Η εικονική πραγματικότητα στην οποία ζουν οι πολιτικοί

Επί του πιεστηρίου. 'Ωρα 19.30 κάπου στη Λάρισα

Πριν μισή ώρα επέστρεφα μέσω από το καθημερινό περπάτημα-άσκηση σε περιφερειακό προς το γήπεδο Αλκαζάρ, για όσους γνωρίζουν τη Λάρισα. Σ’ ένα κόμβο, δύο άντρες της Τροχαίας με μοτοσυκλέτες βρίσκονται σε …αναμονή. Αναρωτηθήκαμε τι να συνέβαινε. Όπως πλησιάζαμε στην επόμενη διασταύρωση είδαμε συνωστισμό αυτοκινήτων και κορναρίσματα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, όχημα της τροχαίας προπορευόταν και ακολουθούσε πεντάδα σκουρόχρωμων μερσεντές. Τότε καταλάβαμε τους λόγους της …επιστράτευσης• αφικνείτο ο πρωθυπουργός για την προγραμματισμένη ομιλία του στην κεντρική πλατεία Λάρισας.
Ομολογώ πως δε γνωρίζω πού βρισκόταν και από πού ερχόταν. Αν ερχόταν οδικώς ή αεροπορικώς μέσω του στρατιωτικού αεροδρομίου του ΑΤΑ. Και αυτόματα, διερωτηθήκαμε: όταν οι πρωθυπουργοί και ακόμα χειρότερα οι υπουργοί, υπουργίσκοι και μεγαλόσχημοι πολιτικοί παράγοντες κυκλοφορούν με τέτοιες ιδανικές τροχαίες συνθήκες, με δρόμους ελεύθερους από οχήματα, με τέτοια μέτρα προστασίας, πώς είναι δυνατόν να αντιλαμβάνονται τα διάφορα προβλήματα, αυτά της καθημερινότητας του πολίτη, για τα οποία ΟΛΟΙ κόπτονται; Δε λέω πως πρέπει να πάρει το λεωφορείο ή το τρένο για να φτάσει στην πόλη, δε λέω πως δεν πρέπει να έχει προσωπική ασφάλεια ο πρώτος πολίτης της χώρας (μετά από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας), δε λέω πως δεν… πολλά δεν… αλλά έτσι όπως ζουν και κινούνται, είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα, σε εικονικό κόσμο ζουν και τον γνωρίζουν μέσω των Συμβούλων τους. Γι αυτό, ίσως, έχουν λανθασμένη ή στρεβλή εντύπωση της κατάστασης, της πραγματικότητας. Γι αυτό και δεν αδικούνται όσοι υποστηρίζουν πως διανύουμε τις περιόδους της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε άλλα τέτοια παραδείγματα. 'Οταν τα παιδιά τους φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και αργότερα σε ξένα πανεπιστήμια, πώς είναι δυνατόν να γνωρίσουν τα προβλήματα του ελληνικού δημόσιου σχολείου και να εκδηλώσουν πραγματικό ενδιαφέρον για την ελληνική εκπαίδευση; Εμείς όλοι οι γονείς των οποίων τα παιδιά φοιτούν σε ελληνικά δημόσια σχολεία, τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Τα παιδιά μας, μας τα λένε κι εμείς τα διαπιστώνουμε. Αυτοί; Όταν δεν έχουν μπει στη ζωή τους σε σούπερ μάρκετ, σε φούρνο, σε μαγαζί τέλος πάντων για να ψωνίσουν κάτι (εκτός της περίπτωσης επίσκεψής τους σε βιβλιοπωλεία για να αγοράσουν τα αγαπημένα τους βιβλία συνοδεία τηλεοράσεων ή σε λαϊκές αγορές για να …σφίξουν το χέρι των πωλητών και πολιτών) πως θα πάρουν μυρωδιά την ακρίβεια που θεριεύει και πνίγει τον λαό.

Και το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: γι’ αυτό και η πατρίδα μας δεν πάει καθόλου καλά, μην πω πως πάει κατά διαόλου. Γιατί οι κατέχοντες τις διάφορες μορφές εξουσίας, είναι ελίτ, ζουν σε άλλη χώρα, και αν τελικά νομίζουν πως ζουν σ’ αυτήν, λανθάνονται• σε εικονική πραγματικότητα ζουν.