'Οταν πρόκειται για το...δικό σου άνθρωπο

Σήμερα το μεσημέρι, ο δικός μου άνθρωπος εισήχθη εκτάκτως - αφού προέκυψε θέση κενή - στο νοσοκομείο για μία προγραμματισμένη εγχείρηση. Η αναστάτωσή μας ήταν δικαιολογημένη αφού δεν είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά. Η διάγνωση είχε γίνει δυο-τρεις μήνες πριν, η απόφασή μας για εγχείρηση είχε παρθεί χωρίς ενδοιασμούς ένα μήνα πριν αλλά η έκτακτη ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής της μας βρήκε απροετοίμαστους. Με βρήκε απροετοίμαστο. Γιατί αφορά το δικό μου άνθρωπο.
Στη ζωή μας, έχουμε ακούσει, έχουμε διαβάσει κι έχουμε ζήσει ίσως παρόμοια περιστατικά. Ειδικά όταν σε παρέα ξεκινάει μια συζήτηση που αφορά σε θέματα υγείας, όλοι μας έχουμε να πούμε κάτι, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε ένα περιστατικό με ευτυχή ή ατυχή κατάληξη , για λάθη και παραλήψεις γιατρών και άλλα παρόμοια. Και δείχνουμε και εκφράζουμε με λόγια ή επιφωνήματα τη συμπάθειά μας για περιστατικά γνωστών ή και άγνωστών μας προσώπων. Κι αυτή η συζήτηση τελειωμό δεν έχει ώσπου να το συνειδητοποιήσουμε και να καταλήξουμε στο κλασσικό «πάνω απ’ όλα να ‘χουμε την υγεία μας» και τα τοιαύτα. Όταν όμως πρόκειται για το δικό σου άνθρωπο, διαφορετικά σκέφτεσαι. Δε σε ενδιαφέρουν οι περιπτώσεις των άλλων παρά μόνον αυτή, του δικού σου ανθρώπου. Κι ενώ γενικά θέλεις και υποστηρίζεις την ισότητα, την ισονομία και την ίση αντιμετώπιση για όλους, θεωρείς αδικία να υπάρχουν …επώνυμοι και …ανώνυμοι, να υπάρχουν οι …δικοί μας και οι άλλοι, να υπάρχουν αυτοί που μπορούν να χρησιμοποιούν το …σύστημα και αυτοί που βρίσκονται απ’ έξω, παραβιάζεις τις αρχές σου αυτές και αρχίζεις… τα τηλεφωνήματα μήπως βρεις δικό σου αναισθησιολόγο, ή αν δεν έχεις δικό σου να βρεις γνωστό του ..αναισθησιολόγου που θα σε περιποιηθεί (τόσα και τόσα περιστατικά έχεις ακούσει και ανησυχείς), γιατί ακριβώς πρόκειται για το δικό σου άνθρωπο. Προσπαθείς να εξασφαλίσεις μονόκλινο δωμάτιο για να έχει την ησυχία του ο ασθενής σου στη διάρκεια της ανάρρωσής του, να βρεις γνωστή νοσοκόμα - αν είναι δυνατόν σε κάθε βάρδια - για να φροντίζει τον ασθενή σου, δικό σου άνθρωπο για να προωθήσει τα παραπεμπτικά, τις εξετάσεις, τα δικαιολογητικά. Και όλ’ αυτά, ενάντια στις πεποιθήσεις σου, γιατί πρόκειται για το δικό σου άνθρωπο. Θα ήθελες όλο το προσωπικό να βρίσκεται – αν αυτό είναι δυνατόν- στο προσκέφαλο του ασθενή σου έτσι ώστε να τύχει της καλύτερης μεταχείρισης σ’ αυτή τη κρίσιμη –πιστεύεις- στιγμή της ζωής του. Ακριβώς γιατί πρόκειται για το δικό σου άνθρωπο. Κλείνεις τα μάτια σου και τ’ αυτιά σου και –κάνεις πως- δεν βλέπεις και –κάνεις πως- δεν ακούς κανέναν άλλον γύρω σου, σε χειρότερη από σένα θέση και κατάσταση ίσως, παρά μόνο το δικό σου άνθρωπο. Κι αφού πιστεύεις ότι τα ‘χεις εξασφαλίσει όλ’ αυτά τα παραπάνω, για το δικό σου άνθρωπο και μόνο γι’ αυτόν, φεύγεις εφησυχασμένος –έχει ξεπεράσει αρκετά και το ωράριο επισκέψεων- πας σπίτι να ξεκουραστείς, να κάνεις ένα μπάνιο, να κοιμηθείς γιατί αύριο πρωί πρωί πρέπει να πας πίσω να ξαναδείς τον ασθενή σου, να του συμπαρασταθείς για λίγο προτού μπει στο χειρουργείο, να του σφίξεις το χέρι στην καρδιά σου και να τον εμψυχώσεις. Και όλ’ αυτά γιατί πρόκειται για το δικό σου άνθρωπο.

'Αντε και όλα να πανε κατ' ευχήν!