Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 7ο: Δυτικό Τρόοδος-Δάσος Πάφου

Η επόμενη απόδρασή μου, η τελευταία πριν την αναχώρησή μου, έμελλε να μου επιφυλάξει τα …καλυτερότερα. Κυρίως από πλευράς φυσικής ομορφιάς. Ξεκίνησα καβάλα στ' άλογα μου να …κατακτήσω το δυτικό Τρόοδος. Ξεκίνησα για τη Λεμεσό, εκεί όπου μαζί με τον ξάδερφό μου Κώστα -λάτρη των ορεινών διαδρομών- καταστρώσαμε και καταγράψαμε τη διαδρομή.

Οδηγώντας προς Πάφο, στην Επισκοπή, 14 χλμ δυτικά της πόλης της Λεμεσού (της οποίας το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης περιλαμβάνεται στο έδαφος των βρετανικών βάσεων Ακρωτηρίου-Επισκοπής) στρίβω δεξιά προς Καντού, Ζανάκια (εκεί ταΐζω τ’ άλογα με μπόλικο σανό, Κύριος οίδε αν θα ξανασυναντήσω βενζινάδικο·και δε διαψεύστηκα), Αρσός, Άγιο Νικόλαο και από παράκαμψη για να βγω στο γεφύρι του Κελεφού ή Τσιελεφού κυπριαστί και στη συνέχεια στο γεφύρι της Ελιάς. Στη διαδρομή συναντώ τη …μοναξιά, αλλά η φύση με αποζημιώνει. Από ψηλά αγναντεύω το ποτάμι, βλέπω το φράγμα, υποψιάζομαι τη θέση του γεφυριού του Κελεφού αλλά …δεν μπορώ να βρω το δρόμο προς αυτό.

φωτογραφία από το διαδίκτυο

Έτσι εγκαταλείπω την προσπάθεια και αναζητώ το επόμενο γεφύρι, της Ελιάς το οποίο συναντώ εύκολα αφού βρίσκεται κοντά στον δρόμο. Απλό, λιτό αλλά ...στεγνό.

Στη διάρκεια της διαδρομής, τα χωριά που συναντώ φαίνονται να μην έχουν ζωή ή απλά οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι στις δουλειές τους. Έτσι, είχα φροντίσει έγκαιρα να έχω μαζί μου φαγώσιμα, φρούτα, χυμό και νερό. Μόνο ο καφές μου έλειπε, σοβαρή η παράλειψή μου και σοβαρότερη η απουσία του.
Μετά το γεφύρι της Ελιάς είχα δυο επιλογές, να συνεχίσω στον …κεντρικό δρόμο για Πεδουλά ή να ακολουθήσω τον …κατσικόδρομο για Καμινάρια, Μηλικούρι και να ξαναβγώ στον Κύκκο. Στο Μηλικούρι φτάνω κοντά μεσημέρι.

Επιτέλους μία ταβέρνα είναι ανοικτή. Μαθαίνω πως είναι η μοναδική και μονίμως ανοικτή. Παραγγέλλω καφέ -η σερβιτόρα φυσικά είναι ξένη- και μετά φαγητό. Οφτόν κλέφτικον (κάτι σαν το εξοχικό). Την κάνω …ταράτσα. Κουβεντιάζω με τους ιδιοκτήτες, 20 κάτοικους αριθμεί περίπου και 100 απόδημους. Στην μικρή πλατεία γίνονται οι τελευταίες προετοιμασίες για το πανηγύρι του χωριού. Το χωριό ήταν παλιότερα γνωστό για την παρασκευή του σουτζιούκκου, «σουτζιούκκον τζιυπριώτικον πον που το Μηλικούρι» έλεγε σχετικό τραγούδι (αφού μαζευτούν τα σταφύλια αμέσως αλέθονται με ειδικές χειροκίνητες μηχανές και αποθηκεύονται σε πιθάρια. Από τα αλεσμένα σταφύλια απομακρύνονται σημαντικές ποσότητες μούστου, από τον οποίο οι νοικοκυρές κατασκευάζουν γνήσιο σουτζιούκο, είτε του αμυγδάλου είτε του καρυδιού).

σιουτζιούκος

Συνεχίζω τη διαδρομή μου, η οποία αναγκαστικά περνά από τον Κύκκο για να κατηφορίσω μέσα από μια κατάφυτη περιοχή με μοναδικό φυσικό περιβάλλον, το δάσος της Πάφου, το μεγαλύτερο και πλουσιότερο δάσος της Κύπρου, έκτασης περίπου 620 τ.χλμ., η μοναδική περιοχή του νησιού όπου συναντούμε το κυπριακό αγρινό (Ovis gmellini ophion), ένα είδος άγριου προβάτου που από το 1978 περιλαμβάνεται στα υπό εξάλειψιν είδη και προστατεύεται από την κυπριακή νομοθεσία. Προορισμός μου, ο Σταυρός της Ψώκας. Υπάρχουν πολλές διαδρομές για να φτάσει κανείς εκεί, όλες ασφαλτοστρωμένες. Στο Σταυρό της Ψώκας εδρεύει Δασονομείο, ένας Πυροσβεστικός Σταθμός και εκεί βρίσκεται και ένας καταπληκτικός κατασκηνωτικός χώρος.

Ένα μαγαζί-καφενείο και ένα πέτρινο-ξύλινο κατάλυμα, που ανήκει στο Δασονομείο, με 10-12 δωμάτια προς ενοικίαση. Το φυσικό περιβάλλον, το απόλυτο πράσινο, η απόλυτη ηρεμία και η κούραση από το ταξίδι, με κάνουν να αναζητήσω δωμάτιο. Είμαι ο μοναδικός ένοικος. Ένα δωμάτιο με 2 κρεβάτια για 3 άτομα, καθαρά σεντόνια με κουβέρτα, μπάνιο και ζεστό νερό και …12 € το άτομο!

Ξεκούραση και ανάκτηση δυνάμεων. Δε θέλω να χάσω την απογευματινή βόλτα γι αυτό ανασκουμπώνομαι. Δίπλα στους Σταθμούς, βρίσκεται ένα καταφύγιο αγρινό. Τα επισκέπτομαι και τα φωτογραφίζω.

Το μεγαλύτερο μέρος της εδαφικής έκτασης του χώρου καλύπτεται από δάσος και άγρια βλάστηση. Στην περιοχή υπάρχουν αξιόλογα μονοπάτια της φύσης, ακολουθώ ένα απ’ αυτά αλλά δεν απομακρύνομαι πολύ· ήδη αρχίζει να νυχτώνει.

Επιστρέφω στο καφενείο όπου αναζητώ τροφή. Μόνο κυπριακά παξιμάδια, χυμοί και παγωτά. Αρκούν. Στον ξενώνα και κάθομαι στη βεράντα. Η ηρεμία τρομάζει, ακούγονται οι συνομιλίες των ιδιοκτητών τους καφενείου, και φωνές από ζώα του δάσους. Κάθομαι και παρατηρώ τον ουρανό. Πρώτη φορά είδα τόοοσα πολλά αστέρια. Τα μάτια βαραίνουν, μπαίνω μέσα και κλειδαμπαρώνω. Ο ύπνος γλυκύς και βαρύς.

Την επομένη το πρωί, αφού απολαμβάνω έναν υπέροχο καφέ, αποχαιρετώ τους μοναδικούς θαμώνες, δασονόμους και πυροσβέστες και κατηφορίζω, με προορισμό την Πόλη Χρυσοχούς και τον Ακάμα. Η διαδρομή εκπληκτικά πανέμορφη, διασχίζω την Κοιλάδα των Κέδρων, μια θεαματική κοιλάδα με κυπριακούς κέδρους (Cedrus libanii-brevifolia) και αμέτρητα πεύκα του Τροόδους. Μία στάση για φωτογραφίες και το μοναδικό άρωμα του κέδρου με καταλαμβάνει.

Αφήνω το καταπράσινο βουνό και κατεβαίνω σιγά σιγά προς το χωριό Λυσός. Εδώ το τοπίο αλλάζει. Τέρμα οι κέδροι, τέρμα τα πεύκα, απλά μια αραιή βλάστηση, κυρίως από θάμνους.

Στην Περιστερώνα αγοράζω και γεύομαι τα ντόπια κόκκινα και άσπρα σταφύλια.

Κοντεύω στην Πόλη Χρυσοχούς όπου ατενίζω τη θάλασσα, τον Κόλπο Χρυσοχούς.

Προχωρώντας δυτικά, μια στάση στο παραλιακό Λατσί (τουριστικό προορισμό ξένων και ντόπιων) για μια βουτιά και καφέ.

Ο επόμενος προορισμός μου είναι τα Λουτρά της Αφροδίτης και ο Ακάμας. Αλλά γι αυτά θα σας μιλήσω στο επόμενο μέρος..