Είμαι υπέρ της ίδρυσης ΜΚΜΚΙΠ

Τσουπ, νάμαι πάλι εδώωω. Λοιπόν, σας το δηλώνω ευθαρσώς: είμαι υπέρ της ίδρυσης ΕΝΟΣ Μη Κρατικού Μη Κερδοσκοπικού Ιδιωτικού Πανεπιστημίου (ΜΚΜΚΙΠ) στο οποίο να μην πληρώνονται δίδακτρα και η φοίτηση να είναι δωρεάν. Μάλιστα, να βρεθεί ένας τρόπος να παρακαμφθεί το Σύνταγμα, ενδεχομένως και μέσα από τη …διασταλτική ερμηνεία του νόμου, και να ψηφιστεί απ’ όλα τα κόμματα. Είναι τόσο αναγκαίο –όχι …κακό- είναι τόσο επείγον που δεν πάει άλλο. Φτάσαμε στον πάτο και παρακάτω, αν υπάρχει. Είμαι δε σίγουρος πως καμία φοιτητική παράταξη της …μεσακοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Δεξιάς, Πάνω, Κάτω ή Μέσης δε θα διαμαρτυρηθεί, δε θα προβάλει καμία αντίσταση, αλλά τουναντίον θα το στηρίξει, θα το περιφρουρήσει.
Ξέχασα να σας πω το …αντικείμενο Σπουδών. Το Αντικείμενο θα είναι να «παράγει» …όργανα Τοπικής Αυτοδιοίκησης, …όργανα Κεντρικής Διοίκησης, …όργανα Διοίκησης τέλος πάντων –πώς λέμε Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, ε καμία σχέση- και το Πρόγραμμα Σπουδών θα είναι τέτοιο έτσι ώστε να διαμορφώνει στελέχη τα οποία να μπορούν να κατανοούν το ρόλο τους ως Υπηρέτες του Πολίτη. Υποχρεωτικά δε, όσοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν τέτοιο ρόλο, να είναι πτυχιούχοι αυτής της Σχολής. Φυσικά θα αναρωτηθείτε «και τι να κάνουμε με αυτούς που ήδη έχουμε;». Προτείνω να παρακολουθήσουν ταχύρρυθμα προγράμματα επιμόρφωσης και τέλος πάντων να παραμείνουν προσωρινά στις θέσεις τους μέχρι να αποφοιτήσουν οι πρώτοι σπουδαστές αυτής της υπό ίδρυση Σχολής.
Αφορμή γι αυτή την πρωτοπόρο και ξεκάθαρη πρότασή μου, μου έδωσε ένα δημοσίευμα της «Κ» του Γ. Μέντη, με τίτλο «Αν ψήφιζαν τα δέντρα στην Αθήνα». Αναφέρεται σε μια …πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων να κόψει μια αγριοκερασιά στο κέντρο της Αθήνας, που εδώ και πολλά χρόνια, κόντρα στον ελάχιστο χώρο που της επέτρεπε το ελαχιστότατο πεζοδρόμιο, οι πλάκες, το τσιμέντο, η άσφαλτος, ασφυκτιούσε αλλά κατάφερνε να ζει «ρουφώντας» κάποιες ανάσες φωτός μέσα από τα …κενά που άφηναν τα πολλά κτίρια της περιοχής, που μεγάλωνε και ψήλωνε, άνθιζε κάθε άνοιξη και προσέφερε τους καρπούς της στα κοτσύφια του Λυκαβηττού.
Και αναρωτιέται ο Γ.Μ. …«αν η αυθαιρεσία δεν έχει τέλος. Πώς θα προστατευθούμε από τον Δήμο Αθηναίων; Πώς θα περισώσουμε ό,τι απέμεινε ωραίο; Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν σε πράγματα που ανήκουν σε όλους μας; Που δεν είναι δικά τους; Σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, για να κοπεί ένα δέντρο σε πόλη, ακόμη και ιδιωτικής ιδιοκτησίας να είναι, χρειάζεται ιδιαίτερη διαδικασία, γνωμοδότηση από ειδικό, άδεια από ειδική Αρχή. Εδώ; Εδώ, στην Αθήνα, βιώνουμε σήμερα, με θλίψη και αγανάκτηση, τη συνέχεια της αυθαιρεσίας της δημοτικής Αρχής που πλήττει βάναυσα το δικαίωμά μας στο περιβάλλον. Αχ, αν ψήφιζαν τα δέντρα...».

Περισσότερα για το δημοσίευμα θα βρείτε ΕΔΩ.

Τα ίδια -και χειρότερα- συμβαίνουν κι εδώ στη Λάρισα. Τα ίδια φαντάζομαι συμβαίνουν και σε άλλες πόλεις, σε άλλα χωριά. Αν σ’ αυτό το κείμενο κανείς, κάτοικος της πόλης Χ, άλλαζε τις οδούς, το όνομα της πόλης, το όνομα του Δήμου με αντίστοιχα της δικής του πόλης και περιοχής, θα μπορούσε κάλλιστα το κείμενο του Γ.Μ. να είχε γραφτεί για την πόλη Χ.
Να γιατί χρειάζεται ένα Πανεπιστήμιο για την εκπαίδευση των Ανώτατων Αρχόντων, να γιατί καταθέτω αυτή την πρόταση. Ελπίζω η πρότασή μου να εισακουστεί!