Οι 'Ενθεν και οι Κακείθεν

Φωτογραφία από το τείχος που ανέγειραν οι ισραηλίτες

Σερφάροντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο blog ALHTIS PRESS και ξεφυλλίζοντας το έμεινα για λίγο να διαβάσω μια ανάρτηση του με τίτλο Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ. ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ- ΤΕΙΧΗ Ή ΦΡΑΧΤΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΓΔΑΤΗ. Ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι για το τείχος που χωρίζει την πατρίδα μου στα δύο, την γνωστή σε όλους «Πράσινη Γραμμή». Έτσι, αφορμή βρήκα και φωτογραφικό υλικό, καθώς το κείμενο του ALHTIS PRESS ήταν εμπλουτισμένο με αρκετές φωτογραφίες τειχών ή φρακτών από διάφορα μέρη στον κόσμο.

Τείχος ασφαλείας ανέγειρε το Ισραήλ στην περιοχή Σουαφάτ της Δυτικής όχθης. H ισραηλινή κυβέρνηση ενημέρωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης ότι δεν αποδέχεται τη δικαιοδοσία του να αποφανθεί σχετικά με τη νομιμότητα της κατασκευής του τείχους ασφαλείας, όπως το ονόμασε. Η κατασκευή αυτή θα έχει πολύ σοβαρές ανθρωπιστικές συνέπειες για περίπου 700 χιλιάδες Παλαιστίνιους, το ένα τρίτο δηλαδή των Παλαιστίνιων που ζουν στην περιοχή αυτή. Και να σκεφτούμε πως έχει ανεγερθεί μόνο το ένα τέταρτο του τείχους, που το συνολικό του μήκος προβλέπεται να φτάσει τα 680 χιλιόμετρα και θα κοστίσει περισσότερα από 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Το τείχος αποτελείται από τεράστιους τσιμεντένιους τοίχους, δρόμους, ηλεκτροφόρα καλώδια, χαντάκια και αγκαθωτά συρματοπλέγματα.

Το Τείχος του Βερολίνου, ήταν μέρος των συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου, από την ανέγερσή του -13 Αυγούστου 1961- μέχρι την πτώση του -9 Νοεμβρίου 1989. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, από βίαιες ενέργειες των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. Άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στους 238 προσμετρώντας και τα ατυχήματα, θύματα των οποίων τελικά κατέληξαν. Γκρεμίστηκε μετά τη συνένωση των δύο Γερμανιών.

Τείχη (για την ακρίβεια, φράκτες), υπάρχουν και στις ΗΠΑ, στα νότια σύνορά τους. Ένας τέτοιος φράκτης υπάρχει στην Αριζόνα και την Καλιφόρνια και μίλι με μίλι μεγαλώνει κάθε εβδομάδα, περνώντας από καυτές ερήμους. Εργασίες έχουν προχωρήσει και στο Νέο Μεξικό, ενώ έχουν καθυστερήσει στο Τέξας. Τα καλύτερα του τμήματα είναι κατασκευασμένα από χάλυβα ενώ τα χειρότερα είναι φτιαγμένα από παλιοσίδερα. Σκοπός της κατασκευής του φράκτη είναι η αποτροπή έλευσης λαθρομεταναστών προς τις ΗΠΑ.

Τείχη υπάρχουν και στη Βαγδάτη, στις «Βερσαλλίες της Βαγδάτης», μια πόλη μέσα στην πόλη με πολυτελείς βίλες, κυβερνητικά κτίρια, καταστήματα, νοσοκομείο και τώρα το μεγαλύτερο κτίριο πρεσβείας στον κόσμο, αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Φανταστείτε στο κέντρο της Βαγδάτης, μια μεγάλη περιοχή, που την κλείνει ψηλό τείχος και όπου δεν φτάνουν οι κρότοι των πυροβολισμών και των εκρήξεων. Εκεί τα κλιματιστικά δουλεύουν ακατάπαυστα, το ρεύμα δεν κόβεται ποτέ, σε όλα τα σπίτια υπάρχει δορυφορική τηλεόραση και γύρω πισίνες, γήπεδα του γκολφ και του τένις και όλα όσα θεωρούνται αυτονόητα για τον τρόπο ζωής ενός κλασικού δυτικού γιάπη. Είναι η αποκαλούμενη και «Σμαραγδένια Πόλη». Η πόλη αυτή υπήρξε δημιούργημα του Σαντάμ Χουσεΐν και ήταν το ωραιότερο μέρος της Βαγδάτης πάνω στον ποταμό Τίγρη. Την περιέφραξε με ψηλό τούβλινο τοίχο και άφησε μόνο τρεις εισόδους. Έτσι, η φύλαξή της ήταν πανεύκολη. Οι δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ τη μετέτρεψαν σε μια «Μικρή Αμερική». Την επεξέτειναν ελαφρώς και ενίσχυσαν την περίμετρό της με πανύψηλους ενισχυμένους τοίχους από τσιμέντο, στην κορυφή των οποίων τοποθέτησαν συρματόπλεγμα.

Το τείχος Λευκωσίας, ή «Πράσινη Γραμμή», είναι το όριο μεταξύ ελεύθερων περιοχών και κατεχόμενων από την Τουρκία περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Δεκεμβρίου 1963 μετά από συμφωνία Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και Άγγλων, όταν ξέσπασαν οι πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές στη νεαρή ακόμη τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Σκοπός της ήταν να αποτρέψει κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ονομάστηκε «Πράσινη Γραμμή» επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη. Τότε δεν εκτεινόταν σε όλο το νησί, υπήρχε μόνο στη Λευκωσία και αργότερα εκεί που υπήρχαν τουρκοκυπριακοί θύλακες. Από τον Μάρτιο του 1964, οπότε κατέφτασαν στο νησί οι Κυανόκρανοι του ΟΗΕ, η φύλαξή της έχει ανατεθεί σε αυτούς. Επεκτάθηκε κατά πολύ μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Η γραμμή αυτή εκτείνεται πλέον σε μήκος 300 χλμ. και χωρίζει το νότιο από το βόρειο μέρος του νησιού, στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος. Η Πράσινη Γραμμή ελέγχεται από τους άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι φροντίζουν για τη διατήρηση της ομαλότητας στην περιοχή, καθιστώντας την τη μόνη διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο σήμερα. Από το 2003 η λεγόμενη "κυβέρνηση" των Τουρκοκυπρίων αποφάσισε να επιτρέψει τη διέλευσή της προς τα Κατεχόμενα και έχει ανοίξει ως τώρα πέντε σημεία διέλευσης. Για τη διέλευση απαιτείται επίδειξη διαβατηρίου, κάτι στο οποίο αντιδρούν πολλοί, θεωρώντας την επίδειξη διαβατηρίου στις τουρκοκυπριακές "αρχές" ως de facto αναγνώριση της εξουσίας τους. Κατόπιν συνεννόησης, η Κυπριακή κυβέρνηση κατεδάφισε διαχωριστικό τείχος, στην οδό Λήδρας, κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής, που χώριζε τους δύο τομείς της Λευκωσίας εδώ και 32 χρόνια. Πριν λίγο καιρό, ο Ταλάτ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ανεγείρει τείχος κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής, απ’ άκρου εις άκρο, αλλά κατόπιν διπλωματικών διεργασιών δεν προχώρησε στην υλοποίηση του σχεδίου του.

Τελικά, για κάθε ένα τείχος που γκρεμίζεται, άλλα ανεγείρονται. Για την αποτροπή… έτσι γενικώς. Για το …καλό μας, ή μήπως για το …καλό τους. Για να διαχωρίζονται οι «κακοί» από τους «καλούς». Για να αποκοπεί η …πλέμπα από την αριστοκρατία. Για να προστατεύονται οι ισχυροί από τους ανίσχυρους. Κάποτε, μου ήταν αδιανόητο να σκεφτώ πως κάποιοι ανατολικογερμανοί –επειδή έτσι έτυχε- δεν μπορούσαν να διαβούν το τείχος του Βερολίνου να βρεθούν με τις οικογένειές τους -πού έτυχε να βρίσκονται από κει. Αργότερα, το έζησα στην πατρίδα μου. Σήμερα, ξαναβλέπω παρόμοιες εικόνες σε εφημερίδες ή και στην τηλεόραση. Και αναρωτιέμαι: μήπως ζηλέψαμε τη διαβίωση των ζώων σε ζωολογικούς κήπους, το κάθε είδος αποκλεισμένο στο δικό του χώρο; Μήπως είναι καιρός, όχι να γκρεμιστούν τα τείχη, όχι να μη ξανακτιστούν άλλα νέα πιο γερά, αλλά μήπως είναι καιρός να καταργηθούν τα σύνορα;

ΥΓ. Μη ξεχάσετε να επισκεφτείτε το blog ALHTIS PRESS και να δείτε το πλούσιο φωτογραφικό υλικό.