Χούντα και 17 Νοέμβρη: η άλλη εκδοχή

1η εκδοχή: Η Jun-Ta ή Χούν-Τα είναι η κόρη του εκάστοτε προέδρου της Αμερικής με ζουμερή Λατινοαμερικάνα (που όμως έχει ισπανικές ρίζες). Επειδή πρόκειται για εξώγαμο τέκνο, οι αμερικανοί μυστικοί πράκτορες προσπαθώντας να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να προστατεύσουν το γόητρο του προέδρου τους, το γράφουν στα ληξιαρχεία ώς Νοτιο-κορεατάκι με το κωδικό όνομα Χούν-Τά. Ως γνωστόν όμως επιτρέπεται η παιδική εργασία σε αυτές τις ανατολικές χώρες και φαίνεται να έγινε κάποιο μπλέξιμο και το κοριτσάκι να έφυγε μετανάστης σε βαμβακοφυτείες. Εκείνοι, οι αμερικάνοι, που την αγαπούσαν πολύ, από τότε κλαίνε με μαύρο δάκρυ και τη νοσταλγούνε. Για αυτό τους λένε και ...νοσταλγούς της Χούν-Τα.

2η εκδοχή: Φιλελεύθερο πολίτευμα το οποίο επιβλήθηκε στην Ελλάδα με την γνωστή επανάσταση του 1967. Ως απώτερο στόχο είχε την προστασία του ελληνικού λαού από καταστροφικές προοδευτικές απόψεις. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε κυρίως με τους εξής τρόπους: Παρακολούθηση επί 24ώρου βάσεως όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων πολιτών για τον εντοπισμό επικίνδυνων ανατρεπτικών στοιχείων όπως αναρχικών και κομουνιστών, άτομα τα οποία προσπαθούσαν να προωθήσουν παράλογες ιδέες όπως ελευθερία, δικαιοσύνη και γενικότερα να σπείρουν ζιζάνια στον κάθε φιλήσυχο πολίτη που απλά έκανε το καθήκον του καταδίδοντας τα στοιχεία αυτά στις αρμόδιες αρχές οι οποίες τα αντιμετώπιζαν με σεβασμό πάντα στην ανθρώπινη ζωή και προσωπικότητα με μέσα όπως εξορία, βασανιστήρια, εκτέλεση και γενικότερα άλλα ανώδυνα μέσα πειθαναγκασμού.
Βασικοί συνεργάτες του πολιτεύματος αυτού ήταν οι γνωστοί ως καταδότες ή αλλιώς ρουφιάνοι, ευγενή άτομα τα οποία υποδείκνυαν τους αντιρρησίες αυτούς οι οποίοι και αντιμετωπίζονταν όπως ανέφερα παραπάνω.
Όσο καλό κι αν ήταν όμως το πολίτευμα αυτό διήρκεσε λίγο, όπως όλα τα καλά πράγματα στην ζωή, γιατί στην τέλεια αυτορρύθμιση του το σύστημα δεν προέβλεψε έναν ζωτικής σημασίας παράγοντα: κάποια παλιόπαιδα αλήτες φοιτητές, όπως όλοι οι φοιτητές άλλωστε, υποκίνησαν μία εξέγερση παραπλανώντας τον ελληνικό λαό και αναγκάζοντάς τον να δράσει ενάντια στο συμφέρον του, πείθοντάς τον με φαύλα μέσα όπως έναν αισχρό ραδιοφωνικό σταθμό και μία κατάληψη στην σχολή του πολυτεχνείου ότι τον συνέφερε να ισοπεδώσει τους θεοφώτιστους ηγέτες του οι οποίοι, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο κύριος Πατακός, μεγάλος ήρωας και ηγετική φυσιογνωμία «έκαναν τα πάντα για το καλό του ελληνικού λαού». Έτσι μία μέρα του Νοέμβρη του 1973, μετά από μόλις 6 χρόνια εξουσίας και καταπίεσης το τέλειο αυτό κατέρρευσε και από τότε η χώρα μας βυθίστηκε στον βόρβορο της ακολασίας.

Αυτή η πορεία, για την ακρίβεια οι πολιτικές παρατάξεις, όταν παρελαύνουν μπροστά από την Αμερικάνικη πρεσβεία, με τα λάβαρα τους και με τις σημαίες τους, γιατί μου θυμίζουν …υπηκόους που παρελαύνουν μπροστά στον ρωμαίο αυτοκράτορα, σαν μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγής; Το μόνο που μου τη …χαλάει, είναι που δε βγαίνει ο αμερικανός πρέσβης να χαιρετήσει τα …παραληρούντα πλήθη. Αλλά πού θα πάει, κάποτε ίσως γίνει κι αυτό!

ΥΓ.1. Το παραπάνω κείμενο είναι παρμένο από την Φρικηπαίδεια, την ελεύθερη παρωδία, για την οποίαν ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε: “Δοκίμασα να καπνίσω μαριχουάνα, να πιω χαπάκια ηρωίνης, να φάω μπανάνες, να παίξω World of Warcraft, τον εθισμό όμως που μου προκάλεσε η Φρικηπαίδεια δεν μου τον έφερε τίποτε άλλο!”

ΥΓ.2. Η τελευταία παράγραφος, είναι δική μου και είναι σκέτη ...Φρίκη και όχι από την Φρικηπαίδεια. Είπαμε, σάτυρα ...γράφουμε και δε θέλω παρεξηγήσεις.