Και τ' όνομα αυτού ...Δωρίς

Διακόπτω για λίγο την …απεργία να μου και σπέυδω να ενημερώσω τους …εκατοντάδες των αγωνιούντων αναγνωστών μου. Διατελώντας, εισέτι, σε διακοπές (τα ‘παμε αυτά, να μην επαναλαμβανόμαστε) βρίσκομαι εις τας Αθήνας (γεια σας αθηναίοι συνbloggers, τούτη τη φορά επικοινωνούμε εκ του σύνεγγυς). Διατηρώ ακόμη δεσμούς με την πρωτεύουσα και …οικογενειακές υποχρεώσεις, (τέκνο, γονείς και αδέλφια). Η μέρα ξεκίνησε με τον πρωινό καφέ στη βεράντα, παρά τω Ποδονίφτη,(ΕΔΩ) (θα υπάρξει σχετική ανάρτηση και φωτο) και στη συνέχεια η καθιερωμένη …κάθοδος στο ιστορικό κέντρο. Στάση στο Γκάζι και ανηφορίζουμε προς Θησείο, με τον Αττικό ήλιο …sur la tête.

Στο μέσο της διαδρομής, σ’ ένα παγκάκι ξαπλωμένο στον ήλιο συναντάμε ένα από τους …Αθλίους, όχι του Ουγκώ μα των Αθηνών. Μαζεύει ενέργεια από τον Ζωοδότη 'Ηλιο!

Ένα κτίριο δεξιά μου τραβάει την προσοχή. Δενδρόκηπος στην ταράτσα. Μάλλον δημόσια ή δημοτική υπηρεσία.

Πόσο ωραία θα μπορούσαμε να κάνουμε τη ζωή μας και της πόλης γενικότερα. Βγαίνουμε Απ. Παύλου και στη συνέχεια Διονυσίου Αρεοπαγίτου (ΕΔΩ), εκεί που νομίζεις πως είσαι εκτός Αθηνών αφού οι μόνοι θόρυβοι που ακούς είναι αυτός από το μικρό τρενάκι που μεταφέρει ξέγνοιαστους τουρίστες και τις κουβέντες από τους θαμώνες των παρακείμενων καφέ. Στάση στο «Αθηναίων Πολιτεία» εκεί που μπορείς να απολαύσεις τον καφέ, τη γρανίτα, το χυμό στη σκιά της Ακρόπολης, ατενίζοντας τον Ιερό Βράχο. Η γρανίτα κοστίζει 6 ευρώ, αλλά χαλάλι της. Η παρέα είναι εκλεκτή και διάσημη, Ικτίνος και Καλλικράτης με το συνεργείο τους και όλοι μου οι αρχαίοι απόγονοι, κάτοικοι του Ιερού Βράχου και των πέριξ αυτού χώρων. Α ναι, να μη ξεχάσω και τους μπόλικους τουρίστες και τις φοιτητοπαρέες στα διπλανά τραπεζάκια. Σ’ αυτό το χώρο και σε άλλους παρόμοιους δε χρειάζεται να ...μιλάς. Αρκεί να βλέπεις το περιβάλλον, να αναπολείς, να ονειροπολείς, να φαντάζεσαι και να απολαμβάνεις!
Η ώρα περνά και η κοιλιά …γουργουρίζει. Το κεφάλι γεμάτο εικόνες και αναμνήσεις μα το στομάχι διαμαρτύρεται. Κατεβαίνουμε Θησείο και ανεβαίνουμε Μοναστηράκι. Ήδη οι παράπλευρες ταβέρνες, ψησταριές, σουβλατζίδικα έχουν κόσμο (μάλλον, σκέφτηκα, οι κοιλιές ολονών μας είναι προγραμματισμένες να γουργουρίζουν περίπου την ίδια ώρα). Ανηφορίζουμε κι άλλο και προσπαθούμε να θυμηθούμε. Ένα μικρό, συμπαθητικό εστιατόριο (από το 1900 στέκει εκεί). Δε θυμόμαστε τ’ όνομά του μα ούτε τη δ/νση. Κι ο ήλιος να …βαράει. Εν τέλει το βρίσκουμε -ας είν' καλά τα κινητά- στην Πραξιτέλους, στον αριθμό 30, «Δωρίς» τ’ όνομά του. (Δείτε ΕΔΩ)

Όπως λέει και η πινακίδα και η σχετική υγειονομική άδεια, λειτουργεί από το 1900 ως γαλακτοζαχαροπλαστείο. «Όλα μας τα φαγητά μαγειρεύονται με γνήσιο ελαιόλαδο», μας πληροφορούν οι πινακίδες στο εσωτερικό· άρα οι άλλοι χρησιμοποιούν …νοθευμένο. Πραγματικά τα φαγητά του είναι μαγειρευτά, ακόμα και το ψωμί που σερβίρεται ζυμωμένο από τους ίδιους. Διάφοροι μικροί χώροι με ξύλινα τραπεζάκια με μάρμαρο, η καθαριότητα παντού, ωραία χρώματα και πολύ συμπαθητικό προσωπικό. Περιβάλλον ευχάριστο, οι θαμώνες αρκετοί και ξένοι, κυρίως Ιταλοί. Ένας ωραίος τύπος, ο ευγενέστατος κύριος Θάνος, παίρνει τις παραγγελίες –πεντανόστιμα μαγειρευτά φαγητά λαδερά και όσπρια όπως, φακές, παπουτσάκια, κεφτεδάκια, αλλά και γαύρο, πέρκα, χυλοπίτες. Κι αν δεν πεινάτε, υπάρχει το ρυζόγαλο, η κρέμα, οι λουκουμάδες. Οι βιτρίνες στο εσωτερικό σας ….προσφέρουν το μενού αλλά και ο πίνακας με κιμωλία γραμμένος σας ενημερώνει αναλυτικά. Όπως ενημερώνομαι, ο κύριος Θάνος σβήνει με κιμωλία ένα ένα όλα τα πιάτα που τελειώνουν. Οι τιμές οικονομικές. Δύο πέρκες, μία κεφτεδάκια και μια αγγουροντομάτα μόνον 22,5 ευρώ Δοκιμάζουμε στο τέλος και μία κρέμα, γευστικότατη, "προσφορά από το κατάστημα", μας ενημερώνουν. Και το …πιάτο εξαιρετικό και ιδιαιτέρως προσεγμένο.

Ακόμα και η συσκευασία των λεμονιών, ιδιόμορφη. Τυλιγμένα σε τούλι, να μην πέφτουν τα κουκούτσια. (Κι εγώ ο βάρβαρος προσπαθούσα επί τρίλεπτο να λύσω το τούλι)

Εν τω μεταξύ κόσμος πάει κι έρχεται, άλλοι κάθονται και άλλοι τα παίρνουν σε πακέτο. Καμία ένταση, όλοι ήρεμοι και υπομονετικοί. Οι μάγειροι, τα γκαρσόνια, οι πελάτες. Μια μικρή γαστρονομική γωνιά στο κέντρο της Αθήνας για νόστιμο, νοστιμότατο μαγειρευτό φαγητό σε κατάσταση πλήρους ηρεμίας. Πείτε μου, αλήθεια, τι άλλο να ζητήσουμε σ’ αυτή τη ζωή;

ΥΓ. Μα φυσικά όχι, δεν πήρα προμήθεια γι' αυτή τη ...διαφήμιση (παρά μόνο τη μικρή αλλά γευσικότατη κρεμούλα). Εξάλλου είπαμε πως, το ιστολόγιον τούτο εποιήσαμεν προς ενημέρωση και ουχί περί χρημάτων!