Κόμματα, Κομματά-κια και Κομματικοί αντίπαλοι

Αναρωτιέμαι γιατί το κόμμα της Δεξιάς -γενικότερα αυτό που αποκαλούμε «Συντηρητικό» κόμμα- δε χάνει τα ποσοστά του και παρόλα όσα κακά ή αρνητικά έχει κάνει στην Ελλάδα, διεκδικεί την εξουσία. Τελικά η απάντηση μάλλον είναι απλή. Τα κόμματα της Αριστεράς –ή αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «Προοδευτικά»- στις εκλογικές αναμετρήσεις βγάζουν το ένα τα μάτια του άλλου. Κοινό κομματικό αντίπαλο δεν έχουν τα συντηρητικά κόμματα αλλά τα άλλα κόμματα (ή κομμάτια) της Αριστεράς τα οποία, πιστεύουν, πως λεηλατούν τις «δικές» τους ψήφους, τη «δική» τους πελατεία, τους «δικούς» τους ψηφοφόρους.

Έτσι, παραδοσιακά το ΚΚΕ, κομματικό αντίπαλο δεν έχει τη ΝΔ αλλά το ΚΚΕ-Εσωτερικού και το ΠαΣοΚ παλιότερα, το ΣυΡιζΑ πρόσφατα.

Το ΠαΣοΚ, κομματικό εχθρό έχει το ΣυΡιζΑ και όχι τη ΝΔ (θα μου πείτε μα πως, αφού κάποτε συνεργάστηκαν).

Να μη μιλήσουμε για τα διάφορα …ΚΚΕ Μ-Λ, ΜΛΚΚΕ, ΕΚΚΕ, Τροτσιστές-Λενινιστές, Λενινιστές-Τροτσκιστές κλπ. Ή για τα περιθωριακά  …ΑντΑρΣυΑ, ΛαΕ κλπ.

Η ΝΔ έχει και αυτή γύρω της διάφορα Κεντροδεξιά, Ακραία Δεξιά κόμματα και ...Κομμάτια, αλλά ποιος ασχολείται μαζί τους. Κομματικός της αντίπαλος

ήταν, είναι και θα είναι η εκάστοτε Συμπολίτευση, το εκάστοτε Κόμμα για το οποίο νιώθει ότι την απειλή. Γι’ αυτό και δεν έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα στα ποσοστά ή έχει αυτή τη συσπείρωση που έχει.

Όσα άλλα μικρά κόμματα πήγαν ή πάνε να δημιουργηθούν, σε νέες ενδεχομένως βάσεις, πρωτοποριακές καμιά φορά, χάνονται, εξαφανίζονται. Φυσικά, λένε πως αυτά τα κομματά..κια είναι …ειδικού σκοπού. Δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες, για να εξυπηρετήσουν κάποιο σκοπό που όταν αυτές εξαλειφθούν ή πραγματοποιηθούν, τότε αυτά διαλύονται. Κρίμα, θεωρώ, γιατί κάποια ήταν αξιόλογα, ή έστω αξιόλογες οι προτάσεις τους.