Ελληνικό Δημόσιο: ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής

Κυβερνήσεις και οργανισμοί (G20 και κάτι ψηλά) σ’ όλο τον κόσμο αναζητούν λύσεις για τα προβλήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση (κρίση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων για την ακρίβεια, η οποία έχει και θα έχει …παράπλευρες απώλειες). Έτσι και η ελληνική κυβέρνηση, η αντιπολίτευση αλλά και η κοινωνία στο σύνολό της, σκέπτεται -αλλά σπανίως συσκέπτεται- και αναζητεί …ντόπιες λύσεις για διέξοδο από την κρίση. Ήδη, το ελληνικό κράτος έχει αποφασίσει να …προσφέρει 28 δισ. ευρώ στο τραπεζικό σύστημα, με τις τράπεζες, αρχικά να αρνούνται, στη συνέχεια κάποιες να δέχονται και τον υπουργό να βάζει …στοίχημα πως στο τέλος όλες θα ενταχθούν στο …πακέτο (πόθεν πηγάζει αυτή η μανία και η σιγουριά του;). Αυτήν τη λύση αποφάσισε η κυβέρνηση, αυτήν προωθεί και πιέζει για την αποδοχή της. Αν όμως αυτή «διαβαστεί» από έναν απλό άνθρωπο σαν και μένα, δείχνει πως το κράτος, με μία κίνηση …ματ, αποφάσισε να μετατρέψει το ιδιωτικό χρέος (των τραπεζών) σε δημόσιο χρέος (όλων των ελλήνων). Γιατί κανείς δε με έπεισε για την αναγκαιότητα της …χορηγίας. Η ελληνική οικονομία είναι σαν το …φελλό· δε βουλιάζει αλλά επιπλέει. Παραμένει όμως φελλός. Γιατί, ως κράτος δανειζόμαστε και με ακριβό χρήμα. Μοιραία, το Δημόσιο χρέος είναι υπέρογκο. Και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο.

Όλοι διαβάσαμε και ακούσαμε πως στα 647 εκατ. ευρώ διαμορφώθηκαν τα ενοποιημένα μετά φόρων κέρδη της Eurobank στο 9μηνο του 2008 καταγράφοντας οριακή αύξηση 4,6% σε σχέση με τα 618 εκατ ευρώ στο 9μηνο του 2007. Ενώ το Συγκρότημα της τράπεζας Κύπρου εμφάνισε στο 9μηνο του 2008 καθαρά κέρδη 375 εκατ. ευρώ (από 369 εκατ. ευρώ πέρυσι), με τον Εκτελεστικό Δ/ντή της να ανακοινώνει πως «η τράπεζα θα βγει πολύ ισχυρή στο τέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης». Τα 28 δις όμως τους περιμένουν!

Ίσως υπάρχουν και απλούστερες λύσεις και πιο αποτελεσματικές, αλλά μάλλον δεν αναζητήθηκαν, ούτε καν συζητούνται. Για παράδειγμα, κάποιο πρότειναν, το ποσό αυτό να μοιραστεί σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη. Γιατί, διερωτώνται, να δοθεί στις τράπεζες και αυτές να το δανείσουν αποκομίζοντας επιπλέον κέρδη; Δικαιούμαστε, λοιπόν, να υποθέσουμε πως εφόσον το κράτος μπορεί να δώσει εγγυήσεις για ένα τόσο μεγάλο ποσό και ένα τμήμα του μάλιστα μπορεί να το καταβάλει άμεσα σε ρευστό, έχει και τη δυνατότητα να πληρώσει έγκαιρα και τις υποχρεώσεις του. Αυτές δηλαδή που καθυστερεί για μερικούς μήνες μέχρι και …κάποια χρόνια. Χιλιάδες προμηθευτές του δημοσίου και επιχειρήσεις, που προσφέρουν τα προϊόντα τους και τις υπηρεσίες τους στο κράτος με την ευρεία έννοια (δημόσιες υπηρεσίες, νομαρχίες, δήμοι, κ.ά), βλέπουν το χρώμα του χρήματος ένα και δύο χρόνια μετά την προσφορά των υπηρεσιών τους. Τελευταία παραδείγματα είναι η κινητοποίηση των προμηθευτών ιατρικού υλικού στα νοσοκομεία, η εξαγγελία του Υπουργού Παιδείας ότι εξασφαλίστηκαν (φανταστείτε, τώρα εξασφαλίστηκαν, τέλη Νοέμβρη) οι πιστώσεις για την πληρωμή των αναπληρωτών καθηγητών, η μη εξόφληση των χρεών ασφαλιστικών ταμείων προς τους φαρμακοποιούς, οι αγρότες που λαμβάνουν τις επιδοτήσεις τους και τις αποζημιώσεις τους σε τρεις ή έξι μήνες, οι δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους καθυστερεί η καταβολή του εφάπαξ, οι ωρομίσθιοι καθηγητές οι οποίοι απασχολούνται στη ΠΔΣ, οι…,οι….

Ταυτόχρονα, το ίδιο το κράτος και οι εισπρακτικοί του μηχανισμοί, δείχνουν φοβερή αδυναμία να συγκεντρώσουν χρήμα από μεγάλους οφειλέτες, από τη φοροδιαφυγή, από την εισφοροδιαφυγή, γι αυτό και καταφεύγουν σε …παζαροτεχνάσματα όπως οι διακανονισμοί, η διαγραφή χρεών (ή τόκων χρεών, χρεολυσίων), η υπαγωγή στο άρθρο 40 και παλαιότερα σε κρατικοποιήσεις των προβληματικών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και χίλια δυο ακόμα μικρότερα παραδείγματα καθυστερήσεων εξόφλησης των υποχρεώσεων του κράτους προς τον πολίτη, όπως οι ιατρικές εξετάσεις που κάνει ένας ασφαλισμένος και πληρώνει 100 ευρώ για να λάβει πίσω από το ταμείο του 15 ή 20 ευρώ. Σε αντίθεση αυτών, η αντίστοιχη καθυστέρηση, των οφειλετών προς το δημόσιο, επιφέρει τα ανάλογα πρόστιμα. Η καθυστέρηση πιστοποίησης στα ΚΤΕΟ, σημαίνει διπλασιασμό του παράβολου, η καθυστέρηση πληρωμής χρεών προς την εφορία έχει την ανάλογη επιβάρυνση με τόκους υπερημερίας, η καθυστέρηση εξόφλησης λογαριασμών ΔΕΚΟ σημαίνει διακοπή της παροχής και έξοδα επανασύνδεσης και μύρια άλλα τόσα παραδείγματα.

Όλα τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι το ελληνικό δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής και η συμπεριφορά του αυτή δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στην αγορά. Αντίθετα, το ελληνικό δημόσιο απαιτεί από όλους τους υπόλοιπους, την έγκαιρη και εντός συγκεκριμένων προθεσμιών καταβολή των οφειλών τους προς αυτό. Η τυχόν καθυστέρηση επισείει ποινές. Αντί λοιπόν το κράτος να ψάχνεται πώς να δώσει με το ζόρι τα χρήματα στις τράπεζες, δεν τα δίνει εκεί που χρωστάει, να δει πως θα στρώσει αμέσως η κατάσταση; Οικονομοτεχνικός δεν είμαι, απλή λογική εφαρμόζω!