερώτηση:  Γιατί να το κάνουν; Διέγραψε την κα Ντ. Μητσοτάκη διότι ψήφισε το 1ο μνημόνιο και τώρα απειλεί να διαγράψει όσους ΔΕΝ θα το ψηφίσουν.



Τελικά τι να διαλέξω, κρεμάλα ή λαιμητόμο; Αργό θάνατο ή ακαριαίο;




ΥΓ.  Η δεύτερη φωτογραφία είναι από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Εις μνήμη της γερόντισσας από την Ηλεία...


Πλημμύρες στην Ηλεία, εικόνες καταστροφής βλέπουμε, τραγικές οι στιγμές καθώς όλ’ αυτά συνοδεύτηκαν από θάνατο∙το θάνατο μιας ανήμπορης να αντιδράσει γερόντισσας, που θα μπορούσε να ήταν η δική μας μάνα. Αν καθίσουμε και σκεφτούμε άλλα τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις και καταστάσεις -με λιγότερη ή περισσότερη τραγική κατάσταση- θα έρθουν στο μυαλό μας πολλά.
Ο Ποδονίφτης είχε προκαλέσει τις τρομερές πλημμύρες του 1995. Γιατί όμως; Διότι κάποιοι τον μπάζωσαν, το στένεψαν, τον υπογείωσαν, τον εξέτρεψαν από την πορεία του και κάποιοι, έκτισαν μέσα στην κοίτη του ολόκληρη πολυκατοικία. Επόμενο ήταν, σε μια μεγάλη βροχόπτωση, να πλημμυρίσει. Θυμάμαι τότε τις απεγνωσμένες κραυγές του κόσμου, να διαμαρτύρεται για την απουσία της πολιτείας, των αρμοδίων. Γενικά στο Λεκανοπέδιο Αθηνών υπάρχουν 700 ρέματα! Απ΄αυτά μόνο τα 70 φαίνονται. Όλα τ΄ άλλα έχουν μπαζωθεί ή σκεπαστεί και τα νερά κυλάνε υπόγεια. Σε έντονες βροχοπτώσεις ξαναγίνονται… ποτάμια και προξενούν καταστροφές.
Τέτοια φαινόμενα υπάρχουν σ’ όλη την Ελλάδα. Θυμάμαι στη Στυλίδα, πριν από κάποια χρόνια, όταν ο κεντρικός δρόμος –ο κάθετος στην Εθνική οδό- μετατράπηκε σε χείμαρρο και παρέσυρε ότι έβρισκε μπροστά του. Μάλλον, αυτός ο δρόμος ήταν, κάποτε, χείμαρρος ο οποίος μπαζώθηκε ή σκεπάστηκε. Με αποτέλεσμα … αυτό που έζησαν τότε οι κάτοικοι της Στυλίδας.….
Στη Λάρισα ακόμη, πριν από 15-20 χρόνια, όταν ξεχείλιζε ο Πηνειός, πλημμύριζαν οι περιοχές που βρίσκονταν δίπλα στο ποτάμι -ο Άγιος Θωμάς, ο Πέρα Μαχαλάς, η Αγία Μαρίνα κ.ά. Γιατί όμως; Διότι το επίπεδο των περιοχών αυτών είναι χαμηλότερο από το επίπεδο των παρόχθιων περιοχών, γιατί τα αναχώματα δεν συντηρούνταν, γιατί …υπήρχαν κατασκευαστικά λάθη. Πολύ παλαιότερα, οι πλημμύρες ήσαν πιο έντονες, με αποτέλεσμα να κατασκευαστεί νέα κοίτη, μακρύτερα από την πόλη -προς το Αισθητικό Άλσος, για τους γνωρίζοντες- για την εκτροπή του νερού. Έτσι η Λάρισα γλύτωσε νέες πλημμύρες.
Αλλά και στη Γλυφάδα υπήρχαν παρόμοιες καταστάσεις. Και εκεί οι αιτίες ήσαν πολλές. Αποψίλωση των λόφων, μπάζωμα χειμάρρων. Έτσι συμβαίνει και οπουδήποτε αλλού όπου υπάρχει ανθρώπινη λαθραία παρέμβαση και επέμβαση (μαγαζάτορες που φράζουν τα φρεάτια όμβριων υδάτων μπροστά από τα καταστήματά τους -τα οποία πολλάκις όζουν- αλλά τα ξεχνούν φραγμένα σε περιπτώσεις βροχών), κακοτεχνία κατασκευαστική (Εθνικές οδοί και υπόγειες διαβάσεις που πλημμυρίζουν με τις πρώτες στάλες βροχής) και πολλά άλλα.
Έτσι, φαντάζομαι, πως και στην Ηλεία, κάτι ανάλογο συνέβη. Όπως επίσης αναρωτιέμαι, μήπως οι εικόνες που δείχνουν τα κανάλια και οι φωτογραφίες, αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, σε μια συγκεκριμένη γειτονιά, σε κάποιο συγκεκριμένο δρόμο, εκεί που ίσως υπήρχε το ρέμα που μπαζώθηκε; Και τέλος πάντων, γιατί πάντοτε, αναζητούμε κρατικές ευθύνες και όχι τις ατομικές ή ομαδικές. Ως πότε αυτό τα κράτος θα είναι ανώνυμο; Πότε θα αποδοθούν ευθύνες, έστω και μετά από χρόνια, εφόσον αποδειχθεί ότι υπάρχουν; Ως πότε θα θρηνούμε τραγικά θύματα, όπως η ηλικιωμένη γυναίκα στην Ηλεία, που έχασε τη ζωή της όταν παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά; Πότε θα αφήσουμε κατά μέρος -κατ'αρχάς- το προσωπικό όφελος και θα σκεφτούμε το κοινωνικό;

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Της Λαρίσης το Ανάγνωσμα: Ζητείται χώρος Πολλαπλών Εκδηλώσεων


Η παρούσα ανάρτηση αφορά το σχολείο μου, το 2ο Γενικό Λύκειο Λάρισας, και συγκεκριμένα στην έλλειψη χώρου Πολλαπλών Εκδηλώσεων και στις διάφορες προτάσεις που ακούγονται, ή αφήνονται να εννοηθούν.

Όλο και πυκνότερα τίθεται το θέμα της κατασκευής αίθουσας πολλαπλών εκδηλώσεων που θα καλύπτει τις αυξημένες ομολογουμένως ανάγκες των δύο σχολείων, του 2ου Γυμνασίου και 2ου Λυκείου. Πανθομολογουμένως, τα δύο αυτά σχολεία παρουσιάζουν πλούσιες και ποικίλες δραστηριότητες, οι καθηγητές και οι μαθητές δείχνουν μεγάλο ζήλο γι αυτές, καινοτομούν, οραματίζονται, μοχθούν, υλοποιούν και αυτό που τους λείπει είναι ο χώρος στον οποίον θα μπορούσαν να παρουσιάσουν αυτές τις δραστηριότητες. Οι δύο ισόγειοι χώροι είναι τελείως ακατάλληλοι για τέτοιες εκδηλώσεις –παρόλο που το Γυμνάσιο κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες και δημιούργησε έναν τέτοιο χώρο- και έτσι επιστρατεύονται, άλλοτε το Ωδείο, σπάνια το Χατζηγιάννειο, το Αμφιθέατρο του 6ου Λυκείου, η αυλή και τις περισσότερες φορές, το ακατάλληλο ισόγειο.

«Να κινητοποιήσουμε το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων», προτείνουν κάποιοι, «να βάλουμε και τους μαθητές μας στο παιχνίδι της διεκδίκησης», εισηγούνται έτεροι, να απευθυνθούμε στους αρμόδιους, σε φορείς, στο Δήμαρχο και όπου δει, συμφωνούν όλοι. Φυσικά, όλα αυτά είναι ορθά, αλλά…. Αναρωτιέμαι αν όλοι όσοι φωνάζουν, διεκδικούν ή προτείνουν έχουν ..πρόταση; Τι εννοούν άραγε όταν ζητάνε την κατασκευή αίθουσας πολλαπλών εκδηλώσεων, Αμφιθεάτρου; Μήπως εννοούν να «φυτέψουμε» καμπόσα κυβικά μέτρα τσιμέντο, ή τόνους σίδερο για να χτιστεί μια τέτοια αίθουσα; Αναρωτιέμαι αν σκέφτηκαν το εξής απλό: υπάρχει χώρος, υπάρχουν τετραγωνικά μέτρα γης για να κτιστεί; Θα ήθελαν να κτιστεί μέσα στον ασφυκτικά μικρό προαύλειο χώρο, ο οποίος μόλις και μετά βίας χωράει τους 1.000 περίπου μαθητές των δύο σχολείων. Ή μήπως κλείνουν πονηρά το μάτι στο βορειοανατολικό χώρο που φιλοξενούσε το ορφανοτροφείο, εκεί που σήμερα βρίσκονται καμιά 30ριά πεύκα, τη μοναδική πράσινη όαση της ήδη πυκνοκατοικημένης περιοχής; Αν όντως αυτό συμβαίνει -και πολύ φοβάμαι πως αυτό εννοούν, μιας και άλλος για «αξιοποίηση» δεν υπάρχει- τότε κάνουν σφάλμα μέγα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Δε θα πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, γιατί πιστεύουμε πως τούτην εδώ τη στιγμή, αυτό που λείπει από την περιοχή αυτή δεν είναι «άλλο ένα κτίριο» κοντά στα τόσα άλλα, αλλά ελεύθεροι και πράσινοι χώροι. Υπήρχε ένας τέτοιος ελεύθερος χώρος -γωνία Ηρ. Πολυτεχνείου και 28ης Οκτωβρίου- και ο …καλός μας δήμαρχος φρόντισε να τον «αξιοποιήσει», φυτεύοντας ένα ακόμη γιαπί. Στο σημείο αυτό, καλό είναι να υπενθυμίσουμε σε όσους το ξέχασαν πως, αυτό το χώρο μας είχε υποσχεθεί ο ίδιος δήμαρχος, για να κτιστεί αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων. Αλλά άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων (μαθητών και καθηγητών) και άλλαι του ...κυρίου (δημάρχου).

Η πράσινη όαση, όπως φαίνεται μέσα από το Google Earth
 


Όπως φαίνεται από την Ηρ. Πολυτεχνείου (από το απέναντι πεζοδρόμιο)



Άραγε υπάρχει εναλλακτική λύση; Ή θα καταντήσουμε όπως συνέβη με το κλειστό γυμναστήριο, το οποίο αφού κτίστηκε για τις ανάγκες των σχολείων, στη συνέχεια «καταλήφθηκε» για τις ανάγκες του Δήμου; Είδατε στη συνέχεια τι έκανε το διπλανό Δημοτικό σχολείο. «Φύτεψε» ένα άλλο μικρό κλειστό γυμναστήριο για τις ανάγκες των μικρών μαθητών περιορίζοντας δραματικά τον αύλειο χώρο.
Νομίζουμε πως υπάρχει λύση. Μαθαίνουμε πως το γειτονικό πανεπιστημιακό Τμήμα της Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας πρόκειται να κλείσει, ή μάλλον να συγχωνευθεί και να μεταφερθεί στο Βόλο. Άρα θα πρέπει να διεκδικήσουμε την επιστροφή του υπάρχοντος αμφιθεάτρου του Τμήματος, το οποίο διαχωρίστηκε και το ήμισυ λειτουργεί ως εστιατόριο για τους φοιτητές. Οι από μέρους μας κινήσεις πρέπει να γίνουν από τώρα, να διεκδικήσουμε το χώρο, να το δεσμεύσουμε, να το καταλάβουμε αν χρειαστεί. Και κάποτε, θα πρέπει να τεθεί και ένα άλλο μεγάλο θέμα. Όλος αυτός ο χώρος που περιορίζεται από την Πλούτωνος, Ηρ Πολυτεχνείου, 28ης Οκτωβρίου και Αιόλου πρέπει να ενοποιηθεί. Ο χώρος αυτός να γίνει μία πραγματική …μαθητούπολη -γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα- φιλική για τους μικρούς και μεγάλους μαθητές, πιο προσιτή, καλύτερα οργανωμένη και ελκυστική. Ένα όραμα χρειάζεται και όχι πολλά χρήματα. Ζητάμε πολλά;

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...