Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 11ο και τελευταίο

Κυπριακή φυσιογνωμία-Φαινότυπος

Για χιλιάδες τόσα χρόνια η Κύπρος κατακτιόνταν από βαρβάρους· άγριες ράτσες, βάρβαρες φυλές, άσχημες φάτσες. Ως φυσικό επακόλουθο, οι κύπριοι είχαν -κυρίως- αδρά και άσχημα χαρακτηριστικά.

Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια της …κατοχής, η Κύπρος δεν παρέμεινε σε γεωγραφική και σεξουαλική απομόνωση. Οι προσμίξεις των κυπρίων με άλλους λαούς, κυρίως κατακτητές, δεν ήταν μόνο εκούσιες, αλλά και αναγκαστικές. Οι μαζικοί βιασμοί των γυναικών από πολλούς από αυτούς δεν ήταν μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά ο κανόνας. Τα χρόνια όμως άλλαξαν. Με τις πολυετείς εχθροπραξίες και τον εμφύλιο στον Λίβανο, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, λιβανέζοι και ρώσοι …κατέλαβαν το νησί. Άρχισαν τα διαζύγια και οι γάμοι με αλλοδαπές -κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με τις βουλγάρες- με αποτέλεσμα την αλλαγή στα εξωτερικά χαρακτηριστικά των νέων κυπρίων. Ξανθοί κύπριοι, ψηλά παιδιά, λιγνές κοπέλες άρχισαν να …ξεφυτρώνουν. Έτσι η ράτσα ομόρφυνε και η κυπριακή φυσιογνωμία …εξημερώθηκε. (περισσότερα για το DΝΑ των Κυπρίων ΕΔΩ) (*)

Κυπριακό πρόβλημα και η λύση του;

Δε γνωρίζω πραγματικά ποια λύση και τι λύση θέλουν οι συμπατριώτες μου. ‘Η ακόμη κι αν κάποιοι θέλουν λύση. Εξηγούμαι:

• Οι νέοι (ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι και τούρκοι έποικοι) ηλικίας μέχρι και 34 χρόνων, έχουν γεννηθεί γνωρίζοντας την υπάρχουσα κατάσταση, «εμείς από δω κι αυτοί από κει». Μπορεί να άκουσαν (από τους γονείς τους), μπορεί να είδαν (από τα ΜΜΕ, διαδίκτυο κλπ), μπορεί να διάβασαν (τουλάχιστον τα σχολικά βιβλία ιστορίας) αλλά δεν έζησαν. Έτσι, πιστεύω πως αρκετοί (οι νεώτεροι σίγουρα) προτιμούν την υπάρχουσα κατάσταση.(**)
• Οι παλαιότερες γενιές, μάλλον πρέπει να χωριστούν σε δυο κατηγορίες, στους πρόσφυγες και στους μη. Από τη μια, οι μη πρόσφυγες, αναρωτιέμαι αν θέλουν καν λύση που να οδηγεί στην προηγούμενη κατάσταση; Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση θα …ζημιωθούν αφού: θα μοιραστεί και θα μειωθεί ο τουρισμός στη σημερινή ελεύθερη Κύπρο, θα πέσει κατακόρυφα η αξία της γης τους, θα μεταφερθούν κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια και στο άλλο μέρος. Άρα…. Και από την άλλη, οι πρόσφυγες οι οποίοι δικαίως περιμένουν τη λύση. Τώρα ποια λύση θέλουν, είναι υπό συζήτηση. Κυρίως θέλουν να επιστραφεί η παλιά ιδιοκτησία τους και η διαχείριση αυτής της περιουσία στα χέρια τους. Είναι ρεαλιστές. 'Ετσι, ίσως να μην τους ενοχλεί αν θα ζήσουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση -στην περίπτωση της συνομοσπονδίας. Ίσως να μην τους ενοχλεί η παρουσία των εποίκων, ή μέρους αυτών. Σίγουρα τους ενοχλεί η παρουσία του τουρκικού στρατού. Το μόνο που θέλουν είναι να υπάρξει εγγύηση για την ασφάλεια και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και να μπορούν να κάνουν κουμάντο στον εαυτό τους και την περιουσία τους.

Μέχρι σήμερα τρεις γενιές «ζουν» το κυπριακό πρόβλημα –η τέταρτη, τα εγγόνια μας δηλαδή, τώρα γεννιέται. Η γενιά των πατεράδων μας, που έζησαν και δημιούργησαν στα κατεχόμενα και τελικά τα έχασαν όλα. Η γενιά η δικιά μου που έζησε αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί, να «απολαύσει». Και η γενιά των παιδιών μας, η οποία απλώς …έμαθε το πρόβλημα και επισκέφτηκε –ή όχι- τα κατεχόμενα. Ο φυσικός θάνατος των δύο πρώτων πιθανόν –για να μην πω σίγουρα- θα αλλάξει το σκηνικό με την νέα γενιά. Λέτε αυτό να περιμένουν κάποιοι πολιτικοί μας, οι ξένοι και σίγουρα οι Τούρκοι; Ο χρόνος θα δείξει του λόγου το αληθές -ή αναληθές!

Κάτι σαν ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με την ανάρτηση αυτή, ολοκλήρωσα τις δημοσιεύσεις από το οδοιπορικό μου στην Κύπρο, το 2ο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου του 2008. Σας ομολογώ πως μέσα από τις αναρτήσεις, ξανάζησα τις στιγμές, ξαναμύρισα τις μυρωδιές, ξανάκουσα τους ήχους, ξαναγεύτηκα τις γεύσεις, ξαναβρέθηκα στην πατρίδα Κύπρο. Διότι, όπως και να το κάνουμε, νόστιμο γαρ το ήμαρ!
Όσας φορές και να κατεβαίνω στην Κύπρο, θέλω να βλέπω ξανά και ξανά αυτά που είδα την προηγούμενη φορά και άλλα που δεν ξανάδα. Γιατί τα χρόνια που περάσαμε εκεί ήταν χρόνια δύσκολα. Μα και αυτά που περάσαμε μετά την εισβολή και την αναγκαστική μας μετοίκηση, επίσης. Αλλά…. Ποτέ δεν ξέρεις αν αυτά που έζησες είναι τα χειρότερα. Από μια άποψη θάλεγα πως αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί αυτό που κρατάει τον άνθρωπο στη ζωή είναι η ελπίδα. Κι αυτό που συντηρεί την ελπίδα είναι η άγνοια. Μπορεί να ακούγεται μοιρολατρικό, αλλά είναι αλήθεια. Ποτέ δεν ξέρουμε τι χαρές και τι λύπες μας προσμένουν στο μέλλον. Ξέρουμε ότι θα έρθουν αλλά δε ξέρουμε ούτε πότε, ούτε ποιες μα ούτε πόσο μεγάλες θα είναι. Αυτή η άγνοια συντηρεί την προσμονή, συντηρεί την ελπίδα κι αυτή με τη σειρά της συντηρεί τον ίδιο τον άνθρωπο.

(*) Αν θέλετε να μάθετε για τον Κύπριο με αριθμούς...διαβάστε: Η ζωή του όλη όπως αποτυπώνεται στις στατιστικές έρευνες

(**) Καθ’ οδόν τους ρώτησα πού είναι τα σύνορά μας, μια ερώτηση που υποβάλλω συχνά, όταν βρεθώ με μαθητές σε εκδρομή-επίσκεψη στη Λευκωσία. Μου απάντησαν στην Πράσινη Γραμμή. Νομισα ότι αστειεύονταν και τους ξαναρώτησα και μου έδωσαν την ίδια απάντηση. Τους είπα ότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια και πρέπει να το πιστεύουν αυτό, για να ελευθερώσουμε τα σκλαβωμένα εδάφη μας. Μου είπαν ότι δεν μπορούμε να τα ελευθερώσουμε (από την εξομολόγηση κύπριας δασκάλας)

ΥΓ