Εχω στόχο κύριε πρόεδρε (*)

Το τελευταίο διάστημα κάποιες κακές στιγμές (θάνατοι γνωστών, ασθένειες φίλων και ιατρικές επεμβάσεις-εγχειρήσεις δικών μου ανθρώπων) με επαναπροσγείωσαν -κάπως ανώμαλα- και μου θύμισαν, πρώτον, πόσο εφήμεροι είμαστε τελικά και δεύτερον, ποιες είναι και ποιες θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητές μας.
Η ζωή μας είναι ένα σύνολο στιγμών, μικρών μα και μεγάλων, καλών μα και κακών, ευχάριστων μα και δυσάρεστων, ευτυχισμένων μα και δυστυχισμένων. Αθροίζοντας αυτές τις στιγμές, το τελικό αποτέλεσμα είναι …η ζωή μας. Το θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο θα δείξει αν ζήσαμε καλά σ’ αυτή τη ζωή ή όχι. Και δεν γκρινιάζω ούτε καν για τις αρνητικές στιγμές που έζησα ή θα ζήσω. Εξάλλου και αυτές τις στιγμές, ένας μουσουλμάνος θα τις έλεγε "κισμέτ", ένας αρχαιοελληνιστής "ειμαρμένη", ένας χριστιανός "Θεία Πρόνοια", ένας τζογαδόρος "τύχη" κι ένας κανταδόρος "...της μοίρας ήτανε γραφτό". Καλοδεχούμενες λοιπόν και οι μεν και οι δε.
Θα πρέπει άραγε να είμαστε προσεκτικοί ή ρεαλιστές όταν, για παράδειγμα, θα καθορίσουμε τους στόχους της ζωής μας; Δεν πιστεύω ότι εδώ χωράει ορθολογισμός. Ναι, θα πρέπει να έχουμε φιλοδοξίες, να δημιουργούμε οράματα, να καθορίζουμε στόχους, να σκεφτόμαστε τα μέσα –τα μέσα για να πετύχουμε όλ’ αυτά και όχι τα «μέσα» τα …άλλα- με στόχο την προσωπική και οικογενειακή μας ευτυχία –και όχι μόνο- αλλά… Πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά, θα πρέπει να σκεφτούμε την υγεία, τη δική μας και των γύρω μας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο πρώτος μας στόχος, η πρώτη μας φροντίδα, η καθημερινή μας έγνοια. Χωρίς ακρότητες -όπως οι κατά φαντασίαν ασθενείς- αλλά με συνέπεια. Χωρίς αυτήν είναι σα να προσπαθούμε να κτίσουμε πάνω στην άμμο.
Δεύτερος στόχος, θα πρέπει να είναι η δημιουργία και η συνοχή οικογένειας. Δε ξέρω αν γεννηθήκαμε και δημιουργηθήκαμε για τη διαιώνισή του είδους μας, αν δηλαδή ο ρόλος μας στο σύμπαν είναι να συμβάλουμε στην αναπαραγωγή. Σέβομαι και δέχομαι τους ανθρώπους οι οποίοι ζουν την εργένικη, τη μοναχική ζωή, είτε διότι είναι δική τους επιλογή είτε διότι οι συνθήκες τους το υπαγόρευσαν. Θεωρώ -και βλέπω- πως, τα μέλη της δικής μας οικογένειας -οι δικοί μας άνθρωποι- είναι αυτά που θα μας νοιαστούν, θα μας συμπαρασταθούν, θα μας συντρέξουν σε κάθε χαρά και σε κάθε λύπη. Ο δικός σου άνθρωπος θα τρέξει, ο δικός σου άνθρωπος θα ξενυχτήσει, ο δικός σου άνθρωπος θα σε συνδράμει, ο δικός σου άνθρωπος θα θυσιαστεί (πόσες φορές διαβάσαμε για μάνα ή πατέρα που προσέφερε νεφρό στο άρρωστο παιδί του).
Ενίσταμαι, θα μου πει κάποιος. Οι φίλοι πάνω απ’ όλα. Διότι, αν π.χ. μαλώσεις με κάποιο μέλος της οικογένειας σου, ε, κάποια στιγμή θα τα ξαναβρείτε ∙ ίδιο αίμα κυλάει στις φλέβες άλλωστε. Αν όμως μαλώσεις με ένα φίλο/η, ενδεχομένως να τον/ην χάσεις για πάντα. Απαντώ, πως ο φίλος θα νοιαστεί για σένα …τηλεφωνώντας σου, στέλλοντας σου ένα sms και αν ευκαιρήσει μπορεί και να σε επισκεφθεί. Για πόσο όμως και πόσες φορές μπορεί να συμβεί αυτό;
Και οι συγγενείς; Αν έχουν κάποιο όφελος θα σου «δείξουν» την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη τους. Διαφορετικά θα σου συμπεριφερθούν ανάλογα. Κάποια στιγμή ο κρίκος συνοχής θα σπάσει και θα μείνεις …μόνος. Τότε, η πίκρα που θα νοιώσεις θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν της εγκατάλειψης.
Άλλος στόχος θα μπορούσε να είναι η επαγγελματική και κατά συνέπεια η οικονομική αποκατάσταση. Αυτός όμως ο στόχος δεν πρέπει να προηγηθεί των άλλων. Δε θεωρώ σοβαρό το επιχείρημα πως αν δεν αποκατασταθώ επαγγελματικά πώς μπορώ να δημιουργήσω οικογένεια; Γιατί, ποιος είναι αυτός ο στόχος; Να βγάλω έναν ικανοποιητικό μισθό, να γίνω ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, να γίνω ένα διευθυντικό στέλεχος, να…. Ανάλογα λοιπόν με τον επαγγελματικό στόχο που βάζει κανείς, ο χρόνος επίτευξής του ποικίλλει. Και αν περιμένει την επίτευξή του τότε φτάσει η ώρα που θα τραγουδά το «…βρε πως καταντήσαμε, που σαρανταρίσαμε…». με γνωστές τις συνέπειες.

Οι δικοί μας άνθρωποι τελικά. Και δεν υποστηρίζω πως αυτό είναι κανόνας. Μπορείτε να μου αντιπαραθέσετε δεκάδες επιχειρήματα και παραδείγματα στα οποία οι φίλοι, οι συγγενείς ή και ακόμα ξένοι σας συμπαραστάθηκαν καλύτερα παρά οι …δικοί σας άνθρωποι. Πιστεύω όμως στους δικούς μου ανθρώπους, μου έχουν συμπαρασταθεί όταν τους χρειάστηκα και ελπίζω το ίδιο να αισθάνονται και αυτοί για μένα.

ΥΓ. Είναι μόνον αυτοί οι στόχοι που πρέπει να θέσει κανείς; Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι στόχοι; Μα φυσικά δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο.

(*) Ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης είναι παρμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Γιώργου Χαραλαμπίδη "Έχω στόχο κύριε πρόεδρε".