Υδρομετρητές και στις γεωτρήσεις! Γιατί όχι;

Διάβασα, Είδα, Άκουσα και Έγραψα: στον τοπικό τύπο

Από το 2010 θα πληρώνουν οι αγρότες για το νερό που χρησιμοποιούν για άρδευση καθώς τίθεται σε ισχύ η οδηγία της Ε.Ε. (Οδηγία 2000/60) για τους υδάτινους πόρους. Ο τρόπος που θα εφαρμοσθεί η χρέωση (μετρητές της ποσότητας νερού στα χωράφια) δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί. Η συγκεκριμένη οδηγία περιλαμβάνει και ένα σύστημα κινήτρων, επιδοτήσεων και αποζημιώσεων.
Επιτέλους, σκέφτηκα. Δε μπορεί ο καθένας –γεωργός ή μη- ο οποίος έχει μια γεώτρηση (πομόνα) να χρησιμοποιεί και πολλές φορές να σπαταλά το νερό που στο κάτω κάτω, δωρεάν του προσφέρεται, άρα είναι και ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Το μόνο κόστος για τον συγκεκριμένο είναι η εγκατάσταση της γεώτρησης και τα καύσιμα, ενώ το αγαθό το λαμβάνει ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ.
“Τι λέτε ρε, θα βάλουν ρολόι στη δική μου την πομόνα, στο δικό μου το χωράφι; Αυτό δε γίνεται» είναι η άποψη των περισσότερων. Διότι χρόνια τώρα –μην πω αιώνες- είχαν συνηθίσει στη δωρεάν χρήση-κατάχρηση του πολύτιμου αγαθού. Ο κάθε καλλιεργητής που έκανε μία γεώτρηση και «έπεφτε» πάνω σε φλέβα …νερού, θεωρούσε αυτονόητο πως δική του περιουσία είναι και άρα την εκμεταλλεύεται όπως εκείνος θέλει. Ξεχνάμε πως οι συνθήκες άλλαξαν άρδην και πως το πολύτιμο αγαθό που λέγεται νερό θα είναι ο εφιάλτης των επόμενων γενεών, πως γι αυτό το νερό θα γίνουν οι επόμενοι πόλεμοι, πως λόγω της κατασπατάλησης του νερού δημιουργούνται τα προβλήματα της ερημοποίησης, πως…, πως… δεκάδες πως… Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι γνωστικοί και σώφρονες που λένε «καλύτερο το νερό από τις επιδοτήσεις».

Όπως προβλέπει η συγκεκριμένη Οδηγία –δηλ. θα έπρεπε να περιμένουμε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα η ΕΕ, λες και δεν το ζούσαμε κάθε καλοκαίρι- «Εξοικονόμηση νερού μπορεί να επιτευχθεί τόσο με αποδοτικότερες μεθόδους άρδευσης (όπως στάγδην άρδευση) και τη χρήση εναλλακτικών υδατικών πόρων, όσο και με επιλογή λιγότερο υδροβόρων καλλιεργειών, αλλά και τη συντήρηση/επιδιόρθωση αρδευτικών καναλιών και δικτύων». Και όχι μόνον αυτό. Χρειάζονται κατάλληλες υποδομές, και μια κατάλληλη συνολική στρατηγική αγροτικής πολιτικής. Το νερό που «χάνεται» το χειμώνα όταν από τα ποτάμια χύνεται στη θάλασσα θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Με την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων, κατασκευής λιμνοδεξαμενών και υδρευτικών/αρδευτικών φραγμάτων. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ποσότητα νερού από τον Πηνειό καταλήγει άμεσα στη θάλασσα. Παρόλο που σύμφωνα με στοιχεία, η Θεσσαλία είναι το πιο ελλειμματικό υδατικό διαμέρισμα (σε αντίθεση με τη Δυτική Ελλάδα που είναι το πιο πλεονασματικό). Ελλειμματικά διαμερίσματα είναι και αυτά της αν. Πελοποννήσου και των νήσων Αιγαίου.

Ας δούμε κάποια ελληνικά παραδείγματα. Στην Κρήτη, την οποίαν είχα την τύχη να επισκεφθώ στις περσινές διακοπές μου, στις διαδρομές που έκανα σε χωριά ή στα βουνά, έβλεπα παράλληλα με το οδικό δίκτυο κεντρικούς αγωγούς νερού και κάθε 200 μέτρα παράπλευρους αγωγούς με υδρομετρητές, που μετέφεραν νερό από τον κεντρικό αγωγό σε κάθε καλλιέργεια.

Στην Κύπρο, ένα νησί με υδάτινους πόρους επιφανειακούς και υπόγειους περιορισμένους λόγω του ξηροθερμικού της κλίματος, του ανάγλυφου, της γεωλογίας, της μικρής έκτασης του νησιού και της ανομοιόμορφης κατανομής της βροχόπτωσης στις διάφορες περιοχές της, πέτυχαν ένα …μικρό θαύμα. Η Κύπρος έχει σήμερα 56 μεγάλα φράγματα καταχωρημένα στον κατάλογο της Διεθνούς Επιτροπής Μεγάλων Φραγμάτων (ICOLD) και κατέχει την πρώτη θέση σε συγκέντρωση μεγάλων φραγμάτων στο χώρο της Ευρώπης. Η αποθηκευτική ικανότητα των φραγμάτων αυτών ανέρχεται στα 327,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα (ΕΚΜ) νερού περίπου, σε σύγκριση με 6 ΕΚΜ που ήταν το 1960, μια επίδοση πραγματικά εντυπωσιακή, αν συγκριθεί με άλλες χώρες του μεγέθους και του επιπέδου της Κύπρου.