Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 9ο: Λάρνακα

Ξεκίνησα για Λάρνακα (Σκάλα, η συνηθισμένη ονομασία της στην Κύπρο), για να συναντήσω συμμαθήτριά μου η οποία διαμένει στο Λονδίνο και με την οποίαν διατηρούσα σχέσεις …επικοινωνίας μέσω διαδικτύου (αγαπημένο μου e-mail). Αποφάσισα λοιπόν να κάνω και μια βόλτα στη Λάρνακα (δεν είχα στο πρόγραμμά μου την περιήγηση αυτή, απλά προέκυψε). Δεν περιηγήθηκα στην πόλη γενικώς, παρά μόνο στην παραλία των Φοινικούδων, τον Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου και τον Τεκέ Χαλά Σουλτάν, 5 χλμ δυτικά της Λάρνακας στο δρόμο προς το αεροδρόμιο-Κίτι.

Στη διαδρομή προς Λάρνακα διέρχομαι από το χωριό Λύμπια. Βρίσκεται στην πράσινη γραμμή, σε μια περίεργη …εισχώρηση της μέσα σε ελληνική περιοχή, προκειμένου να συμπεριλάβει το αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριό Λουρουτζίνα.

Πώς συνέβη και …παρέκλινε η γραμμή κατ’ αυτό τον τρόπο, μου είναι άγνωστο. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό (και ας με συγχωρήσουν οι εκ Λυμπιών καταγόμενοι για το ατόπημά μου να το ονομάσω Προφήτη Ηλία!).

Στο λόφο, ο οποίος δεσπόζει του χωριού, βρίσκεται το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού και που σήμερα …φιλοξενεί το τουρκικό φυλάκιο. Πιο κάτω, σε υπερυψωμένο φυλάκιο βρίσκονται οι άντρες των ΗΕ (ΟΥΝΦΙΚΥΠ) και κάτω στο χωριό το ελληνικό φυλάκιο. Περίεργη η σύνθεση και η συνύπαρξη και άκρως προκλητική.

Νοιώθω περίεργα διερχόμενος από τα μέρη αυτά (έχω αναμνήσεις από το ’75, όταν υπηρέτησα σε τάγμα επιστράτευσης με έδρα, κατ’ αρχάς το χωριό και στη συνέχεια έξω απ’ αυτό). Σταματώ στη σκιά των δέντρων και φωτογραφίζω αλλά φεύγω κατ’ ευθείαν. Η τούρκικη σημεία στο εκκλησάκι με αναστατώνει.

Πλησιάζοντας στη Λάρνακα, κατευθύνομαι στην παραλία, όπου και σταθμεύω. Συναντώ τη συμμαθήτριά μου (μετά του συζύγου της βεβαίως, βεβαίως –γιατί με …διαβάζει και η μητέρα μου, όπως σας έχω ήδη αναφέρει, και ποιος ξέρει…), αναζητούμε δροσερό στέκι για να καθίσουμε αλλά φευ. Η ζέστη με την υγρασία μας αναγκάζουν να καταφύγουμε στην κλιματιζόμενη σάλα του ξενοδοχείου τους. Τα λέμε αρκετές ώρες αλλά κάποια στιγμή χωρίζουμε. Αυτοί για την πισίνα στην ταράτσα του ξενοδοχείου κι εγώ για την περιήγησή μου. Ημίγυμνος ξεκινώ, διατρέχοντας τον παραλιακό δρόμο όπου αριστερά η οργανωμένη παραλία με πλήθος λουόμενων και δεξιά, σε όλο το μήκος της, ξενοδοχεία, καφετέριες, μπαράκια, ψαροταβέρνες. Οι τέντες των καταστημάτων αυτών δημιουργούν άσχημη …σύνθεση. Τα κτίρια κακόγουστα, ακόμα και αυτό του δημαρχείου, δημιουργούν μια τρομερή αντίθεση με τους φοίνικες οι οποίοι είναι παρατεταγμένοι κατά μήκος της.

Γι' αυτό, η παραλία αυτή φέρει το όνομα Φοινικούδες. Προχωρώ στα ενδότερα.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη Λάρνακα, στην ιστοσελίδα του Δήμου Λάρνακας.
Λίγα τα παλιά και καλόγουστα κτίρια, ένας μιναρές ξεχωρίζει κι εγώ κατευθύνομαι στον ναό του Αγίου Λαζάρου, έναν από τους σημαντικότερους αρχαίους χριστιανικούς ναούς της Κύπρου (κτίστηκε στο τέλος του 9ου αιώνα -γύρω στα 890-900 μ.Χ- από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Στ’ το Σοφό πάνω στον τάφο του Αγίου, σε αντάλλαγμα για τη μεταφορά στην Κωνσταντινούπολη του ιερού λειψάνου του …). Η εκκλησία είναι κλειστή, καταμεσήμερο γαρ, οπότε φωτογραφίζω τους εξωτερικούς και παρακείμενους χώρους, όπως το Δημόσιον Αλληλοδιδακτικόν Σχολείον Αγ. Λαζάρου (όπως αναφέρει σχετική στήλη).

Το τζαμί

Γυρίζω στο …φλεγόμενο, λόγω καυτού ήλιου, αυτοκίνητο και κατευθύνομαι δυτικά προς το αεροδρόμιο, για να επισκεφτώ τον Τεκκέ Χαλά Σουλτάν (κτίστηκε το 1816 στον τόπο, όπου κατά την παράδοση, πέθανε η Ούμ Χαράμ το 647, κατά την πρώτη αραβική επιδρομή εναντίον της Κύπρου. Κατά το θρύλο η Ούμ Χαράμ ήταν συγγενής του προφήτη Μωάμεθ. Ο τεκκές είναι σημαντικός τόπος προσκυνήματος για τους Μουσουλμάνους, που τον κατατάσσουν αμέσως μετά τα ιερά της Μέκκας, της Μεδίνας και του Αλ Ακσιά στην Ιερουσαλήμ).

Φωτογραφία από το διαδίκτυο

Προσπερνώ το αεροδρόμιο και δεξιά μου η Αλυκή στεγνή. Στο βάθος δεξιά ξεχωρίζει, ανάμερα σε κυπαρίσσια και φοίνικες ο Τεκκές.

Ο φύλακας είναι εκεί, ο Τεκκές είναι ανοικτός.

Με αύρα …Σαχάρας στο πρόσωπο και ...παρέα μια οικογένεια τουρκοκυπρίων εισέρχομαι στα ενδότερα του Τεκκέ. Χωρίς τα παπούτσια μας εισερχόμαστε στο λιτό χώρο, με χαλιά στο πάτωμα, κάποια αναθήματα σε μια γωνιά και ένα μυστήριο στο εσωτερικό.

Έξω ένα μικρό κοιμητήριο, αρκετή βλάστηση την οποίαν φιλοτίμως δροσίζει ποτίζοντας ο καταϊδρωμένος φύλακας. Η ηρεμία, το όμορφο περιβάλλον, η βλάστηση, η αλυκή δημιουργούν ψυχική ανάταση…

Φεύγω και ξαναγυρίζω στις Φοινικούδες. Αποφασίζω να …αράξω σε μια ξαπλώστρα, να δροσιστώ στα νερά της σκαλιώτικης θάλασσας (δεν είναι και ότι ωραιότερο έχει να προσφέρει αυτή η παραλία, όταν …παραδίπλα είναι οι παγκοσμίως πασίγνωστες παραλίες του Πρωταρά και της Αγίας Νάπας). Αλλά στην «αστοshιάν, φελά τζιαι το χαλάζιν», όπως λέει σχετικά μία κυπριακή παροιμία). Πρέπει να φύγει η ζεστή μέρα για να ξαναγυρίσω στη Λευκωσία, στα Λατσιά. Ετσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, μισοέκλεισε και η περιήγησή μου στη Λάρνακα. Μιαν άλλη φορά, θα πρέπει να την επισκεφτώ ολοκληρωτικά!