Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι;

«Πότε μας δώσατε το λόγο για να εκφραστούμε; Περιμένετε να κλείσουμε τα σχολεία, να καταστρέψουμε τα σχολεία, να πετάξουμε πέτρες για να μας ‘δείξετε’, για να μιλήσετε για μας. Έχετε κι εσείς τις ευθύνες σας γι’ αυτή την κατάσταση», τα λόγια ενός δεκαπεντάχρονου σε πρωινή εκπομπή, με τους δημοσιογράφους που τον προσκάλεσαν να παρακολουθούν μ’ ανοικτό το στόμα σαν …χάνοι, δυσκολευόμενοι να αρθρώσουν κουβέντα.

Κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα με τους δημοσιογράφους και την τηλεόραση. Γίνεται μια εκπομπή-αφιέρωμα-φάκελος σ’ ένα ειδικό θέμα, π.χ. «η κατάσταση στα νοσοκομεία». Προσκαλούνται ο υπουργός Υγείας ή βουλευτές απ’ όλα τα κόμματα, καμιά φορά κι ένας γιατρός αλλά ΚΑΘΟΛΟΥ εργαζόμενοι από το νοσοκομειακό προσωπικό ή ασθενείς ή συνοδοί. Αρχίζουν οι πρώτοι τα «θα», «θα» …, οι δεύτεροι τα μπλα μπλα και την άμυνα ή επίθεση -ανάλογα από ποιο κόμμα εκπροσωπούν- ο τρίτος –αν έχει τα κότσια, εκφέρει και κανένα παράπονο ή «κατηγορώ»- και στο τέλος της εκπομπής όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι, εμείς σαστισμένοι και ενίοτε μπερδεμένοι, ενώ η άσχημη κατάσταση στα νοσοκομεία παραμένει και περιμένει. Και όταν θελήσει κάποιος από τους τελευταίους να παρέμβει, χάνεται μέσα στον ορυμαγδό των …θέσεων, αντιπαραθέσεων, κρίσεων και επικρίσεων όλων των άλλων.

Παράδειγμα δεύτερο: Φάκελος «Παιδεία». Μιλά ακατάπαυστα ο υπουργός ή/και βουλευτές, συμμετέχει και ο πανεπιστημιακός –αυτός είναι ειδικός είτε το θέμα αφορά νηπιαγωγεία, είτε δημοτικά, είτε γυμνάσια-λύκεια και φυσικά τα πανεπιστήμια. Ενίοτε κάποιος καθηγητής ή ιδιοκτήτης φροντιστηρίου για να ενισχύσει ή να κατακεραυνώσει με την «δική» τους θέση στα της παιδείας. Άντε που και που κάποιος της ΟΛΜΕ –επαγγελματίας συνδικαλιστής μη μάχιμος και άρα ξεκομμένος από τα πραγματικά καθημερινά προβλήματα. Το πάνελ συμπληρώθηκε. Λείπουν όμως ο καθηγητής που βιώνει την εκπαιδευτική καθημερινότητα, ο μαθητής που την υφίσταται και ο γονέας-κηδεμόνας που την …πληρώνει. Οπότε, ποια προβλήματα της εκπαίδευση να καταγραφούν, ποια πραγματικότητα –όχι εικονική- να ακουστεί και ποια συμπεράσματα να εξαχθούν;

Παράδειγμα τρίτο (και πρόσφατο): Φάκελος «Σωφρονιστικό Σύστημα». Είδα τον υπουργό της Δικαισύνης(;) να μιλάει ακατάπαυστα, σε κάποιο παράθυρο να παρεμβαίνει ένας πρώην υπουργός της ίδιας …ειδικότητας, καθόλου ο σοφρωνιστικός υπάλληλος και με τηλεφωνική παρέμβαση ένας πρώην κατάδικος. «Θα» και «θα», μπλα και μπλα, …παραλάβαμε-παραδώσαμε αλλά οι άμεσα θιγόμενοι, αυτοί που υφίστανται το σωφρονισμό και οι άλλοι που σωφρονίζουν, στο πουθενά ή σχεδόν στο πουθενά. Αυτοί που εξεγείρονται, οι …παστωμένοι σωφρονιζόμενοι ελάχιστα έως καθόλου ακούγονται. Τελειώνει το αφιέρωμα, ο δημοσιογράφος ευχαριστεί τον υπουργό και την άλλη μέρα το πρόβλημα …λύνεται. Το ...πάστωμα και ο σωφρονισμός μπαίνει στο επόμενο 5ετές πρόγραμμα. Ζήσε ...κατάδικε να φας τριφύλι.

Νέο «φρούτο» -μάλλον παλιό και ώριμο θάπρεπε να πω- στη συγκρότηση των πάνελ, είναι και κάποιος …επώνυμος, συνήθως γνωστός …διανοούμενος ηθοποιός ή τραγουδιστής, ο οποίος καταθέτει την άποψή του ως …μη ειδικός. Ακόμα ακόμα και οι γνωστοί …μαϊντανοί ή επί παντός επιστητού, επαγγελματίες τηλεσχολιαστές (τύπου ΤραγκοΒλάχοΚακαουνάκηδες). Ενίοτε, κάποιος …κωμικός χρωματίζει τη συζήτηση με λίγο χιούμορ, για να σπάσει ο πάγος βρε αδελφέ.

Τα ΜΜΕ, οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν την είδηση και οι άλλοι, οι παραθυράτοι και έμμισθοι σχολιαστές την σχολιάζουν, την αλλοιώνουν, την διαστρεβλώνουν και –μαζί με τους πολιτικούς και πολιτικάντηδες που συμμετέχουν- ΟΛΟΙ μαζί την πασάρουν σε μας διαμορφώνοντας έτσι την κοινή γνώμη κατά τα γούστα τους, κατά …παραγγελία. Διατυπώνουν την ερώτηση και επιμένουν να τους δοθεί η …δικιά τους απάντηση, η απάντηση στα δικά τους μέτρα, στα δικά τους γούστα. Ο άμεσα ενδιαφερόμενος, παρών ή ωσεί παρών, συμμετέχει ελάχιστα και …ξώφαλτσα, επιδερμικά. Και αν …τολμήσει να πει τη δική του άποψη, να δώσει την δική του απάντηση, τότε ο τηλεοπτικός χρόνος "…δυστυχώς τελειώνει" ή τον τρώει η τηλεοπτική μαύρη τρύπα. Και θα πρέπει να πετάξει πέτρα, να σπάσει βιτρίνα ή να κάψει για να έχει μια ύστατη ελπίδα να ακουστεί. 'Οπως αυτό που συμβαίνει την τελευταία βδομάδα που όοοοοολοι αυτοί, ανακάλυψαν πως στη χώρα μας υπάρχουν και οι οργισμένοι νέοι, οι διαμαρτυρόμενοι μαθητές. Και έπρεπε να σκοτωθεί άδικα ένας άλλος μαθητής για να δοθεί ο λόγος στους συμμαθητές του.