Φθινοπωριασε; Ε και;

Σάββατο πρωί και το ...καμπανάκι κτύπησε. Αυτό, δεν καταλαβαίνει από εποχές. Τι κι αν μπήκε το φθινόπωρο, τι κι αν έπεσαν τα πρωτοβρόχια, το καμπανάκι κτύπησε και πάλι: τι θα γίνει, πού θα πάμε σήμερα; Θα κάνουμε καμιά εκδρομή; Τι, σπίτι θα τη βγάλουμε; Τηλεφωνούμε δεξιά, τηλεφωνούμε αριστερά, αλλά… Άρνηση, πού να πάμε τώρα; Ο καιρός δεν είναι στα πάνω του και άλλα. Απτόητοι εμείς. Θα πάμε. Το περασμένο Σάββατο, είχαμε φτάσει μέχρι τη λίμνη Πολυφύτου, στη γέφυρα των Σερβίων, εκεί στα σύνορα με το νομό Κοζάνης, για τις ανάγκες ενός γάμου. Κοιτώντας το χάρτη, εντοπίσαμε την Παναγία Σουμελά. Δε μπορέσαμε να θυμηθούμε πόσα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία μας επίσκεψη.
Έτσι, το αποφασίσαμε, θα πάμε για προσκύνημα στην Παναγία των Ποντίων, Στου Μελά, Σουμελά. Δυο-τρία ρούχα σε ένα σάκο και φύγαμε. Με συννεφιά αφήσαμε τη Λάρισα, με ψιλόβροχο (shower, αγγλιστί) βρήκαμε την Κοζάνη. Η είσοδος της πόλης μπλοκαρισμένη από τα πολλά αυτοκίνητα• Σάββατο γαρ. Ξεμπερδέψαμε με τη στάθμευση και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο για καφέ, στην πλατεία, στην καφετέρια απέναντι από το ρολόι. Τι ωραία η απόλαυση ενός καφέ δίπλα στην τζαμαρία, με φόντο την πλατεία και το διερχόμενο με ομπρέλες κόσμο, σ’ ένα σχετικά ήσυχο περιβάλλον χωρίς έντονη μουσική και κυρίως χωρίς καπνό. Τελικά, τη συνηθίζουμε σιγά σιγά της ζωή μας χωρίς τον καπνό του διπλανού στα μούτρα μας. Μια μικρή βόλτα στην πόλη και ξανά στο αυτοκίνητο για τον τελικό προορισμό. Κινούμαστε παράλληλα με την Εγνατία, σε κάποιο σημείο τη διασταυρώνουμε και ανηφορίζοντας μπαίνουμε σ’ ένα καταπράσινο από οξιές, καστανιές και καρυδιές περιβάλλον, το Βέρμιο. Σε μια στροφή του δρόμου, στρίβουμε και αντικρίζουμε τα κτίσματα της Ιεράς Μονής.

Φτάνοντας στον περιβάλλοντα χώρο, μια μικρή απογοήτευση με περιβάλλει• και δεν έφταιγε το ομιχλώδες του τοπίου ή το ελαφρύ ψιλόβροχο ή το κρύο. Ήταν αυτή η κατάσταση με τα μαγαζιά-ταβέρνες και άλλα τουριστικά είδη που περιβάλλουν τους θρησκευτικούς αυτούς χώρους.

Ο χώρος αρκετά βρώμικος, μάλλον από την τελευταία σύναξη των απανταχού Ποντίων, αναρχία στα καταστήματα με ομπρέλες, πρόχειρες κατασκευές με νάιλον… Κατεβαίνουμε για προσκύνημα στην εκκλησία. Δίπλα στη μικρή εκκλησία μια κατά πολύ μεγαλύτερη, αλλά κρύα κι «αφιλόξενη» θάλεγα.

Προετοιμασίες είχαν, γάμος θα τελούνταν. Ένα άλλο κτίσμα δίπλα με τα γραφεία της Μονής, αρκετοί ξενώνες έξω και περιμετρικά.

Ο χώρος καταπράσινος αλλά..., δεν ενέπνεε. Εμένα τουλάχιστον.

Σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού δε λέω -εξάλλου μόνο ποντιακά άκουγες από τον κόσμο γύρω μας- αλλά, από κει και πέρα τίποτε άλλο. Αποφασίσαμε να κατέβουμε στο χωριό Καστανιές, δίπλα, προς αναζήτηση τροφής αλλά φευ• τα πάντα κλειστά.

Έτσι, καταφύγαμε σε μια από τις ταβέρνες στη Μονή, όπου φάγαμε -ομολογουμένως- εκλεκτή γίδα βραστή και κεμπάπ.
Η ώρα πέρασε και κατευθυνθήκαμε προς Βέροια. Έχουμε πάει αρκετές φορές εκεί, έχουμε περπατήσει την παλιά πόλη και αυτό που μου έμεινε είναι οι πολλές και παλιές εκκλησίες. Σ’ ένα από τα ζαχαροπλαστεία της πόλης, στην οδό Εληάς, απολαύσαμε τρίγωνο παροράματος, λουκουμάδες και ελληνικό καφέ. Ξεκουραστήκαμε και περπατήσαμε στα στενά της παλιά πόλης οπόταν αποφασίσαμε για την επιστροφή. Από την Εγνατία φτάσαμε στην ΠΑΘΕ και από κει ντουγρού για Λάρισα., με ενδιάμεση στάση το Νέο Παντελεήμονα, εκεί που χρόοονια περνούσαμε τα σαββατοκύριακα μας στα κάμπινγκ της περιοχής. Εννιά η ώρα ήμασταν πίσω στη Λάρισα• ψόφιοι στην κούραση αλλά …χορτάτοι, από γεύσεις, χρώματα κι αρώματα.

Όλ’ αυτά, συνέβησαν ένα Σαββάτο του φθινοπώρου, εκεί που θα ..λιώναμε στον καναπέ παρακολουθώντας αποχαυνωμένοι τηλεόραση, ή πληκτρολογώντας στον υπολογιστή. Καφές με δεκατιανό στην Κοζάνη, προσκύνημα μετά φαγητού στην Παναγία Σουμελά, καφές μετά γλυκού στη Βέροια, ύπνος στη Λάρισα. Λίγα είναι; Carpe diem, κάπως έτσι...

Εξαιρετικό οδοιπορικό για την Κυρά του Πόντου, θα διαβάσετε στο noctoc-noctoc,