Μια ανάρτηση έτσι …χωρίς τίτλο και θέμα

Αυτό το διάστημα λείπω· από την μπλογκόσφαιρα. Όχι εσκεμμένα, όχι από βαριεστιμάρα, όχι από έλλειψη ειδήσεων (τουλάχιστον η πολιτική και παραπολιτική ειδησεογραφία δεν λείπει ποτέ από τα ελληνικά …σαλόνια) ή ιδεών. Να, έπεσε δουλειά. Και δη ηλεκτρονική τοιαύτη. Μα που αλλού, στο σχολείο. Κατάθεση βαθμολογιών, ηλεκτρονική καταχώρηση βαθμών, ηλεκτρονική αλληλογραφία και άλλης φύσεως ηλεκτρονική δουλειά τα πρωινά μα και απογεύματα ακόμη (να τ’ ακούν όσοι λένε πως οι καθηγητές δουλεύουν το μικρότερο ωράριο και τεμπελιάζουν). Έτυχε να είμαι υπεύθυνος για τη μηχανοργάνωση στο σχολείο μου, αφού κανείς δε μου είπε, δε με συμβούλευσε να μη λεω ποτέ ναι, όταν με ρωτούν αν γνωρίζω …κάτι. Γιατί τότε την έβαψες, μου είπαν εκ των υστέρων. Γιατί οι λουφαδόροι καραδοκούν παντού και πάντοτε. Αλλά να πω και την αλήθεια, μ’ αρέσει αυτό που κάνω και αν δε μ’ άρεσε θα το παρατούσα. Έχω αυτή τη …μανία, να ερωτεύομαι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαι εθελοντικά -και όχι από υποχρέωση ή ανάθεση- τη δουλειά μου. Κακό; Πολλές φορές ίσως ναι. Γιατί νοιώθω και την αδιαφορία γύρω μου, ή την εκμετάλλευση. Μα αν μ’ αρέσει, το βλέπω …ερωτικά. Όχι, δεν είμαι μαζοχιστής, ούτε βλέπω την εργασία σα μέσο θεραπείας της πλήξης και της ανίας μου. Ακόμα δεν απέκτησα αυτά τα δύο …προτερήματα. Το παλεύω, με παλεύουν· να δούμε ποιος θα νικήσει στο τέλος. Είμαι εργασιομανής, πώς να το κάνουμε; Α ναι, είμαι και μετριόφρων, κυρίως και πάνω απ’ όλα. Αφού το λέει και η …μάνα μου, η μαμά-phlou…φλαινα. «Μπράβο αγόρι μου» μου λέει στο τηλέφωνο ή όταν κατεβαίνω Αθήνα. «Είμαι περήφανος για σένα» και αρχίζει να με …φτύνει·έχω φάει φτύσιμοοοοο κατάμουτρα. Μα και η τηλεφωνική τους συσκευή τα ίδια. Μόνο η phlou-φλαινα δεν με καταλαβαίνει. «Πάλι άργησες ρε αχαΐρευτε» μου λέει και το επαναλαμβάνει σε διάφορους τόνους, ημιτόνια, άλλοτε με διέσεις και άλλοτε με υφέσεις. Όταν όμως μου το λέει σε ήχο βαρύ, ε τότε δεν αντέχω και τα παίρνω. «Πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι» της πετάω στη μούρη. «Μα αν δε σ' ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου» της λέω κι εκείνη μου απαντά -σε ήχο πλάγιο δεύτερο τούτη τη φορά- «εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ' αγαπώ» και τότε όλα τελειώνουν, μ’ ένα θερμό εναγκαλισμό και τα παραλειπόμενα …(αδιάκριτοι που είστε..). Όπως καταλάβατε σωστά, τα ρούχα μας όλα έχουν χρώμα …ροζ (αφού βάζουμε τα άσπρα και τα κόκκινα στο ίδιο πλυντήριο).

Επανέρχομαι στο θέμα. Όταν γυρνάω σπίτι, πού όρεξη και κουράγιο να ξαναπατήσω το power του προσωπικού υπολογιστή και περισσότερο πού όρεξη να συγκεντρώσω το μυαλό για να γράψω. Το πατάω όμως το power και ενημερώνομαι για τα δικά σας κείμενα καθώς και την τρέχουσα ειδησεογραφία. Τη …δόση μου την παίρνω! Και πολλές φορές δε σας προλαβαίνω. Κάποιοι είστε ιδιαίτερα παραγωγικοί. Μπράβο και σας δηλώνω πως ζηλεύω αρκετούς από εσάς. Ένα τελευταίο φαινόμενο όμως δε ζηλεύω. Αυτό της …απονομής του βραβείο Proximidade, το οποίο περιγράφεται ως εξής:

«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!»

Με την υποχρέωση να το …προσφέρει, ο …βραβευμένος, σε άλλους οχτώ. Έτσι, σε λίγο καιρό όλα τα μπλόγκς θα έχουν …βραβευτεί και θα μείνω μόνο εγώ χωρίς αυτό. Για τον λόγο ετούτο, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ να μου …απονείμω το βραβείο Proximidade και σας ΔΗΛΩΝΩ πως δε θα το μοιράσω, ως οφείλω, σε άλλους 8. Το παίρνω, το κορνιζάρω και το παρακρατώ. Έτσι για να σκάσετε!

ΥΓ. Χαζά χαζά, κατάφερα και έγραψα μία παράγραφο. Ε αφού τη δημιούργησα, ας την αναρτήσω κιόλας. Μην πάει χαμένη. Να μη με διαγράψετε κι από τα ...αγαπημένα σας. Καληνύχτα σε όλους. Γιατί αύριο θα πρέπει να σηκωθώ από το «χάραμαν του φου» («φου» είναι η γενική του «φως» -κυπριαστί- και όχι «φωτός» όπως εσφαλμένα αναγράφεται στο ορθογραφικό λεξικό του Προέδρου για τον Εθνικό Διάλογο περί την Παιδεία και τα Παιδία, Γ. Μπαμπινιώτη, αντίπαλου του κου Βερέμη, προέδρους του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, λέμε τώρα).