Τελικά μπορεί να είναι ο γιαλός στραβός

Αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική η σημερινή μου ανάρτηση. Θα τα βάλω με το …λαό. Γιατί, μια ζωή έχουμε το προαιώνιο δίλημμα, μην είναι ο γιαλός στραβός ή μην εμείς στραβά αρμενίζουμε; Για να τα δούμε όμως τα ...πράγματα.

Απέχουμε από τις όποιες εκλογικές διαδικασίες αλλά την επόμενη μέρα τα βάζουμε με τους νεοεκλεγέντες, τους κατηγορούμε για αδράνεια, αδιαφάνεια, ανικανότητα ή όποια άλλα με το α- το στερητικό. Τα βάζουμε με τον άλλο λαό που αποφάσισε -συμμετέχοντας- και τους εξέλεξε, ενώ εμείς ήμασταν αραχτοί. Ανεχόμαστε το καπέλωμα από το κέντρο -τα κεντρικά γραφεία του κόμματος- και …αναγκαστικά νιώθουμε πως ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσουμε κάποιον-ους όχι της αρεσκείας μας. Τους «αντάρτες» τους αποφεύγουμε γιατί είναι …εκτός γραμμής. Βρίζουμε πχ τον Κακλαμάνη ως ανίκανο και ταυτόχρονα δεν υποστηρίζουμε τον Δημαρά, ας πούμε, ή τον ποδηλάτη Γιώργο Αμυρά, που μας προτείνει να «Μένουμε Ελλάδα». Εδώ εμείς στη Λάρισα «σκυλοβρίζουμε» τον νυν Δήμαρχο αλλά δεν τολμάμε κάτι άλλο, κάποιον άλλον για να μη βρεθούμε εμείς …εκτός κομματικής γραμμής. Προτιμάμε ένα αποτυχόντα υποψήφιο βουλευτή και του εμπιστευόμαστε τις τύχες τις περιφέρειας. Γιατί -τι άλλο να σκεφτώ ή να φανταστώ- πιστεύουμε πως η αποτυχία του στις βουλευτικές θα τον πεισμώσει ώστε να πετύχει σε άλλο πόστο. Σουρεαλιστικό το ενδεχόμενο; Τυχαίο ίσως; Δε νομίζω!! Από ...υποχρέωση, κομματική!

Στην επαρχία, στα χωριά ιδίως, μοιράζουμε τις ψήφους της οικογένειας με κριτήρια αλλόκοτα. Ένα ψήφο στη θεια μας που κατεβαίνει με το ΠαΣοΚ -γιατί τα οικογενειακά κουκιά είναι μετρημένα και θα προδωθούμε-, μία ψήφο στο χωριανό που μας αφήνει να περνάμε από το χωράφι του για να πάμε στο δικό μας κι ας κατεβαίνει με τη ΝΔ και μια ψήφο στο ΚΚΕ γιατί εκεί ανήκουμε. Και καταφέρνουμε έτσι μαγικά, την πίτα να κρατάμε φαγωμένη αλλά και τα σκυλιά νηστικά!

Προτιμάμε τον μάγκα, καραμπουζουκλή, «λαϊκό», αγαπητό των καναλιών, θαμώνα των πρωινάδικων κο κο Ψωμιάδη, γιατί μας μοιάζει –ή θα θέλαμε να του μοιάσουμε-, είναι ο τύπος μας, είναι αυτός που τα βάζει με το κράτος των Αθηνών, είναι ο κος Τίποτε και δεν κοιτάμε το παρελθόν και το παρόν του. Μας αρέσει να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, τον βρίζουμε όμως γι αυτά που δεν κάνει. 

Ο Ξένος Τύπος γράφει πως …νίκησε η σταθερότητα ενώ εδώ εμείς -κάποιοι από εμάς- …πανηγυρίζουμε πως νίκησε η αποχή. Δλδ προτρέπουμε τον άλλο λαό να απέχει. Για να μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε αντ’ αυτού. Ο πρωθυπουργός εκβιάζει, η αντιπολίτευση μεταβάλλει το νόημα των εκλογών. Συζητάμε για ότι άλλο εκτός από τις πόλεις, τους δημαρχαίους που θα τις διοικήσουν. Φυσικά, οι συντεταγμένες και συμπαγείς ομάδες -ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε- ευνοούνται από την αποχή. Και μέσω αυτής αναδεικνύονται. Για παράδειγμα, σε εκλογικά τμήματα της περιοχής Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών, η χρυσαυγίτες ήρθαν τρίτοι σε ψήφους.

Πολλά θα μπορούσα να αναφέρω. Αλλά ας κρατήσω ..πατινί. Υπάρχει και η δεύτερη Κυριακή και θάθελα να είμαι αισιόδοξος, να ελπίζω πως ο λαός, αφού ...έστειλε το μήνυμα, το έλαβε κιόλας. Να ρτολ΄μησει, να πάρει σωστές αποφάσεις, να τολμήσει να ...αρμενίσει σωστά ακόμα κι αν ο γιαλός είναι στραβός. Φυσικά θέλει κουράγιο, θέλει κότσια, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει τόλμη. Είθε, μακάρι!