Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Τι θέλουν να μας πουν οι προεκλογικές φωτογραφίες

Είπα να μην ασχοληθώ με τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αφού υπάρχουν άλλοι που τα λένε και τα γράφουν …χειρότερα από εμένα (ουπς, σόρρυμ γκάυς). Aλλά να, περιτρέχοντας και διαβάζοντας τον κυριακάτικο Τύπο, ένας οίστρος με κατέλαβε -αυτός ο ίδιος που με καταβάλλει και άλλες φορές, παιδική ασθένεια πείτε το, γονίδιο πείτε το-, βλέποντας κάποιες φωτογραφίες με θέμα τις Βουλευτικές Εκλογές.


1η φωτογραφία


Η πρώτη, αποτελεί μια διαφήμιση του Συ.Ριζ.Α. (...για όσες/ους δεν το κατάλαβαν) και αναρωτιέμαι τι να ήθελε να απεικονίσει:
Α. Αριστερά (δε φαίνεται) το κτίριο της Βουλής και δεξιά ο Αλέξης να προσπαθεί να …σκαρφαλώσει σ’ αυτό;
Β. Αριστερά (δε φαίνεται) ο Αλέξης να προσπαθεί να …προσεγγίσει-προσελκύσει ψηφοφόρο (ίσως τον φίλο …Τανάση);
Γ. Αριστερά η Ελ.Ας. (δε φαίνεται)να συλλαμβάνει ψηφοφόρο του Συ.Ριζ.Α. (τον Αλέξη ίσως);
Δ. Δεξιά ο Αλέξης ίσως να προσπαθεί να ...τραβήξει στον εκλογικό χορό τον Συ.Ριζ.Α. (δε φαίνεται);
Ε. Αριστερά (δε φαίνεται) ο Αλέκος να προσπαθεί να δέσει χειροπόδαρα τον Αλέξη;
Στ. Αριστερά (δε φαίνεται) ο Γιωργάκης να προσπαθεί να ...προσελκύσει οπαδό του Συ.Ριζ.Α;
Ζ. Αριστερά (δε φαίνεται) η Αλέκα να έχει δέσει οπαδό του Συ.Ριζ.Α. για να μη ψηφίσει το Συ.Ριζ.Α;
Η. Δεξιά οπαδός του Συ.Ριζ.Α. (ο Αλέξης ίσως) να προσπαθεί να πείσει το Λεωνίδα (δε φαίνεται) να ψηφίσει Συ.Ριζ.Α;

Τι άλλο να υποθέσω λοιπόν; Κι αν βγω ψεύτης, να μου κόψουν τα χέρια. ..Είναι στο χέρι τους!


2η φωτογραφία


Η δεύτερη, είναι από την προεκλογική συγκέντρωση-ομιλία του Κ. Καραμανλή στη Λάρισα την προηγούμενη Κυριακή την οποίαν η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (από την οποίαν ...προέρχεται) χαρακτηρίζει "Ιστορική φωτογραφία". Εξηγεί δε πως πρόκειται για την τελευταία φωτογραφία στην οποίαν εθεάθη δημοσίως ο Γιώργος Σουφλιάς (δεύτερος από αριστερά στην πρώτη σειρά) με το θλιμμένο βλέμμα. και όντως, αν αναλογισθούμε τα όσα μύρια του καταμαρτυρούν στελέχη της ΝΔ και οπαδοί για τούτες τις -δημοσκοπικά τουλάχιστον- χαμένες για το κόμμα του εκλογές, το βλέμμα του Σουφλιά τα λέει όλα. Η δε ευαισθησία του σαρακατσαναίου πολιτικού θα τον οδηγήσει στο επίσης σαρακατσαναίικο έθιμο (αυτό που ανερυθρίαστα έκλεψαν οι ιάπωνες) το χαρακίρι!! Αυτό απαιτεί αφενός μεν το ήθος του πολιτικού ανδρός, αφετέρου το τοπικόν έθιμο.

Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή για το θλιμμένο του βλέμμα. Μου το ενεπιστεύθει αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας -πρόκειται για …έναν ψηλέα στα μετόπισθεν του κου Σουφλιά, ο οποίος με παρακάλεσε να μην αποκαλύψω την ταυτότητά του. Η κα Καραμανλή, κατανοώντας το παράφρονον της αποφάσεως του αντρός της και πρωθυπουργού να σύρει το κόμμα σε -δημοσκοπικώς- ενδεχόμενη ήττα, αφού τα έψελλε στον Σουφλιά (πατριάρχη, καθοδηγητή και βασικό σύμβουλο-εξομολογητή του πρωθυπουργού), τον σκούντηξε, του πάτησε και μια φοβερή τσιμπιά, ο άνθρωπος τρόμαξε, του έπεσαν τα ακουστικά και έγινε ρεζίλι στα μάτια των συμπατριωτών του. Δια του λόγου το αληθές, προσέξτε το δεξί της ώμο να σκουντά, το δήθεν αδιάφορο της βλέμμα και το χαμόγελο του σκανταλιάρικου παιδιού, το οποίο μόλις ολοκλήρωσε μόλις σκανταλιά!


3η φωτογραφία



Στην τρίτη φωτογραφία, οπαδοί του Πα.Σο.Κ. -και φίλοι του Γιωργάκη στο ομώνυμο group facebook-, προσπαθούν να τον κατεβάσουν από την εξέδρα εξηγώντας του πόσο δύσκολη είναι τώρα η συγκυρία για να αναλάβει την πρωθυπουργία της Ελλάδας. Προσέξτε το μορφασμό-έκπληξη του –δημοσκοπικά- νικητή των εκλογών στην προτροπή των οπαδών του, ο οποίος δεν κατανοεί πλήρως τα ...ελληνικά. Ιδιαίτερα θα ήθελα να προσέξετε το μαύρο χέρι που τον τραβά. Πρόκειται για τον ίδιο τον Obama (ναι και αν θέλετε το πιστεύετε) ο οποίος επίσης τον παροτρύνει να τα παρατήσει, εξηγώντας του πως αυτό που κάνει να τον αντιγράφει δεν θα αποδώσει, αν δεν αποφασίσουν γι αυτό τα Μεγάλα Συμφέροντα, ιδίως τα ΜΜΕ. Ο δε νεαρός με τη ψηφιακή, -φωτορεπόρτερ του ταπεινού μας ιστολογίου- προσπαθεί να απαθανατίσει τη …πτώση και να σας την παρουσιάσουμε σε πρώτη έκδοση.


4η φωτογραφία



Τα σχόλια της τέταρτης φωτογραφίας ανήκουν στον Στέφανο Κασιμάτη, από την Κυριακάτικη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Γράφει λοιπόν, "κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λεωφόρο Συγγρού δεν γίνεται να μη με πιάνουν τα γέλια, βλέποντας τη μορφή του αρχηγού της Καραδεξιάς Γιώργου Καρατζαφέρη στις αφίσες. Χαμογελάει πονηρά, γέρνοντας το κεφάλι -θα έλεγα- με τσαχπινιά. Το ύφος, η γλώσσα του σώματος, όλα πάνω του ταιριάζουν με τις μορφές των λαϊκών αοιδών που ιερουργούν στα μπουζουξίδικα της περιοχής και οι αφίσες των οποίων εναλλάσσονται με τις δικές του σε όλο το μήκος της Συγγρού...". Ε, νομίζω πως συμφωνώ κι εγώ με αυτά. Φέρνει σε στύλ, κάπως σε ...Περπινιάδη, αρκετά σε ...Τερζή, ελάχιστα σε ...Καζαντζίδη, αλλά και σε ...Διονυσίου, ως κάτωθι:


Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Εξομολόγησις μετ' αφέσεως των αμαρτιών (μου)

Παρακολουθώντας -εκ του μακρόθεν, εξομολογούμαι- τους πολιτικούς μονομάχους, και αναφέρομαι κυρίως και ειδικά εις τους δύο εξ αυτών, τον νυν που κατά πάσαν πιθανότητα θα γίνει τέως και στον δημοσκοπικώς φερόμενον ως επόμενον που είναι …νυν στη θέση του τέως -μα τι λέω, μάλλον τάχω τσούξει- σ’ ένα συμπέρασμα έχω καταλήξει: αν εξομολογηθείς δημοσίως, σε μικρόφωνο μπροστά ή σε μπαλκόνι επάνω, στη συνέχεια «δικαιούσαι» να δώσεις εαυτόν άφεσιν αμαρτιών και να διεκδικήσεις εκ νέου ή να αιτηθείς• γενικώς και αορίστως. Τούτο απεφάσισα να πράξω εις την παρούσαν ανάρτησιν, καθότι εις το μικρόφωνον αλλεργίαν έχω -και χαρτί ιατρού διαθέτω, άμα λάχει να ‘ούμ- και σε μπαλκόνι δεν ανεβαίνω καθότι υψοφοβίαν έχω επίσης.

24ης Δεκεμβρίου τω Σωτηρίω έτος 2007 αρχομένου του παρόντος ιστολογίου, τον ιδιαίτερον τίτλον «Άγαθόν το έξομολογεĩσθαι» φέρων, προβαίνω σήμερον, την 25ην του Τρυγητή τω Σωτηρίω έτος 2009, εις δημοσίαν δήλωση-εξομολόγησιν:
Σε αυτά τα δύο ιντερνετικά μου χρόνια, πολλά έκαμα, λίγα απέδωσαν, ελάχιστα οφέλη απεκόμισα, ολιγάριθμους @φίλους απέκτησα, τον πλούτον απεταξάμην -δια του λόγου το αληθές, αυτά με …επέταξαν- εις το google συνεταξάμην και εις το θυγατρικόν αυτού blogspot. Ταυτόχρονα, εις πλήθος λαθών, σφαλμάτων, παραλείψεων συνέβαλα, ων ουκ έστιν αριθμός… Διέβαλα, διέσυρα, με …γαλλικά εκόσμισα, εσατίρισα, διαστρέβλωσα, παρανόμησα, καταπάτησα, αμάρτησα και τι άλλον δεν έκαμα. Όχι για μένα, ούτε για τη φουκαριάρα τη μάνα μου, αλλά για ελάχιστα λεπτά δημοσιότητας, αναγνωσιμότητας αλλά και αναγνωρισιμότητας. Τι πέτυχα; Πολλά και τίποτα. Παραθέτομεν μερικά εξ αυτών, αναλυτικά:

- Κατ’ αρχάς, επέτυχα να με αποκληρώσει ο πατέρας μου για το επαίσχυντο τριτοκοσμικόν όνομα το οποίον, θεία φωτίσει, επέλεξα. «Γιο με το όνομα phlouflis, στη οικογένειά μου δε θέλω να έχω» μου εδήλωσεν ενώπιος ενωπίω. Και με αποκλήρωσε. Μεταξύ μας και ευτυχώς για μένα, όλη η περιουσία μας βρίσκεται εις Κυρήνειαν Κύπρου, υπό τουρκική κατοχή οπότε μηδενικός ο πατρικός αφορισμός και η εκ τούτου εκπορευόμενη αποκλήρωση.
- Οι γιοί μου με εγκατέλειψαν, αναζητώντας την τύχη τους εις το κλεινόν άστυ, αφήνοντάς με μόνον με τη ομόκλινην phlouflαινα, την οποίαν δημοσίως ευχαριστώ, διότι απεφάσισε να χαραμίσει το υπόλοιπον της ζωής της με ένα ρεμάλι σαν κι εμέ (τώρα που το σκέφτομαι, και παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας, αναρωτιέμαι αν θα ημπορούσε να εύρει κάποιον καλύτερον αλλά αμφιβάλλω). Πάντως, αγαπητή μου σε ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας και σου δηλώνω πως …αν δεν είχα και σένανε, τι θα ήμουν στη γη, μπορεί αλήτης να 'μουνα, να 'χα καταστραφεί. Της ευκαιρίας δε δοθείσης, να σου εξομολογηθώ πως πολλάκις σε εξαπάτησα, ...τοσάκις σε απάτησα, αλλά και για σένα αμάρτησα (μην ανησυχείτε, έπαψε προ καιρού να με αναγιγνώσκει, αρκεί να μην της το σφυρίξετε. Η εξομολόγησίς μου δε θα ήτο ειλικρινής και πλήρης, αν δεν αναφερόμην και σε οικογενεικά ή/και προσωπικά).
- Οι ...ζωντανοί μου φίλοι και συνάδελφοί μου με εγκατέλειψαν, όταν εγώ πρώτος τους εγκατέλειψα, χάριν της ενασχόλησής μου με την blogόσφαιρα. Σε τούτη τη δύσκολη στιγμή, ένας …πάριος μου συμπαραστάθηκε, μου στάθηκε σαν φίλος, γράφοντας και άδοντας για μένα τους ανεπανάληπτους στίχους «Με προδώσαν οι φίλοι μου, μα να είσαι καλά που σαν βράχος μου στάθηκες στην κάθε συμφορά. Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα, Βόηθα Παναγιά μου, και μη χειρότερα..» Της ευκαιρίας ετούτης δράττομαι να σε ευχαριστήσω και δημοσίως φίλε Ιωάννη.

Τι απεκόμισα τα χρόνια τούτα: αρκετούς @φίλους συνbloggers, πιστούς μα και άπιστους απέκτησα, αναγνώστες περιστασιακούς, περιθωριακούς μα και σταθερούς είχα (μία εξ αυτών η μάνα μου, εις αντίδρασιν της του πατρός μου αποφάσεως), σε χαλεπούς χρόνους δις
Κάτωθεν Του Κιόσκεως εφιλοξενήθην, εις την Αποικίαν Ορεινών Μανιταριών καταφύγιον ήβρα άπαξ, μονόστηλο εις τοπικές εφημερίδες πολλάκις κατάντησα. Τι άλλο χείριστο τούτων να με έβρει; Ύπάγετε οπίσω μου σατανάδες… Ότι έπραττεν η δεξιά μου το εγνώριζεν η αριστερά μου, μακρύ χέρι δεν είχα, μακράν κουτάλαν επίσης, το …μέλι δεν εδοκίμασα, κουμπαριές δεν έκαμα, όταν το πεπόνι κατείχα μου έλειπεν η μάχαιρα και όταν την μάχαιρα είχα, το πεπόνι ανεζήτουν.

Εν κατακλείδι, της ζυγαριά ο δίσκος των κακών βαραίνει. Θα μπορούσα να κάνω περισσότερα, να αποκομίσω περισσότερα, να αποδώσω περισσότερα. Τις οίδε; Τα λάθη τα οποία έκαμα ανθρώπινα ήσαν. Τα δύο χρόνια αυτά με έκαμαν σοφότερον, έπαθα και έμαθα, διορθώθηκα και είμαι έτοιμος να με …συγχωρήσω, να μου δώσω άφεσιν αμαρτιών. Και τώρα που με ...κατέστησα ωσεί λευκή περιστέραν, σας ζητώ την ψήφον εμπιστοσύνης δια να συνεχίσω το θεάρεστον ετούτο έργο, της blogο-συγγραφής και blogο-ανάλυσης, της blogο-σάτιρας, της blogο-ενημέρωσης. Είμαι σε θέσιν να ανταποκριθώ και να μη σας διαψεύσω. Αν πάλιν, ω μη γένοιτο, νοιώσετε απογοητευμένοι, αποσύρετε την προς εμέ εμπιστοσύνη και αναδείξετε τον καλυτερότερο. Αλλά και πάλιν είμαι σίγουρος πως πάλι, προς εμέ θα επανέλθετε, γιατί -και μεταξύ μας- πού να τρέχετε αλλού; Πού αλλού να βρείτε χειρότερον από εμέ;

ΥΓ. Η ανάρτησις ετούτη δεν είναι δια κλαυσίγελω. Ειλικρινής και εκ βάθους καρδίας μου προέκυψεν. Χαλεποί οι καιροί εις τους οποίους διάγωμεν, χαλεπέστερον το μέλλον. Αναννάωσιν της εμπιστοσύνης σας ζητάω και αυτοδυναμίαν. Δλδ τι παραπάνω από εμένα έκαναν οι Καραμανλής και Παπανδρέου δια να δικαιούνται να σας ξαναζητήσουν την ψήφο;
Την καληνύχταν μου εις τον/της σύζυγον. Να μου φιλήσετε και τα παιδιά και κάθε τι ζωντανό φιλοξενείτε εις τας οικίας υμών. Συμπεριλαμβανομένης εις αυτά και της πεθεράς σας.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Η εικονική πραγματικότητα στην οποία ζουν οι πολιτικοί

Επί του πιεστηρίου. 'Ωρα 19.30 κάπου στη Λάρισα

Πριν μισή ώρα επέστρεφα μέσω από το καθημερινό περπάτημα-άσκηση σε περιφερειακό προς το γήπεδο Αλκαζάρ, για όσους γνωρίζουν τη Λάρισα. Σ’ ένα κόμβο, δύο άντρες της Τροχαίας με μοτοσυκλέτες βρίσκονται σε …αναμονή. Αναρωτηθήκαμε τι να συνέβαινε. Όπως πλησιάζαμε στην επόμενη διασταύρωση είδαμε συνωστισμό αυτοκινήτων και κορναρίσματα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, όχημα της τροχαίας προπορευόταν και ακολουθούσε πεντάδα σκουρόχρωμων μερσεντές. Τότε καταλάβαμε τους λόγους της …επιστράτευσης• αφικνείτο ο πρωθυπουργός για την προγραμματισμένη ομιλία του στην κεντρική πλατεία Λάρισας.
Ομολογώ πως δε γνωρίζω πού βρισκόταν και από πού ερχόταν. Αν ερχόταν οδικώς ή αεροπορικώς μέσω του στρατιωτικού αεροδρομίου του ΑΤΑ. Και αυτόματα, διερωτηθήκαμε: όταν οι πρωθυπουργοί και ακόμα χειρότερα οι υπουργοί, υπουργίσκοι και μεγαλόσχημοι πολιτικοί παράγοντες κυκλοφορούν με τέτοιες ιδανικές τροχαίες συνθήκες, με δρόμους ελεύθερους από οχήματα, με τέτοια μέτρα προστασίας, πώς είναι δυνατόν να αντιλαμβάνονται τα διάφορα προβλήματα, αυτά της καθημερινότητας του πολίτη, για τα οποία ΟΛΟΙ κόπτονται; Δε λέω πως πρέπει να πάρει το λεωφορείο ή το τρένο για να φτάσει στην πόλη, δε λέω πως δεν πρέπει να έχει προσωπική ασφάλεια ο πρώτος πολίτης της χώρας (μετά από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας), δε λέω πως δεν… πολλά δεν… αλλά έτσι όπως ζουν και κινούνται, είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα, σε εικονικό κόσμο ζουν και τον γνωρίζουν μέσω των Συμβούλων τους. Γι αυτό, ίσως, έχουν λανθασμένη ή στρεβλή εντύπωση της κατάστασης, της πραγματικότητας. Γι αυτό και δεν αδικούνται όσοι υποστηρίζουν πως διανύουμε τις περιόδους της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε άλλα τέτοια παραδείγματα. 'Οταν τα παιδιά τους φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και αργότερα σε ξένα πανεπιστήμια, πώς είναι δυνατόν να γνωρίσουν τα προβλήματα του ελληνικού δημόσιου σχολείου και να εκδηλώσουν πραγματικό ενδιαφέρον για την ελληνική εκπαίδευση; Εμείς όλοι οι γονείς των οποίων τα παιδιά φοιτούν σε ελληνικά δημόσια σχολεία, τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Τα παιδιά μας, μας τα λένε κι εμείς τα διαπιστώνουμε. Αυτοί; Όταν δεν έχουν μπει στη ζωή τους σε σούπερ μάρκετ, σε φούρνο, σε μαγαζί τέλος πάντων για να ψωνίσουν κάτι (εκτός της περίπτωσης επίσκεψής τους σε βιβλιοπωλεία για να αγοράσουν τα αγαπημένα τους βιβλία συνοδεία τηλεοράσεων ή σε λαϊκές αγορές για να …σφίξουν το χέρι των πωλητών και πολιτών) πως θα πάρουν μυρωδιά την ακρίβεια που θεριεύει και πνίγει τον λαό.
Και το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: γι’ αυτό και η πατρίδα μας δεν πάει καθόλου καλά, μην πω πως πάει κατά διαόλου. Γιατί οι κατέχοντες τις διάφορες μορφές εξουσίας, είναι ελίτ, ζουν σε άλλη χώρα, και αν τελικά νομίζουν πως ζουν σ’ αυτήν, λανθάνονται• σε εικονική πραγματικότητα ζουν.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Φθινοπωριασε; Ε και;

Σάββατο πρωί και το ...καμπανάκι κτύπησε. Αυτό, δεν καταλαβαίνει από εποχές. Τι κι αν μπήκε το φθινόπωρο, τι κι αν έπεσαν τα πρωτοβρόχια, το καμπανάκι κτύπησε και πάλι: τι θα γίνει, πού θα πάμε σήμερα; Θα κάνουμε καμιά εκδρομή; Τι, σπίτι θα τη βγάλουμε; Τηλεφωνούμε δεξιά, τηλεφωνούμε αριστερά, αλλά… Άρνηση, πού να πάμε τώρα; Ο καιρός δεν είναι στα πάνω του και άλλα. Απτόητοι εμείς. Θα πάμε. Το περασμένο Σάββατο, είχαμε φτάσει μέχρι τη λίμνη Πολυφύτου, στη γέφυρα των Σερβίων, εκεί στα σύνορα με το νομό Κοζάνης, για τις ανάγκες ενός γάμου. Κοιτώντας το χάρτη, εντοπίσαμε την Παναγία Σουμελά. Δε μπορέσαμε να θυμηθούμε πόσα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία μας επίσκεψη.
Έτσι, το αποφασίσαμε, θα πάμε για προσκύνημα στην Παναγία των Ποντίων, Στου Μελά, Σουμελά. Δυο-τρία ρούχα σε ένα σάκο και φύγαμε. Με συννεφιά αφήσαμε τη Λάρισα, με ψιλόβροχο (shower, αγγλιστί) βρήκαμε την Κοζάνη. Η είσοδος της πόλης μπλοκαρισμένη από τα πολλά αυτοκίνητα• Σάββατο γαρ. Ξεμπερδέψαμε με τη στάθμευση και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο για καφέ, στην πλατεία, στην καφετέρια απέναντι από το ρολόι. Τι ωραία η απόλαυση ενός καφέ δίπλα στην τζαμαρία, με φόντο την πλατεία και το διερχόμενο με ομπρέλες κόσμο, σ’ ένα σχετικά ήσυχο περιβάλλον χωρίς έντονη μουσική και κυρίως χωρίς καπνό. Τελικά, τη συνηθίζουμε σιγά σιγά της ζωή μας χωρίς τον καπνό του διπλανού στα μούτρα μας. Μια μικρή βόλτα στην πόλη και ξανά στο αυτοκίνητο για τον τελικό προορισμό. Κινούμαστε παράλληλα με την Εγνατία, σε κάποιο σημείο τη διασταυρώνουμε και ανηφορίζοντας μπαίνουμε σ’ ένα καταπράσινο από οξιές, καστανιές και καρυδιές περιβάλλον, το Βέρμιο. Σε μια στροφή του δρόμου, στρίβουμε και αντικρίζουμε τα κτίσματα της Ιεράς Μονής.




Φτάνοντας στον περιβάλλοντα χώρο, μια μικρή απογοήτευση με περιβάλλει• και δεν έφταιγε το ομιχλώδες του τοπίου ή το ελαφρύ ψιλόβροχο ή το κρύο. Ήταν αυτή η κατάσταση με τα μαγαζιά-ταβέρνες και άλλα τουριστικά είδη που περιβάλλουν τους θρησκευτικούς αυτούς χώρους.






Ο χώρος αρκετά βρώμικος, μάλλον από την τελευταία σύναξη των απανταχού Ποντίων, αναρχία στα καταστήματα με ομπρέλες, πρόχειρες κατασκευές με νάιλον… Κατεβαίνουμε για προσκύνημα στην εκκλησία. Δίπλα στη μικρή εκκλησία μια κατά πολύ μεγαλύτερη, αλλά κρύα κι «αφιλόξενη» θάλεγα.





Προετοιμασίες είχαν, γάμος θα τελούνταν. Ένα άλλο κτίσμα δίπλα με τα γραφεία της Μονής, αρκετοί ξενώνες έξω και περιμετρικά.



Ο χώρος καταπράσινος αλλά..., δεν ενέπνεε. Εμένα τουλάχιστον.






Σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού δε λέω -εξάλλου μόνο ποντιακά άκουγες από τον κόσμο γύρω μας- αλλά, από κει και πέρα τίποτε άλλο. Αποφασίσαμε να κατέβουμε στο χωριό Καστανιές, δίπλα, προς αναζήτηση τροφής αλλά φευ• τα πάντα κλειστά.




Έτσι, καταφύγαμε σε μια από τις ταβέρνες στη Μονή, όπου φάγαμε -ομολογουμένως- εκλεκτή γίδα βραστή και κεμπάπ.
Η ώρα πέρασε και κατευθυνθήκαμε προς Βέροια. Έχουμε πάει αρκετές φορές εκεί, έχουμε περπατήσει την παλιά πόλη και αυτό που μου έμεινε είναι οι πολλές και παλιές εκκλησίες. Σ’ ένα από τα ζαχαροπλαστεία της πόλης, στην οδό Εληάς, απολαύσαμε τρίγωνο παροράματος, λουκουμάδες και ελληνικό καφέ. Ξεκουραστήκαμε και περπατήσαμε στα στενά της παλιά πόλης οπόταν αποφασίσαμε για την επιστροφή. Από την Εγνατία φτάσαμε στην ΠΑΘΕ και από κει ντουγρού για Λάρισα., με ενδιάμεση στάση το Νέο Παντελεήμονα, εκεί που χρόοονια περνούσαμε τα σαββατοκύριακα μας στα κάμπινγκ της περιοχής. Εννιά η ώρα ήμασταν πίσω στη Λάρισα• ψόφιοι στην κούραση αλλά …χορτάτοι, από γεύσεις, χρώματα κι αρώματα.
Όλ’ αυτά, συνέβησαν ένα Σαββάτο του φθινοπώρου, εκεί που θα ..λιώναμε στον καναπέ παρακολουθώντας αποχαυνωμένοι τηλεόραση, ή πληκτρολογώντας στον υπολογιστή. Καφές με δεκατιανό στην Κοζάνη, προσκύνημα μετά φαγητού στην Παναγία Σουμελά, καφές μετά γλυκού στη Βέροια, ύπνος στη Λάρισα. Λίγα είναι; Carpe diem, κάπως έτσι...

Εξαιρετικό οδοιπορικό για την Κυρά του Πόντου, θα διαβάσετε στο noctoc-noctoc,

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Οδοιπορικό στην Αίγινα


Σας είχα πει πως το δεύτερο μέρος των διακοπών μου θα περιελάμβανε την Αίγινα; Ναι, ναι σας το 'πα, το θυμάμαι καλά. Ε να, σήμερα εδέησα να ολοκληρώσω το οδοιπορικό αυτό και σας το παρουσιάζω στο ...ειδικού θεματολογίου blog μου, Μακαρία η Ελλάς. Υπομονή θέλει για να "κατέβουν" οι φωτογραφίες και όρεξη για περιπλάνηση. 'Ετσι κι αλλιώς, προτάσεις κάνουμε, εσείς θα τις κρίνετε αξιόλογες ή όχι (πάντως σας ομολογώ πως ολόκληρο το phlouflαίικο, έκρινε αξιόλογη την ανάρτηση. Εσείς μη με απογοητεύσετε).



Είσαι κάτοικος Αττικής, βαρέθηκες την Αθήνα και τον Πειραιά και θες να χαλαρώσεις; Πάρε το καραβάκι ή το δελφίνι και πετάξου στην Αίγινα. Κυρίες και κύριοι, η ...Αίγινα, αυτοπροσώπως.




Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Δημόσιοι Υπάλληλοι Vs Δημόσιοι συντηρούμενοι Ελεύθεροι Επαγγελματίες

'Αλλη μία κονσερβοποιημένη ανάρτηση. Την είχα και αυτήν έτοιμη από καιρό και σκέφτηκα να την πασάρω τώρα. Για να μη ξεχνιόμαστε! Αφορμή μου δώσαν και κάποιες άλλες αναρτήσεις οι οποίες μέμφονται στάσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Γενικά όταν ένας υπουργός δεν έχει τι να κάνει, ασχολείται με τη …δημόσια διοίκηση. Αγαπημένες τους εκφράσεις (που υιοθετούνται και από τους άλλους, του μη δημόσιους υπαλλήλους ή τους αυτεπάγγελτους ή τους επαγγελματίες) είναι πολλές. Παραθέτω κάποιες: «εκσυγχρονισμός τη Δημόσιας Διοίκησης», «πάταξη της γραφειοκρατίας», «μείωση του Δημοσίου τομέα», «άρση μονιμότητας των Δημοσίων υπαλλήλων», «πάταξη της διαφθοράς στο Δημόσιο», «447 χιλιάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι -κάπου αλλού διάβασα για 478 χιλ», …

Θαρρεί κανείς πως για όλα τα δεινά της Δημόσιας Διοίκησης και του ελληνικού κράτους ευθύνονται και μόνον αυτοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι –οι «27ρηδες» μιας και εργάζονται 27 ημέρες και πληρώνονται, βρέξει χιονίσει. Δε λέω, υπάρχουν πολλοί κακοί στο δημόσιο τομέα. Κυρίως εφοριακοί, τελωνιακοί, της πολεοδομίας και γενικά όσοι ασχολούνται με δημόσια έσοδα.

Δημόσιος υπάλληλος εν ώρα εργασίας. Πηγή: 'Ακουσέ Με
Αναλογικά είναι τόσοι όσοι και σε άλλους τομείς, σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Και μην αρνηθείτε. Αναφέρω …ελάχιστους• γιατροί με τα φακελάκια, υδραυλικοί, ελαιοχρωματιστές, επισκευαστές κλπ συναφή επαγγέλματα που φοροδιαφεύγουν, ιδιοκτήτες κέντρων αναψυχής και εστίασης που δεν κόβουν αποδείξεις, οι κατασκευαστές οικοδομών που κτίζουν τους ημιυπαίθριους χώρους και που σε αναγκάζουν να τους αγοράσεις και άρα να τους πληρώσεις…, οι… οι…. Θα μου πείτε, εδώ τα κόμματα έχουν διπλά βιβλία, διπλά ταμεία και δε θα έχουν οι άλλοι, οι ιδιώτες; Δίκιο έχετε.
Ας δούμε και μια άλλη όψη. Ποιοι ...δανείζουν κάθε μήνα το κράτος -μέσα από την μηνιαία φορολόγησή τους- για να καλύψει τις ανάγκες του; Οι Δημόσιοι υπάλληλοι. Ενώ όλοι οι άλλοι -οι αυτεπάγγελτοι κυρίως- πληρώνουν με την κατάθεση της φορολογικής τους δήλωσης -αν πληρώνουν- άπαξ. Σε ποιούς λαμβάνονται και εφαρμόζονται κατ’ αρχάς τα «δεινά» οικονομικά μέτρα; Στους δημόσιους υπάλληλους. Όπως για παράδειγμα, οι μηδενικές αυξήσεις και αντί αυτών εφάπαξ επιδόματα, ο κλιμακωτός «κεφαλικός φόρος» και το πάγωμα επιδομάτων που αποφασίστηκαν στη νέα δέσμη οικονομικών μέτρων.

Εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους, υπάρχει και μια σειρά άλλων υπαλλήλων ή επαγγελματιών οι οποίοι ζουν από το Δημόσιο, ζουν για το Δημόσιο, ζουν εξαιτίας του Δημοσίου, …λυμαίνονται το Δημόσιο. Αναφέρω μερικούς και μόνον: Δικηγόροι, Λογιστές-φοροτεχνικοί, κατασκευαστές-εργολήπτες Δημοσίων έργων, προμηθευτές.

Δικηγόροι: Ο νομοθέτης δημιούργησε τους νόμους έτσι ώστε μόνο όταν θες να πας για …κατούρημα να μη χρειάζεται η παρουσία δικηγόρου. Σ’ όλες τις άλλες δραστηριότητες τους κατέστησαν ...απαραίτητους. Και όπως μου έλεγε φίλος δικηγόρος, τα πιο εύκολα χρήματα που βγάζουμε είναι η παράσταση στην υπογραφή συμβολαίων. Εδώ και κάποια χρόνια, οι δημόσιοι υπάλληλοι μα και οι ιδιωτικοί, για να πετύχουμε κάποια αύξηση πρέπει να προσφύγουμε στη δικαιοσύνη• και οι δικηγόροι να πάρουν τα …νενομισμένα ποσοστά τους (τα συνδικάτα δε ξέρω κι εγώ σε τι μας χρειάζονται). Αυτοί ζουν εξαιτίας του Δημοσίου.

Λογιστές-Φοροτεχνικοί: Αν κάποτε το κράτος αποφάσιζε να καταργήσει ΦΠΑ, την ετήσια υποβολή φορολογικής δήλωσης και παρόμοια άλλα οικονομικού ενδιαφέροντος, σε τι θα μας χρησίμευαν οι λογιστές-φοροτεχνικοί; Το κράτος σχεδιάζει οικονομικά μέτρα και οι λογιστές-φοροτεχνικοί υλοποιούν. Μέχρι και αιτήσεις-δηλώσεις για το Κτηματολόγιο ανελάμβαναν. Και όπως μου έλεγε κι ένας γνωστός μου λογιστής, το δημόσιο επιβάλλει φόρους κι εμείς έχουμε καθήκον να απαλλάσσουμε/αλαφρύνουμε τους πελάτες μας από αυτούς. Αυτοί ζουν από το δημόσιο.

Εργολήπτες Δημοσίων έργων: και μόνον ο τίτλος τους είναι αρκετός να υποδηλώσει την εξάρτηση τους από το Δημόσιο. Σκεφτείτε απλά, πώς σ’ ένα δημόσιο πλειστηριασμό για κάποιο δημόσιο τεχνικό έργο, εμφανίζονται προσφορές με έκπτωση 60%. Αυτοί κι αν …λυμαίνονται το δημόσιο. Και όπως έλεγε κι ένας γνωστός μου εργολήπτης (τελικά πολύ κακές παρέες κάνω), το δημόσιο χρήμα είναι ορφανό, κάποιος πρέπει να το …φάει.

Προμηθευτές Δημοσίων Υπηρεσιών: σκεφτείτε μόνο το τελευταίο περιστατικό με τους προμηθευτές των νοσοκομείων και το σάλο που έγινε με αυτούς, με την καθυστέρηση εξόφλησής τους από μέρους του δημοσίου, με απάτες για υπερτιμολογήσεις, με απειλές για διακοπή τροφοδοσίας σε νοσοκομεία κ.ά. Ας θυμηθούμε τον ...εθνικό προμηθευτή του Δημοσίου, τον κο Σ. Κόκκαλη.

Τρωκτικά δημοσίου. Πηγή: smh.com.eu

Να σκεφτώ και άλλους; Δε μου έρχονται στο μυαλό. Υπάρχουν αλλά θεωρώ πως αυτοί τους οποίους ανέφερα είναι ενδεικτικοί. Συμπεραίνω λοιπόν πως το Δημόσιο δε συμπεριλαμβάνει μόνο τους υπαλλήλους που εργάζονται σ’ αυτό αλλά και σωρεία άλλων πέριξ, εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά! Και αυτοί οι άλλοι είναι τα ..τρωκτικά. Το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο, έναν μισθό παίρνει -είπαμε, εξαιρούμε αυτούς που έχουν να κάνουν με είσπραξη δημοσίων εσόδων.

ΥΓ. Αν υπάρχει μεταξύ των αναγνωστών μου δικηγόρος, Προμηθευτής Δημοσίου, Εργολήπτης Δημοσίων έργων, Λογιστής, σας διαβεβαιώνω ότι τα πιο πάνω γραφόμενα δεν αφορούν εσάς, τους @φίλους. Αφορούν τους άλλους (έτσι, για να προλάβω και τις μηνύσεις!!).
Ετήσια έκθεση για τη διαφθορά

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...