Επί προσωπικού. Επιτρέψτε μου το

Απόψε έχω συναισθήματα ποικίλα• χαρμολύπης κυρίως. Χαράς, διότι και ο δευτερότοκος μου γιος (ο Γιώργος) ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βρήκε μια δουλειά στο αντικείμενο στο οποίο σπούδασε (επ’ αυτού θα σας μιλήσω ιδιαίτερα) και ταυτόχρονα λύπης, διότι μας φεύγει και αυτός• ήδη ο πρωτότοκος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Και μη νομίσετε πως βρήκε ΤΗ δουλειά, ή τη δουλειά που τον εξασφαλίζει·σύμβαση για 6 μήνες, νομίζω. Όχι ότι περνάμε άσχημα μετά της φλούφλαινας αλλά όσο νάναι …μας λείπουν (ή θα μας λείψουν). Θα μου πείτε, τι είναι η Αθήνα, 3 ώρες δρόμο. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα ήθελα τα παιδιά μου να τραβήξουν το δικό τους δρόμο, κοντά ή μακριά από εμάς, εντός ή εκτός Ελλάδας. Αρκεί να είναι χαρούμενα, να έχουν υγεία καλή και να είναι ευτυχισμένα. Αυτή τη λογική την καθαρά ελληνική, ΟΛΟΙ κοντά, αν είναι δυνατό στην ίδια πολυκατοικία ή στο ίδιο …όροφο σπίτι, δεν την κατανοώ. Τέλος πάντων.
Επανέρχομαι στον δευτερότοκο. Μέτριος μαθητής, στη σκιά του μεγαλύτερου αδελφού του, με δική μας, αποκλειστικά, ευθύνη. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, που εδρεύει στη Μυτιλήνη. Επέλεξε δε την κατεύθυνση της Μουσειολογίας. Για το Τμήμα αυτό σας έχω γράψει παλαιότερα. …Εκκωφαντικός ο τίτλος, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε πως ήταν ουσιαστικά άνευ περιεχομένου σπουδών. Κάτι σαν …λίγα απ’ όλα! Τέλος πάντων, τελείωσε, εκπλήρωσε και τη στρατιωτική του θητεία (στη Μυτιλήνη και πάλιν, παρακαλώ) και μετά…. Ε, αυτό το μετά είναι που σκοτώνει. Σκοτώνει την οικογένεια, σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά. Ψάχνεσαι, ψάχνεις τις αγγελίες, ψάχνεις για διαγωνισμούς, ψάχνεις για προσλήψεις και ανακαλύπτεις ότι το πτυχίο σου, το Τμήμα από το οποίο αποφοίτησες δεν έχει …κωδικό! Αυτό έγινε και με το Γιώργο. Η κατάσταση αυτή του δημιούργησε άγχος, το δε άγχος παθολογικά προβλήματα. Τέλμα, βάλτος ΚΑΙ παθολογικά… Μια κατάσταση απελπισίας. Σε ένα κράτος το οποίο, εκ του Συντάγματος, οφείλει να σου εξασφαλίσει -εκτός των άλλων- και εργασία. Κάτι έπρεπε να κάνει. Έτρεξε το παιδί. Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Αλώνισε πολλούς χώρους -μουσεία κυρίως- άφησε εκατοντάδες βιογραφικά, έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις αλλά φευ. Έκανα και άλλα, κάποια απ’ αυτά γνωρίζουμε, κάποια άλλα όχι. Ομολογώ πως δεν κάθισε, δεν άραξε. Αλλά σίγουρος είμαι πως πέρασε πολλές δύσκολες φάσεις. Αναγνώρισε λάθη του, απελπίστηκε, απογοητεύτηκε, πληγώθηκε, αρρώστησε. Ώσπου …ένα τηλεφώνημα από τους υπεύθυνους του Μουσείου Ακρόπολης τον έφερε στην Αθήνα. Πάει για συνέντευξη και εκεί του εξομολογούνται πως θα προτιμήσουν κυρίως αρχαιολόγους. Τα πήγε πολύ καλά με τη συνέντευξη, άφησε καλές εντυπώσεις (αυτά τα είπαμε τηλεφωνικά) και τους εντυπωσίασε το βιογραφικό του. Έπιασε τόπο και η εθελοντική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Έτσι, του ζητήσανε και δεύτερη συνέντευξη την ίδια μέρα το απόγευμα. Εκεί διαφάνηκε η πρόθεσή τους. Και σήμερα, έρχεται το μοιραίο τηλεφώνημα: αύριο κατεβαίνεις Αθήνα για να εκπαιδευτείς και να αναλάβεις εργασία. Το πρόσωπο του έφεξε. "Farher, ανέβασέ μου βαλίτσες" μου λέει στο κινητό. Όταν ετοίμαζε τις βαλίτσες, κάπου σκοτείνιασε• και τα δικά μας ομοίως.

Όσοι βρεθείτε στο νέο Μουσείο Ακρόπολης, (τα εγκαίνιά του θα πραγματοποιηθούν στις 20 Ιουνίου) θα τον βρείτε στο Τμήμα πωλήσεων (ξέρετε, αναμνηστικά, δώρα, κάρτες κλπ). Πάρτε κάτι από κει, μη γκρινιάξετε, μην τα βάλετε με τους υπαλλήλους. Παιδιά δικά μας είναι, δικά σας. Πείτε τους έναν καλό λόγο. Τον έχουν ανάγκη. Κάποτε έβλεπα τους πλασιέ φαρμάκων -σήμερα ιατρικούς επισκέπτες τους λένε- να μου παίρνουν τη σειρά στα ιατρεία και εξαγριωνόμουν. Τώρα όμως τους παραχωρώ με ευχαρίστηση τη σειρά. Ο πρωτότοκός μου, ο Χρήστος, ιατρικός επισκέπτης είναι• έστω προσωρινά!

Τέσσερεις ώρα το πρωί, ο Γιώργος φεύγει για Αθήνα. Τέσσερεις και κάτι, εγώ με τη σύζυγο μένουμε και πάλιν μόνοι. C’ est la vie.

Καλή τύχη Γιώργο. Καλή τύχη Χρήστο. Καλή τύχη Χριστίνα, Ελίνα, Αλέξανδρε, Ιωάννα ... Καλή τύχη στα παιδιά μας, στα παιδιά σας.

Καλή τύχη σ’ όλα τα παιδιά του κόσμου.