Ώρα να …εκδικηθούμε

Ίσως ήρθε η ώρα του πολίτη-πελάτη-καταναλωτή μας για εκδίκηση! Ας κόψουμε ή ας ακυρώσουμε τις πιστωτικές κάρτες. Ας μη ξοδέψουμε τον 13ο μας μισθό σε αγορά περιττών, παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Δεν είναι ανάγκη φέτος να προστρέξουμε στα κάθε είδους εμπορικά κέντρα για αγορά πανάκριβων δώρων. Ας βολευτούμε με τα απλά και ας το εξηγήσουμε σ’ αυτό στους φίλους μας και τα παιδιά μας. Ας είναι το εορταστικό μας τραπέζι λιτό, δεν είναι να βρίθει εδεσμάτων που στο τέλος τέλος περισσεύουν και τα πετάμε. Ας μην τρέξουμε σε ταξιδιωτικά γραφεία για να κλείσουμε ταξίδια για τις διακοπές των εορτών, εκτός ή και εντός Ελλάδας. Φέτος, ας γιορτάσουμε στο σπίτι μας μέσα ή ας πάμε στα χωριά μας, παρέα με τους γονείς και συγγενείς μας. Εκεί, σίγουρα θα ανακαλύψουμε πόσο ωραία είναι τα δικά μας ελληνικά χωριά, ιδιαίτερα την περίοδο των εορτών. Δε χρειάζεται να κάνουμε ρεβεγιόν σε αίθουσες ξενοδοχείων ή νυχτερινών κέντρων παρέα με χιλιάδες άλλες άγνωστες …μοναξιές. Γιατί εκεί, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα περάσουμε καλύτερα με …άγνωστες παρέες, καλυτερότερα απ’ ότι θα περάσουμε σ’ ένα φιλικό σπίτι με οικείους. Ας αποφύγουμε τα δήθεν εορτοδάνεια ή κάθε άλλου είδους …εποχιακά δάνεια και ας κρύψουμε τις πενιχρές οικονομίες μας κάτω απ’ το ...στρώμα. Είναι απολύτως ασφαλείς . Οι μικροκλέφτες δεν ψάχνουν πια κάτω από τα στρώματα. Οι μεγάλοι κλέφτες εργάζονται ως στελέχη σε οικονομικούς οργανισμούς, επομένως ουδείς κίνδυνος συντρέχει.

Τα δώρα των Χριστουγέννων και άλλα επιδόματα καταβάλλονται σε εργαζομένους νωρίτερα από άλλες χρονιές. Ο στόχος είναι προφανής: η αγορά είναι …παγωμένη, από την κρίση και την ύφεση, και το δώρο θα την αναθερμάνει. Περιμένουν σαν γύπες, να μας το κατασπαράξουν· μαζί κι εμάς. Ε, φέτος, ας αντισταθούμε. Να μη μας ξεγελάσουν οι προσφορές τους, καθώς και τα …δώρα επί των προσφορών. Να σκεφτούμε το δικό μας συμφέρον, τη δική μας δεινή θέση, τη δική μας τσέπη βρε αδελφέ. Τόοοοοσα χρόνια, όλοι αυτοί –τράπεζες, έμποροι, επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών- κερδίζουν στις πλάτες μας –όχι εν αγνοία μας και παρά τη θέλησή μας- υπερκέρδη, μας πουλούν τα προϊόντα τους σε τιμές 100 & 200% άνω του κόστους αποκομίζοντας υπερκέρδη και μας έκαναν να νοιώθουμε την ανάγκη να τους ευχαριστούμε προς τούτο. Φέτος, ας αντιστρέψουμε τους όρους. Φέτος, ας έρθουν να μας ...ικετεύσουν να τους ενισχύσουμε, φέτος ας νοιώσουν και αυτοί την μέγιστη μείωση των κερδών τους –γιατί περί αυτού πρόκειται, για μείωση κερδών και όχι εσόδων. Πολύ θάθελα να δω όλους αυτούς στους δρόμους να διαδηλώνουν με κύριο αίτημα: να δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους για να μπορούν (οι εργαζόμενοι) να αποκαταστήσουν την αγοραστική τους ικανότητα και να μπαίνουν στα …μαγαζιά τους να ψωνίζουν.

Τσαυτόχρονα, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς αναλγησίας των τραπεζών σε βάρος πολιτών που αποτελούν την πελατεία τους. Παγιδευμένοι στις «σειρήνες» των τραπεζικών προσφορών, με πιστωτικές κάρτες και κάθε είδους δάνεια, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν σήμερα μια ιδιότυπη …ομηρία. Γιατί ένα στόχο έχουν οι τράπεζες: την αποκόμιση υπέρογκων κερδών, μέσω της …προσφοράς κάθε λογής τραπεζικών προϊόντων και κατά συνέπεια, μιας μακροχρόνιας εξάρτησης μας από αυτές. Αυτή η δικτατορία του τραπεζικού κεφαλαίου κατέστησε τις τράπεζες κράτος εν κράτει και στη χώρα μας. Η ελληνική οικονομία έφτασε τα τελευταία χρόνια στο σημείο να χορεύει στο ρυθμό που επιβάλλει το τραπεζικό σύστημα και τα νοικοκυριά εξαρτούν την ποιότητα ζωής τους από τον δανεισμό. Η αγορά με δανεικά υποβαθμίζει τη σημασία της τιμής και αναδεικνύει σε καθοριστικό παράγοντα το ύψος της δόσης. Ο καταναλωτής π.χ. δεν εξετάζει αν το σακάκι, το πουκάμισο, το ακίνητο ή το αυτοκίνητο που αγοράζει με πιστωτική κάρτα ή δάνειο, αξίζει τα λεφτά του, αλλά πόσο θα πληρώσει κάθε μήνα για να το αποκτήσει. Άλλωστε στο ύψος της δόσης εστιάζεται ο τραπεζικός ανταγωνισμός. Με τα δάνεια, τις ευκολίες πληρωμής, την επιβεβλημένη σχεδόν παροχή «έξυπνου» και "πλαστικού" χρήματος, η ζωή χάνει τη βαρύτητά της, όλα τείνουν να γίνουν εύκολα, κατορθωτά, προσιτά.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μεγαλύτεροι μισθοί και συντάξεις και προπαντός μέτρο και σωφροσύνη. Απαλλαγή και αποδέσμευση από τα περιττά, εγκατάλειψη της εικονικής πραγματικότητας και προσγείωση στην καθημερινή πραγματικότητα. Εγκράτεια και σύνεση. Αλλά, δυστυχώς αυτά κατακτώνται δύσκολα. Και δυσκολότερα όταν είναι …έλληνας!