Εξομολόγησις μετ' αφέσεως των αμαρτιών (μου)

Παρακολουθώντας -εκ του μακρόθεν, εξομολογούμαι- τους πολιτικούς μονομάχους, και αναφέρομαι κυρίως και ειδικά εις τους δύο εξ αυτών, τον νυν που κατά πάσαν πιθανότητα θα γίνει τέως και στον δημοσκοπικώς φερόμενον ως επόμενον που είναι …νυν στη θέση του τέως -μα τι λέω, μάλλον τάχω τσούξει- σ’ ένα συμπέρασμα έχω καταλήξει: αν εξομολογηθείς δημοσίως, σε μικρόφωνο μπροστά ή σε μπαλκόνι επάνω, στη συνέχεια «δικαιούσαι» να δώσεις εαυτόν άφεσιν αμαρτιών και να διεκδικήσεις εκ νέου ή να αιτηθείς• γενικώς και αορίστως. Τούτο απεφάσισα να πράξω εις την παρούσαν ανάρτησιν, καθότι εις το μικρόφωνον αλλεργίαν έχω -και χαρτί ιατρού διαθέτω, άμα λάχει να ‘ούμ- και σε μπαλκόνι δεν ανεβαίνω καθότι υψοφοβίαν έχω επίσης.

24ης Δεκεμβρίου τω Σωτηρίω έτος 2007 αρχομένου του παρόντος ιστολογίου, τον ιδιαίτερον τίτλον «Άγαθόν το έξομολογεĩσθαι» φέρων, προβαίνω σήμερον, την 25ην του Τρυγητή τω Σωτηρίω έτος 2009, εις δημοσίαν δήλωση-εξομολόγησιν:
Σε αυτά τα δύο ιντερνετικά μου χρόνια, πολλά έκαμα, λίγα απέδωσαν, ελάχιστα οφέλη απεκόμισα, ολιγάριθμους @φίλους απέκτησα, τον πλούτον απεταξάμην -δια του λόγου το αληθές, αυτά με …επέταξαν- εις το google συνεταξάμην και εις το θυγατρικόν αυτού blogspot. Ταυτόχρονα, εις πλήθος λαθών, σφαλμάτων, παραλείψεων συνέβαλα, ων ουκ έστιν αριθμός… Διέβαλα, διέσυρα, με …γαλλικά εκόσμισα, εσατίρισα, διαστρέβλωσα, παρανόμησα, καταπάτησα, αμάρτησα και τι άλλον δεν έκαμα. Όχι για μένα, ούτε για τη φουκαριάρα τη μάνα μου, αλλά για ελάχιστα λεπτά δημοσιότητας, αναγνωσιμότητας αλλά και αναγνωρισιμότητας. Τι πέτυχα; Πολλά και τίποτα. Παραθέτομεν μερικά εξ αυτών, αναλυτικά:

- Κατ’ αρχάς, επέτυχα να με αποκληρώσει ο πατέρας μου για το επαίσχυντο τριτοκοσμικόν όνομα το οποίον, θεία φωτίσει, επέλεξα. «Γιο με το όνομα phlouflis, στη οικογένειά μου δε θέλω να έχω» μου εδήλωσεν ενώπιος ενωπίω. Και με αποκλήρωσε. Μεταξύ μας και ευτυχώς για μένα, όλη η περιουσία μας βρίσκεται εις Κυρήνειαν Κύπρου, υπό τουρκική κατοχή οπότε μηδενικός ο πατρικός αφορισμός και η εκ τούτου εκπορευόμενη αποκλήρωση.
- Οι γιοί μου με εγκατέλειψαν, αναζητώντας την τύχη τους εις το κλεινόν άστυ, αφήνοντάς με μόνον με τη ομόκλινην phlouflαινα, την οποίαν δημοσίως ευχαριστώ, διότι απεφάσισε να χαραμίσει το υπόλοιπον της ζωής της με ένα ρεμάλι σαν κι εμέ (τώρα που το σκέφτομαι, και παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας, αναρωτιέμαι αν θα ημπορούσε να εύρει κάποιον καλύτερον αλλά αμφιβάλλω). Πάντως, αγαπητή μου σε ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας και σου δηλώνω πως …αν δεν είχα και σένανε, τι θα ήμουν στη γη, μπορεί αλήτης να 'μουνα, να 'χα καταστραφεί. Της ευκαιρίας δε δοθείσης, να σου εξομολογηθώ πως πολλάκις σε εξαπάτησα, ...τοσάκις σε απάτησα, αλλά και για σένα αμάρτησα (μην ανησυχείτε, έπαψε προ καιρού να με αναγιγνώσκει, αρκεί να μην της το σφυρίξετε. Η εξομολόγησίς μου δε θα ήτο ειλικρινής και πλήρης, αν δεν αναφερόμην και σε οικογενεικά ή/και προσωπικά).
- Οι ...ζωντανοί μου φίλοι και συνάδελφοί μου με εγκατέλειψαν, όταν εγώ πρώτος τους εγκατέλειψα, χάριν της ενασχόλησής μου με την blogόσφαιρα. Σε τούτη τη δύσκολη στιγμή, ένας …πάριος μου συμπαραστάθηκε, μου στάθηκε σαν φίλος, γράφοντας και άδοντας για μένα τους ανεπανάληπτους στίχους «Με προδώσαν οι φίλοι μου, μα να είσαι καλά που σαν βράχος μου στάθηκες στην κάθε συμφορά. Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα, Βόηθα Παναγιά μου, και μη χειρότερα..» Της ευκαιρίας ετούτης δράττομαι να σε ευχαριστήσω και δημοσίως φίλε Ιωάννη.

Τι απεκόμισα τα χρόνια τούτα: αρκετούς @φίλους συνbloggers, πιστούς μα και άπιστους απέκτησα, αναγνώστες περιστασιακούς, περιθωριακούς μα και σταθερούς είχα (μία εξ αυτών η μάνα μου, εις αντίδρασιν της του πατρός μου αποφάσεως), σε χαλεπούς χρόνους δις

Κάτωθεν Του Κιόσκεως εφιλοξενήθην, εις την Αποικίαν Ορεινών Μανιταριών καταφύγιον ήβρα άπαξ, μονόστηλο εις τοπικές εφημερίδες πολλάκις κατάντησα. Τι άλλο χείριστο τούτων να με έβρει; Ύπάγετε οπίσω μου σατανάδες… Ότι έπραττεν η δεξιά μου το εγνώριζεν η αριστερά μου, μακρύ χέρι δεν είχα, μακράν κουτάλαν επίσης, το …μέλι δεν εδοκίμασα, κουμπαριές δεν έκαμα, όταν το πεπόνι κατείχα μου έλειπεν η μάχαιρα και όταν την μάχαιρα είχα, το πεπόνι ανεζήτουν.

Εν κατακλείδι, της ζυγαριά ο δίσκος των κακών βαραίνει. Θα μπορούσα να κάνω περισσότερα, να αποκομίσω περισσότερα, να αποδώσω περισσότερα. Τις οίδε; Τα λάθη τα οποία έκαμα ανθρώπινα ήσαν. Τα δύο χρόνια αυτά με έκαμαν σοφότερον, έπαθα και έμαθα, διορθώθηκα και είμαι έτοιμος να με …συγχωρήσω, να μου δώσω άφεσιν αμαρτιών. Και τώρα που με ...κατέστησα ωσεί λευκή περιστέραν, σας ζητώ την ψήφον εμπιστοσύνης δια να συνεχίσω το θεάρεστον ετούτο έργο, της blogο-συγγραφής και blogο-ανάλυσης, της blogο-σάτιρας, της blogο-ενημέρωσης. Είμαι σε θέσιν να ανταποκριθώ και να μη σας διαψεύσω. Αν πάλιν, ω μη γένοιτο, νοιώσετε απογοητευμένοι, αποσύρετε την προς εμέ εμπιστοσύνη και αναδείξετε τον καλυτερότερο. Αλλά και πάλιν είμαι σίγουρος πως πάλι, προς εμέ θα επανέλθετε, γιατί -και μεταξύ μας- πού να τρέχετε αλλού; Πού αλλού να βρείτε χειρότερον από εμέ;

ΥΓ. Η ανάρτησις ετούτη δεν είναι δια κλαυσίγελω. Ειλικρινής και εκ βάθους καρδίας μου προέκυψεν. Χαλεποί οι καιροί εις τους οποίους διάγωμεν, χαλεπέστερον το μέλλον. Αναννάωσιν της εμπιστοσύνης σας ζητάω και αυτοδυναμίαν. Δλδ τι παραπάνω από εμένα έκαναν οι Καραμανλής και Παπανδρέου δια να δικαιούνται να σας ξαναζητήσουν την ψήφο;

Την καληνύχταν μου εις τον/της σύζυγον. Να μου φιλήσετε και τα παιδιά και κάθε τι ζωντανό φιλοξενείτε εις τας οικίας υμών. Συμπεριλαμβανομένης εις αυτά και της πεθεράς σας.