Πατρίδα, "εθνος Σημαία: σκόρπιες λέξεις-σκέψεις

Υπάρχουν σήμερα λέξεις απαγορευμένες στο λεξιλόγιο μας, στο λόγο μας, σε επετειακές ομιλίες. Γιατί όποιος τολμήσει να τις χρησιμοποιήσει θα κινδυνέψει να κατηγορηθεί ως …χρυσαυγίτης, ακροδεξιός, καρατζαφερικός, φασίστας, χουντικός ή πατριδοκάπηλος. Δεν τολμούμε να αρθρώσουμε τις λέξεις «πατρίδα», για την οποίαν πολέμησαν οι πρόγονοί μας και στην οποίαν ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι, «σημαία», την οποίαν η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η γνωστή στο πανελλήνιο ως «κυρά της Ρω» -μέλος της Αντίστασης- επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου.
Διαφωνούμε και διερωτόμαστε ακόμη, από το 1940, αν το ΟΧΙ το είπε ο λαός ή αν το είπε ο Μεταξάς. Και αποφεύγουμε να πούμε, την ιστορική αλήθεια, πως ναι, το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, χωρίς να συνεννοηθεί προηγουμένως με κανέναν, ούτε με τον βασιλιά (που ήταν η κύρια πηγή της πολιτικής του δύναμης) ούτε με τους υπουργούς του. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως δεν ήξερε τι έκανε και τι έλεγε, πως άλλα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του γι αυτό το είπε, πως αγουροξυπνημένος όντας του …ξέφυγε, πως χέστηκε από το φόβο του για το τι θα ‘λεγαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και ψέλλισε μια λέξη που φάνταζε ως …όχι, πως…, πως…. Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμα της πράξης του. Πίσω του ομόθυμα, παραμερίζοντας τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, συντάχθηκε ολόκληρος ο λαός. Κάτι που δεν τολμούν οι σημερινές ηγεσίες αν δεν …συμβουλευτούν τις δημοσκοπήσεις. Αυτή θα ‘πρεπε να είναι η σχέση μεταξύ ηγεσίας και λαού. Να αποφασίζει η ηγεσία, να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και να κρίνεται από το αν θα ακολουθήσει ο λαός.
Κάποιοι φωστήρες κινούμενοι από εξωτερικού παράγοντες, όπως έγραψα και σε χτεσινή μου ανάρτηση, προσπαθούν εντεταλμένοι όντες, να στρογγυλοποιήσουν την ελληνική ιστορία. Γιατί η «ιστορία» σήμερα γράφεται από πολιτικούς με κριτήριο πολιτικές επιδιώξεις, από δημοσιογράφους μέσα από τα …παραθυρόφυλλά τους, από κινηματογραφικούς σκηνοθέτες με υπερπαραγωγές, από καλοπροαίρετους ζωντανούς λαϊκούς αφηγητές που δε γνωρίζουν παρά μόνο μια μικρή, ελάχιστη πτυχή της υπόθεσης, το κομμάτι που αυτοί έζησαν.

Όπως έγραψε και ο Χρ. Γιανναράς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, ποιος απόφοιτος της εγκύκλιας παιδείας στην Ελλάδα ξέρει να εξηγήσει γιατί ο Παρθενώνας είναι σημαντικότερο έργο τέχνης από τον Πύργο του Άιφελ, ποια σχέση έχει η αθηναϊκή δημοκρατία με το αρχαιοελληνικό άγαλμα ή με τη γνωσιοθεωρία κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης; Τι είναι αυτό που διδάσκεται στα παιδιά και τι αποφεύγεται; Και ποιοι είναι οι λόγοι; Μήπως γνωρίζει κανείς;
Εγώ λοιπόν θα τολμήσω. Και μη τολμήσει κανείς να με χαρακτηρίσει χουντικό, φασίστα ή ακροδεξιό. Γιατί εγώ έζησα στο πετσί μου και συνεχίσω να ζω τις συνέπειες των πράξεων της χούντας των ταγματαρχών, κάποιων ελλήνων φασιστών και των ακροδεξιών …βαριδίων. Γι αυτό λοιπόν…

Ζήτω η πατρίδα
Ζήτω το έθνος
Ζήτω η σημαία

ΥΓ. ΟΧΙ, δεν είμαι οπαδός του Πρέκα ή του Άδωνη. Απλά, ακούγοντας πρωί τα τραγούδια της Βέμπο, τις απαγγελίες του Κατράκη και του Ρίτσου και το Άξιον Έτσι του Ελύτη, ρίγος εθνικό με συνεπήρε και …συνέθεσα.