Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Οι πρόσφυγες …διαχρονικά

   -Φάε το φαΐ σου γιατί αν δεν το φας θα στο φάνε οι πρόσφυγες. Φράση που έλεγαν οι μανάδες στην ελεύθερη Κύπρο μετά το 1974 -και την προσωρινή-μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων σε άλλα μέρη της Κύπρου- στα παιδιά τους προκειμένου αυτά να φάνε το φαγητό τους. 
  -Καλύτερα να πηγαίναμε στη Ρωσία, έλεγε θεία μου από τον Πόντο η οποία είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά της στην Περιχώρα Δράμας. –Τουλάχιστον εκεί μας λέγανε Έλληνες, ενώ εδώ μας φώναζαν ρωσοπόντιους, και τόλεγε με μεγάλο παράπονο.
   
   Τελικά το δράμα των προσφύγων είναι παντού ίδιο. Το σκηνικό ίσως διαφέρει λίγο. Ακόμα και μέσα στην ίδιά τους την πατρίδα. Φανταστείτε τώρα αυτούς που προέρχονται από άλλη χώρα και ανήκουν και σε άλλη θρησκεία∙όρα πρόσφυγες Συρίας, Αφγανιστάν κλπ. Οι λόγοι προσφυγιάς είναι πάνω κάτω ίδιοι, τα βάσανα είναι πάνω κάτω ίδια, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι πάνω κάτω ίδια, η εκμετάλλευση από τους επιτήδειους είναι πάνω κάτω ίδια, η ανθρωπιά που συναντούν και η αλληλεγγύη είναι πάνω κάτω ίδια.
   Οι πρόσφυγες ήρθαν εδώ με σκοπό να φύγουν για Ευρώπη, αφού ενδιάμεσα τους εκμεταλλεύτηκαν διάφοροι επιτήδειοι. Αρκετοί τα κατάφεραν, οι υπόλοιποι όχι. Κατά πως δείχνουν τα πράγματα, πολλοί θα μείνουν εδώ, ίσως για πάντα, ίσως μέχρι να αποκατασταθεί η κατάσταση στη χώρα τους. Γι’ αυτό, θα πρέπει να τους παράσχουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να τους ανοίξουμε την αγκαλιά, να μην τους απομονώσουμε, να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητές τους, να προσπαθήσουμε να τους εντάξουμε στην ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, να τους αντιμετωπίσουμε με ίδια κριτήρια όπως τους υπόλοιπους Έλληνες. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που έκανε η Αμερική και η Αυστραλία και η Γερμανία και το Βέλγιο όταν εμείς οι Έλληνες πήγαμε εκεί ως μετανάστες. Να κάνουμε αυτό που έγινε εδώ με τους Αλβανούς (χωρίς την παρένθεση των πρώτων χρόνων) με τα παιδιά δεύτερης γενιάς που είναι πλήρως ενταγμένα εδώ και γνωρίζουν την Ελλάδα ως πατρίδα∙δεύτερη ίσως αλλά πατρίδα. Μήπως όλοι οι Έλληνες είμαστε …πρώτο πράμα;


Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς 1974 στην Κύπρο. Άραγε, σε τί διαφέρουν από την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα με τους πρόσφυγες από Συρία; Απλώς οι άνθρωποι και ο χρόνος



Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Καλό ταξίδι μάνα….

  
  Είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω, είναι περισσότερες οι θύμησες πού έρχονται στο μυαλό, είναι άπειρες οι σκέψεις που με διακατέχουν. Αν θα έπρεπε να τα απεικονίσω σε μια ανάρτηση, θάπρεπε να ξεκινήσω από δυο αφετηρίες∙η μία από Πόντο κι η άλλη από Κύπρο.
   Ξεκινώντας από Πόντο, θάπρεπε να μιλήσω για τον παππού ΧατζηΓιάννη που έφυγε σε μικρή ηλικία από κείνα τα μέρη, για τους συγγενείς του που στη συνέχεια ξεσπιτώθηκαν και ρίζωσαν στην Περιχώρα Δράμας, για την άφιξή του στην Κύπρο, για το συναπάντημά του με τον αδερφό του, για τη συνεύρεσή του με τη γιαγιά Κυριακή, για την οικογένεια που δημιούργησαν, για τις δραστηριότητές του στη Λάπηθο και στη συνέχεια στον Άη Γιώργη Κερύνειας, για τον αναπάντεχο θάνατο της συζύγου του και στη συνέχεια το δικό του….
   Από την άλλη, θα έπρεπε να μιλήσω για το Κάρμι και τον παππού Λούκα, για τη γιαγιά Ειρήνη και το Τριμίθι, για το γάμο και την οικογένειά τους, για την μετεγκατάστασή τους στην Κάτω Κερύνεια και τις δραστηριότητές τους εκεί και εν τέλει για το σμίξιμό τους με την οικογένεια του ΧατζηΓιάννη-Κυριακής.
   Θα έπρεπε επίσης να μιλήσω για το Χριστάκη (Τάκη) και την Ανατολή (Τούλας), τον έγγαμο βίο και την οικογένειά τους, για τη ζωή τους στην Πάνω Κερύνεια και στα νεώτερα χρόνια για τον εγκλωβισμό τους στην υπό τούρκικη κατοχή Κερύνεια και τον δύσκολο χρόνο της εκεί διαβίωσής τους, για την αιχμαλωσία, για την πρόχειρη μετεγκατάστασή τους στην ελεύθερη Λευκωσία, για την -προσωρινή, όπως πιστεύαμε, αλλά τελικά μόνιμη όπως αποδεικνύεται- μετεγκατάστασή τους στην Αθήνα, για τα εγγόνια τους και το πρώτο τους δισέγγονο…
   Θάπρεπε να μιλήσω και για άλλα που μου ‘ρχονται στο μυαλό τώρα που γράφω, αλλά αυτά δε χωράνε σ’ ένα χαρτί, πόσο μάλλον σε μίαν ανάρτηση. Αυτά θα μείνουν στον μπαούλο των δικών μου αναμνήσεων, κλειδαμπαρωμένα αλλ’ όχι καταχωνιασμένα, θα αφορούν εμένα και την οικογένειά μου. Θα τα ξεδιπλώσουμε και πάλιν όταν …ξανασμίξουμε, να τα ξαναθυμηθούμε, να τα αναλύσουμε. Προς το παρόν σου εύχομαι καλό ταξίδι, να πας εκεί να συναντήσεις τον πατέρα και τη μάνα σου, τον αδερφό σου και τους λοιπούς συγγενείς σου, εκεί που δεν έχει ξενιτειά, ξεριζωμούς και προσφυγιές, εκεί που θε νάρθουμε κάποια στιγμή όλοι μας. Και να ξέρεις, πως είχες και θα έχεις όλη την αγάπη μας, κι ας μη σου το δείχναμε τόσο πολύ.

ΥΓ. Σου γράφω εκ των υστέρων για να σου πω πως στο κατευόδιό σου, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, ήταν πολλοί παλιοί γνωστοί. Ήταν παλιοί σου γείτονες από την Κερύνεια, η Ιφιγένεια και ο Γιαννάκης, ο Λάκης με τη σύζυγό του, ο Κώστας με τη Δήμητρα, ήταν συγγενείς μας από την Κερύνεια, η ανηψιά σου Χρύσω και η Μικαέλα της βαφτιστικιάς σας, ήταν ο ανηψιός σου Μιχάλης αλλά και ο ανηψιός σου Κώστας από τους συγγενείς μας από τον Πόντο, ήταν τα συμπεθέρια σου από τη Λάρισα, η Βάια με τα παιδιά της Ιφιγένεια και Θανάση, ήταν πολλοί συνάδελφοι της Ιωάννας, τους περισσότερους εξ αυτών τους είχες γνωρίσει, ήταν ακόμα και συγκάτοικοί σου από τον Προμπονά. Ήταν άνθρωποι που σε αγαπούσαν και είχαν ένα καλό λόγο να σου πουν. Φυσικά είμαι σίγουρος πως τους έβλεπες, μας έβλεπες όλους, απλώς δεν μπορούσες να μας μιλήσεις. Τώρα ησύχασε, βρες τους δικούς σου γιατί έχετε πολλά να πείτε.

Καλό ταξίδι ρε μάνα, καλό σου ταξίδι….
   

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε την παραμονή της αναχώρησής της αγαπημένης μας μητέρας, παρέα με τον επί 60+ σύντροφο της ζωής της.

   

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...