Ασυναρτησίες στα λατινικά Vs Λατινική …υστερία από τον phlou…flis

Μας πετάει μια …tabula rasa (άγραφη πινακίδα) κατακούτελα ο υπουργός, ο της Παιδείας -σε μια de profundis (εκ βαθέων) δήλωσή του στους δημοσιογράφους. Του απαντάει με ένα …quo vadis (πού πηγαίνεις) η σκιώδης υπουργός του ΠαΣοΚ. Φήμες άρχισαν να διαδίδονται per terram per mare (στη ξηρά και στη θάλασσα) και τα νέα διαθόθηκαν urbi et orbi (παντού): Πού το πάνε οι δυο τους; A propos (επί τη ευκαιρία) η χρήση των λατινικών έγινε για ν’ ανέβει το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού μας (κάτι ανάλογο με το «όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία», για να προσδώσει κανείς κύρος στα λεγόμενά του), συμπληρώνω κι εγώ, phlou…flis ων.

'Οπως θα θυμούνται και οι παλαιότεροι, ο πολιτικός πολιτισμός υπήρχε στην ελληνική πολιτική σκηνή ab aeterno (ανέκαθεν), άσχετα αν ο κάθε πολιτικός αντίπαλος έλεγε ab hoc et ab hac (άλλ’ αντ’ άλλων). Αυτά που έλεγε όμως τα …εννοούσε και τα έλεγε ab imo pectore (εκ βάθους καρδίας), ακόμα και όταν ο ίδιος δεχόταν μαχαιρώματα ab intra (εκ των έσω). Καμιά φορά, όμως, οι αποφάσεις λαμβάνονται ab irato (εν βρασμώ ψυχής) και τότε τα πάντα παραπέμπονται ad calendas graecas (εις τας ελληνικά καλένδας). Τότε συστήνονται επιτροπές ad hoc (γι’ αυτό τον σκοπό), για να ερευνήσουν κάθε υπόθεση και να δράσουν ad libitum (κατά βούλησιν), ακολουθώντας ad litteram (κατά γράμμα) τις επιταγές των προϊσταμένων. Και αυτό επαναλαμβάνεται ad nauseam (κατά κόρον), απλά και μόνο ad ostentationem (για το θεαθήναι). Φυσικά, καταλαβαίνει κανείς πως η κατάρρευση ενός τέτοιου σαθρού πολιτικού οικοδομήματος είναι ad portas (στις πύλες). Την όποια ευθύνη καλείται να την αναλάβει ο κος γενικός, το alter ego (ο άλλος εαυτός) του εκάστοτε υπουργού. Γιατί, η λογική του υπουργού είναι aut Caesar aut nihil (ή Καίσαρ ή τίποτε). Καθότι, de minimis non curat lex (ο πραίτωρας δεν ασχολείται με ασήμαντα). Εξάλλου, dolce far niente (η απραγία έχει τη γοητεία της) είναι ιδιαιτέρως προσφιλής σήμερα σε τέτοια άτομα όταν κατέχουν εξουσία. Ενώ παλαιότερα… Αφήστε, autres temps, autres moeurs (άλλοι καιροί, άλλα ήθη). Όμως, μια τέτοια συμπεριφορά θεωρείται casus belli (αιτία πολέμου) για τους αντιπάλους.
Πού θα πάει όμως, τα πράγματα θ’ αλλάξουν, είναι μοιραίο γιατί che sara, sara (αυτό που είναι να συμβεί, θα συμβεί) κι εμείς dum spiro spero (όσο ζούμε ελπίζουμε). Διότι, dura lex sed lex (σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος) σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Κάποτε θα καταλάβουν πως errare humanum est (το πλανάσθαι ανθρώπινον εστι). Γνωρίζουν πως fortes fortuna iuvat (η τύχη βοηθάει τους ισχυρούς) αλλά μέχρι πότε; Ο κόσμος θα τους θέσει, είτε in margine (στο περιθώριο) είτε in medias res (στο κέντρο των πραγμάτων).. Απαιτούνται hic et nunc (εδώ και τώρα) τολμηρές αποφάσεις από τον προϊστάμενο πρωθυπουργό, αλλιώς θα καταστούν imperium in imperio (κράτος εν κράτει). Είναι luce clariore (ηλίου φαεινότερον). Γιατί δεν το βλέπει;

Κυρίες και κύριοι, φίλοι συν-boggers, οccasione data (δοθείσης της ευκαιρίας) προσπάθησα κι εγώ, pausis verbis (εν συντομία) με τα …χύμα λατινικά μου –κάτι σαν τα αγγλικά της …παραλίας- να ...προσφέρω στον πολιτικό πολιτισμό μας! Άραγε τα κατάφερα ή θα κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ persona non grata (ανεπιθύμητο πρόσωπο) στην blog-όσφαιρα; ‘Η ακόμα χειρότερα, θα αναφωνήσετε όλοι μαζί: O tempora! O mores! (ω καιροί! ω ήθη!) ad gloriam (προς δόξαν) των αντιπάλων μου. Ετσι κι αλλιώς, συνηθίζεται post mortem (μετά θάνατον) ο τεθνεώς να δεδικαίωται! Πάντως, ακόμη κι αν δεν τα κατάφερα, δε σκέφτομαι να εγκαταλείψω ετούτο δω το ιστολόγιο ελεύθερης διακίνησης ιδεών (κάτι σαν το άσυλο ένα πράμα!) χωρίς quid pro quo (αντάλλαγμα). Κάποιοι φίλοι με συμβούλευαν: quieta non movere (τα ησυχάζοντα μην κινείς) αλλά πού να τους ακούσω. Vae victis (ουαί τοις ηττημένοις), τους απαντούσα. Υπομονή, quod erat demonstrandum (όπερ έδει δείξαι). Θα συνεχίσω να γράφω, έστω και sotto voce (χαμηλοφώνως) γιατί τα scripta manent, verba volant (τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν).

ΥΓ. Άρη και Άννα, στα λατινικά σας έσκισα! Ouaou (ουάου)!!