Eμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία

Επέτειος εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα. Όχι, δεν ήμουν τότε στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα αλλ’ ούτε απ’ έξω. Ούτε στην Αθήνα ήμουν. Ούτε καν στην Ελλάδα. Υπηρετούσα τη θητεία μου. Τα γεγονότα, λίγο πριν και μετά, τα μάθα από τις ειδήσεις και τις εφημερίδες, όταν και όσοι βγήκαμε με έξοδο. Μέσα υπήρχε συσκότιση. Απλώς, μια αναταραχή και έναν εκνευρισμό στους ελλαδίτες αξιωματικούς τη διακρίναμε. Που τις προηγούμενες ημέρες μας μιλούσαν το γνωστό τροπάρι των …κάποιων παλιόπαιδων και κουμουνιστών που… και την άλλη μέρα για τη …μεγάλη αλλαγή στο καθεστώς που θα… Δεν ξέρω αν είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά σίγουρα δεν είμαι κι εγώ ένας από τους πάαααρα πολλούς "αντιστασιακούς". Δε διεκδικώ δάφνες ούτε αξιώματα και ούτε μπορώ να ανταλλάξω τη συμμετοχή μου στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με θέσεις και αξιώματα. Διότι δεν ήμουν εκεί. Πολλοί σαν και μένα δεν ήταν εκεί. Τώρα πώς βρέθηκαν τόοοοσοι αντιστασιακοί του Πολυτεχνείου... Φαντάζομαι πως ο καθένας που παρακολουθούσε ξαπλωμένος στον καναπέ βλέποντας στην τηλεόραση τα γεγονότα, εκνευριζόταν, θύμωνε, παλλόταν από τα συνθήματα των φοιτητών, μούντζωνε ενίοτε τους δικτάτορες βρίζοντάς τους με ακατονόμαστες εκφράσεις, μπορεί να δηλώνει πως …εικονικά συμμετείχε στην εξέγερση. ‘Η αν έτυχε εκείνες τις μέρες να κατέβη στον ΟΤΕ Πατησίων να πληρώσει τον καθυστερούμενο λογαριασμό, ή πέρασε από το ΙΚΑ στην Πειραιώς για να δει τον γιατρό του, ή από του Μπακάκου στην Ομόνοια για να πάρει τα φάρμακα του παππού, ή περνούσε τυχαία είδε φως και μπήκε, μπορεί να δηλώνει αντιστασιακός. Εδώ δε λένε πώς είσαι ό,τι δηλώσεις; Πώς γίνεται εκεί που ήταν 2, άντε 3, μετά τα γεγονότα να βρεθήκαν 1013;

Αυτό που έμαθα αργότερα, όταν διάβασα, είδα, άκουσα (οι συμμετέχοντες σε ηρωικά γεγονότα σαν κι αυτά σιωπούν, δε μιλούν, γιατί αν μιλήσουν θα πουν αλήθειες και αυτές θα ...κάψουν πολλούς) και μελέτησα είναι πως οι φοιτητές αυτόνομα εξεγέρθηκαν χωρίς καθοδήγηση και καθοδηγητές, χωρίς παρατάξεις και κόμματα (μην πω πως κάποιες/α απ’ αυτές/α ήταν, κατ’ αρχάς, αντίθετες/α με την εξέγερση, αλλά τους …συμπαρέσυρε η ορμή των νέων). Και τελικά, ήρθε η τραγική κατάληξη με την περιπέτεια της Κύπρου, να δώσει την …αιτούμενη μα και ποθούμενη λευτεριά και την ευκαιρία στους καιροσκόπους να εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, την νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε. Την εξαργύρωση της συμμετοχής ή εικονικής τους συμμετοχής, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Από τον «τελευταίο» Έλληνα, στο «μέσο» 'Ελληνα και τέλος στον …ύπατο Έλληνα (ξέρετε ποιον).

Αυτά …είδα εγώ. Για να ‘ρθω στη σημερινή γενιά που… «Χούντα δε γνωρίσαμε, ούτε κι ελευθερία· εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία», όπως αναγράφεται σε σύνθημα σε τοίχο της Σίνα. Πράγματι, τα σημερινά παιδιά ούτε τη χούντα γνώρισαν βεβαίως (άσχετα αν γνώρισαν, γνωρίζουν και θα γνωρίσουν πολλές άλλες χούντες, με άλλες μορφές, πλέον επώδυνες ή λιγότερο), ούτε και την ελευθερία (την πραγματική ελευθερία, αυτήν που σου επιτρέπει να επιλέγεις, να αποφασίζεις, να τολμάς, να ανασαίνεις, να ζεις). Την απάντηση, σ’ αυτό το …ερώτημα, την δίνει απλά, λιτά και με σαφήνεια ο Γιώργος Πήττας, στο blog του και που δημοσιεύεται ταυτόχρονα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ. Εγώ, για άλλη μια φορά, έκανα το …καθήκον μου. Την εισαγωγή. Την πάσα. Σειρά έχει ο Γ. Πήττας, ΕΔΩ….