Πυρωμένες ...σκέψεις ενός άυπνου ελέω τσιμέντου

Καίτοι ανακοίνωσα blogging-breaking, επανέρχομαι εκτάκτως γιατί έχω μια βδομάδα να κοιμηθώ από τη ζέστη. Έχω μια βδομάδα που ψάχνω απεγνωσμένα λίγη φυσική δροσιά, γιατί αυτήν του κλιματισμού δεν την αντέχω άλλο. Οι αεριστήρες οροφής που έχω παλεύουν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες μου. Ομολογώ πως τα ψιλοκαταφέρνουν. Λειώνω καθημερινά, στάζω ολόκληρος από ιδρώτα –έχω δημιουργήσεις και βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο από την αϋπνία- ούφφου πλέον, δεν αντέχω άλλο.

Οι πόλεις βράζουν –η Λάρισα κοχλάζει, επί των ακριβέστερον.. Η άσφαλτος πυρώνει. Τα διαμερίσματα ημερησίως θερμαινόμενα, το βράδυ μας …επιστρέφουν τη θερμότητά τους. Οι άνθρωποι ασφυκτιούμε… πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Ρε μπας και βρίσκομαι στην κόλαση και δεν το κατάλαβα;

Οι πόλεις αναπτύσσονται κατακόρυφα -και όχι οριζόντια- με αποτέλεσμα το τσιμέντο να κατατρώει το χώμα, τα δέντρα, τη βλάστηση. Τσιμεντάρουμε τις αυλές και στη συνέχεια βάζουμε και κάνα δυο γλάστρες με λουλούδια. Φαρδύνουμε τους δρόμους για να χωράνε τα τροχοφόρα και μετά τους καταβρέχουμε για να δροσιστούμε. Απαλλοτριώνουμε τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους για να οικοδομήσουμε πολυκατοικίες και …γεμίζουμε τα μπαλκόνια γλάστρες για να …αντικαταστήσουμε το πράσινο που κόψαμε. Καταραμένοι κατασκευαστές και μηχανικοί οικοδομών, ο δικός σας τάφος θάπρεπε να ναι εδώ. Καταραμένη αντιπαροχή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως ουσιαστικά δίνουμε αντιπαροχή την ίδιά μας τη ζωή -για την ακρίβεια τη ζωή των απογόνων μας- για λίγα τετραγωνικά …φυλακής. Ήθελα νάξερα ποιανού ανεγκέφαλου φαεινή ιδέα ήταν αυτή η ελληνική πατέντα, η αντιπαροχή. Ξέρω ξέρω –ή υποψιάζομαι- την απάντησή σας∙ας όψεται ο ..εθνάρχης.

Ανακαλύψαμε εσχάτως τον τεχνητό κλιματισμό. «Κλέβουμε» τη δροσιά απ’ έξω για να «δροσίζουμε» το μέσα αλλά ταυτόχρονα διώχνουμε προς τα έξω τη ζέστη -αρχή λειτουργίας του κλιματιστικού!!! Δροσίζουμε τα διαμερίσματα, τα γραφεία, τα αυτοκίνητα και δε μας καίγεται καρφί αν ταυτόχρονα επιβαρύνουμε το περιβάλλον –το απ’ έξω που λέγαμε- με παραπανίσια θερμότητα. Και πόσο ν’ αντέξει ο λάρυγγας και ο φάρυγγάς μας στο κλιματιστικό; Πόσο ν’ αντέξουν τα έρμα τα κοκαλάκια μας αυτή τη ψύξη; Χειμώνας και πάλι χειμώνας. Κρυώνεις, φορά μια φανελίτσα επιπλέον. Κρυώνεις κι άλλο; Ένα πουλοβεράκι. Τουρτουρίζεις; Ένα μπουφάν και ηρεμείς. Στη ζέστη τι να κάνεις. Κυκλοφορείς -εφόσον έχεις τη δυνατότητα- ημίγυμνος. Στο σπίτι τα βγάζεις όλα, κι άμα σε δει η γειτόνισσα απέναντι…. «καλέ επιδειξίας, επιδειξίας…».

Δε ξέρω τι να κάνω, ή μάλλον ξέρω. Το καλοκαίρι θα μετακομίζω προς …Αυστραλία μεριά, άντε και καμιά Σουηδία και θα επιστρέφω το χειμώνα. Θα γίνω μεταναστευτικό πουλί που θα ψάχνει το κρύο, άντε τη δροσιά. Θα ψάξω το γενεαλογικό μου δέντρο να βρω συγγενείς σε απίθανα μέρη του κόσμου, στο άλλο ημισφαίριο κατά προτίμηση ή στις δύο αρκτικές ζώνες και θα τους επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι. Θα τους προσκαλώ και θα τους φιλοξενώ για το ελληνικό καλοκαίρι κι εγώ θα φεύγω στο δικό τους το χειμώνα. Κάτι θα γίνει. Ήδη βρήκα ένα ξάδελφο -της συζύγου μου- στη …μακρινή Σουηδία- και από Δευτέρα φεύγω κατά κει. Στις αποσκευές έβαλα χειμωνιάτικες φανέλες, ζιβάγκο, μπουφάν, γάντια και κασκόλ και φεύγω.

Sverige, jag kommer!!!  Jag får se dig i September