Ποίηση και Έρωτας

Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης η Δευτέρα 21 Μαρτίου. Αλλά ο έρωτας είναι ποίηση και επειδή η ποίηση εξυμνεί τον έρωτα, συμπεραίνω πως Έρωτας και ποίηση γίνονται ένα. Πόσο μάλλον όταν η ποίηση μελοποιείται και τραγουδιέται.

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,

σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.

Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,

δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.

Κι από το γάλα πιο λευκή,

απ’ το νερό πιο δροσερή,

κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.

Από το ρόδο πιο αγνή,

απ’ το χρυσάφι πιο ακριβή,

κι από τη λύρα πιο γλυκειά, πιο μουσική.

………….

Το ποίημα αυτό της Σαπφούς μελλοποιήθηκε από τον Σπύρο Βλασσόπουλο και τραγουδήθηκε από την Αλέκα Κανελλίδου.

Και στη σύγχρονη όμως εποχή υπάρχουν ποιήματα που εξυπνούν τον έρωτα, ποιήματα-αριστουργήματα. Όταν όμως τα τραγουδούν τραγουδιστές με ιδιαίτερη χροιά και ευαισθησία, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα

Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους

Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα

Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους

Ν’ αγαπάς - Μουσική/Στίχοι: Θαλασσινός Παντελής/Βελιώτης Νίκος

Ενα ποίημα για την αγάπη και τον έρωτα γράφτηκε από τον Λιβανέζο ποιητή Llyas Abu Shaaka, που πρωταγωνίστησε στο ρεύμα του Ρομαντισμού τις δεκαετίες του 1930 και 1940 στη πατρίδα του, απελευθερώνοντας την έκφραση των συναισθημάτων στην ποίηση. Απολαύσετ μέρος του ποιήματος.

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,

περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.

Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,

για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.

Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,

χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.

Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,

σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.

Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,

φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.

Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,

τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.

Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.

Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.

Θα αναρωτηθεί, ίσως, κανείς "μα τί τον έπιασε αυτόν και γράφει μετά από τόοοοσο καιρό για ποίηση και έρωτα". Σας διαβεβαιώ πως, θερμόμετρο έβαλα,  εμπύρετος δεν είμαι. Υγείαν έχω καλή, ιώσεις δεν κόλλησα. Στα κιλά μου είμαι -και κάτι παραπάνω- η κρίση δε με επηρέασε -ακόμη. Το μυαλό τόχω 400 -παρά κάτι-, δε φύρανε ακόμη. Τότε;  Η Άνοιξη αγαπητοί μου, η Άνοιξη. Η εποχή που όλα ανθίζουν και η φύση ερωτοτροπεί. Που όλα τραγουδούν τον χαρμόσυνο ύμνο του έρωτα, από το μικρό χαμομηλάκι μέχρι το τεράστιο γαϊδουράγκαθο. Το "γλυκύ έαρ". Η εποχή που οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια και οι καρδιές ..πεταρίζουν. Ήθελα άραγε άλλον ποιο σοβαρό λόγο από αυτόν;