Η ζωή μας από την ...ανάποδη

Δείτε το ...έτσι, μα δείτε το κι ...αλλιώς

"Νίκη καταγάγαμε στο Βουκουρέστι με το καθαρό ΟΧΙ του Έλληνα Πρωθυπουργού και με τη στήριξη σύσσωμης της αντιπολίτευσης και ικανοποίηση από το κείμενο…". Και από το σημερινό Τύπο: "ΤΟΥΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ" λέει η Ακρόπολη, "ΒΕΤΟ στις ορέξεις του Μπους" υποστηρίζει ο Λόγος, "ΕΙΠΕ ΤΟ ΒΕΤΟ" και η Ελευθεροτυπία, "ΑΝΑΒΟΛΗ ΕΝΤΑΞΗΣ για τα Σκόπια" είδε ο Αδέσμευτος, "ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΣ" κατά την Αυριανή και γενικότερα "ικανοποίηση στην Ελλάδα, με ή χωρίς επιφυλάξεις, άμεσα η στο εγγύς μέλλον, με ή χωρίς δηκτικά σχόλια και υπαινιγμούς...".

Το συμπέρασμα που, μάλλον, προκύπτει είναι αυτό που καθημερινά μουρμουράμε για την Ελλάδα, τους Έλληνες και δη τους πολιτικούς μας. Πως άμα καθίσουμε κάτω και τα βρούμε και συμφωνήσουμε, μπορεί να καταφέρουμε μεγάλα επιτεύγματα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι, γιατί δεν ωριμάζουμε τόσο ώστε να το πετύχουμε. Να πετύχουμε την …εθνική συμφιλίωση, να γίνουμε οι έλληνες …φιλέλληνες, να ομονοούμε τουλάχιστον στα μεγάλα και στα σοβαρά. Γιατί όταν φτάνουμε στα δύσκολα (και αυτό συμβαίνει κυρίως σε εθνικά θέματα) τα καταφέρνουμε. Αφήνουμε τη ..νηπιακή-παιδική μας ιδιοσυγκρασία (φταίω εγώ αλλά φταις κι εσύ γιατί κι εσύ τα ίδια έκανες πριν, δεν το χάλασα εγώ αλλά εσύ, μην το φτιάξεις έτσι γιατί άμα έρθει η σειρά μου θα το χαλάσω να το φτιάξω όπως εγώ θέλω, να φύγεις όχι δε φεύγω κ.ά. τέτοια) και μεγαλώνουμε, σοβαρευόμαστε. Μήπως θα πρέπει η ζωή μας να …αντιστραφεί. Δηλαδή να ξεκινάμε οι έλληνες τη ζωή μας από τη γεροντική –σοφή λένε- ηλικία και να καταλήγουμε στην ανέμελη παιδική νηπιακή; Γέροντες, σοφοί και έμπειροι να λύσουμε πρώτα όλα τα σοβαρά μας προβλήματα -επιτροπές σοφών δε δημιουργούμε ενίοτε- και μετά να ζήσουμε στην Ελλάδα ξέγνοιαστοι κι ανέμελοι το υπόλοιπο της …ανάποδης ζωής μας;

Πώς μου ‘ρθε τώρ’ αυτό, ίσως αναρωτηθείτε. Πριν λίγο καιρό έλαβα ένα e-mail, που πρότεινε ακριβώς αυτό: Το μακρύ ταξίδι της ζωής μας να πραγματοποιείται ανάποδα. Κι επειδή μ’ άρεσε και δεν ήξερα πώς να το δημοσιεύσω, σκαρφίστηκα από την σημερινή επικαιρότητα και το …κόλλησα. Τώρα αν όντως κόλλησε, καλώς∙ κι αν όχι, απλώς διαβάστε το …αποκομμένο από την εισαγωγή Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω πως θα το βρείτε αξιόλογο.
Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον άγνωστο αποστολέα που μου το έστειλε και έτσι μπορώ να το δημοσιεύσω.

« Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ...ΓΕΝΝΗΣΗ.

ΑΣΕ ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ..»

Ανώνυμος

"Πιστεύω ότι ο Κύκλος της ζωής θα έπρεπε να είναι ανάποδος. Αρχικά θα έπρεπε να εμφανίζεσαι με κάποιο τρόπο στην γη 90 χρονών. Μετά ζεις σε γηροκομείο, βλέπεις κάθε χρόνο το σώμα σου να βελτιώνεται, βγάζεις άσπρα μαλλιά ώσπου γίνεσαι 65 χρονών και σε διώχνουν. Πηγαίνεις στο έτοιμο γραφείο σου όπου σε περιμένουν μια επιτυχημένη επιχείρηση, δυο σπίτια και 3 αυτοκίνητα, εργάζεσαι για σαράντα χρόνια, τα μαλλιά σου ολοένα πυκνώνουν και μαυρίζουν, τα περιττά κιλά φεύγουν μονά τους και στα 25 σου αφότου έχεις βγάλει όλα σου τα γούστα με ταξίδια, ψώνια, γνωριμίες, πηγαίνεις πια να μείνεις με τους γονείς σου για να τους γνωρίσεις καλυτέρα και να ξεκουραστείς. Τότε ξεκινάς το πανεπιστήμιο, το ρίχνεις στα πάρτι, στο σεξ και στο αλκοόλ, και είσαι έτοιμος πια για το λύκειο. Εκεί γνωρίζεις την τελευταία σου σχέση όπου περνάς μαζί της εκπληκτικά, γιατί ξέρεις ότι είναι η τελευταία. Μετά γίνεσαι παιδί, πας στο δημοτικό, το σεξ και τα λεφτά δεν σε ενδιαφέρουν πια, παίζεις στις αλάνες μέχρι να νυχτώσει, κάνεις βλακείες με τους φίλους σου, δεν έχεις πια ευθύνες. Σιγά σιγά γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, σε αγαπούν και σου φέρνουν παιχνίδια και δώρα. Σταματάς να μιλάς -έχεις πει πια αρκετά- επιστρέφεις στην κοιλιά της μητέρας σου όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου κολυμπώντας ευχάριστα και εντελώς ξαφνικά μια μέρα, τελειώνεις την ύπαρξη σου με έναν οργασμό...

Πώς σας φαίνεται η ιδέα του άγνωστου φίλου μου;