Κάποια άρθρα του Συντάγματος πρέπει να υπογραμμιστούν με αίμα;

Παρακολουθώ, όπως κι εσείς φαντάζομαι, τον αγώνα του, 21 χρονών, αστυνομικού να κρατηθεί στη ζωή –τουλάχιστον σ’ αυτόν δόθηκε αυτή η ευκαιρία, η 2η ευκαιρία-, την αγωνία των οικείων του καθώς και τις απέλπιδες κραυγές τους για σεβασμό της ιδιωτικής τους ζωής –γιατί υπάρχει και τέτοια! Οι προσπάθειες της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας συνεχίζονται στα σκοτεινά -πού αλλού θα μπορούσαν άλλωστε- χωρίς κανένα μέχρι σήμερα αποτέλεσμα. Ήρθε να …καθίσει και η απαγωγή του εφοπλιστή και να μπερδέψει κι άλλο το κουβάρι· αυτό της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας.

Η Πολιτεία, μέσω επιταγών του Συντάγματος, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη ζωή των πολιτών της. Διαβάζω στο άρθρο 2.1. πως «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Στο δε άρθρο 5.2. πως «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους». Αυτό το «όλοι» πρέπει να υπογραμμιστεί, να το θυμόμαστε, να το θυμούνται. Αλλά, μήπως η υπογράμμιση αυτή πρέπει να γίνει με αίμα; Για να συγκλονίζει; Να συγκλονίζει αυτούς που υπόσχονται «εξονυχιστική έρευνα» και «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων», που ακούγονται λόγια κενά, έπεα πτερόεντα. Γιατί κανένας ένοχος δεν βρέθηκε (πλην των μελών της 17 Νοέμβρη), για να δοθεί έτσι το μήνυμα ατιμωρησίας, ειδικά όταν οι θύτες βρίσκονται στις τάξεις των δυνάμεων ασφαλείας. Κάποιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ζουν με το βάρος αδικοχαμένων ψυχών· αλλά στη δική τους ψυχή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το βάρος αυτό. Καθώς και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Ας θυμηθούμε κάποια ...μεμονωμένα, ...τυχαία περιστατικά ...πρόσκρουσης ή ...εποστρακισμού! (ας είναι καλά το google που με βοήθησε προς τούτο).

Νοέμβριος 1980. Σε μαζική διαδήλωση μια εργάτρια, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ένας φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Οι ένοχοι παραμένουν ατιμώρητοι, αφού κανείς τους δε βρίσκεται. Οι ΕΔΕ και οι άλλες έρευνες απέβησαν μάταιες.
Νοέμβριος 1985. Αστυνομικός σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Στην περίπτωση αυτή ο ένοχος βρίσκεται, συλλαμβάνεται, δικάζεται και στο εφετείο …αθωώνεται (αφού καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή). Δλδ, ατιμωρησία!
Δεκέμβριος 2008. Ένας ειδικός φρουρός σκοτώνει τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, 15 χρονών· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο στήθος. Δεκάδες μαρτυρίες δεν επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας –μια συντεχνία σαν τι άλλες είναι κι αυτή- να προωθήσουν το απαλλακτικό σενάριο του «αστυνομικού εν αμύνη» και του «βρασμού ψυχής». Η υπόθεση βρίσκεται στο ανακριτικό στάδιο αφού η σφαίρα δε λέει ακόμα να ...καταθέσει, να πει την πάσα ...αλήθεια.

Σε κάποιες από τις παραπάνω περιπτώσεις, οι αντίστοιχοι πολιτικοί προιστάμενοι των δυνάμεων ασφαλείας …υποβάλλουν την παραίτησή τους «για λόγους ευθιξίας». Ο εκάστοτε πρωθυπουργός δεν τις κάνει αποδεκτές·ωσάν η ευθιξία να υπακούει σε κάποιο νόμο σχετικότητας. Η ευθιξία υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ούτε λάστιχο είναι να τεντώνει και να συσπειρώνεται.