Δικαιώματα στους καπνιστές(;) πριν πάμε σε ακρότητες σε βάρος τους

Από το 2010, αποφασίστηκε και στην Ελλάδα, η πλήρης κατάργηση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους με σκοπό να διασφαλιστεί η δημόσια υγεία. Με δυο λόγια, οι καπνιστές …αποβάλλονται! Ευλόγως θα διερωτηθεί κανείς –κι εγώ ένας μη καπνιστής το κάνω, «μα αν είναι θέμα δημόσιας υγείας τότε το κράτος γιατί δεν απαγορεύει πλήρως τη διακίνηση και εμπορία καπνικών προϊόντων και τις σχετικές διαφημίσεις;» Αποδέχομαι πλήρως το δικαίωμα των μη καπνιστών να …απολαμβάνουν τη συνήθειά τους η οποία είναι πανθομολογουμένως βλαβερή. Το θέμα που τίθεται είναι αν δικαιούνται να έχουν ελεύθερη πρόσβαση παντού και αν κάποιοι χώροι θα πρέπει να είναι απαγορευμένοι σ’ αυτούς. Φυσικά, το ίδιο ερώτημα τίθεται και για την ελεύθερη ή όχι πρόσβαση των μη καπνιστών. Με μια διαφορά, στους πρώτους, υπάρχει –ή θα υπάρξει- απαγόρευση δια νόμου ενώ στους δεύτερους, εθελοντική είναι η …απαγόρευση. Ένας μη καπνιστής μπορεί αν θέλει να πιει τον καφέ του σε μια καφετέρια παρέα με καπνιστές να καπνίζουν, το αντίθετο όμως θα απαγορεύεται. Πού οδηγούμαστε λοιπόν; Μήπως θα έχουμε τα ίδια φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στην Αμερική την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, αυτά που διαβάσαμε ή είδαμε σε κινηματογραφικές ταινίες;
Από αυτό το σημείο μέχρι το σημείο να κηρύξουμε υπό διωγμό τους καπνιστές μεσολαβεί πάρα πολλή δουλεία, ρατσισμός θα τολμούσα να πω. Η δημόσια υγεία δεν διασφαλίζεται με το να κυνηγούμε και να κηρύσσουμε υπό διωγμό τους καπνιστές. Χρειάζεται αγώνας, διαρκής και ουσιαστική ενημέρωση, από τα μικράτα μας. Γιατί, είμαστε και μία ράτσα που …στον τράχηλό μας ζυγόν δεν υπομένουμε. Οι ξένοι, όπου το εφάρμοσαν, έχουν άλλες συνήθειες, άλλη κουλτούρα, άλλη λογική.
Υπάρχει και η λογική που λέει, να διαμορφωθούν οι δημόσιοι χώροι και οι αίθουσες κατάλληλα, για καπνιστές και μη καπνιστές, κάτι που …ισχύει σήμερα, στα χαρτιά. Το δε κόστος δημιουργίας χωριστών αιθουσών το ανάλαβαν οι ιδιώτες επιχειρηματίες. Αυτό υιοθετήθηκε και ισχύει σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη. Αλλά εκεί είπαμε, η νοοτροπία είναι διαφορετική. Σε μικρούς χώρους, ο ιδιοκτήτης ας αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το κατάστημά τους όπως θέλει είτε για καπνιστές είτε για μη καπνιστές. Και στους μεγάλους χώρους να διαθέτουν χωριστούς χώρους για καπνιστές και για μη καπνιστές, με τοίχους να χωρίζουν τις δυο αίθουσες. Διαφορετικά θα οδηγηθούν σε παρανομία μεγάλο πλήθος της ελληνικής κοινωνίας, όπως στα παραδοσιακά μικρά καφενεία της υπαίθρου. Ειδάλλως, ας δημιουργηθούν κλειστές λέσχες καπνιστών. Εκεί όπου τα μέλη-καπνιστές θα εισέρχονται ως …μέλη και θα απαγορεύεται η είσοδος σε μη μέλη. Τώρα, αν ένας μη καπνιστής θελήσει να εγγραφεί, no problem. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Μία πρόταση για …νέους επιχειρηματίες.

ΥΓ. Το κόστος περίθαλψης των ασθενών ...καπνίσματος είναι υπερβολικό και οι ασφαλιστικές εταιρείες σκέπτονται την περικοπή τέτοιων εξόδων-αποζημιώσεων, κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στα τροχαία ατυχήματα όταν αποδειχτεί πως δεν είχε γίνει χρήση ζωνών ασφαλείας.

Παρ' όλ' αυτά, επιμένω αντικαπνιστής και είμαι σίγουρος για τις βλαβερές συνέπειές του για τον οργανισμό, το άτομο, την οικογένεια, την κοινωνία. Γιασ του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά ΕΔΩ.