Να αποδεχθούμε αυτά που μας οργίζουν ή να συμμορφωθούμε με αυτά

Γκρινιάζω τακτικά με ότι «στραβό» γίνεται γύρω μου. Θυμώνω, οργίζομαι, αγανακτώ και όλα αυτά τα …μοιράζομαι με άλλους που και αυτοί συμπάσχουν. Και στο τέλος, δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό. Το πολύ να εκτονωθούμε σε κάποιο μπλόγκ. Τις δικές μου ανησυχίες, όπως καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις, τις συμμερίζονται και άλλοι, πολλοί. Μα κι αυτοί μένουν σ΄ αυτό, δηλαδή στην έκφραση της δυσαρέσκειάς τους και μόνον. Απλά καθόμαστε και τα συζητάμε πίνοντας φραπέ ή τρώγοντας τα μεζεδάκια που συνοδεύουν απαραιτήτως το ουζάκι ή το τσιπουράκι. Και οι περισσότεροι από μας βολευόμαστε με εκείνο το περίφημο «τι να κάνουμε, αυτή είναι η Ελλάδα».
Επειδή, αυτή η τακτική, όπως την εφαρμόζουμε και την αναπαράγουμε, φράκαρε, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να οργίζομαι με μένα που δεν κάνω τελικά τίποτα γι’ αυτό. Θέλω κάτι άλλο, μα ποιο είν’ αυτό; Το ‘ψαξα από κει, το ‘ψαξα από δω και τελικά το βρήκα: αποφάσισα να αποδεχθώ αυτά που μ’ ενοχλούν αλλάζοντας αυτά που με θυμώνουν. Δεν είναι και δα τρομερό. Δεν απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια, ούτε ενέργεια. Ένα …cleanup (εκκαθάριση) και στη συνέχεια ένα …defragment (ανασυγκρότηση) στα …data του μυαλού μου και θα …ηρεμήσω. Θα σας δώσω κάποια παραδείγματα (όσα έρχονται πρόχειρα στο μυαλό μου):

• Από δω και πέρα θα αποδέχομαι όλα τα στραβά του πολιτικού μας συστήματος. Αφού αυτούς τους πολιτικούς παράγουμε, αυτά τα κόμματα έχουμε, αυτούς τους συνδικαλιστές αναδεικνύουμε, αυτούς τους επιχειρηματίες, εγώ τα αποδέχομαι όλα. Τέρμα το «οι πολιτικοί τα …παίρνουν», «τα διαπλεκόμενα απομυζούν», «για όλα φταίει το κράτος».
• Από δω και πέρα, θα αποδέχομαι ότι οι μαθητές μου θα έρχονται στο σχολείο επειδή η παρουσία τους είναι υποχρεωτική –δια τον φόβο των απουσιών- και όχι για να μάθουν, να αποκτήσουν γνώσεις, να παιδέψουν το μυαλό τους. Έτσι θα κάνω τη δουλειά μου πιο …ήρεμα.
• Από δω και πέρα, θα θεωρώ πως το να λαδώνουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας (και προφανώς αρκετοί από εμάς να λαδώνονται) είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο και όχι οπωσδήποτε κακό. Είναι προαπαιτούμενο, είναι ένα από τα απαραίτητα «δικαιολογητικά», δεν είναι επιλήψιμο. Θα δέχομαι πως στο δημόσιο θα μπορεί να αποχωρεί κανείς αφήνοντας τη θέση του στο παιδί του, ο Πρόεδρος της τάδε ΔΕΚΟ θα μπορεί να διορίζει το σόι του στην «επιχείρηση» του, ο δείνα Υπουργός θα τοποθετεί ως σύμβουλό του μέλος της οικογένειάς του κλπ.
• Από δω και πέρα θα δεχτώ πως οι μισθοί θα ξεκινάνε από τα 700€ (τέρμα λοιπόν αυτό το σύνθημα, για τη «γενιά των 700 ευρώ») και όποιος αντέξει. Επίσης θα δεχτώ οποιαδήποτε ανατίμηση σε όλα τα είδη με ή χωρίς ουσιαστικό λόγο. Θα δεχτώ πως είναι λογικό το να παίρνω 700 και να ξοδεύω 800. Στο κάτω κάτω χρόνο αρκετό έχουμε, ας αναζητήσουμε και δεύτερη δουλειά. Γιατί καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Έτσι, δε θα κοιτάω με δέος το πορτοφόλι μου κάθε φορά που θα πρέπει να πληρώνω.
• Από δω και πέρα θα δεχτώ φυσιολογική οποιαδήποτε αύξηση στις τιμές των καυσίμων, καθαρά «επιχειρηματική δραστηριότητα» την ύπαρξη των ξένων και ντόπιων καρτέλ, λογική την εκχώρηση δημόσιων αγαθών, όπως πχ της υγείας, της παιδείας ή ακόμα και των διοδίων σε ιδιωτικές εταιρείες. Και θα απαλλαγώ από τη μιζέρια.
• Από δω και πέρα θα δεχτώ τους μικρούς «δικτάτορες» των ΟΤΑ οι οποίοι μπορούν αυθαίρετα και να διατηρούν ακόμα παράνομους και επικίνδυνους σκουπιδότοπους, να ξεριζώνουν δέντρα και να φυτεύουν τσιμέντο, να αδειοδοτούν επικίνδυνες για τους πολίτες βιομηχανίες, βιοτεχνίες που ρυπαίνουν, να διορίζουν, να καταστρέφουν, να… Εξάλλου, δεν …φύτρωσαν από το πουθενά, ούτε …φυτεύτηκαν από ξένους, εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς τους ανεχόμαστε.
• Από δω και πέρα θα δεχτώ…και τι δε θα αποδεχτώ...
  … ότι προτιμώ τις χοντρές ελληνίδες από τις κοκκαλιάρες σουηδέζες, βουλγάρες ή ρωσίδες,
  …ότι τα παιδιά μας πρέπει να είναι παχύσαρκα για να μπορούν να αντέχουν και εποχές «ισχνών αγελάδων»,
  …ότι ο συνένοικός μου στην πολυκατοικία μου έχει το δικαίωμα ανά πάσα ώρα και στιγμή της μέρας ή της νύχτας μπορεί να κάνει φασαρία, να έχει ανοιχτή την τηλεόρασή του στη διαπασών,
  … ότι οι νεαρός με την κομμένη εξάτμιση στο μηχανάκι του δεν ενοχλεί κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του,
  …ότι ο γιατρός θα πρέπει να πάρει το φακελάκι για να μπορεί να κάνει αδέσμευτος και ήρεμος τη δουλειά τους,
  …ότι ο οδηγός κάθε τροχοφόρου θα μπορεί να κάνει ότι θέλει στο δρόμο, να παρκάρει όπου θέλει, να κορνάρει όποτε θέλει,
  …ότι η πεθερά μου και η κόρη της είναι τα καλύτερα θηλυκά που γνώρισα στον κόσμο.
  

Αγαπητοί μου, θα συμφωνήσετε πως έχει φτάσει η ώρα να δούμε την πραγματικότητα όπως έχει. Έχουμε φτάσει στα όρια μας, το στρες και το άγχος μας έχουν δημιουργήσει σωρεία προβλημάτων υγείας και ότι η ζωή μας μικραίνει. Αν αλλάξουμε τη στάση με την οποίαν αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που μας ενοχλούν, διαφωνείτε πως θα επανέλθουμε στα ίσα μας; Δηλαδή, αν συμβιβαστούμε με όσα ανέφερα πιο πάνω –και τόοοοσα άλλα που δεν ανέφερα- και τα αποδεχτούμε πιστεύετε πως δε θα αλλάξει η ζωή μας; Ας δημιουργήσουμε νέα «θετικά» μοντέλα σ’ αυτή την κοινωνία, μπας και επιζήσουμε, μπας και δούμε τον κόσμο μας -και μέσα σ’ αυτόν τη δική μας ζωή- πιο όμορφα! Και αν για μας είναι …κομμάτι δύσκολη αυτή η προσαρμογή, η φροντίδα μας πρέπει να είναι τα παιδιά μας. Να τα διαπαιδαγωγήσουμε κι αυτά με …ιδανικά, για να ζήσουν τουλάχιστον αυτά τις …καλύτερες μέρες.
Καληνύχτα.

ΥΓ. Αφορμή πήρα από ένα σχετικό άρθρο του Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής.

ΥΓ. Τις όποιες διαφωνίες σας, είμαι πρόθυμος να τις αποδεχθώ και να τις θεωρήσω ως ...κομπλιμέντο