Ο ρόλος των ΜΜΕ μέσα από μια ταινία

Απέχω αρκετό καιρό από την επικαιρότητα επειδή συνειδητά το αποφάσισα. Βαρέθηκα και σιχάθηκα τα ίδια και τους ίδιους. Έκλεισα την τηλεόραση στις ειδήσεις, βλέπω που και που κάποια ξένη ταινία και κάποια ντοκιμαντέρ. Ψες, Πέμπτη 9 το βράδυ, έτυχε να …περάσω από το Star και έπεσα σε μια ξένη ταινία, “Η εξέγερση”. Η ταινία αφορούσε τη «μάχη του Σιάτλ», την πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά της παγκοσμιοποίησης, με την ευκαιρία της προσπάθειας των ΗΠΑ να διοργανώσουν Σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ).

Λίγα λόγια για τη "μάχη" για την ταινία: Με την ευκαιρία της διοργάνωσης της Συνόδου, η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών της Αμερικής, προσπάθησε να ασκήσει πιέσεις στον πρόεδρο Κλίντον διοργανώνοντας μια διαδήλωση, τη μεγαλύτερη κινητοποίηση του εργατικού κινήματος από το 1991. Συμμετείχαν χιλιάδες αριστεροί, μαζί με οικολόγους, ακτιβιστές, αναρχικούς, οι οποίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυτόν τον διεθνή οργανισμό. Νεαροί ακτιβιστές έκλειναν δρόμους με καθιστικές διαμαρτυρίες ή απέκλειαν τις εισόδους των ξενοδοχείων όπου έμεναν στελέχη του ΠΟΕ, εμποδίζοντας με τέτοιους τρόπους την ομαλή διεξαγωγή της συνόδου.

Αυτό που μου …έμεινε από την ταινία, δεν ήταν τόσο οι ενέργειες των ακτιβιστών, των διαδηλωτών και κάποιων νεαρών που έσπαζαν βιτρίνες, ούτε οι ενέργειες της αστυνομίας ή αργότερα της εθνοφυλακής, που ήσαν από βίαιες έως βάρβαρες. Αυτό που μου έμεινε είναι ο χειρισμός των γεγονότων από τα ΜΜΕ, η χρήση της εικόνας από την τηλεόραση.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ειρηνικά και παρόλο που οδηγούσαν σε ματαίωση της συνόδου, ο Δήμαρχος δεν έδινε εντολή στην Αστυνομία για επέμβαση. Οι πιέσεις που δεχόταν ήσαν μεγάλες και για να γίνουν εντονότερες επιστρατεύτηκαν οι …γνωστοί άγνωστοι και τα ΜΜΕ. Η τηλεόραση άρχισε να δείχνει σπασμένες βιτρίνες, μεγαλοποίησε τις «καταστροφές» και ο δήμαρχος επιτρέπει την επέμβαση αστυνομίας. Ανυπολόγιστες οι ποσότητες χημικών που χρησιμοποιήθηκαν, μέχρι και έφιππα τμήματα, χρήση λαστιχένιων σφαιρών και τσουβάλιασμα διαδηλωτών σε φυλακές.

Η τηλεόραση δε δείχνει τίποτε απ΄ όλ’ αυτά, …επιμένει στο σπάσιμο βιτρινών. Οι διαδηλωτές εξαγριώνονται από τη βιαιότητα και τη βαρβαρότητα της αστυνομίας, η κατάσταση φτάνει στα άκρα και επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο δήμαρχος πείθεται να κληθεί η εθνοφυλακή. Τα ΜΜΕ όμως σιωπούν. Οι φυλακές γεμίζουν χειροδεμένους διαδηλωτές, ώσπου… Ώσπου η τηλεόραση κάνει μία …στροφή και δείχνει τη βαναυσότητα των δυνάμεων καταστολής. Δήμαρχος και Αρχηγός της αστυνομίας παρακολουθούν αμήχανοι την εξέλιξη των διαδηλώσεων και καταλαβαίνουν το τέλος τους. Η Σύνοδος ματαιώνεται, οι φυλακισμένοι απελευθερώνονται και το κίνημα νικά. Έστω μια νίκη προσωρινή γιατί οι κυβερνήσεις, στις επόμενες Συνόδους δεν ξαναπιάστηκαν στον ύπνο.

Αυτά τα ΜΜΕ είναι που δημιουργούν την «κοινή γνώμη», αυτά την κατευθύνουν, αυτά «εκλέγουν» κυβερνήσεις, αυτά επιβάλλουν υπουργούς, νομοσχέδια και νόμους, αυτά «κυβερνούν». Αυτό συμβαίνει παντού, σε όλα τα σημεία του πλανήτη, στην Ελλάδα. Τα ΜΜΕ εν είναι απρόσωπα. Είναι γνωστοί σε όλους, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοπαράγοντες και ταυτόχρονα ιδιοκτήτες ΜΜΕ, μιας τηλεόρασης, μιας εφημερίδας βρε αδερφέ. Γιατί χωρίς αυτά, τα ΜΜΕ, δε μπορούν να …δράσουν ελεύθερα. Παρεμπιπτόντως, αγοράζουν και μια ΠΑΕ ή ΚΑΕ για να έχουν και …ερείσματα στους οπαδούς. Τα καταφέρνουν, πάντα τα καταφέρνουν γιατί έχουν τη δύναμη να διαμορφώσουν και να ελέγξουν. Γι αυτό και οι ραδιοσυχνότητες ακόμα δεν έχουν μοιραστεί, δεν έχουν τακτοποιηθεί. Μπορεί οι ημιυπαίθριοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ταχτοποιήθηκαν, οι ραδιοσυχνότητας όμως ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα.