Αν συνέβαιναν κι εδώ...

Ελλάδα, εκλογές 2120. Ας φανταστούμε το σκηνικό της ορκωμοσίας του νέου Πρωθυπουργού της Ελλάδας. Το επίθετο του …νέου, γνωστό: ή Καραμανλής ή Παπανδρέου ή Μητσοτάκης… Σε κάτι διαφορετικό, δισύλλαβο ας πούμε, το βλέπω χλωμό.
Yes we can, φαντάζομαι πως θάλεγε (δεν ξέρω, μήπως κιόλας τόπε) ο Πρωθυπουργός. Give us a hope, θα απαντούσαν όλοι οι βουλευτές, σύσσωμη η Βουλή των Ελλήνων –και οι ανά τον κόσμο συνέλληνες. Πράσινοι, Γαλάζιοι, Κόκκινοι, Βένετοι και λοιπές …χρωματικές δυνάμεις. Όλοι εκεί, όλοι μαζί, να ανεμίζουν τις πολύχρωμες κομματικές τους σημαίες. I hove a dream θα συνέχιζε αυτός και όλοι θα …ρουφάγαμε τις μίξες μας –από συγκίνηση. Και θάναι εκεί, μπροστά μπροστά και ο χαμένος εσωκομματικός αντίπαλος, συν γυναιξί και …(τέκνα δεν είδα, σάμπως τα ξέρω κιόλας;). Ο άλλος, ο εξω-κομματικός και βασικός αντίπαλός του, θάνει κι αυτός εκεί. Λιγάκι κατσουφιασμένος, μάλλον απορροφημένος· πιθανόν να συλλογάτε τι να έφταιξε που έχασε. Πάντως, την προηγούμενη βραδιά, σ’ ένα δείπνο ήταν μαζί, τον προσφώνησε και ήταν κι οι δυο χαμογελαστοί. Αντάλλαξαν και μία θερμή χειραψία. Όλα μέλι γάλα. Η εκλογική μάχη έληξε. Άλλωστε κι οι δυο έλληνες είναι, αγωνίστηκαν …για την Ελλάδα ρε γμτ!
Η αοιδός Lady άδει ένα άσμα ασμάτων -μια αηδία κοινώς-, στην έναρξη της εκδήλωσης. Τα Μουσικά Σύνολα της ΙΕΡΤ (*), με μαέστρο τον Ανδρέα Πυλαρινό Δ’, εκτελούν μια σύνθεση του ΛεΠα Ζ’ κλείνοντας τη σεμνή και ταπεινή εκδήλωση, το κόστος της οποίας ανήλθε στα 150 εκατομμύρια γουάν (ευρώ, ρούβλια και δολάρια έσβησαν από τον χάρτη). Ποσό τριπλάσιο από αυτό που χρειάστηκε για την τελετή ορκωμοσίας του προηγούμενου πρωθυπουργού και πενταπλάσιο του αντίστοιχου που χρειάστηκε ο προπροηγούμενος πρωθυπουργός για τη δική του ορκωμοσία. Κανείς όμως δεν παραπονιέται για το υπέρογκο ποσό, ούτε τα δύο εκατομ. άστεγων της Αθήνας. Ούτε οι 5.000 περίπου καναλάρχες, ούτε οι ΜουΜουΕδες, ούτε καν οι ΤραγκοΚακαουνάκηδες της εποχής.
Ορκίστηκε, ζήτησε τη βοήθεια του Θεού, χαιρέτησε δια χειραψίας συντρόφους και αντιπάλους, αντευχήθηκαν θερμά και ξεκινάει τον παρθενικό του λόγο, προς άπασαν την οικουμένη. Όλοι κρέμονται από τα χείλη του. I have a hope και μπλα μπλα… Οι πάντες παραληρούν, κάποιοι σκουπίζουν τα δάκρυά τους. Εξηγεί τις προτεραιότητες της διακυβέρνησής του και όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι. Άλλη μια εκλογική διαδικασία τελειώνει. Όλοι δέχονται χωρίς μεμψιμοιρίες το αποτέλεσμα και παραδέχονται την επικράτηση του νέου πρωθυπουργού. Η αντιπολίτευση επίσης, ούτε καν διανοείται, την επομένη, να θέσει θέμα παραίτησης και εκλογών. Αποδέχονται την ήττα τους και συμβάλουν στη ομαλή λειτουργία των θεσμών. Ο νέος Πρόεδρος, μόλις ορκίστηκε, είναι Πρόεδρος όλων και το σέβονται. Άλλωστε, μετά τη λήξη της θητείας του, θα έχουν το χρόνο να διεκδικήσουν –εκ νέου- τη νίκη, να πάρουν τη ρεβάνς. Όλοι γυρίζουν στις δουλειές τους ευχαριστημένοι -λίγο ή πολύ, πάντως ευχαριστημένοι διότι η χώρα έχει κυβέρνηση. Και όλοι και όλα, ελπίζουν στα καλύτερα.

Αυτά έγιναν -δυστυχώς για εμάς- σε μια πολύ μακρινή μας χώρα, στις ΗΠΑ. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Barack Hussein Obama, η εσωκομματική του αντίπαλος η Hillary Clinton του …αλανιάρη Bill, ο αντίπαλος ασπρομάλλης John Mackein και ο απερχόμενος –και μάλλον στον …κόσμο του- George Junior Bush. Γιατί στη δική μας Δημοκρατία, ο ηττημένος δε θέλει να βλέπει στα μάτια του το νικητή, ο εσωκομματικός αντίπαλος διαγράφεται –με την πρώτη …απροσεξία- ή παροπλίζεται και η αντιπολίτευσή την επομένη ζητάει παραίτηση της …νωπής κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών. Αυτά συμβαίνουν εδώ. Τα άλλα συνέβησαν εκεί.

(*) Ιδιωτική Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση