Πριν από ένα χρόνο, οι κινέζοι βιομήχανοι (ναι, υπάρχουν και …τέτοιοι κινέζοι, τι νομίζατε, όλοι φτωχολογιά πως είναι;) είχαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα όπως: το υψηλό κόστος ενέργειας, το υψηλό κόστος πρώτων υλών (η Κίνα είναι η πρώτη χώρα σε εισαγωγή ανακυκλωμένων υλικών), τα υψηλά επιτόκια, η υψηλή φορολογία, οι αυξανόμενοι μισθοί (γιατί και οι κινέζοι εργαζόμενοι …λαός είναι, κάποτε ξυπνάει) κυρίως εξαιτίας σοβαρής έλλειψης εξειδικευμένων εργαζομένων. Τώρα έχουν πιο σοβαρό πρόβλημα, τη θεαματική μείωση των παραγγελιών και άρα των εξαγωγών των προϊόντων τους. Πού; Στη... Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (中华人民共和国 ) από 'κεί που όοοοολα τα προιόντα γράφουν RPC.
Ποιο είναι το ζητούμενο λοιπόν -και όχι απαραίτητα σε μια οικονομική κρίση; Υψηλά μεροκάματα ή χαμηλό κόστος παραγωγής. Γιατί, σίγουρα οι υψηλοί μισθοί θα ανεβάσουν και το κόστος παραγωγής. Και αν ανέβει το κόστος παραγωγής θα ανέβει και η τιμή του προϊόντος, και όταν αυτή ανέβει δεν θα είναι ανταγωνιστικό. Και αφού δε θα είναι ανταγωνιστικό δεν θα πουλιέται (άσχετα με το αν οι μισθοί θα είναι υψηλοί• θα προτιμήσουμε τα πιο φτηνά αντίστοιχα προϊόντα). Ταυτόχρονα δεν θα εξάγεται, θα παραμένει στις αποθήκες και θα σαπίζει, θα σταματήσει η παραγωγή, θα αρχίσουν οι απολύσεις, θα…θα… θα… (Παρεπιπτόντωςς να σημειώσουμε πως η Ελλάδα δε διαθέτει πρώτες ύλες, η ενέργεια κοστίζει και δεν έχει εξειδικευμένο προσωπικό).
Από την άλλη, αν θέλουμε χαμηλό κόστος παραγωγής, θα πρέπει να έχουμε πρώτες ύλες, φτηνή ενέργεια, χαμηλή φορολογία στις επιχειρήσεις-βιοτεχνίες-βιομηχανία, φτηνά μεροκάματα. Οι έλληνες, δε θα μπορούν να αγοράζουν το προϊόν, με τα φτηνά μεροκάματα που θα έχουν αλλά οι εξαγωγές θα αυξάνονται, το κράτος θα έχει αυξημένα έσοδα (τρόπος του λέγειν, αν όλοι ανταποκρινόντουσαν με ευσυνειδησία απέναντί του) και οι επιχειρήσεις-βιοτεχνίες-βιομηχανία θα πλουτίζουν.
Είναι ζητούμενο τα υψηλά μεροκάματα και χαμηλό κόστος παραγωγής; Για τα ελληνικά δεδομένα απίθανο μου φαντάζει. Εξάλλου, γι αυτό το λόγο πολλές ελληνικές επιχειρήσεις κατέφυγαν στις βαλκανικές χώρες, είτε κλείνοντας τις εγχώριες είτε ανοίγοντας άλλες. Εκεί που, τουλάχιστον, το κόστος παραγωγής είναι φθηνότερο αφού τα μεροκάματα είναι φθηνότερα. Δε γνωρίζω για τη φορολόγηση ή την ενέργεια ή την πρώτη ύλη, αλλά σίγουρα γνωρίζω για τα φτηνά μεροκάματα. Ένα παράδειγμα θα αναφέρω: τώρα που η Βουλγαρία βρίσκεται στην ΕΕ, αρκετοί βούλγαροι που εργαζόντουσαν στη χώρα τους, έρχονται στην Ελλάδα και εργάζονται για κάποιο χρονικό διάστημα κολλώντας τουλάχιστο 300 ένσημα, δηλώνουν μόνιμη κατοικία την Ελλάδα και εφ’ όσον συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις, υποβάλλουν αίτηση συνταξιοδότησης στο ΙΚΑ. Αναγνωρίζουν τα ένσημά τους στη Βουλγαρία και παίρνουν τη σύνταξη που χορηγεί το ΙΚΑ, υπερπολλαπλάσια αυτής που θα χορηγούσε η χώρα τους (30-50 μηνιαίως).
Ποιο είναι το ζητούμενο, άνοδος του ευρώ έναντι του δολαρίου ή το αντίστροφο. Γιατί αν το ευρώ ανεβαίνει, οι εξαγωγές θα μειώνονται αφού θα κοστίζουν περισσότερο. Και θα ξαναδημιουργείται ο φαύλος κύκλος.
Ποιο είναι το ζητούμενο, να μοιραστεί ζεστό χρήμα στις τράπεζες για να το χορηγήσουν στις επιχειρήσεις και να αντέξουν στην κρίση ή να μοιραστεί το χρήμα στον κόσμο -μέσω αυξήσεων των μισθών- έτσι ώστε η τόνωση της αγοράς να ξεκινήσει από κάτω, από τη βάση; Μ’ αυτό που έγινε στην Ελλάδα, οι τράπεζες πήραν και ζεστό χρήμα, έλαβαν και εγγυήσεις αλλά με δυσκολία δανείζουν σε επιχειρήσεις αν δεν σιγουρέψουν τα δανεικά. Άρα το χρήμα δε ρέει και τότε πως θα τονωθεί η αγορά; Ακόμα και αν υπάρχει ροή προς τις επιχειρήσεις, οι υπόλοιποι με τι χρήματα θα ξανοιχτούμε για αγορές; Οι επιχειρήσεις ενδεχομένως θα επιβιώσουν καθώς και οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, τα προϊόντα τους ενδεχομένως να φτηνύνουν ή να διατηρηθούν στις προηγούμενες τιμές αλλά χωρίς αυξήσεις στους μισθούς πως θα αυξηθεί και η αγοραστική μας δύναμη; Αντίθετα, αν δοθούν αυξήσεις, η αγοραστική μας δύναμη θα αυξηθεί, θα αγοράζουμε προϊόντα, οι επιχειρήσεις θα αυξήσουν την παραγωγή τους αφού θα υπάρχει ζήτηση άρα η αγορά γενικότερα θα τονωθεί. Αρκεί, οι τράπεζες να τους στηρίξουν• πράγμα που δε διαφαίνεται, δε ρισκάρουν οι τράπεζες.
Αν, σε αυτές τις συνθήκες, η Κίνα της παραγωγής φτηνών προϊόντων, η Κίνα, της χαμηλής προστιθέμενη αξίας, η Κίνα του εξαιρετικά χαμηλού εργασιακού κόστους τα βρίσκει σκούρα, τι να πούμε εδώ στην Ελλάδα. Όταν άλλες αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν να προσφέρουν ακόμη χαμηλότερο κόστος, εκεί που το μεροκάματο και το ωράριο εργασίας είναι εξευτελιστικό και απάνθρωπο αντίστοιχα (πχ Βιετνάμ), τι θα πρέπει να περιμένει ο έλληνας εργαζόμενος; Να δημιουργήσουμε προϊόντα ελληνικής μάρκας (brands), made in Hellas, αναγνωρισμένης ποιότητας που θα μας επιτρέψουν να ανταγωνιστούμε αντίστοιχες αμερικάνικες, ιαπωνικές, γερμανικές κτλ. Πώς το βλέπετε; Χλωμό ε; Απίθανο; Ναι, ναι, αδύνατο! Ένα τέτοιο εγχείρημα δε θα είναι εύκολο. Μα τι λέω, θα είναι αδύνατο• στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, α δ ύ ν α τ ο ν ! Άρα τι μας μένει; Μμμ, δύσκολο το ερώτημα. Μάλλον συγκλίνω προς μια άποψη: το πακέτο των 29 δις ευρώ να δοθεί σε αυξήσεις μισθών έτσι ώστε να αυξηθεί η αγοραστική μας δύναμη για να τονωθεί η αγορά, για να αυξηθεί η παραγωγή, για να σταματήσουν οι απολύσεις για να ‘ρθούμε στα ίσα μας. Αρκεί, να είμαστε συνεπείς και στις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, ξέρετε, παραοικονομία, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και τα παρόμοια.
Ποιο είναι το ζητούμενο λοιπόν -και όχι απαραίτητα σε μια οικονομική κρίση; Υψηλά μεροκάματα ή χαμηλό κόστος παραγωγής. Γιατί, σίγουρα οι υψηλοί μισθοί θα ανεβάσουν και το κόστος παραγωγής. Και αν ανέβει το κόστος παραγωγής θα ανέβει και η τιμή του προϊόντος, και όταν αυτή ανέβει δεν θα είναι ανταγωνιστικό. Και αφού δε θα είναι ανταγωνιστικό δεν θα πουλιέται (άσχετα με το αν οι μισθοί θα είναι υψηλοί• θα προτιμήσουμε τα πιο φτηνά αντίστοιχα προϊόντα). Ταυτόχρονα δεν θα εξάγεται, θα παραμένει στις αποθήκες και θα σαπίζει, θα σταματήσει η παραγωγή, θα αρχίσουν οι απολύσεις, θα…θα… θα… (Παρεπιπτόντωςς να σημειώσουμε πως η Ελλάδα δε διαθέτει πρώτες ύλες, η ενέργεια κοστίζει και δεν έχει εξειδικευμένο προσωπικό).
Από την άλλη, αν θέλουμε χαμηλό κόστος παραγωγής, θα πρέπει να έχουμε πρώτες ύλες, φτηνή ενέργεια, χαμηλή φορολογία στις επιχειρήσεις-βιοτεχνίες-βιομηχανία, φτηνά μεροκάματα. Οι έλληνες, δε θα μπορούν να αγοράζουν το προϊόν, με τα φτηνά μεροκάματα που θα έχουν αλλά οι εξαγωγές θα αυξάνονται, το κράτος θα έχει αυξημένα έσοδα (τρόπος του λέγειν, αν όλοι ανταποκρινόντουσαν με ευσυνειδησία απέναντί του) και οι επιχειρήσεις-βιοτεχνίες-βιομηχανία θα πλουτίζουν.
Είναι ζητούμενο τα υψηλά μεροκάματα και χαμηλό κόστος παραγωγής; Για τα ελληνικά δεδομένα απίθανο μου φαντάζει. Εξάλλου, γι αυτό το λόγο πολλές ελληνικές επιχειρήσεις κατέφυγαν στις βαλκανικές χώρες, είτε κλείνοντας τις εγχώριες είτε ανοίγοντας άλλες. Εκεί που, τουλάχιστον, το κόστος παραγωγής είναι φθηνότερο αφού τα μεροκάματα είναι φθηνότερα. Δε γνωρίζω για τη φορολόγηση ή την ενέργεια ή την πρώτη ύλη, αλλά σίγουρα γνωρίζω για τα φτηνά μεροκάματα. Ένα παράδειγμα θα αναφέρω: τώρα που η Βουλγαρία βρίσκεται στην ΕΕ, αρκετοί βούλγαροι που εργαζόντουσαν στη χώρα τους, έρχονται στην Ελλάδα και εργάζονται για κάποιο χρονικό διάστημα κολλώντας τουλάχιστο 300 ένσημα, δηλώνουν μόνιμη κατοικία την Ελλάδα και εφ’ όσον συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις, υποβάλλουν αίτηση συνταξιοδότησης στο ΙΚΑ. Αναγνωρίζουν τα ένσημά τους στη Βουλγαρία και παίρνουν τη σύνταξη που χορηγεί το ΙΚΑ, υπερπολλαπλάσια αυτής που θα χορηγούσε η χώρα τους (30-50 μηνιαίως).
Ποιο είναι το ζητούμενο, άνοδος του ευρώ έναντι του δολαρίου ή το αντίστροφο. Γιατί αν το ευρώ ανεβαίνει, οι εξαγωγές θα μειώνονται αφού θα κοστίζουν περισσότερο. Και θα ξαναδημιουργείται ο φαύλος κύκλος.
Ποιο είναι το ζητούμενο, να μοιραστεί ζεστό χρήμα στις τράπεζες για να το χορηγήσουν στις επιχειρήσεις και να αντέξουν στην κρίση ή να μοιραστεί το χρήμα στον κόσμο -μέσω αυξήσεων των μισθών- έτσι ώστε η τόνωση της αγοράς να ξεκινήσει από κάτω, από τη βάση; Μ’ αυτό που έγινε στην Ελλάδα, οι τράπεζες πήραν και ζεστό χρήμα, έλαβαν και εγγυήσεις αλλά με δυσκολία δανείζουν σε επιχειρήσεις αν δεν σιγουρέψουν τα δανεικά. Άρα το χρήμα δε ρέει και τότε πως θα τονωθεί η αγορά; Ακόμα και αν υπάρχει ροή προς τις επιχειρήσεις, οι υπόλοιποι με τι χρήματα θα ξανοιχτούμε για αγορές; Οι επιχειρήσεις ενδεχομένως θα επιβιώσουν καθώς και οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, τα προϊόντα τους ενδεχομένως να φτηνύνουν ή να διατηρηθούν στις προηγούμενες τιμές αλλά χωρίς αυξήσεις στους μισθούς πως θα αυξηθεί και η αγοραστική μας δύναμη; Αντίθετα, αν δοθούν αυξήσεις, η αγοραστική μας δύναμη θα αυξηθεί, θα αγοράζουμε προϊόντα, οι επιχειρήσεις θα αυξήσουν την παραγωγή τους αφού θα υπάρχει ζήτηση άρα η αγορά γενικότερα θα τονωθεί. Αρκεί, οι τράπεζες να τους στηρίξουν• πράγμα που δε διαφαίνεται, δε ρισκάρουν οι τράπεζες.
Αν, σε αυτές τις συνθήκες, η Κίνα της παραγωγής φτηνών προϊόντων, η Κίνα, της χαμηλής προστιθέμενη αξίας, η Κίνα του εξαιρετικά χαμηλού εργασιακού κόστους τα βρίσκει σκούρα, τι να πούμε εδώ στην Ελλάδα. Όταν άλλες αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν να προσφέρουν ακόμη χαμηλότερο κόστος, εκεί που το μεροκάματο και το ωράριο εργασίας είναι εξευτελιστικό και απάνθρωπο αντίστοιχα (πχ Βιετνάμ), τι θα πρέπει να περιμένει ο έλληνας εργαζόμενος; Να δημιουργήσουμε προϊόντα ελληνικής μάρκας (brands), made in Hellas, αναγνωρισμένης ποιότητας που θα μας επιτρέψουν να ανταγωνιστούμε αντίστοιχες αμερικάνικες, ιαπωνικές, γερμανικές κτλ. Πώς το βλέπετε; Χλωμό ε; Απίθανο; Ναι, ναι, αδύνατο! Ένα τέτοιο εγχείρημα δε θα είναι εύκολο. Μα τι λέω, θα είναι αδύνατο• στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, α δ ύ ν α τ ο ν ! Άρα τι μας μένει; Μμμ, δύσκολο το ερώτημα. Μάλλον συγκλίνω προς μια άποψη: το πακέτο των 29 δις ευρώ να δοθεί σε αυξήσεις μισθών έτσι ώστε να αυξηθεί η αγοραστική μας δύναμη για να τονωθεί η αγορά, για να αυξηθεί η παραγωγή, για να σταματήσουν οι απολύσεις για να ‘ρθούμε στα ίσα μας. Αρκεί, να είμαστε συνεπείς και στις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, ξέρετε, παραοικονομία, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και τα παρόμοια.
Οικονομολόγος δεν είμαι μα ούτε σπούδασα οικονομικά. Ένας …phlou…flis είμαι, αλλά σκεπτόμενος phlou…flis.
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου