Τραγούδια της Πλάκας και όχι της ...πλάκας

Δεκαετία του ’60 ένα επαναστατικό μουσικό κίνημα ξεκινά κάπου εκεί στην Πλάκα σε κάτι μυστήριους και απελπιστικά μικρούς και στενούς χώρους. Το Νέο Κύμα πρωτοακούγεται στις μπουάτ. Το Νέο Κύμα δημιούργησε τη μπουάτ ή η μπουάτ το Νέο Κύμα; Τις οίδε; Εκεί που οι τραγουδιστές τραγουδάνε και τους ακούς. Εκεί που οι τραγουδιστές τραγουδάνε και τους ακούνε. Εκεί που το κουβεντολόι σταματά με το που μπαίνουν οι μουσικοί. Εκεί που στις παύσεις της κιθάρας, στο ξεκίνημα της μουσικής σταματάνε ταυτόχρονα και οι ανάσες των ακροατών-θεατών. Γιατί εκεί προηγείται η μουσική, το τραγούδι, ο τραγουδιστής και έπεται η συνομιλία, το ποτό, το τσιγάρο. Το στριμωξίδι, το ...πάστωμα για να ακριβολογώ, κανέναν δεν ενοχλεί. Εξάλλου μπουάτ στα γαλλικά σημαίνει το κουτί. Ούτε και ο καπνός των τσιγάρων. Μυστήριο πράμα. Ίσως γιατί εκεί πήγαινες για να ΑΚΟΥΣΕΙΣ, για να απολαύσεις μουσική, για να ευφρανθούν τα ώτα σου και για να πάλλεται η καρδιά σου.

Τη μπουάτ τη γνώρισα από το ’75 και πέρα, όταν -ελέω ...ατατούρκων αλλά και σπουδών- βρέθηκα στην Αθήνα. Τακτικός θαμών, όσο το επέτρεπε η ...τρύπια τσέπη μου. Τη βγάζαμε φτηνιάρικα, αφού σέρβιραν ποτά σε πολύ χαμηλή τιμή, με χαμηλό φωτισμό, χαμηλά καθίσματα, χαμηλόφωνο ήχο. Η μπουάτ υπήρξε φυτώριο νέων καλλιτεχνών, και χώρος προβληματισμού και διαμόρφωσης δημοκρατικών συνειδήσεων, χώρος ανθρώπινος και αυθεντικός.
Μαθαίνω ότι σήμερα κάποιοι άνθρωποι με ευαισθησίες προσπαθούν να τις αναβιώσουν. Με τους παλιούς καλούς καλλιτέχνες ή και με νέους ελπιδοφόρους. Γιατί ένα από τα στοιχεία που διέκρινε το Νέου Κύμα σαν ...κίνημα, ήταν και η ποιότητα των καλλιτεχνών. Μια ποιότητα μοναδική. Σεμνοί, λιγομίλητοι, ολίγον απόκοσμοι –μακριά από την κοσμικότητα. Νέοι, ωραίοι και αγνοί. Καλλιτέχνες που έμειναν πιστοί στο είδος, ή απλά αποσύρθηκαν παραμένοντας αναλλοίωτοι, άφθαρτοι στο χώρο και στο χρόνο. Υποκλίνομαι κι εγώ μπροστά τους ταπεινά.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Γίνεται μια προσπάθεια –και αναφέρομαι κυρίως για εδώ, τη Λάρισα, καθόσον δε γνωρίζω τι γίνεται στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη- σε κάποια μικρά μαγαζάκια-ταβέρνες, με 2-3 μουσικούς, νέα παιδιά ως επί το πλείστον, χωρίς ηχητικό εξοπλισμό, χαμηλόφωνα και λιτά. Αλλά... Ο κόσμος δεν πάει για να ακούσει∙ πάει για να φάει, να συζητήσει μεγαλοφώνως και παρεπιπτόντως να ακούσει. Τραγουδούν οι μουσικοί, συνομιλούν τρώγωντας και φωνάζοντας οι «ακροατές», πασχίζουν οι μουσικοί να ακουστούν περισσότερο, ανεβαίνει η ένταση... Ελάχιστοι ακούνε, ελαχιστότατοι χειροκροτούν ενθαρρύνοντας και ανταμείβοντας τους μουσικούς. Αν ίσχυε και το «....κι αν μας αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χεοροκρότητα...» τότε θα συμπέραινε κανείς, λανθασμένα, πως οι μουσικοί και η μουσική δεν αξίζουν. Και όμως, υπάρχουν και ακούγονται εκπληκτικές φωνές.
Δε θα γράψω για τα άλλα είδη «μουσικής» και τους άλλους χώρους «διασκέδασης». Γιατί εκεί ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ, εκεί κουφαίνεσαι, εκεί υφίστασαι ηχορύπανση, εκεί ΒΛΕΠΕΙΣ ....φωνητικές κορμάρες. Εκεί εκτίθενται μπούτια και ποδάρες, κώλοι και βρακιά, βυζιά και μπούστοι ...με το συμπάθιο.Εκεί το «θέαμα» υπερέχει, η «μουσική» έπεται∙ ΕΥΤΥΧΩΣ γιατί μόνο περί μουσικής δεν πρόκειται. Μουσική ρύπανση, μουσικά σκύβαλα ή μουσικά λύματα (καίτοι αδόκιμοι οι όροι).
Αυτές οι νοσταλγικές εποχές των μπουάτ και του Νέου Κύματος έφυγαν ανεπιστρεπτί. Τώρα, αυτά που ακούγονται είναι τραγούδια της πλάκας και όχι τα τραγούδια της Πλάκας και των μπουάτ. Δε νωρίζω αν κάνω λάθος, ή απλά αν νοσταλγώ. Όμως νιώθω πως λείπει από το σημερινό τραγούδι η τρυφερότητα, ο ρομαντισμός, η ζεστασιά, η ανθρωπιά, η αυθεντικότητα, η συντροφικότητα. Είθε να κάνω λάθος, είθε η ρήση "κύκλος είναι η ζωή" να επαληθευτεί και να ξάναγίνει μια τέτοια ...επανάσταση. Καλή σας νύχτα!

ΥΓ. Αυτές οι θύμησες μου ήρθαν όταν το Σάββατο που μας πέρασε είδα την εκπομπή " Στην Υγειά μας ρε παιδιά" με το αφιέρωμα στο Νέο Κύμα -την οποία ξανάδα σήμερα το μεσημέρι, αφού φρόντισα να την "γράψω"- και ξανάκουσα τις εκπληκτικές φωνές της Αστεριάδη, της Χωματά, του Βιολάρη

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα neo-kyma