Η Ισλανδία ...ρέει ρέει καταρρέει...

Μια παράπλευρη απώλεια της αμερικάνικης, κατ’ αρχήν, κρίσης και παγκόσμιας στη συνέχεια, είναι η δυσμενής κατάσταση στην οποίαν βρέθηκε (ή μήπως ακόμη βρίσκεται;) η μικρή σε πληθυσμό Ισλανδία, μια χώρα μέλος του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ. Αυτή η χώρα, ..ετοιμάζεται να αναφωνήσει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Η αιτία ισλανδικής της κρίσης δεν είναι ότι καταστράφηκαν οι φυσικές πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Αλλά διότι τα τελευταία χρόνια στήριξε όλη την ανάπτυξή της, όχι στην πραγματική οικονομία αλλά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στη ζούγκλα της οικονομίας. Και τώρα ζητεί επειγόντως εξωτερικό δανεισμό για να επιβιώσει.
Η χώρα αυτή, στη δεκαετία του ’90 ιδιωτικοποίησε όλες τις μεγάλες τράπεζες, πολλές κρατικές επιχειρήσεις και μείωσε τον φόρο επιχειρήσεων στα χαμηλά. Έτσι μέσα σε πολύ λίγα χρόνια κατόρθωσε να φτάσει στην τέταρτη θέση της οικονομικής ανάπτυξης παγκοσμίως, την καλύτερη στην Ευρώπη. Την έπαθαν δηλαδή σαν τους αθλητές εκείνους που ντοπάρονται με ισχυρά διεγερτικά, κάνουν για κάποιο χρόνο εντυπωσιακά «ρεκόρ» και μετά ή καταρρέουν.
Το ερώτημα είναι αν η Ισλανδία, θα γίνει άραγε ένα δίδαγμα προς όλους εκείνους που θεωρούν ότι οι αποκρατικοποιήσεις και η ιδιωτικοποίηση των πάντων είναι πανάκεια. Θα το καταλάβουν αυτό και οι τεχνοκράτες της ΕΕ όταν εμποδίζουν ή απειλούν εθνικές κυβερνήσεις, όπως της Ελλάδας και της Ιταλίας, που στηρίζουν π.χ. τους εθνικούς αερομεταφορείς τους; Γιατί αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι την Βρετανία να κρατικοποιεί τράπεζες για να τις σώσει και την εξίσου πανίσχυρη Γερμανία να επιχορηγεί τις ζημιές της δικής της Κτηματικής Τράπεζας.