Δε πάτε …. (το debate σε ελεύθερη μετάφραση)

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009: Πέντε (5) πολιτικοί αρχηγοί, έξι (6) δημοσιογράφοι, εφτά (7) κεφάλαια, τριανταπέντε (35) ερωτήσεις, τριανταπέντε (35) παράλληλοι μονόλογοι. Η τηλεμαχία μεταδόθηκε ζωντανά διακαναλικά και από το Πρίσμα+ στη νοηματική (λάθος, μέγα λάθος• στη νοηματική θάπρεπε να το μεταδώσουν διακαναλικά, γιατί όλοι τόχουμε ανάγκη). Κάθε ερώτηση θα διατυπώνεται σε 30 δευτερόλεπτα ενώ ο αρχηγός του κόμματος θα πρέπει να απαντά σε 90 δευτερόλεπτα. Ο δημοσιογράφος μπορεί να επανέλθει με μια διευκρινιστική ερώτηση έως 30 δευτερόλεπτα, με τον ερωτώμενο να έχει ένα λεπτό για να απαντήσει τη δεύτερη φορά (πλαίσια ασφυκτικά συμφωνημένα• μη ξεγελαστούν και κάνουν κανένα διάλογο και μας μπερδέψουν). Τι είναι όλα αυτά, αν μη τι άλλο γελοιότητες. 'Η μήπως το debate αλά …ελληνικά!

Ομολογώ πως δεν το παρακολούθησα (σςςςςςςς, μη μας ακούσει κανείς). Ούτε για μια στιγμή. Αφοσιώθηκα στον υπολογιστή μου, που τόσο καιρό τον είχα απαρνηθεί. Αλλά διάβασα λίγα πράγματα σχετικά. Και να τι βρήκα (συνοπτικά) σχετικά με τις …επιδόσεις των αρχηγών (με τυχαία σειρά, μπας και σας/τους μπερδέψω):

Παπαρήγα: Υπερασπίσθηκε την αποκλειστικότητα στη χρήση του όρου «σοσιαλισμός». Επίσης, ο επιτακτικός τόνος εκνευρισμένης δασκάλας, στο σημείο όπου προέτρεπε τον λαό να γίνει «απείθαρχος και ανυπάκουος» και να πραγματοποιήσει «αιφνιδιαστική αντεπίθεση». Με λίγα λόγια, θέαμα τόσο μακρινό και άσχετο με την πραγματικότητα όσο και η ανάμνηση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ...

Παπανδρέου: Διαισθανόσουν την αβεβαιότητα και τον δισταγμό σε κάθε λέξη, όταν η ερώτηση τον υποχρέωνε να αυτοσχεδιάσει, ενώ το τελευταίο δίλεπτο ήταν μια παρατακτική απαγγελία όλων των συνθημάτων που είχε εκστομίσει ως εκείνη την ώρα στην προεκλογική εκστρατεία. (Λες και άκουγες μαθητή παλαιότερης εποχής να απαγγέλει μηχανικά τις δασυνόμενες λέξεις...). 'Ηταν και αυτό το παπαγαλίστικο ύφος του…

Αλαβάνος: Επιθετικός προς τους δημοσιογράφους, διατήρησε τον εκνευρισμό και την εριστικότητά του ως και στο δίλεπτο του τέλους, κάνοντας τον τηλεθεατή να σκεφθεί ότι μάλλον τσάμπα έπεσε ο καυγάς με τον Αλέξη Τσίπρα, για την εκπροσώπηση στο δήθεν «debate»...

Καρατζαφέρης: η εμφάνιση και ο λόγος του ήταν ένας αυτοσχεδιασμός, στον οποίο αναγνώριζες ποικίλα στοιχεία: τον αμπελοφιλόσοφο του καφενείου, τον λαϊκό διαφημιστή (που εκτός από σλόγκαν γράφει και στίχους για τραγούδια...), τον καταφερτζή πλασιέ, που καμουφλάρει την απελπισία του σε τρελή χαρά, καθώς του ανοίγουν την πόρτα, γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο είναι στο επόμενο δευτερόλεπτο να του την έχουν κλείσει κατά πρόσωπο...

Καραμανλής: Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Καραμανλής, που ερμήνευσε τη μεγάλη επιτυχία του «Υπευθυνότητα», ήταν φυσικό να υπερτερεί, χάρη στην ευφράδεια και την πειστικότητα του ύφους του. Ωστόσο, αμφιβάλλω αν οι θετικές εντυπώσεις μπορούν να δελεάσουν τους αναποφάσιστους. Μετά από πέντε χρόνια στην εξουσία, ο καθένας μπορεί να μετρήσει την απόσταση που χωρίζει τους λόγους του από τα έργα του. Επομένως, όσο εμπνευσμένα και να επαναλαμβάνει το ποίημα, δεν παύει να είναι το ίδιο ποίημα. Έκλεισα την τηλεόραση και έφυγα για τη βραδινή μου έξοδο, ψιθυρίζοντας τα λόγια που δεν πρόλαβε να πει ο πρωθυπουργός. (Επειτα από τόσα χρόνια, τα έχω μάθει πια απ’ έξω...).

Από το «Καληνύχτα και καλή τύχη», του Στέφανου Kασιμάτη, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ