Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Οι 'Ενθεν και οι Κακείθεν

Φωτογραφία από το τείχος που ανέγειραν οι ισραηλίτες



Σερφάροντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο blog ALHTIS PRESS και ξεφυλλίζοντας το έμεινα για λίγο να διαβάσω μια ανάρτηση του με τίτλο Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ. ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ- ΤΕΙΧΗ Ή ΦΡΑΧΤΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΓΔΑΤΗ. Ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι για το τείχος που χωρίζει την πατρίδα μου στα δύο, την γνωστή σε όλους «Πράσινη Γραμμή». Έτσι, αφορμή βρήκα και φωτογραφικό υλικό, καθώς το κείμενο του ALHTIS PRESS ήταν εμπλουτισμένο με αρκετές φωτογραφίες τειχών ή φρακτών από διάφορα μέρη στον κόσμο.

Τείχος ασφαλείας ανέγειρε το Ισραήλ στην περιοχή Σουαφάτ της Δυτικής όχθης. H ισραηλινή κυβέρνηση ενημέρωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης ότι δεν αποδέχεται τη δικαιοδοσία του να αποφανθεί σχετικά με τη νομιμότητα της κατασκευής του τείχους ασφαλείας, όπως το ονόμασε. Η κατασκευή αυτή θα έχει πολύ σοβαρές ανθρωπιστικές συνέπειες για περίπου 700 χιλιάδες Παλαιστίνιους, το ένα τρίτο δηλαδή των Παλαιστίνιων που ζουν στην περιοχή αυτή. Και να σκεφτούμε πως έχει ανεγερθεί μόνο το ένα τέταρτο του τείχους, που το συνολικό του μήκος προβλέπεται να φτάσει τα 680 χιλιόμετρα και θα κοστίσει περισσότερα από 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Το τείχος αποτελείται από τεράστιους τσιμεντένιους τοίχους, δρόμους, ηλεκτροφόρα καλώδια, χαντάκια και αγκαθωτά συρματοπλέγματα.

Το Τείχος του Βερολίνου, ήταν μέρος των συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου, από την ανέγερσή του -13 Αυγούστου 1961- μέχρι την πτώση του -9 Νοεμβρίου 1989. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, από βίαιες ενέργειες των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. Άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στους 238 προσμετρώντας και τα ατυχήματα, θύματα των οποίων τελικά κατέληξαν. Γκρεμίστηκε μετά τη συνένωση των δύο Γερμανιών.

Τείχη (για την ακρίβεια, φράκτες), υπάρχουν και στις ΗΠΑ, στα νότια σύνορά τους. Ένας τέτοιος φράκτης υπάρχει στην Αριζόνα και την Καλιφόρνια και μίλι με μίλι μεγαλώνει κάθε εβδομάδα, περνώντας από καυτές ερήμους. Εργασίες έχουν προχωρήσει και στο Νέο Μεξικό, ενώ έχουν καθυστερήσει στο Τέξας. Τα καλύτερα του τμήματα είναι κατασκευασμένα από χάλυβα ενώ τα χειρότερα είναι φτιαγμένα από παλιοσίδερα. Σκοπός της κατασκευής του φράκτη είναι η αποτροπή έλευσης λαθρομεταναστών προς τις ΗΠΑ.

Τείχη υπάρχουν και στη Βαγδάτη, στις «Βερσαλλίες της Βαγδάτης», μια πόλη μέσα στην πόλη με πολυτελείς βίλες, κυβερνητικά κτίρια, καταστήματα, νοσοκομείο και τώρα το μεγαλύτερο κτίριο πρεσβείας στον κόσμο, αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Φανταστείτε στο κέντρο της Βαγδάτης, μια μεγάλη περιοχή, που την κλείνει ψηλό τείχος και όπου δεν φτάνουν οι κρότοι των πυροβολισμών και των εκρήξεων. Εκεί τα κλιματιστικά δουλεύουν ακατάπαυστα, το ρεύμα δεν κόβεται ποτέ, σε όλα τα σπίτια υπάρχει δορυφορική τηλεόραση και γύρω πισίνες, γήπεδα του γκολφ και του τένις και όλα όσα θεωρούνται αυτονόητα για τον τρόπο ζωής ενός κλασικού δυτικού γιάπη. Είναι η αποκαλούμενη και «Σμαραγδένια Πόλη». Η πόλη αυτή υπήρξε δημιούργημα του Σαντάμ Χουσεΐν και ήταν το ωραιότερο μέρος της Βαγδάτης πάνω στον ποταμό Τίγρη. Την περιέφραξε με ψηλό τούβλινο τοίχο και άφησε μόνο τρεις εισόδους. Έτσι, η φύλαξή της ήταν πανεύκολη. Οι δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ τη μετέτρεψαν σε μια «Μικρή Αμερική». Την επεξέτειναν ελαφρώς και ενίσχυσαν την περίμετρό της με πανύψηλους ενισχυμένους τοίχους από τσιμέντο, στην κορυφή των οποίων τοποθέτησαν συρματόπλεγμα.

Το τείχος Λευκωσίας, ή «Πράσινη Γραμμή», είναι το όριο μεταξύ ελεύθερων περιοχών και κατεχόμενων από την Τουρκία περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Δεκεμβρίου 1963 μετά από συμφωνία Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και Άγγλων, όταν ξέσπασαν οι πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές στη νεαρή ακόμη τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Σκοπός της ήταν να αποτρέψει κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ονομάστηκε «Πράσινη Γραμμή» επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη. Τότε δεν εκτεινόταν σε όλο το νησί, υπήρχε μόνο στη Λευκωσία και αργότερα εκεί που υπήρχαν τουρκοκυπριακοί θύλακες. Από τον Μάρτιο του 1964, οπότε κατέφτασαν στο νησί οι Κυανόκρανοι του ΟΗΕ, η φύλαξή της έχει ανατεθεί σε αυτούς. Επεκτάθηκε κατά πολύ μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Η γραμμή αυτή εκτείνεται πλέον σε μήκος 300 χλμ. και χωρίζει το νότιο από το βόρειο μέρος του νησιού, στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος. Η Πράσινη Γραμμή ελέγχεται από τους άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι φροντίζουν για τη διατήρηση της ομαλότητας στην περιοχή, καθιστώντας την τη μόνη διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο σήμερα. Από το 2003 η λεγόμενη "κυβέρνηση" των Τουρκοκυπρίων αποφάσισε να επιτρέψει τη διέλευσή της προς τα Κατεχόμενα και έχει ανοίξει ως τώρα πέντε σημεία διέλευσης. Για τη διέλευση απαιτείται επίδειξη διαβατηρίου, κάτι στο οποίο αντιδρούν πολλοί, θεωρώντας την επίδειξη διαβατηρίου στις τουρκοκυπριακές "αρχές" ως de facto αναγνώριση της εξουσίας τους. Κατόπιν συνεννόησης, η Κυπριακή κυβέρνηση κατεδάφισε διαχωριστικό τείχος, στην οδό Λήδρας, κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής, που χώριζε τους δύο τομείς της Λευκωσίας εδώ και 32 χρόνια. Πριν λίγο καιρό, ο Ταλάτ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ανεγείρει τείχος κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής, απ’ άκρου εις άκρο, αλλά κατόπιν διπλωματικών διεργασιών δεν προχώρησε στην υλοποίηση του σχεδίου του.

Τελικά, για κάθε ένα τείχος που γκρεμίζεται, άλλα ανεγείρονται. Για την αποτροπή… έτσι γενικώς. Για το …καλό μας, ή μήπως για το …καλό τους. Για να διαχωρίζονται οι «κακοί» από τους «καλούς». Για να αποκοπεί η …πλέμπα από την αριστοκρατία. Για να προστατεύονται οι ισχυροί από τους ανίσχυρους. Κάποτε, μου ήταν αδιανόητο να σκεφτώ πως κάποιοι ανατολικογερμανοί –επειδή έτσι έτυχε- δεν μπορούσαν να διαβούν το τείχος του Βερολίνου να βρεθούν με τις οικογένειές τους -πού έτυχε να βρίσκονται από κει. Αργότερα, το έζησα στην πατρίδα μου. Σήμερα, ξαναβλέπω παρόμοιες εικόνες σε εφημερίδες ή και στην τηλεόραση. Και αναρωτιέμαι: μήπως ζηλέψαμε τη διαβίωση των ζώων σε ζωολογικούς κήπους, το κάθε είδος αποκλεισμένο στο δικό του χώρο; Μήπως είναι καιρός, όχι να γκρεμιστούν τα τείχη, όχι να μη ξανακτιστούν άλλα νέα πιο γερά, αλλά μήπως είναι καιρός να καταργηθούν τα σύνορα;

ΥΓ. Μη ξεχάσετε να επισκεφτείτε το blog ALHTIS PRESS και να δείτε το πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Ιπτάμενος Παλαιοκώστας ή τα μυαλά μας πήραν αέρα

Τώρα που πέρασαν λίγες μέρες από την ιπτάμενη απόδραση, τα διάφορα σχετικά και άσχετα που ακούγονται για το θέμα, την διενέργεια της δίκης για την πρώτη πανομοιότυπη απόδραση, τη συνεχιζόμενη απολογία των φρουρών και του πιλότου καθώς και τα λοιπά συνακολουθούντα, δυο απορίες έχω:
  • Δηλαδή κάποιος, ή καθένας τρομοκράτης ή «τρομοκράτης» θα μπορούσε να πετάξει σε μια χαμηλή πτήση, να μην τον καταγράφει κανένα ραντάρ, παρά μόνο κινητά περίεργων από μπαλκόνια, και πάνω από Μαξίμου ή Βουλή να «αφήσει» ό,τιδήποτε• από ένα πακέτο μέχρι βόμβες;
  • Κατακρίνουμε του φρουρούς των φυλακών Κορυδαλλού –εξωτερικούς ή εσωτερικούς- γιατί δεν έβαλλαν κατά του ελικοπτέρου, να το καταρρίψουν ίσως. Μα σκεφτήκαμε πως οι φυλακές βρίσκονται σε κατοικημένη περιοχή δίπλα σε σχολείο;

ΥΓ. Και οι φυλακές Λάρισας, βρίσκονται -συνορεύουν για την ακρίβεια- δίπλα σε συγκρότημα σχολείων (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΤΕΛ κ.ά.). Είναι άραγε επιλογή της πολιτείας, τα Σωφρονιστικά, ούτως λεγόμενα, ιδρύματα να βρίσκονται κοντά σε αντίστοιχα …Ιδρύματα Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης;



Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Απέθανεν ο τελευταίος αμαξάς…

Κάποια πράγματα, όταν τα Διαβάζεις, τα Ακούς ή τα Βλέπεις απλά τα προσπερνάς χωρίς να τα …προσέξεις ιδιαίτερα. Ακόμα κι αν είναι σπουδαία ή σοβαρά. Κάποια άλλα όμως, όσο ασήμαντα κι αν είναι, όσο υποκειμενικά ή αντικειμενικά τα δει κανείς, σε προσκαλούν, σε προκαλούν να τα προσέχεις, να τους δώσεις σημασία. Έτσι συνέβη και χτες με την ανάγνωση της τοπικής εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας. Στην πρώτη σελίδα πάνω αριστερά, υπήρχε ένα μονόστηλο -το οποίο παρέπεμπε σε εσωτερική σελίδα- με τη φωτογραφία ενός γέροντα (αριστερά), με τίτλο «Πέθανε ο τελευταίος των αμαξάδων». Αυτό μου προκάλεσε εντύπωση και κοντοστάθηκα. Γιατί δλδ, στην κινηματογραφική ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» τρέξαμε όλοι να την δούμε, να τον …δούμε στην πραγματικότητα. Να δούμε, ίσως, πως εξαφανίστηκε αυτό το είδος των ανθρώπων, των Μοϊκανών, πως χάθηκε ο τελευταίος επιζών από αυτούς. Ετσι και με τον ...τελευταίο λαρισαίο αμαξά. Διαβάζω το μονόστηλο. «Ο παλιότερος αμαξάς της Λάρισας, ο Κ. Ταταρίκος, απεβίωσε σε ηλικία 96 χρόνων και κηδεύεται…». Ο συμπαθής γέρων «γεννήθηκε στη Λάρισα το 1913. Από μικρός είχε αδυναμία στα άλογο, μιας και ο πατέρας του –επαγγελματίας αμαξάς- τον έπαιρνε συχνά βόλτα με την άμαξά του. Όπως ήταν αναμενόμενο, το 1930 δούλεψε με τον πατέρα του και στη συνέχεια κατέβηκε Αθήνα και εργάστηκε για 3 χρόνια σε ξένες άμαξες και κάρα. Μάζεψε τα απαιτούμενα χρήματα, αγόρασε τον Κίτσο (καμία σχέση με τον blogger KitsoMitso, απλή συνωνυμία κατά το ήμισυ, όπως με διαβεβαίωσε), ένα μελανό πολωνέζικο αρσενικό άλογο με την ομορφότερη άμαξα, τον «Πολυέλαιο» του κυρ Κώστα, όπως την αποκαλούσαν οι άλλοι αμαξάδες της Λάρισας και επέστρεψε στην πατρίδα του. Με τον Κίτσο και τον Πολυέλαιο, πέρασε πόλεμο, κατοχή προσφέροντας στην οικογένεια του ένα καλό όνομα και εφόδια για το μέλλον. Η ανάπτυξη της αστικής συγκοινωνίας, ανάγκασε πολλούς αμαξάδες, μεταξύ αυτών και των κυρ Κώστα, να πουλήσουν τις άμαξές τους ή να φύσουν σε νησιά. Ήταν τόση η αγάπη του για τις βόλτες ...καβάλα, που κυκλοφορούσε με μία βέσπα, σχεδόν μέχρι το τέλος. Επέλεξε την διαμονή του στο γηροκομείο, ανάμεσα σε φίλους συμπολίτες, όπως τόνιζε στα παιδιά του και κάθε πρωί φορούσε το καλό του κουστούμι, γραβάτα και καπέλο (σ. όπως καταμαρτυρά και η φωτο πάνω) για να πάει να συναντήσει τους φίλους του". Ώσπου έφυγε για πάντα, να βρει και να συναντήσει φίλους του που …έφυγαν κι αυτοί.

Ομολογώ πως δε γνωρίζω πότε απέθανεν ο τελευταίος πεταλάς, ο τελευταίος νερουλάς, ο τελευταίος γαλατάς ή… Σίγουρα, αμαξάδες συναντούμε αρκετούς σε πολλά ελληνικά νησιά, -στη Θεσ/νίκη, υπάρχει νομίζω ένας που κόβει βόλτες στην παραλία- είναι ατραξιόν για τους τουρίστες, είναι must για νεόνυμφους. Αλλά είναι ταυτόχρονα και είδηση όταν ακούς για τον τελευταίο …επαγγελματία που χάνεται από μια πόλη. Κάποτε, όταν ξεκολλούσε η σόλα των παπουτσιών, τα πετάγαμε και αγοράζαμε καινούρια. Αργότερα, αγοράζαμε βενζινόκολλα και το …παλεύαμε. Αργότερα -σε κάποια πολυκαταστήματα στη Λάρισα, δίπλα σε κομμωτήρια, περίπτερα και καταστήματα με είδη δώρων- άνοιξαν και μικρά μοντέρνα μαγαζάκια, λίγο σε …κλειδαράς, λίγο σε τσαγγαράδικο. Τα τελευταία 5-6 …δίσεκτα χρόνια, εδώ στη Λάρισα, άνοιξαν 7-8 κλασσικά τσαγκαράδικα. Μια …τρύπα μαγαζάκι, μια συσκευή ανάμεσα σε αμόνι και καλαπόδι, το σφυράκι, κουτάκια με διάφορες κόλλες, πλαστικά, δέρματα και δερματίνες και ράφια ραφάκια γεμάτα σακούλες σουπερμάρκετ με παπούτσια. Παπούτσια προς επιδιόρθωση, παπούτσια επιδιορθωμένα που περίμεναν τα αφεντικά τους. Με 3 ευρώ αποκαθίσταται η σόλα, επανασυγκολλάται το τακούνι, τζάμπα πράμα σε λέω. Και φυσικά, σε μια γωνιά, η ταμειακή μηχανή γιατί το μάτι του ΣΔΟΕ κάπου εκεί παραμονεύει.

Κάτι ανάλογα συμβαίνει και με τους παραδοσιακούς ραφτάδες. Έκλεισαν, σταμάτησαν, συνταξιοδοτήθηκαν (όπως ο phlouφλο-πάτερ φαμίλιας) ή μετατράπηκαν σε …οίκους μόδας. Ποιος θα δώσει 1.000 ευρώ για να ράψει ένα κουστούμι όταν με 200 ευρώ μπορεί να αγοράσει έτοιμο. Άλλο η τέχνη του ραμμένου και άλλο του …τυποποιημένου. Μυρίζει το πλαστικό λουλούδι; Κάποιοι όμως μετεξελίχθηκαν σε μεταποιητές. Στα δίσεκτα ετούτα χρόνια, με λίγα ευρώ «γυρίζεις» τον ξεφτισμένο γιακά του πουκαμίσου ή σακακιού, αλλάζεις τη λιωμένη φόδρα, αντιστρέφεις το μέσα-έξω του φθαρμένου σακακιού, αλλάζεις το φερμουάρ, συμμαζεύεις το μεταχειρισμένο που σου δίνει κάποιος φίλος ή τα παιδιά σου που το έχουν βαρεθεί και βολεύεσαι. Ας είναι καλά ο ράφτης-μεταποιητής, σκυμμένος πάνω στον πάγκο, δίπλα στη ραπτομηχανή Sigger, με τη μεζούρα, τις καρφίτσες, τα ψαλίδια, τις κλωστές και τις βελόνες, την κιμωλία, το σίδερο -με κάρβουνα παλαιότερα, ηλεκτρικό σήμερα.

Η πιο αρχαία επεικόνιση άμαξας που σέρνεται από ζώα. Φιλοτεχνήθηκε στη Σουμερία πριν 6.500 χρόνια


Οι τσαγκάρηδες και οι ράφτες επανεμφανίστηκαν. Ας όψεται η οικονομική κρίση και τα –οικονομικώς-δίσεκτα χρόνια που διανύουμε. Λέτε καμιά φορά, να ξαναδούμε τον παραδοσιακό γαλατά να αφήνει το γάλα έξω από τις πόρτες, τον αμαξά να κρατά τα ηνία του Κίτσου ή του Ψαρή, τον πεταλά να πεταλώνει τους Κίτσους και Ψαρήδες, τον νερουλά να διαλαλεί το φρέσκο νερό; Αν και τώρα που το σκέφτομαι, για τους νερουλάδες υπάρχει πιθανότητα να ξανακάνουν την εμφάνιση τους, ειδικά σαν μας σωθεί το νερό.

Στο καλό κυρ Κώστα και καλό ταξίδι...

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009


Κοιτάζω τη φωτογραφία (...δανεισμένη από την εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ). Σίγουρα Κάποια γιορτάζει. Μάλλον γενέθλια έχει. Στη φωτογραφία θα μπορούσε να είναι η phlou...φλαινα (ή η δικιά σας ...αινα). Μα δεν είναι αυτή (δυστυχώς!). Πίσω από την ...αινα, θα μπορούσε να είμ' εγώ (ή εσείς) πριν από καμπόσα χρόνια. Αλλά δεν είμαι αυτός (ευτυχώς!). Πάντως, σίγουρα κάποια έχει γενέθλια. Τούρτα βλέπω σε μέγεθος ...οικονομικό, προσωπικό θάλεγα (η κρίση γαρ επέδρασε!). Κεριά ...μόνο ένα. Χμμμμ...Να γιορτάζει άραγε τα 31, 41, 51, ποιος ξέρει; (Εκείνη ξέρει! μα δεν το μαρτυράει). Μια τριανταριά χρόνια, μια σαρανταριά, μια πενηνταριά, ποιος ξέρει; (Σίγουρα Εκείνη ξέρει! μα και πάλι δε το μαρτυράει). 'Ενα χρόνο ζωής, έναν αιώνα ζωής, ποιος ξέρει; (Εκείνη ξέρει! και τι να μας πει τώρα). Όποια και νάναι στη φωτογραφία, ό,τι και να σημαίνει το ένα (1) κερί... ένα καινούριο παράθυρο ανοίγεται στη ζωή Της! Και δεν είναι μόνη! Χρόνια Πολλά.


Σαν να 'ταν όνειρο απόψε γέλια χαρές με ξυπνήσαν
λες και να γιόρταζε όλη η γη,
Χρόνια πολλά ακουγόταν να ζήσεις χίλια χρόνια
καθένας έλεγε μίαν ευχή.

Νόμιζα πως ονειρευόμουν
ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί
σαν να τραγούδαγαν ποτάμια
πουλιά και ουρανοί ...

Κάποιος γιορτάζει που να ξέρω
που να θυμάμαι τι να πω
κάποιος γιορτάζει κι ησυχάζει, δε με νοιάζει
κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα είσαι ΕΣΥ!!

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς

Το αποφάσισα –για να ακριβολογώ, το είχα αποφασίσει από καιρό -αφού φρόντιζαν να με ενημερώνουν τα κανάλια, κυρίως τα κρατικά- και σας το ανακοινώνω: Σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Προς τούτο, αποφάσισα να κοιμηθώ νωρίς (το μεσημέρι), να ξυπνήσω νωρίς (το απόγευμα) και να πιω έναν καφέ (ελληνικό μέτριο, πάντα μ’ άρεσε ο ελληνικός ο απογευματινός) για να …στανιάρω. Όπως επίσης, πάντα μου άρεσε να μου τον ετοιμάζει και να το σερβίρει η phlouφλαινα, γιατί όπως έλεγε κι ένα φίλος, την ίδια ώρα την απογευματινή, ΟΛΕΣ οι γυναίκες της …ανατολής, ετοιμάζουν τον παραδοσιακό καφέ για το σύζυγό τους –ή τους συζύγους των. Κι εγώ, γνήσιος ανατολίτης -κατά το ¼, μιας κι ο ένας ο παππούς μου κατάγεται από τα χωριά της Αργυρούπολης (Gumushane) (*), στον Πόντο, κάπου εκεί στην βορειοανατολική Τουρκία- διατηρώ και απαιτώ να συντηρείται το έθιμο αυτό!

Σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Θα κατεβάσω το τηλέφωνο, θα κλείσω το κινητό, τέλος πάντων δε θα απαντήσω σε κανένα. Αφού απολαύσω –με τις ανατολίτικες συνήθειες- τον καφέ, θα φορέσω τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια και θα πάω για περπάτημα-γυμναστική. Όχι μακριά, εδώ κοντά στο ποτάμι. Έτσι για να γυμναστώ, να χαλαρώσω, να διώξω τις έγνοιες που με απασχολούν, να πάρω φρέσκο αέρα (όσο φρέσκος μπορεί να είναι ο αέρας σε τούτες τις …μολυσμένες εποχές που ζούμε), να οξυγονωθεί ο εγκέφαλός μου γιατί απόψε τον θέλω φρέσκο. Δεν θα μείνω για πολύ έξω γιατί πέφτει και η υγρασία και ξέρετε… κάτι οι αρθρώσεις, κάτι το αυχενικό… Θα γυρίσω σπίτι, θα κάνω ένα ντους –ίσως γεμίσω την μπανιέρα με εκείνα τα ειδικά άλατα που αναζωογονούν, λένε, το κορμί. Θέλω να είμαι εντελώς φρέσκος για την αποψινή βραδιά. Και είπαμε, σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Θ’ αράξω στον καναπέ, θ’ απλώσω και τις αρίδες να μην πιαστώ ο έρμος –γιατί απόψε με περιμένει μια δύσκολη βραδιά- θα «πιάσω» στο ραδιόφωνο το 2ο πρόγραμμα (έτσι κι αλλιώς η βελόνα είναι καρφωμένη στο 2ο) και θα χαλαρώσω με ωραία ελληνική μουσική.

Τηλεόραση δε θ’ ανοίξω. Δε μ’ ενδιαφέρει ούτε το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ –έτσι κι αλλιώς οι πόρτες του κλειστές είναι για τους δημοσιογράφους, οπότε τίποτε δε θα έχουν να μου πουν οι ανταποκριτές που θα ξεροσταλιάζουν έξω από το Σπίτι του Λαού –τι σπίτι δλδ, κοτζάμ Σπιταρόνα έχουν κτίσει εκεί στον Περισσό. Ούτε με ενδιαφέρει ο ξυλοδαρμός και τραυματισμός του καθηγητή Εγκληματολογίας κ. Πανούση, από άγνωστους κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε συνέδριο που διοργάνωνε το Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποσώς με ενδιαφέρει, επίσης, αν η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία εξουδετέρωσε ισχυρότατο, εκρηκτικό ωρολογιακό μηχανισμό, από πέντε φιάλες προπανίου των 12lt η κάθε μία, πλήρεις εκρηκτικής ύλης (AΝFO), που ήταν τοποθετημένος σε αυτοκίνητο τύπου Mazda στον προαύλιο χώρο γραφείων της Citibank στην Κηφισιά. Σας το ξαναλέω, σήμερα δε θέλω να με ενοχλήσει κανείς για τίποτε και για κανένα. Τηλεόραση δε θ’ ανοίξω ούτε καν για τον ευρωπαϊκό αγώνα του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη με την Σαιντ Ετιέν. Σκορδοκαΐλα μου μεγάλη αν κερδίσει ή χάσει (που το βλέπω πολύ πιθανόν γιατί άλλο οι διαιτητές οι έλληνες και άλλο οι ευρωπαίοι) ο …θρύλος. Έχω άλλα πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτώ το βράδυ και σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Ούτε θέλω να μάθω αν ο Βουλγαράκης με τον Πάγκαλο αυτομαστιγώθηκαν και πόσες …μαστιγιές αυτοέδωσαν, ή αν αποφάσισαν να μαστιγώνει ο ένας τον άλλο για …εξοικονόμηση χρόνου και ενέργειας. Ακόμη ακόμη, δε μ’ ενδιαφέρει αν τέθηκε υπό επιτήρηση η Ελλάδα για το έλλειμμα ή αν για την έναρξη της διαδικασίας του «υπερβολικού ελλείμματος» κατά της Ελλάδας και άλλων πέντε ευρωπαϊκών χωρών, αποφάσισε την Τετάρτη η Κομισιόν. Δε θέλω να ασχοληθώ με τέτοια δευτερευούσης σημασίας θέματα. Δε θέλω να σκοτίσω το μυαλό μου –γι’ απόψε τουλάχιστο- μ’ αυτά.

Σήμερα, δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Γι αυτό, δε θα απαντήσω στα e-mail σας, αλλ’ ούτε στα sms ή mms ή τι άλλο κυκλοφορεί, ούτε σκοπεύω να επισκεφθώ τα ιστολόγιά σας να διαβάσω τις αναρτήσεις σας και να τις σχολιάσω, ακόμη κι αν αναφέρεστε σε θέματα που μ’ ενδιαφέρουν. Σήμερα, δε μ’ ενδιαφέρει αν τη θέση του βασιλιά καρνάβαλου την πάρει ο Εφραίμ ή ο Γιοσάκης και αν κάποιοι διαμαρτύρονται γι αυτό με αγωγές ή άλλες νομικές ενέργειες, αλλ’ ούτε με ενδιαφέρει αν τα κόμματα …διεκδικούν ο καθένας για την πάρτη του την πολιτική ταυτότητα της άτυχη Κούνεβα. Σήμερα, δε θέλω ν’ ακούσω για δημοσκοπήσεις στις οποίες προηγείται το ΠαΣοΚ με πρωθυπουργό τον …Καραμανλή, ούτε θέλω να μάθω για το πρόγραμμα σταθερότητας που έχει υποβάλει η κυβέρνηση στην Κο(νο)μισιόν. Σήμερα, δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς. Και δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς γιατί η αποψινή βραδιά είναι μεγάλη βραδιά. Απόψε κρίνεται η …ευρωπαϊκή μας ύπαρξη, απόψε κρίνεται ο ευρωπαϊκός μας πολιτισμός, η ευρωπαϊκή μας κουλτούρα. Απόψε είναι ο μεγάλος τελικός! Σήμερα δε θέλω να μ’ ενοχλήσει κανείς γιατί, χμχμ… απόψε στις 10 ώρα Ελλάδος, θα πραγματοποιηθεί ο μεγάλος τελικός. Ο τελικός των τελικών για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Eurovision. Απόψε, εγώ και η κριτική επιτροπή (•Μίμης Πλέσσας : Συνθέτης - Πρόεδρος Επιτροπής, • Δημήτρης Γόντικας : Γενικός Διευθυντής Τηλεόρασης ΕΡΤ, • Αντώνης Ανδρικάκης: Στιχουργός - Γενικός Διευθυντής Ραδιοφωνίας ΕΡΤ, • Ευαγγελία Πισκερά: Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων ΕΡΤ, • Όλγα Παυλάτου: Στέλεχος Δισκογραφίας, • Γιώργος Κυβέλος: Παραγωγός Δίσκων, • Στέλλα Φλωρά: Εκπρόσωπος Esctoday) πρέπει να είμαστε έτοιμοι, ήρεμοι και απελευθερωμένοι από έγνοιες και σκοτούρες να ακούσουμε την ερμηνεία του Sakis στα τρία υποψήφια …ελληνικά τραγούδια για τη Eurovision (Out of control, Right on time και This is our night, το πρώτο σε στίχους της ελληνίδας στίχουργού: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΖΑΚΚΑ και τα άλλα δύο από τους επίσης έλληνες στιχουργούς CRAIG PORTEILS και CAMERON GILES-WEBB). Και όπως καταλαβαίνετε, το έργο της εφταμελούς Επιτροπής και εμένα, είναι πολύ δύσκολο. Γιατί, όπως δήλωσε και ο Υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης Κ. Μαρκόπουλος σε συνέντευξη τύπου που έδωσε την Τρίτη, το Υπουργείο του θα στηρίξει την Eurovision και τον Sakis. Ο υπουργός μάλιστα, ανακοίνωσε ότι ο Έλληνας τραγουδιστής θα γίνει "πρέσβης της Ελλάδας στην Ευρώπη". Καταλαβαίνετε λοιπόν τη λεπτή, σοβαρή και ...εθνικoπατριωτική μου θέση. Γι αυτό, απόψε δε θέλω να με ενοχλήσει κανείς! Μηδέ της phlouφλαινας εξαιρουμένης!

(*) "Αργύρου γενέθλην" ονόμαζε ο Ομηρος κυρίως την περιοχή της Αργυρούπολης του Πόντου (Κιουμούς- Χανέ = τόπος αργύρου), που ήταν πρωτεύουσα της επαρχίας Χαλδίας, εκεί όπου από τα πανάρχαια χρόνια εξορυσσόταν ο αργυρούχος μόλυβδος, του οποίου η εκμετάλλευση γινόταν μόνο από Ελληνες αρχιμεταλλουργούς....

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

"Καυκάκι", Δομένικο Ελασσόνας, 16 Φεβρουαρίου 1943

Τηλεγράφημα
Ελασσών 19/2/1943
Προς Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, Υπουργείο Εσωτερικών, Αρχηγείο Χωροφυλακής
Αριθμός 16/41/19α/19/2/43

Από παρελθούσης Τρίτης κωμόπολης Δομενίκου δεν υπάρχει. Στρατός κατοχής με επικεφαλής Αξιωματικούς εξ αφορμής μιας επιθέσεως, ενεργηθείσης κατ΄ αυτού υπό 50δος ενόπλων ανταρτών και ενισχυθείς εκ Λαρίσης, Τυρνάβου και Ελασσόνος με στρατόν και αεροπορίαν, δεν απεδόθη εις δίωξην των ανταρτών, αλλά μετά λύσσης απεδόθη εις εύκολον ηρωισμόν, δηλαδή σύλληψιν και φόνον αθώων, διαρπαγήν και πυρπόλησιν οικιών. Εκτός των συλληφθέντων εντός κωμοπόλεως, συνέλαβον εν υπαίθρω και πάντα ασχολούμενον εις γεωργικάς εργασίας και τους εφόνευσαν. Μέχρι στιγμής αριθμός εκτελεσθέντων υπερβαίνει 150, χωρίον Μυλόγουστα 15, Αμούρι 5. Πυρποληθείσαι οικείαι 200. Δομένικον θρήνοι, οδυρμοί και κραυγαί απελπισίας ακούγονται και συγκινητικαί σκηναί εκτυλίσσονται. Απορφανισθείσαι οικογένειαι στερούνται τροφής, στέγης και παντός χρειώδους.

Διοικητής Υποδιευθύνσεως Ελασσόνος
Νικ. Μπάμπαλης,
Μοίραρχος

Τηλεγράφημα
Αριθ.16/41/19β
Ελασσών 19/2/1943
Προς το Ιταλικόν Φρουραρχείον Ελασσόνος.
Ελασσόνα.

Διαμαρτύρομαι με όλην την δύναμιν της ψυχής μου ως αξιωματικός και ως άνθρωπος δια τα αποτρόπαια εγκλήματα τα οποία την παρελθούσαν Τρίτην δεκάτη έκτην τρέχοντος μηνός διέπραξαν εις Δομένικον ο στρατός σας, έχων δυστυχώς Αξιωματικούς επικεφαλής δια θανατώσεως 150 αθώων και αόπλων πολιτών Δομενίκου, απορφανίσας ισαρίθμους οικογενείας και ρίψας εις την δυστυχίαν και θλίψιν αρκετάς εκατοντάδας αθώων γυναικοπαίδων και πυρπολήσας υπερδιακοσίας οικίας μετά των υπαρχόντων των και αφού προηγουμένως οι αξιωματικοί και στρατιώται σας αφήρεσαν ότι πολύτιμον αντικείμενον εύρον. Εναντίον του στρατού σας επετέθησαν ένοπλοι και πιθανόν να εφόνευσαν στρατιώται σας. Ενισχυθείς όμως ο στρατός σας από τον Τύρναβον και την Λάρισα από ξηράς και αέρος, και καταστάς ασυγκρίτως ισχυρότερος, είχε υποχρέωση να επιδοθεί εις την καταδίωξην των ενόπλων εκείνων και όχι να στραφεί εναντίον αθώων ανθρώπων οι οποίοι πεισθέντες εις τάς επισήμους υποσχέσεις σας όπως, οσάκις μεταβαίνωσιν Ιταλοί στρατιώται, να παραμένωσιν εις τα χωρία των μη διατρέχοντες κανένα κίνδυνον και βασιζόμενοι εις την αθωότητα των παρέμειναν εκεί δια να εύρωσιν οικτρότατον θάνατον και να εγκαταλείψωσιν εις την θλίψιν και απόγνωσιν συζύγους και παιδιά.
Δεν σας είναι βεβαίως άγνωστον ότι τον άμαχον πληθυσμόν προστατεύουν διεθνείς νόμοι και συνθήκαι, τάς οποίας ούτε ετηρήσατε,ούτε εσεβάσθητε, εν αντιθέσει προς ημάς, οι οποίοι κατά τον μεταξύ μας πόλεμο εν Αλβανία ετηρήσαμεν. Εντούτοις ισχυρίζεσθε ότι είσθε το πλέον πεπολιτισμένον Κράτος της Ευρώπης και όμως παρόμοια κακουργήματα δεν τα διαπράττουν παρά μόνο βάρβαροι. Και άλλοτε στρατιώται σας και Αξιωματικοί διέπραξαν εγκλήματα φονεύσαντες αθώους πολίτας και επιχειρήσατε να συγκαλύψετε τα εγκλήματα αυτά και δεν εδίστασαν οι αξιωματικοί σας να αποδώσουν τους φόνους εις Έλληνας περιβληθέντας δήθεν στολάς Ιταλών και επιχείρησαν να με εκβιάσουν να υποβάλλω αναφοράν αναιρούσαν προηγουμένην δια της οποίας κατήγγειλα τους φόνους αυτούς. Τώρα ποίαν δικαιολογίαν θα προβάλητε; Ημείς στηριζόμενοι εις τα γεγονότα του Δομενίκου Θα πιστεύωμεν ακραδάντως ότι όλοι οι φόνοι των Ελλήνων είναι έργον σας.

Ο Διοικητής της Υποδιευθύνσεως Ελασσόνος
Ν. Μπάμπαλης
Μοίραρχος


Προτομή του Μοιράρχου Ν. Μπάμπαλη, στην πλατεία του Δομενίκου


Διαβάσατε πιο πάνω δύο τηλεγραφήματα τα οποία, ο Διοικητής της Υποδιεύθυνσης Χωροφυλακής Ελασσόνας μοίραρχος Μπάμπαλης, απέστειλε στους προκειμένου να ενημερώσει και να διαμαρτυρηθεί αντίστοιχα, για το ολοκαύτωμα του Δομενίκου (Δήμος Ποταμιάς, Επαρχία Ελασσόνας, Νομός Λάρισας). Λόγω της στάσης του αυτής, συνελήφθη, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο άλλα γλίτωσε την εκτέλεση και στάλθηκε όμηρος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία από όπου επέστρεψε μετά την απελευθέρωση.


αεροφωτογραφία Δομενίκου



Το ιστορικό
Στις 16/2/1943 αντάρτες συμπλέκονται με Ιταλούς κατακτητές σε περιοχή έξω από το Δομένικο. Στη μάχη συμμετείχαν και δύο βομβαρδιστικά αεροπλάνα που είχαν απογειωθεί από το αεροδρόμιο της Λάρισας τα οποία πετούσαν χαμηλά και βομβάρδιζαν θέσεις των ανταρτών. Από τη μάχη οι Ιταλοί είχαν 9 νεκρούς και οι αντάρτες ένα βαριά τραυματισμένο.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, τα Ιταλικά στρατεύματα Κατοχής εκτελούν στη Θέση «Μαυρίτσα» (2 χλμ νότια του χωριού) 30 αμάχους, αγρότες και κτηνοτρόφους κατοίκους των χωριών Δομένικου και Μεσοχωρίου Ελασσόνας που βρίσκονταν σε αγροτικές εργασίες.


Το μνημείο στη θέση "Μαυρίτσα"

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κυκλώνουν το χωριό Δομένικο, πυρπολούν τα σπίτια (115) αφού πρώτα λεηλατούν τα νοικοκυριά και εκτελούν 3 ανήμπορους κατοίκους, Συγκεντρώνουν τους κατοίκους στα αλώνια στη νοτιοδυτική άκρη του χωριού και τους μεταφέρουν στη θέση «Μαυρίτσα», στο σημείο όπου είχε προηγηθεί η συμπλοκή Ιταλικών δυνάμεων και ανταρτών, και διαχωρίζουν τους άνδρες και τα γυναικόπαιδα. Στη συνέχεια το πλήθος των γυναικόπαιδων οδηγείται με κατεύθυνση προς το κοντινό χωριό Αμούρι.

Οι συλληφθέντες (117 άρρενες, 14–80 ετών) φορτώθηκαν σε φορτηγά και κινήθηκαν προς τα νότια. Στο χωριό Μυλόγουστα (Μεσοχώρι) εξετέλεσαν όσους βρήκαν στα κτήματα η κοντά στο δρόμο και πυρπόλησαν 80 σπίτια (σχεδόν το σύνολο του Χωριού).
Στο 31 Κm βόρεια της Λάρισας, στην περιοχή "Καυκάκι", οι κάτοικοι του Δομένικου κατέβηκαν από τα φορτηγά και οδηγήθηκαν στην άκρη του δρόμου. Σουρουπώνει και οι Ιταλοί δεν είχαν πάρει ακόμη αποφάσεις. Ο μοτοσυκλετιστής, που έφθασε εκείνη την ώρα, μετέφερε στο Ιταλό επικεφαλής το μήνυμα: να εκτελεστούν πάραυτα. Στις 12 τα μεσάνυχτα άρχισαν οι εκτελέσεις με ριπές πολυβόλων.

Την επομένη, κάτοικοι από το χωριό Δαμάσι ενταφίασαν τους εκτελεσθέντες σε δύο ομαδικούς τάφους. Την ίδια ημέρα το μεσημέρι έγινε και η ταφή των εκτελεσθέντων στη θέση «Μαυρίτσα», καθώς και εκείνων που είχαν εκτελεσθεί πριν από την πυρπόληση του χωριού στη θέση Καραγάτσι και των θυμάτων μέσα στο χωριό.

Στη θέση «Καυκάκι» έχει στηθεί το Μνημείο της εκτέλεσης των κατοίκων του Δομένικου, ενώ το χωριό Δομένικο, λόγω της μαζικής εκτέλεσης του ανδρικού πληθυσμού και της καταστροφής που υπέστη την περίοδο της Κατοχής χαρακτηρίστηκε Μαρτυρικό και εντάσσεται Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών.

Στιγμιότυπα από την εκδήλωση-μνημόσυνο, στη θέση "Καυκάκι"










Στο φετινό μνημόσυνο, προσεκλήθη και παρέστη ο πρέσβης της Ιταλίας, ο οποίος κατέθεσε στεφάνια εκ μέρους της πατρίδας του στις θέσεις-μνημεία μαρτυρίας. Σε σύντομο λόγο τον οποίον εκφώνησε, ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της πατρίδας του για τις άδικες και αποτρόπαιες δολοφονίες του ιταλικού στρατού και θύμισε στους παρευρισκόμενους ό,τι την εποχή εκείνη, την Ιταλία κυβερνούσε το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι. Στη συνέχεια, υπενθύμισε πολλές φιλικές ενέργειες ιταλών και Ιταλίας, απέναντι στην Ελλάδα, ξεκινώντας από συμμετοχή ιταλών φιλελλήνων στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, φιλοξενία αντικαθεστωτικών ελλήνων τα χρόνια της χούντας, φιλοξενία ελλήνων φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια κ.ά. Η παρουσία του άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων.



Ο Ιταλός πρέσβης, εκφωνών λόγο


Πηγές:

Δομένικο, μαρτυρικό Χωριό, 16/2/1943

Το ολοκαύτωμα του Δομένικο, 16/2/1943

Ο Βρώμικος πόλεμος του Μουσολίνι - Αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα Δομενίκου

Φωτογραφίες Δομενίκου

«Κηλίδα ντροπής για τη χώρα μου…» , από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας (Update)

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Υγρά αισθήματα Vs Αισθήματα με υγρασία



'Ενα δείγμα του τι τραβάω κάθε μέρα επί 30 συναπτά έτη -και όχι μόνο σήμερα (Αγίου Βαλεντίνου) ή χτες (Ακύλα και Πρισκίλας ή Πρισίλας)- για να την πείσω πόσο πιστός της είμαι και πόσο την αγαπάω! Τι άλλο να κάνω ο έρμος; Χαρακίρι να κάνω; Σε ηφαίστειο να πέσω; Στον 'Αρη να σκαρφαλώσω; 'Η στην Κόλαση να κατέβω; Πείτε μου σας παρακαλώ!

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Ο νέος ...Πανάθας

Τη φωτογραφία της νέας ομάδας του Παναθηναικού Α.Ο., μου τη έστειλε φίλος μπλόγκερ, ο οποίος τυγχάνει ...αντιπαναθηναικός (όλοι οι γαύροι ίδιοι είστε) με την παράκληση να τη δημοσιεύω. Το κάνω με προθυμία και με περηφάνια για τα ...παλληκάρια της ομάδας μου!





Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Χορεύουμε σε ρυθμούς ...δισ. για πολεμικούς εξοπλισμούς

Η κρίση κρίση μα και οι εξοπλισμοί εξοπλισμοί. Δεν πα να καίγεται ο πλανήτης σύμπαν. Τα κράτη-χώρες έχουν ανάγκη ανανέωσης του πολεμικού τους εξοπλισμού. Διότι αυτό κάνουν και οι γείτονες. Έτσι και στην πατρίδα μας, λίγο ...κρίση (μας ακούμπησε ήδη) , λίγο …σκάνδαλα (καλέ, τι απέγιναν αυτά;), λίγο …ανασχηματισμός (α ναι, αυτός πραγματοποιήθηκε, το ξέχασα), λίγο …δημοσκοπήσεις (στο καθημερινό μενού, αλήθεια πόσο κοστίζουν και ποιους ενδιαφέρει), λίγο …εκλογές (αυτό το σήριαλ ξεκινά από την επομένη των προηγούμενων) αλλά πολύ …εξοπλισμό (και μιλάμε για χορό …δις).

Η κυβέρνηση, διάβασα σε
παλαιότερο τεύχος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, αποφάσισε να «ξεπαγώσει» τις εξοπλιστικές δαπάνες σε μια χρονική συγκυρία δυσμενή όχι μόνο για την ελληνική, αλλά και για τη διεθνή οικονομία και, ταυτόχρονα, εν μέσω έντονης φημολογίας για διενέργεια πρόωρων εκλογών. Το δε κόστος ανέρχεται σε πολλά δις και το τραγικό είναι πως η αποπληρωμή θα αρχίσει σε περίπου μία τριετία. Παραγγέλλουμε σήμερα, εν μέσω, οικονομικών δυσχερειών, πιέσεων και αυστηρών παρατηρήσεων από την ΕΕ για επιτηρήσεις κ.ά. και θα αρχίσουμε να πληρώνουμε σε τρία χρόνια, τότε που κανείς δε γνωρίζει σε ποια δεινή ή όχι οικονομική κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα. Τρελό; Δυστυχώς αυτή είναι η διεθνής πρακτική. Μια πρακτική των απευθείας αναθέσεων, μέσω διακρατικών συμφωνιών. Ήδη το ΚΥΣΕΑ απεφάνθη θετικά. Σημειώστε πως είχε προηγηθεί τις τελευταίες εβδομάδες η καλλιέργεια κλίματος έντασης από την Τουρκία, με αφορμή την εκδήλωση προκλητικών ενεργειών της Άγκυρας στο Αιγαίο. Όπως εξηγούν παράγοντες, που γνωρίζουν καλά το θέμα, η βιομηχανία όπλων πλήττεται από την οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι πιέσεις προς παραδοσιακούς «πελάτες» για νέες αγορές και η Ελλάδα είναι από τους καλύτερους πελάτες στην αγορά όπλων. Για όσους δεν γνωρίζουν, έτσι λειτουργεί το σύγχρονο μάρκετινγκ· ή κάνω λάθος;

Από ποιο σουπερ μάρκετ …ψωνίζουμε. Κοιτάμε τις εκπτώσεις και τις προσφορές; Συγκρίνουμε τιμές ή ψωνίζουμε με κλειστά μάτια; Ξεχάστε ότι γνωρίζατε για τα περί καταναλωτικής συνείδησης. Εξάλλου δεν είμαστε σε σούπερ μάρκετ τροφίμων, όπλα αγοράζουμε. Άλλες εμπορικές διαδικασίες και πρακτικές εφαρμόζονται εδώ. Έχετε ακούσει για ρίαλ πολίτικ, για αναθέρμανση σχέσεων κρατών, για πολιτικό πάρε-δώσε; Σ’ αυτά το πολυκαταστήματα όπλων, αυτές είναι οι πρακτικές. Ακόμα κι αν δεν είσαι διαθετιμένος να ψωνίσεις, κανονίζουν αυτοί για σένα. Με μια επαπειλούμενη πολεμική κρίση, με κάποια μεμονωμένα ή όχι πολεμικά συμβάντα, με κάποιες αψιμαχίες. Οπότε, θες δε θες (και δεδομένου πως είσαι μικρή χώρα και πολυεξαρτώμενη) δεν έχει τι άλλο να κάνεις. Παίρνεις το καρότσι και ψωνίζεις.

Λοιπόν, η υπεραγορά …Γαλλία είναι η πλέον ευνοημένη σε αυτή τη φάση (ελικοπτέρα Super Puma και φρεγάτες). Γιατί προτιμήσαμε τη Γαλλία; Μια για να την ευχαριστήσουμε για τη στάση που κράτησε στο θέμα των Σκοπίων και την υποστήριξη των ελληνικών θέσεων στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, πέρυσι τον Απρίλιο. Θα ψωνίσουμε και από το σουπερ μάρκετ …Ρωσία, στη λογική της ανταπόδοσης και της επιβράβευσης συμμαχιών και που ήρθε σε συνέχεια της ολοκλήρωσης της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Μα και άλλα σουπερ μάρκετ έχουν προσφορές. Η Γερμανία (Eurofighter), η Σουηδία (Gripen) και το Μέγα-Σούπερ Μάρκετ, οι …ΗΠΑ (F-16). Ειδικά για το τελευταίο …υπερκατάστημα, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει διαύλους αναθέρμανσης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων μετά την περίοδο κρίσης που αυτές διήλθαν τα τελευταία χρόνια. Και η διαπραγμάτευση για αγορά νέων εξοπλισμών θα συμβάλλει στην αλλαγή του κλίματος. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Αντε συνέλληνες, ας βάλουμε το χέρι στην ...πούγκα. Για άλλη μια φορά.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Πόσο πολύ μοιάζουμε, ρε μπας και....

Άλλη μια ανάλαφρη ανάρτηση, έτσι χωρίς πρόγραμμα, έτσι, για να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα μας, με την οποίαν εξάλλου ασχολούνται τα κόμματα και οι πολιτικοί γενικότερα (φτου, μην τους ματιάσω, μη μου βασκαθούνε).
Η αφορμή δόθηκε από μία …φωτογραφία δανεισμένη –κάποιοι θα πουν κλεμμένη- από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Κοιτάω και ξανακοιτάω τη φωτογραφία αυτή του σκεπτόμενου πρωθυπουργού και μοιραία κάποιες ενδόμυχες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, τις οποίες θα μοιραστώ μαζί σας. Μετά από ενδελεχή μελέτη της φωτογραφίας, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως πολλά κοινά έχω με τον κο πρωθυπουργό. Τα απαριθμώ, αναλύοντάς τας.
  • Χρησιμοποιούμε στυλό με τον ίδιο χρωματισμό, κίτρινο-χρυσαφί (τη μάρκα του πρωθυπουργικού δεν μπορώ να τη διακρίνω αλλά σίγουρα γνωρίζω του δικού μου).
  • Έχουμε κι οι δυο τη βέρα στο ίδιο δάκτυλο (το πρωθυπουργικό είναι λίγο πιο χοντρό από το δικό μου αλλά δε έχει καμία σημασία). Απόδειξη του πόσο σεβόμαστε και τιμούμε το θεσμό του γάμου και οι δυο (κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν πως ήμασταν και οι δυο φαν του σήριαλ «βέρα στο δεξί», αλλά όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, το διαψεύδω κατηγορηματικά· δε το παρακολουθούσα γιατί δε χώνευα καθόλου τη Ρεγγίνα που ερωτευόταν-ξερωτευόταν και τούμπαλιν, το Στράτο).
  • Αμφότεροι τοποθετούμε το δεξί χέρι και την παλάμη για να στηρίξουμε το κεφάλι μας (και να δείξουμε πόοοοσο πολύ συλλογιζόμαστε) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κρατάμε το στυλό με τον ίδιο τρόπο (εγώ ανάμεσα στο μέσο και στον παράμεσο, μακρύτερα από το πρόσωπο μου, μη βγάλω και κανένα μάτι), ο αντίχειρας προτεταμένος να στηρίζει το μάγουλο (που όταν το απομακρύνω αφήνει το …στίγμα του στο μάγουλό μου), και τα υπόλοιπα δάκτυλα ελαφρώς κλειστά να μην ακουμπάνε το εσωτερικό της παλάμης για να μην ιδρώνει αυτή, ο δείκτης ελαφρώς καμπυλωμένος τοποθετείται παράλληλα με τα χείλη να κλείνει ελαφρώς στη μύτη (ενίοτε μας βοηθάει αυτή η θέση του δείκτη να σκουπίζουμε τη μύτη –ιδιαίτερα όταν έχουμε καταρροή- χωρίς να γινόμαστε αντιληπτοί, βασικό για καθώς πρέπει συμπεριφορές).
  • Αμφότεροι επίσης, δε χρησιμοποιούμε-δε φοράμε ρολόι στο χέρι (εγώ χρησιμοποιώ ρολόι τσέπης, ξέρετε αυτό με την αλυσίδα, που ομολογώ ακόμη δεν κατάλαβα τι ρόλο παίζει αυτή στο ρολόι;;;). Γιατί (μάλλον, υποθέτω) πως και οι δυο γνωρίζουμε πως από τότε που ο άνθρωπος …εφεύρε τον χρόνο, άρχισε να γερνάει!
  • Σε στιγμές περισυλλογής, σχηματίζουμε και οι δυο τις ίδιες ρυτίδες στο μέτωπο. Ελαφρά χαραγμένες και με μία φλέβα να διακρίνεται εντονότερη στη δεξιά (σημειολογική η θέση, χμμμμμ, δε σας το λέω) μεριά του προσώπου μας, όπως εσείς βλέπετε.
  • Έχουμε κι οι δυο ακριβώς την ίδια φαλάκρα με τα εξής χαρακτηριστικά: σχηματίζουν ένα μεγάλο και καθαρό μέτωπο (δείγμα του ότι κανείς δεν μπορεί να μας …προσάψει τίποτε όσον αφορά στην ακεραιότητα και εντιμότητα του χαρακτήρα μας και στο ηθικόν της ζωής μας), αραιά μαλλιά στην κορυφή σκιαγραφούν ένα ελαφρώς μαύρο χρώμα στο άνω κρανίο (τα οποία το εγκαταλείπουν σταδιακά με ελαφρά πηδηματάκια το κρανίο και μόνον το πάτωμα τα …σταματά), φαλακρίτσα-καπελάκι στο πάνω-πίσω μέρος του κρανίου (κάτι σαν το σκουφάκι που συνηθίζουν να φορούν οι εβραίοι·το δικό μου ίσως είναι κατά τι μεγαλύτερο, όπως μου λένε οι άλλοι γιατί φυσικά εγώ …ποτέ δεν το έχω δει!!!), αρκετό –σχετικά με το υπόλοιπο του τριχωτού της κεφαλής- μαλλί στα πλαϊνά μέρη, στους κροτάφους δλδ (με τη διαφορά πως το δικό μου έχει πια γκριζάρει ενώ το πρωθυπουργικό ακόμα διατηρεί το φυσικό (;;;) του χρώμα και τέλος είμαστε και οι καλοχτενισμένοι (όσο μπορεί να το ισχυριστεί κανείς αυτό για άνθρωπο που έχει το δικό μας τριχωτό).
  • Προτιμάμε κι οι δυο την ίδια χρωματική ένδυση, γκρίζο-μολυβί σακάκι (εγώ το προτιμώ σε κουστούμι, ο κος πρωθυπουργός δεν γνωρίζω) και λευκό πουκάμισο σε μέγεθος ελαφρώς μεγαλύτερο για το μπόι μας, έτσι ώστε να εξέχει μια παλάμη από το μανίκι του σακακιού (κουστουμιού για μένα). Ταυτόχρονα προτιμάμε τα τρία (3) κουμπιά στο μανίκι του σακακιού (κουστουμιού για μένα) και όχι το σταυρωτό σακάκι (κουστούμι για μένα). Φυσικά –και αυτό θα πρέπει να το υπογραμμίσω, να μη νομιστεί ότι είναι απόλυτη η ενδυματολογική μας ..ταύτιση, ενώ εγώ χρειάζομαι τρεις (3) πήχεις ύφασμα για το σακάκι ενώ ο κος πρωθυπουργός …δεκατρείς (13).
  • Σε συνέχεια της παρατήρησης όσον αφορά στην ένδυσή μας, προτιμάμε και οι δύο να ραβόμαστε και να μην αγοράζουμε έτοιμα σακάκια (κουστούμια για μένα), απόδειξη της επιφανούς καταγωγής μας. Με μια παρατήρηση, δεν προτιμάμε τον ίδιο ράφτη ή οίκο ραπτικής. Εγώ ράβομε στον πατέρα μου (ναι, ο πάτερ-phlou…flis είναι ράφτης στο επάγγελμα, με πτυχίο κοπτικής-ραπτικής του οίκου … -δε θυμάμαι- Αθηνών) ενώ δεν γνωρίζω τον προσωπικό ράφτη του πρωθυπουργού.
  • Κοινό έχουμε και στη στάση του σώματός μας. Συνηθίζουμε και οι δυο να γέρνουμε ελαφρώς μπροστά –σε ανεπαίσθητη κλίση- και να δίνουμε και στο κεφάλι μια ελαφριά κλίση να μη φαίνονται τα μάτια, έτσι ώστε να μπορούμε να τον …κλέβουμε λιγάκι χωρίς να γινόμαστε αντιληπτοί (εγώ τουλάχιστον το κάνω αυτό συχνά, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του πρωθυπουργού).
  • Όταν χρειάζεται –σπανίως για μένα, για τον κο πρωθυπουργό δεν γνωρίζω- να βρεθούμε σε κάποιο κλειστό χώρο (πράγμα που το αποφεύγουμε επίσης και οι δυο μας), επιλέγουμε κι οι δυο να καθίσουμε σε θέσεις με πλάτη στον τοίχο·για να έχουμε τις πλάτες μας, τα οπίσθιά μας …ασφαλή (εγώ από συνμπλόγκερς μου ανταγωνιστές και ο πρωθυπουργός από συντρόφους του δελφίνους).
  • Και οι δυο έχουμε τη μάπα μας …φρέσκια, την επιδερμίδα της απαλή και σχετικά λευκή, με φουσκωμένα μαγουλάκια (του πρωθυπουργού λίγο πιο φουσκωμένα από τα δικά μου) ενδεικτικό του ότι και οι δυο εργαζόμαστε λίγο έως καθόλου, καλοπερνάμε μακριά από προβλήματα και βάσανα και τρεφόμαστε υγιεινά (εγώ τουλάχιστον, γιατί όπως διαβάζω, στον κο πρωθυπουργό αρέσουν πολύ τα ψητά κρέατα και συναφή μεζεκλίκια, τύπου Μπαϊρακτάρη).
  • Τα αυτιά μας είναι ελαφρώς μεγαλούτσικα (εμένα το δεξί λίγο πιο μεγάλο γιατί μου το τραβούσε συνέχεια ένας δάσκαλός μου στο δημοτικό), σε σχήμα οβάλ, στητά. Δεν μπορούμε εύκολα να χαρακτηριστούμε …φτιακάδες μιας και στους δυο μας είναι κολλημένα στο κρανίο και δεν προεξέχουν. Έχουμε κι οι δυο το πλεονέκτημα (για μένα το λέω σίγουρα, για τον κο πρωθυπουργό δε βάζω το μαχαίρι στο κεφάλι μου), εξαιτίας της σωματότυπου των αυτιών μας, ότι ..μπαίνει από το ένα (αιτήματα, φωνές κλπ) να …βγαίνει από το άλλο. Αυτό δικαιολογεί και το νεανικό της επιδερμίδας της μάπας μας.
  • Ένα τελευταίο και σημαντικό κοινό που διαθέτουμε είναι ότι έχουμε κι δυο το μεγάλο προτέρημα, να σκεφτόμαστε!!! Αυτό το προτέρημα, δεν είναι ίδιο όλων των ανθρώπων παρά εμφανίζεται σε μεγάλους –το ανάστημα- άνδρες σαν κι εμάς. Άρα, διαθέτουμε και οι δυο μυαλό και φαιά ουσία, αντίθετα με όσα μας προσάπτουν, κι ας μην είναι ορατά σε σας τους υπόλοιπους.

Φυσικά, υπάρχουν και πολλές, μεγάλες ή μικρές διαφορές, ασήμαντες ή σημαντικές διαφορές ανάμεσά μας. Είναι τόσες και τέτοιες που άλλοτε γέρνουν τη ζυγαριά προς το μέρος του πρωθυπουργού και άλλοτε προς το μέρος του υποφαινόμενου. Αποφάσισα να μη σας τις αναφέρω γιατί δε θέλω με αυτό τον τρόπο να εκθέσω τον …πρωθυπουργό της χώρας. Θέτοντας υπόψη σας τις ομοιότητες που κατέγραψα, συγκρίνοντάς με, με τη συγκεκριμένη φωτογραφία-στιγμιότυπο του πρωθυπουργού, σας δίνω την ευκαιρία να με …σκιαγραφήσετε και να σας φύγει η απορία –αν έχετε απορία, βεβαίως βεβαίως, όπως ο φίλτατος συνμπλόγκερ Phivos Nicolaides-, γιατί χρησιμοποιώ στο προφίλ μου την παραμορφωμένη ετούτη φωτογραφία. Η απάντηση που θα προκύψει αυθόρμητα από όλους είναι πως είμαι τέτοιος που δε …βλέπομαι…



ΥΓ.1. Φυσικά η phlouφλαινα και τα δυο μου phlouφάκια είναι απείρως καλύτεροι και ομορφότεροι από τα αντίστοιχα πρωθυπουργικά (ακόμα κι η καρακάξα λατρεύει και εκθειάζει τον καρακάξο σύζυγό της και τα καρακαξάκια παιδάκια της, εγώ να μην το κάνω;). Αφήστε που η δικιά μου πήρε το πτυχίο της έγκυρα και έγκαιρα και δεν έδωσε το δικαίωμα σε κανέναν να της …σούρει τα ουκ ολίγα.

ΥΓ.2. Στην προηγούμενή μου ανάρτηση, εκεί που έγραφα σκόρπιες λέξεις και ασυναρτησίες προκειμένου να εξηγήσω και να δικαιολογήσω την ενεργή απουσία μου από το …ιστογραφείν, αποφάσισα να δημοσιεύσω το κείμενο. Και έτυχε ….αναγνωσιμότητας. Για να δούμε σήμερα, με το παρόν κείμενο, θα …τσιμπήσετε και πάλιν;

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Μια ανάρτηση έτσι …χωρίς τίτλο και θέμα

Αυτό το διάστημα λείπω· από την μπλογκόσφαιρα. Όχι εσκεμμένα, όχι από βαριεστιμάρα, όχι από έλλειψη ειδήσεων (τουλάχιστον η πολιτική και παραπολιτική ειδησεογραφία δεν λείπει ποτέ από τα ελληνικά …σαλόνια) ή ιδεών. Να, έπεσε δουλειά. Και δη ηλεκτρονική τοιαύτη. Μα που αλλού, στο σχολείο. Κατάθεση βαθμολογιών, ηλεκτρονική καταχώρηση βαθμών, ηλεκτρονική αλληλογραφία και άλλης φύσεως ηλεκτρονική δουλειά τα πρωινά μα και απογεύματα ακόμη (να τ’ ακούν όσοι λένε πως οι καθηγητές δουλεύουν το μικρότερο ωράριο και τεμπελιάζουν). Έτυχε να είμαι υπεύθυνος για τη μηχανοργάνωση στο σχολείο μου, αφού κανείς δε μου είπε, δε με συμβούλευσε να μη λεω ποτέ ναι, όταν με ρωτούν αν γνωρίζω …κάτι. Γιατί τότε την έβαψες, μου είπαν εκ των υστέρων. Γιατί οι λουφαδόροι καραδοκούν παντού και πάντοτε. Αλλά να πω και την αλήθεια, μ’ αρέσει αυτό που κάνω και αν δε μ’ άρεσε θα το παρατούσα. Έχω αυτή τη …μανία, να ερωτεύομαι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαι εθελοντικά -και όχι από υποχρέωση ή ανάθεση- τη δουλειά μου. Κακό; Πολλές φορές ίσως ναι. Γιατί νοιώθω και την αδιαφορία γύρω μου, ή την εκμετάλλευση. Μα αν μ’ αρέσει, το βλέπω …ερωτικά. Όχι, δεν είμαι μαζοχιστής, ούτε βλέπω την εργασία σα μέσο θεραπείας της πλήξης και της ανίας μου. Ακόμα δεν απέκτησα αυτά τα δύο …προτερήματα. Το παλεύω, με παλεύουν· να δούμε ποιος θα νικήσει στο τέλος. Είμαι εργασιομανής, πώς να το κάνουμε; Α ναι, είμαι και μετριόφρων, κυρίως και πάνω απ’ όλα. Αφού το λέει και η …μάνα μου, η μαμά-phlou…φλαινα. «Μπράβο αγόρι μου» μου λέει στο τηλέφωνο ή όταν κατεβαίνω Αθήνα. «Είμαι περήφανος για σένα» και αρχίζει να με …φτύνει·έχω φάει φτύσιμοοοοο κατάμουτρα. Μα και η τηλεφωνική τους συσκευή τα ίδια. Μόνο η phlou-φλαινα δεν με καταλαβαίνει. «Πάλι άργησες ρε αχαΐρευτε» μου λέει και το επαναλαμβάνει σε διάφορους τόνους, ημιτόνια, άλλοτε με διέσεις και άλλοτε με υφέσεις. Όταν όμως μου το λέει σε ήχο βαρύ, ε τότε δεν αντέχω και τα παίρνω. «Πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι» της πετάω στη μούρη. «Μα αν δε σ' ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου» της λέω κι εκείνη μου απαντά -σε ήχο πλάγιο δεύτερο τούτη τη φορά- «εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ' αγαπώ» και τότε όλα τελειώνουν, μ’ ένα θερμό εναγκαλισμό και τα παραλειπόμενα …(αδιάκριτοι που είστε..). Όπως καταλάβατε σωστά, τα ρούχα μας όλα έχουν χρώμα …ροζ (αφού βάζουμε τα άσπρα και τα κόκκινα στο ίδιο πλυντήριο).

Επανέρχομαι στο θέμα. Όταν γυρνάω σπίτι, πού όρεξη και κουράγιο να ξαναπατήσω το power του προσωπικού υπολογιστή και περισσότερο πού όρεξη να συγκεντρώσω το μυαλό για να γράψω. Το πατάω όμως το power και ενημερώνομαι για τα δικά σας κείμενα καθώς και την τρέχουσα ειδησεογραφία. Τη …δόση μου την παίρνω! Και πολλές φορές δε σας προλαβαίνω. Κάποιοι είστε ιδιαίτερα παραγωγικοί. Μπράβο και σας δηλώνω πως ζηλεύω αρκετούς από εσάς. Ένα τελευταίο φαινόμενο όμως δε ζηλεύω. Αυτό της …απονομής του βραβείο Proximidade, το οποίο περιγράφεται ως εξής:
«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς
Με την υποχρέωση να το …προσφέρει, ο …βραβευμένος, σε άλλους οχτώ. Έτσι, σε λίγο καιρό όλα τα μπλόγκς θα έχουν …βραβευτεί και θα μείνω μόνο εγώ χωρίς αυτό. Για τον λόγο ετούτο, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ να μου …απονείμω το βραβείο Proximidade και σας ΔΗΛΩΝΩ πως δε θα το μοιράσω, ως οφείλω, σε άλλους 8. Το παίρνω, το κορνιζάρω και το παρακρατώ. Έτσι για να σκάσετε!


ΥΓ. Χαζά χαζά, κατάφερα και έγραψα μία παράγραφο. Ε αφού τη δημιούργησα, ας την αναρτήσω κιόλας. Μην πάει χαμένη. Να μη με διαγράψετε κι από τα ...αγαπημένα σας. Καληνύχτα σε όλους. Γιατί αύριο θα πρέπει να σηκωθώ από το «χάραμαν του φου» («φου» είναι η γενική του «φως» -κυπριαστί- και όχι «φωτός» όπως εσφαλμένα αναγράφεται στο ορθογραφικό λεξικό του Προέδρου για τον Εθνικό Διάλογο περί την Παιδεία και τα Παιδία, Γ. Μπαμπινιώτη, αντίπαλου του κου Βερέμη, προέδρους του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, λέμε τώρα).

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...