Από πού βρωμάει το ψάρι

Ο κόσμος συθέμελα κλονίζεται από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης -για την ακρίβεια, της χρηματοπιστωτικής κρίσης- μιας και αυτή επηρεάζει τα πιο ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού. Γιατί οι άλλοι, οι κροίσοι, δε νομίζω να τα έβαψαν και …πολύ μαύρα από την …κρίση.
Έτσι, μοιραία, τα βλέμματα όλων ημών στρέφονται προς τους πολιτικούς οι οποίοι καλούνται με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και ευθύνη να εμποδίσουν τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης, να θωρακίσουν τις οικονομίες από τις παράπλευρες απειλές και απώλειες και να σχεδιάσουν με όραμα την έξοδο από την κρίση. Ταυτόχρονα όμως καλούνται σήμερα να δώσουν αυτοί πρώτα το καλό παράδειγμα. Τις δύσκολες αυτές ώρες που ο λαός δοκιμάζεται από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, οι πολιτικοί και τα δημόσια πρόσωπα ευρύτερα, οφείλουν να δώσουν πρώτοι παράδειγμα σεμνότητας, ταπεινότητας και ευθύνης. Να αποφεύγουν πράξεις που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Ας έχουν πάντοτε κατά νου τα φωτεινά παραδείγματα λαμπρών πολιτικών οι οποίοι εισήλθαν στην πολιτική φτωχοί για να φύγουν από αυτήν φτωχότεροι. Να σφίξουμε λοιπόν τα ζωνάρια, αλλά να τα σφίξουμε όλοι. Και ας αποφύγουμε προκλητικές συμπεριφορές επίδειξης, επιστρατεύοντας την σοφία του μέτρου και της εγκράτειας.

Αντ’ αυτού, τι σκαρφίστηκαν οι εθνοπατέρες μας προκειμένου να δικαιολογήσουν και να διασκεδάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις εξαιτίας της νέας αύξησης στις μηνιαίες αποδοχές τους; «Η βουλευτική αποζημίωση στην Ελλάδα δεν είναι υπέρογκη» είπε μία εξ αυτών (να την πολλαπλασιάσουμε, λέω εγώ). «Τα 200 ευρώ, ως ποσό δεν είναι τόσο σημαντικό», σημείωσε άλλος (α, μπα, ούτε καν ...300 δεν είναι, ξαναλέω). «Δεν είναι τίποτα αυτή η αύξηση, είναι ψίχουλα», επεσήμανε τρίτος (δεν πετάτε κάνα ...ψίχουλο κι αποδώ). «Το τελευταίο που θα έπρεπε ν’ αφορά τον Έλληνα πολίτη είναι η αύξηση των 100 ή 200 ευρώ» ανέφερε έτερος (ναι, ναι, δεν προλαβαίνουμε να ...μετρήσουμε τις δικές μας). «Δεν δίνεται τίποτα περισσότερο απ’ όσα δίνονται στους άλλους υπαλλήλους», συμπλήρωσε η επόμενη (ρε, ποιος μου τα πήρε τα δικά μου;). Και η σύνθεση των πιο πάνω δηλώσεων ήταν …διακομματική! Με δυο λόγια, ήθελαν μεγαλύτερες αυξήσεις, αφού, κατά τους ισχυρισμούς των, οι αποδοχές τους είναι μικρές και πρέπει ο προϋπολογισμός της Βουλής να καλύψει ακόμα περισσότερες «ανάγκες» τους. Ένας δε εξ αυτών, υποστήριξε ότι αν οι 300 αρνηθούν την τιμαριθμική αύξηση που τους δίδεται, θα περάσουν αντεργατικό μήνυμα στην κοινωνία και ειδικότερα στους… εργοδότες, ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να αρνηθούν τις νόμιμες αυξήσεις στους εργαζομένους που απασχολούν! (φοβερή ...ιδεολογική άποψη). Ο δε Πρόεδρος του Σώματος επεσήμανε πως το κόστος της νομοθετικής λειτουργίας είναι χαμηλό, περίπου 20 ευρώ τον χρόνο για κάθε πολίτη της χώρας! Και έκανε και λόγο για επιθέσεις τις οποίες δέχονται οι δημοκρατικοί θεσμοί και οι λειτουργοί τους «από τις δυνάμεις της σύγχρονης υπονόμευσης, που θέλουν να μην μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία, ώστε άλλα κέντρα, νόμιμα ή μη, να αποκτήσουν ισχύ σε βάρος των πολιτών» (ωχ, για μένα λέει). Κι εμείς να αναφωνούμε, o tempora o mores!! (*)

(*) Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περισσότερα και αναλυτικότερα θα διαβάσετε κι ΕΔΩ

ΥΓ.1. Φυσικά ο προϋπολογισμός ψηφίστηκε, με δύο κόμματα της αντιπολίτευσης να ψηφίζουν, το ένα κατά και το άλλο παρών.
ΥΓ.2. Αυτοί που ψήφισαν κατά και παρών, θα αποδεχθούν τις αυξήσεις ή θα τις αρνηθούν;