Γιατί η ...ζωή ν' αρχίζει μετά τις 11; Μάλλον παραέγινα συντηρητικός!

Στα δεκαεφτά μου πήγα για πρώτη φορά σε ντίσκο. Ήταν, θυμάμαι, το αποχαιρετιστήριο πάρτι της Γ’ λυκείου (6η γυμνασίου τότε). Άντεξα 10 λεπτά· περισσότερο αν έμενα θα με ‘βγαζαν έξω σηκωτό. Βλέπετε, δεν κάπνιζα και δεν άντεχα τον καπνό, με κούφαινε η δυνατή μουσική γι αυτό και δε μ’ άρεσε, δε χόρευα γιατί ένοιωθα …βαρίδια στα πόδια μου αλλά λάτρευα το χορό, δεν μπορούσα το συνωστισμό, το στριμωξίδι, τη βαβούρα γενικώς, ασχολούμουν βλέπετε λιγάκι και με αθλητισμό (αυτά ισχύουν μέχρι και σήμερα, εκτός από τον αθλητισμό). Αυτά έκανα στα 16 με 17 μου. Και φυσικά, θυμάμαι μόνο το καταληκτικό όριο στην ώρα. Το όριο των 10 ή 11. Από κει και πέρα, οι πόρτες …έκλειναν· γενικώς.

Τότε καταλάβαινα πως όλα μπορούσαν να συμβούν όλες τις ώρες, μέχρι τις 11. Δε χρειαζόταν κι άλλος χρόνος. Και το αποδεχόμουν, γιατί λειτουργούσε η κοινωνία. Με έμαθαν πως ο άνθρωπος χρειάζεται και πειθαρχία και πλαίσια και κυρίως μέτρο. Αλλά μεγάλωσα, παντρεύτηκα, έγινα πατέρας και βρέθηκα να καθορίζω εγώ τα όρια για άλλους. Και σαν γονιός, έπρεπε να προλάβω να καλλιεργήσω προσωπικότητες κι όχι να τρέχω απελπισμένος να προλάβω …την εφηβεία. Και συνέβη όταν μεγάλωσαν τα παιδιά μου και ήρθε η ώρα της προσωπικής τους διασκέδασης. Τώρα η …έξοδος αρχίζει μετά τις 11. Αυτό κι αν δεν το κατάλαβα ποτέ. Γιατί στις 9-10 να μην μπορείς πια να διασκεδάσεις; Δεν καταλαβαίνω επίσης πως μπορεί κανείς να …διασκεδάζει στριμωγμένος, να μην μπορεί σχεδόν να κινηθεί, να μην ακούει (φυσικά δεν πας εκεί για να λύσεις υπαρξιακά σου προβλήματα ή να μιλήσεις για ποδόσφαιρο ή πολιτική), αλλά πάλι να κουφαίνεσαι; Οι ρυθμοί της καρδιάς σου να ακολουθούν τους ρυθμούς από τα ...bitάκια; Δεν ενδιαφέρει το …άσμα του/της αοιδού. Ο εκκωφαντικός θόρυβος της «μουσικής» σε κάνει να …λικνίζεσαι. Τελικά ναι, μάλλον πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσα πολύ. Και τώρα είμαι …αναγκασμένος να συνοδεύω, όταν συνοδεύω, τους μαθητές μου σε αυτά τα μέρη, όταν πηγαίνουμε σε πολυήμερες εκδρομές.

Οι έφηβοι λένε πως δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις πέρα από τα κλαμπ. Και πως αυτές είναι οι ώρες διασκέδασης. 11 και μετά. Αφού σεκοντάρουν οι ιδιοκτήτες των κλαμπ σ’ αυτό. Και οι εργαζόμενοι εκεί γιατί δεν αντιδρούν; Ποιος επιβάλλει το ωράριο αυτό; Και σε τι αποσκοπεί; Και τι κάνουμε οι γονείς στο να αποτρέψουμε αυτό; Γιατί, δεν είναι και ότι καλύτερο, να κοιμάσαι την ημέρα για να βγεις να …διασκεδάσεις όλο το βράδυ και να γυρίσεις το άλλο πρωί χαράματα ή με την ανατολή του ηλίου. Πόσο πολύ μεγάλωσα στ’ αλήθεια; Μήπως παραέγινα συντηρητικός;
Αναρωτιέμαι πως διασκεδάζουν οι 15άρηδες και 16άρηδες στους άλλους τόπους. Ποιες είναι οι εναλλακτικές τους λύσεις. Εκεό που σε κάποιες πόλεις μετά τα μεσάνυχτα δεν κινείται άνθρωπος. Ούτε ενήλικες ούτε πολύ περισσότερο ανήλικοι. Οι άνθρωποι είναι στα σπίτια τους μόνοι ή με παρέες. Στα δικά μας μέρη, όπως όλα τα άλλα, κι η διασκέδαση είναι μέρος του καταναλωτικού συστήματος. Θα πρέπει να βγεις, να ντυθείς, να επιδειχτείς, να χρυσοπληρώσεις. Και Παρασκευή και Σάββατο και όποτε άλλοτε τύχει στο μέσο της εβδομάδας. Αλλού μπορεί να αρκεί η παρέα και το κέφι. Μπορεί τα πράγματα να είναι πιο απλά και το κάθετο τι στην ώρα του. Δε ξέρω.

Τα τελευταία χρόνια έχω παρατηρήσει, επίσης, μια στροφή των νέων στο ελληνικό τραγούδι. Αυτό συμβαίνει όχι μόνον ευκαιριακά (γάμοι, πανηγύρια, τοπικές εκδηλώσεις κ.ά.) αλλά και σ’ όλα τα στέκια της νεολαίας, ντίσκο και παμπ, καθώς και τα λεγόμενα ελληνάδικα, έχουν απαραίτητα στο πρόγραμμά τους ελληνικό τραγούδι. Ονομάζουν δε λαϊκό ένα μαγαζί όπου πάνε και “τσιφτετελίζονται” πάνω σε καρέκλες και τραπέζια, λικνίζοντας προκλητικά τα κορμάκια τους. Το κακό δεν είναι αυτό. Ο καθένας χορεύει ότι θέλεις και όπως θέλει. Παίζουνε χασάπικο και ο καθένας χορεύει όπως του κατέβει, παίζουνε ζεϊμπέκικο και οι παρέες χορεύουνε συρτό! Παίζουν ένα ακουστικό κομμάτι και κάποιοι προσπαθούν να βρουν τα… κατάλληλα βήματα να το χορέψουν. Εδώ που φτάσαμε, αρκετοί είναι αυτοί που χορεύουν και με τις… ειδήσεις!

Σας είπα πως δε χορεύω· δεν είναι η απόλυτη αλήθεια αυτή. Δε χορεύω ζεϊμπέκικο ή τσιφτετέλια. Μ’ αρέσουν τα συρτά. Και με ενοχλεί φοβερά όταν η ορχήστρα παίζει ζεϊμπέκικο. Ένας χορεύει και άλλοι 20 γύρω του κτυπάνε παλαμάκια, περιορίζοντάς του το χώρο. Σκεφτείτε όταν πάνω στην πίστα ανέβουν για να χορέψουν τρεις ή τέσσερις μερακλήδες. Μαζί τους γεμίζουν την πίστα και οι παρέες τους. Και πού να βρεθεί χώρος για όλους αυτούς, τι τσαλιμάκια να κάνει κανείς και πόσο να το ‘φχαριστηθεί; Αφήστε και το άλλο. Ο χορός τους διακόπτεται συνέχεια από τα γκαρσόνια που ανοίγουν τις σαμπάνιες, τις οποίες τους προσφέρει η παρέα. Χορός με διαλείμματα. Σκέτο μαρτύριο δηλαδή. Όπως θα καταλάβατε, με ενοχλούν αφάνταστα αυτού του είδους… η “στροφή”, αυτά τα “καμώματα”. Αν δε ξέρεις να χορεύεις, ελευθέρωσε την πίστα γι αυτούς που ξέρουν. Χορός δεν είναι το λίκνισμα της κοιλιάς, το κούνημα της γάμπας και η επίδειξη των… αναρριχητικών ικανοτήτων του καθενός (όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά!). Χορός είναι ένα σύνολο ρυθμικών κινήσεων των ποδιών, των χεριών και ολόκληρου του σώματος, που εκτελούνται κάτω από ένα συγκεκριμένο ρυθμό. Αλλιώς, περιοριστείτε στην καρέκλα σας και “βαράτε” παλαμάκια (όπως καλή ώρα κι η αφεντιά μου) ή περιοριστείτε σ’ ένα συρτό.