Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 1ο: Λήδρας

Σήμερα, αρχίζω το αφιέρωμα με τίτλο "Οδοιπορικό στην Κύπρο", με περιγραφή και φωτογραφικό υλικό στα μέρη που επισκέφτηκα στην τελευταία μου κάθοδο, το 2ο 15νθήμερο του Ιουλίου, στα πατρώα εδάφη. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον. Αν, ναι, τότε σίγουρα θα διαβάσετε και τα επόμενα μέρη, τα οποία θα αναρτώνται περιοδικά. Αν πάλιν όχι, ε μη τα διαβάσετε, απλά προσπεράστε με. Καλή περιήγηση.
Τρίτη 15 Ιούλη, ώρα 07:30, αφικνούμαι στο αεροδρόμιο Λάρνακας.
φωτο από το google


Η κάθοδος του αεροπλάνου έγινε με μικρά προβλήματα λόγω ομίχλης. Αποβιβάζομαι και η πρώτη …επίθεση λαύρας με υγρασία στο πρόσωπο μου. Η ομίχλη ήταν τελικά υγρασία. Μετά τα σχετικά στο αεροδρόμιο, επιβιβάζομαι σε ταξί για τη Λάρνακα, για να ξαναεπιβιβαστώ σε άλλο ταξί που εκτελεί τη γραμμή Λάρνακα-Λευκωσία. Επειδή οι κυπριακές δημόσιες συγκοινωνίες με λεωφορεία είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες -αφήστε που στη Λευκωσία σταματούν τα δρομολόγια από τις 7 το απόγευμα- υπάρχουν εταιρείες ταξί-βαν που εκτελούν αυτή τη συγκοινωνία. Πρόσφατα εγκαινιάστηκαν και λεωφορεία γι’ αυτά τα δρομολόγια. Πρωί ακόμα, η κίνηση δεν έχει αρχίσει και ο οδηγός με μία τρελή κούρσα –πινακίδα έξω από το αεροδρόμιο Λάρνακας υπενθυμίζει στους οδηγούς ότι βρίσκονται σε μία χώρα στην οποίαν η κίνηση των οχημάτων γίνεται από αριστερά- με …πετάει στην κυριολεξία, στα γραφεία των εν λόγω ταξί.
οδηγώντας από αριστερά

το ταξί της γραμμής, κλιματιζόμενο φυσικά και παραδόξως ιδιαίτερα βρώμικο


Σε μισή ώρα αναχωρώ για τα Λατσιά, προάστιο νοτίως της Λευκωσίας, εκεί που ο αγαπητός φίλος και συμμαθητής μου Σπύρος θα με ανεχτεί για 15 ημέρες φιλοξενώντας με. Ο Σπύρος, με τρία εξαιρετικά παιδιά, πρόσφατα έχασε τη γυναίκα του και έχει ένα καθαριστήριο-σιδερωτήριο, με περιμένει, με καλωσορίζει και μου παραδίδει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενός τζιπ ISUZU Plaisir BICHORN, 3.000 cc, πετρελαιοκίνητο με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων (όχι, δε μου προσέφερε και οδηγό).
το ΙΧ των μετακινήσεών μου, που "..μου 'φαγε όλα τα δακτυλίδια..."

Από τη μια με βόλευε γιατί θα με βοηθούσε να κάνω τα ταξίδια που προγραμμάτιζα. Είχα αποφασίσει σ’ αυτή την …κάθοδό μου να γνωρίσω -ή να ξαναθυμηθώ- την ελεύθερη πατρίδα μου και κυρίως τα βουνά της. Γι’ αυτό και αποφάσισα να …παρακάμψω το συγγενολόι μου –"αγαπητοί θείοι, θείες και ξαδέλφια, συγχωρέστε με για το λίγο χρόνο που σας αφιέρωσα. Είχα οργανώσει βλέπετε πρόγραμμα ...ειδικών διαδρομών. Την επόμενη φορά θα με ...βαρεθείτε". Μία όμως προηγούμενη ανάρτησή μου με …κάρφωσε (γειά σου ξαδέλφη ...Λούσυ ή Λούτζιαινα), τα σχέδιά μου αποκαλύφθηκαν και έτρεχα να μπαλώνω τα ...μπαλώματα. Από την άλλη όμως, αυτό το τζιπ ήταν που …καταβρόχθισε όλα μου τα λεφτά -μην το πείτε στη φλούφλαινά μου γιατί θα γκρινιάξει.

Τακτοποιήθηκα στο σπίτι του. Τα παιδιά του με την κα Χριστίνα, την πεθερά του, φρόντισαν γι’ αυτό. Το πρόβλημα της λειψυδρίας το έχουν λύσει, όλοι εγκατέστησαν και δεύτερο ντεπόζιτο στις ταράτσες. Ετσι όταν υπάρχει παροχή νερού, γεμίζουν και τα δύο ντεπόζιτα. Φυσικά, δεν πλάνουν αυτοκίνητα στο δρόμο, δεν πλένουν αυλές και δρόμους, κάνουν οικονομία γενικώς. Κατέβηκα στη Λευκωσία· ήθελα να …βεβαιωθώ πως η γενέθλια πόλις, η αγαπημένη Κερύνεια, ήταν ακόμη …εκεί! Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω είναι η πέτρινη σημαία στη ράχη του Πενταδακτύλου.


Η προσαρμογή μου στην ...ανάποδη οδήγηση ήταν σχετικά εύκολη και ταχύτατη. Φτάνω στο προορισμό μου -πρόκειται για την κύρια είσοδο-έξοδο από και προς τα κατεχόμενα- και διαπιστώνω από την ενημερωτική πινακίδα πως η Κερύνεια είναι ακόμα στη θέση της.


Αλλά… Δύο σημαίεςμία κόκκινη, η τούρκικη και μία λευκή με κόκκινα, τη τουρκοκυπριακή- μου υπενθυμίζουν πως ακόμη βρίσκεται υπό κατοχή και έτσι με προσγειώνουν στην πραγματικότητα.


Συνεχίζω προς το κέντρο και στην τάφρο σταθμεύω. Θυμίζω πως η παλιά πόλη περικλείεται μέσα σε τείχη, τα οποία περιβάλλονται από τάφρο.

δορυφορική φωτογραφία της παλιάς -εντός των τειχών πόλης- από το Google Earth

...εξ ου και το έμβλημα του Δήμου Λευκωσίας

Η τάφρος αυτή χρησιμοποιείται είτε ως χώρος στάθμευσης, είτε ως χώρος άθλησης, είτε ως χώρος πρασίνου και περιπάτου.



Σκοπός μου είναι να δω από κοντά το τόσο …σημαντικό έργο του ανοίγματος του τείχους της οδού Λήδρας (και όχι της πράσινης γραμμής όπως ...διαφημίστηκε και που στο άνοιγμα της οποίας τόσα πολλά είχαν επενδύσει οι Τούρκοι, όπως αναφέρει το παρακάτω δημοσίευμα (*)), η οποία ξεκινά από την υπό διαμόρφωση πλατεία Ελευθερίας και κατέληγε στο ελληνικό φυλάκιο, δίπλα σ’ ένα σπίτι. Στο ισόγειο του οποίου υπήρχαν φωτογραφίες για τους αγνοούμενους που υπενθύμιζαν στους επισκέπτες το πρόβλημα.

(*) Η Λήδρας ίσον με 4 αεροδρόμια.
Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Γενί Ντουζέν υπό τον τίτλο «Το Λοκματζί (Λήδρας) αξίζει όσο 4 αεροδρόμια
Ερτζάν ( Τύμπου)»,γράφει ότι τις τελευταίες 40 μέρες πέρασαν από το κατοχικό οδόφραγμα 108.989 άτομα, κάτι που αποτελεί ρεκόρ σε αφίξεις ξένων στα κατεχόμενα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο αριθμός αυτός είναι τετραπλάσιος του αριθμού που αφορά τις αφίξεις στο παράνομο αεροδρόμιο της κατεχόμενης Τύμπου. Οπως γράφει η εφημερίδα, κατά το μήνα Απρίλιο, εκτός των Κυπρίων, από το οδόφραγμα πέρασαν 39.895 ξένοι, ενώ από το παράνομο αεροδρόμιο έφθασαν μόνο 9.464.

Η οδός Λήδρας από ψηλά

Στην πλατεία Ελευθερίας βρίσκονται τα δυο περίπτερα, τα στέκια των ελλαδιτών φαντάρων που υπηρετούν στην Κύπρο -κυπριαστί, καλαμαράδων- καθώς εκεί αγοράζουν τον ελλαδικό ημερήσιο Τύπο.

φωτο της πλατείας (από το google). Δεξιά το Δημαρχείο, αριστερά το περίπτερο, στο βάθος η αρχή της Λήδρας



Στην είσοδο της οδού Λήδρας η δενδροσκιασμένη πλατεία η οποία έχει πάντα κόσμο και κίνηση, καθώς …φιλοξενεί όλες τις φυλές του πλανήτη.


Κατηφορίζοντας συναντά κανείς κυρίως καφετέριες, καταστήματα τουριστικών ειδών, παγωταρίες και άλλα εμπορικά καταστήματα.


Ανεβαίνω σ’ ένα κτίριο, στον 11ο όροφο του οποίου λειτουργεί παρατηρητήριο και έκθεση που ενημερώνει τους επισκέπτες -έλληνες και αλλοδαπούς- για την Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα. Από κει μπορεί να δει κανείς άποψη της κατεχόμενης πόλης και της ελεύθερης, με σχετικές οδηγίες και σχεδιαγράμματα, οπτικό και ηχητικό υλικό.


Ατενίζοντας στον Πενταδάκτυλο αντικρίζει κανείς την τεράστια τούρκικη σημαία –την οποίαν έχουν φωταγωγήσει για να διακρίνεται ΚΑΙ την νύχτα, για να προκαλεί και να υπενθυμίζει... Ένα δάκρυ φεύγει προς το μάγουλο.


δανεισμένη από τον blogger ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ


Χαρακτηριστικό μνημείο στα κατεχόμενα είναι η εκκλησία της Αγιάς Σοφιάς, (με τους δύο μιναρέδες που της έχουν προσθέσει. Το καμπαναριό δεξιά είναι της εκκλησίας της Φανερωμένης στην πράσινη γραμμή, στην ελέυθερη Λευκωσία), την οποίαν είχαν «ντύσει» -επί τη ευκαιρία της εισβολής- με δύο τούρκικες σημαίες τις οποίες κρέμασαν στο νότιο τμήμα για να είναι ορατή στα ελεύθερα μέρη και να προκαλεί


Δύο εικόνες αντικρίζεις από το παρατηρητήριο, την κατεχόμενη και υπανάπτυκτη πόλη και την ελεύθερη και «αναπτυγμένη». Η σύγκριση είναι μοιραία.



Συνεχίζω στη Λήδραςκάπου στο τέλος της υπάρχει μια παγωταρία οι οποία σερβίρει το καλύτερο παγωτό που έχω φάει στα 53 χρόνια ζωής μου, τα παγωτά ΗΡΑΚΛΗΣ· μια γλυκιά και παγωμένη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Φτάνω στη θέση όπου βρισκότανε το ελληνικό φυλάκιο, εκεί που βρίσκεται τώρα ένας πρόχειρος αστυνομικός σταθμός. Πινακίδες υπενθυμίζουν στον επισκέπτη ότι πρόκειται να περάσει σε τουρκοκρατούμενη περιοχή. Διστάζω να συνεχίσω αλλά διασχίζω τη νεκρή ζώνη (*) για λίγα μέτρα, μέχρι που αντιμετωπίζω τις τούρκικες σημαίες, σταματώ και κάνω μεταβολή. Τί γυρεύω εγώ εκεί;

εδώ ήταν τα όρια της οδού Λήδρας, πριν τη διάνοιξή της



Η αίθουσα στο ισόγειο, με το φωτογραφικό υλικό μας θυμίζει ότι ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι







Η είσοδος στη νεκρή ζώνη, η αρχή του γκρεμισμένου τείχους της Λήδρας






στο τέλος του πάνινου τείχους, το τουρκικό φυλάκιο



(*) ανάμεσα στο «τείχος» -την πράσινη γραμμή- που χωρίζει την ελεύθερη και την κατεχόμενη περιοχή, υπάρχει και μία περιοχή η οποία ελέγχεται από άνδρες των Ηνωμένων Εθνών· αυτή είναι η «νεκρή ζώνη».

στο βάθος του αδιέξοδου δρόμου, η πινακίδα των Η.Ε. και η αρχή της νεκρής ζώνης (φυσικά η φωτογράφηση έγινε στα κρυφά, λόγω απαγορευτικών πινακίδων)

Φυσικά η ζέστη είναι αφόρητη, ελαφρά ένδυση, καπέλο, γυαλιά και νερό είναι τα απολύτως απαραίτητα. Επιστροφή στο αυτοκίνητο, το βρίσκω να ...κοχλάζει αλλά ο κλιματισμός του κάνει ταχύτατα τη δουλειά του. Στο σπίτι, πάλι κλιματισμός. Δε θυμάμαι κάποιο από τα βράδυα στη Λευκωσία να κοιμάμαι χωρίς κλιματισμό.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

'Εγκλημα στον 'Ολυμπο-Σκότωσαν και τη 2η αρκούδα από τις 3 του βουνού

Διάβασα, Είδα, Ακουσα και 'Εγραψα: στον τοπικό Τύπο.


Καμιά φορά τα γεγονότα σε προλαβαίνουν ή δεν τα προλαβαίνεις. Ίσως ήδη να έχετε διαβάσει ή ακούσει για ένα...

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ. Σκότωσαν και τη 2η από τις 3 αρκούδες του βουνού
Ούτε οι 12 θεοί του Ολύμπου κατάφεραν να προστατέψουν από ασυνείδητους ανθρώπους την τελευταία αρκούδα που κατοικούσε στο βουνό και βρέθηκε νεκρή, πιθανότατα από δηλητηριασμένο δόλωμα ή όπλο. Συγκεκριμένα, χθες το απόγευμα, ομοσπονδιακός θηροφύλακας συνοδεία δασοφύλακα του δασαρχείου Ελασσόνας και κατόπιν συνεννόησης με την περιβαλλοντική οργάνωση ΚΑΛΛΙΣΤΩ, βρήκαν νεκρή μια αρκούδα μέσα σε ένα ρέμα. Η αρκούδα βρέθηκε σε κατάσταση που δείχνει ότι δεν κατέληξε από κάποιο φυσικό αίτιο καθώς το στόμα της ήταν ανοιχτό, ένδειξη πως είχε σπασμούς πριν πεθάνει ενώ δεν αποκλείονται κάποια τραύματα στο θώρακα από πυροβόλο όπλο. Αν και όλα δείχνουν ότι η αρκούδα θανατώθηκε είτε από δηλητηριασμένο δόλωμα είτε από πυρoβόλο όπλο, σήμερα το απόγευμα θα μεταβεί στην περιοχή η κτηνίατρος της περιβαλλοντικής οργάνωσης ΚΑΛΛΙΣΤΩ προκειμένου να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια θανάτου της.
Σύμφωνα με την οργάνωση, η επαναποίκηση του Ολύμπου από την αρκούδα μετά από 60 χρόνια απουσίας ήταν ένα γεγονός που είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα όχι μόνον τους ειδικούς και τις ΜΚΟ αλλά και όλους όσους ασχολούνται με την προστασία και την διατήρηση του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου. Η επαναποίκιση περιοχών, από ένα μεγάλο θηλαστικό όπως η αρκούδα, θεωρείται ένα απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά και μία διαδικασία που εξελίσσεται πολύ αργά. Ωστόσο, οι εποχικές ζημιές που προκαλούν οι αρκούδες σε μελίσσια, μικροκαλλιέργειες και κτηνοτροφικά ζώα αποτελούν και την πιθανότερη αιτία θανάτωσής τους, παρά το ισχύον καθεστώς αποζημιώσεων, χορήγησης -επιδότησης προληπτικών μέτρων καθώς και τις συστηματικές προσπάθειες ενημέρωσης των παραγωγών και των αρμόδιων αρχών.
Όπως εκτιμούν από την ΚΑΛΛΙΣΤΩ, η ζωή της αρκούδας στον Όλυμπο δεν φαίνεται να έχει πια μέλλον καθώς πολύ κοντά στην περιοχή όπου βρέθηκε χθές η νεκρή αρκούδα, εξοντώθηκε πριν μερικούς μήνες με πυροβόλο όπλο και δεύτερη αρκούδα η οποία το 2003, είχε δώσει και τα πρώτα σημεία επανεμφάνισης του είδους στην περιοχή. Μάλιστα οι δράστες του περιστατικού τράβηξαν και σχετικό video που επιδείκνυαν με υπερηφάνεια στα γύρω χωριά! Έτσι, από τις 3 αρκούδες οι οποίες φαίνεται να ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου, οι δύο είναι ήδη νεκρές.

Περί Κύπρου τα επόμενα ...αναγνώσματα

Η Κύπρος όπως φαίνεται δορυφορικά από το Google Earth


Στο επόμενο χρονικό διάστημα, έχω σκοπό να ανεβάσω αναρτήσεις με θέμα την Κύπρο, όπως την είδα και την έζησα στο τελευταίο μου ταξίδι, τέλη του Ιούλη του σωτηρίου έτους 2008. Δε σκοπεύω να παραθέσω ιστορικά στοιχεία -εξάλλου αυτό το ‘χει κάνει η συμπατριώτισσά μου Μερόπη, άσχετα αν διαφωνώ σε αρκετά από τις προσωπικές τις απόψεις σ' αυτά, και θαρρώ πως αρκετά είναι γνωστά σε πολλούς από εσάς. Θα παραθέσω αυτά που είδα, έζησα και φωτογράφησα -και η πραγματικότητα είναι πως έβγαλα αρκετές δεκάδες φωτογραφίες προς τούτο. Έφτασα σε σημείο να αγοράσω καινούρια ψηφιακή μηχανή, γιατί αυτή που είχα πάρει μαζί μου, μού έπεσε και χάλασε -άλλη μία οικονομική επιβάρυνση που είχα σ’ αυτό το ταξίδι μου.
Σκοπός αυτών των αναρτήσεων είναι να γνωρίσω την Κύπρο σε όσους θέλουν να τη γνωρίσουν, σε όσους δεν έχουν επισκεφτεί την Κύπρο, σε όσους αισθάνονται …κάπως για την Κύπρο, θετικό ή και αρνητικό. Παλαιότερα -φυσικά μετά την τουρκική εισβολή στο νησί- είχα κάποιους ενδοιασμούς να προτείνω σε γνωστούς, συναδέλφους και φίλους να επισκεφτούν την πατρίδα μου. Το κλίμα ήταν κάπως αρνητικό για την Ελλάδα -θεωρούνταν όλοι οι έλληνες υπαίτιοι για την κυπριακή τραγωδία. Φοβόμουν πως η ευμάρεια και ο τρόπος ζωής, σκέψης και αντίληψης των συμπατριωτών μου πιθανόν να δημιουργούσε αρνητικά συναισθήματα στους επισκέπτες και γι αυτό ήμουν επιφυλακτικός. Τώρα είδα, έζησα, κατανόησα και αποδέχτηκα όλα αυτά και είμαι σε θέση να συστήσω στους φίλους ελλαδίτες να την επισκεφτούν, να τη ζήσουν και να τη γνωρίσουν κι αυτοί. Θα έχει πολλά όμορφα, ωραία και θετικά αυτή η επίσκεψη, όσο και αρνητικά -αναπόφευκτο και αναγκαίο. Και δεν αναφέρομαι για τα γνωστά τουριστικά μέρη και προορισμούς -Αγία Νάπα, Πρωταράς και Πάφος- αλλά και σε άλλα άγνωστα και άσημα, όπως τα ορεινά μέρη και χωριά, τα κυπριακά δάση και ακόμα ακόμα το εσωτερικό των κυπριακών πόλεων. Θα δείτε μια Κύπρο βυζαντινή, ενετική, τούρκικη και ελληνική συνάμα. Μια ασιατική, αφρικάνικη, πολυπολιτισμική μα συνάμα και ευρωπαϊκή Κύπρο. Θα φάτε καλά, θα πιείτε επίσης, θα κολυμπήσετε, θα προσκυνήσετε, θα περπατήσετε, θα συγκινηθείτε και θα φύγετε πλούσιοι συναισθηματικά, γεμάτοι χρώματα, γεύσεις και αρώματα (καλά αυτό τώρα μου θυμίζει καμπάνια του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, αλλά δεν είναι, πιστέψτε με). Κι αν στο τέλος δεν μείνετε ικανοποιημένοι, βρίστε με ή τέλος πάντων μην ξαναπάτε!

Καθίστε αναπαυτικά, δέστε τη ζώνη ασφαλείας, εφοδιαστείτε με υπομονή και καλό σας ταξίδι!

Τα ...παράδοξα της Λάρισας

Επανήλθα στα …πάτρια εδάφη –για την ακρίβεια στα εδάφη που φιλοξενούν …προσωρινά, εμένα και την οικογένειά μου- στα καθημερινά, τα επαγγελματικά και μοιραία στα συνηθισμένα, όχι όμως μονότονα –η φύση της δουλειάς βλέπετε. Ναι, καιρός ήταν να γυρίσω πίσω. Μπορώ να πω με σιγουριά πως φέτος το καλοκαίρι πέρασα καλά, πολύ καλά, υπέροχα θα ’λεγα. Άλλωστε, όσοι εργαζόμαστε στο δημόσιο, έχουμε αυτή τη δυνατότητα να έχουμε διακοπές διάρκειας ενός μηνός και πέρα και αν κάνουμε ένα καλό κουμάντο, μπορούμε να τις εκμεταλλευτούμε. Αλλά και το επάγγελμα που διάλεξα και υπηρετώ, μου δημιουργεί κάποιες δεσμεύσεις. Να μπορώ να φεύγω για διακοπές μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι 15νθήμερες διακοπές των Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς και του Πάσχα, απλά προσφέρονται για ολιγοήμερες διακοπές και περισσότερο για ξεκούραση. Και δε θέλω γκρίνιες. Σε όλες τις χώρες, τα σχολεία κλείνουν για ίσο αριθμό ημερών, πάνω κάτω, απλώς σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Κι εδώ στην Ελλάδα, απαραίτητο και αναγκαίο –λόγω ζέστης- είναι να κλείνουν μόνο στους καλοκαιρινούς μήνες.

Ήθελα να ξεκινήσω τις αναρτήσεις με κάτι τοπικό, ντόπιο, θεσσαλικό. Κάτι που φαντάζομαι πως δε συμβαίνει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Εδώ στη Λάρισα λοιπόν, δεν έχουμε τηλέφωνα ή αποφεύγουμε να τα χρησιμοποιούμε, δεν χρησιμοποιούμε κινητά τηλέφωνα και άρα δεν μπορούμε να στείλουμε sms, τα παιδιά από τα 16-17 τους χρόνια δεν ζουν με τους γονείς και τ’ αδέλφια τους, τα σόγια είναι διαλυμένα και οι συγγενείς δεν έχουν επαφή μεταξύ τους ή την αποφεύγουν. Γενικά δεν υπάρχει άμεση επαφή και επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους, τους συγγενείς μας ακόμα και πρώτου βαθμού.
Για του λόγου το αληθές, δείτε τα παρακάτω συγχαρητήρια-δημοσιεύματα προς επιτυχόντες σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, στον τοπικό Τύπο.


Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Η συνάντηση παλιών συμμαθητών και τα παραλειπόμενα

Επανήλθα από το 2ο μέρος των διακοπών μου (όπως αντιλαμβάνεστε θα ακολουθήσει και 3ο μέρος, για το οποίο θα υπάρξει σχετική ανάρτηση και φωτογραφίες).

Σάββατο, 19 Ιουλίου στην πυρακτωμένη Λευκωσία, λίγο πριν τη συνάντηση συμμαθητών μου για τα 35χρονα από την αποφοίτησή μας και είμαι έτοιμος, μπανιαρισμένος, φρεσκοξυρισμένος, με σιδερωμένο πουκάμισο και παντελόνι λινό (στην Κύπρο σαν …κατέβεις δε χρειάζεται να φέρεις ρούχα πολλά, παρά μόνο μαγιό, καπέλο, πέδιλα, σορτς και φανέλες αμάνικες). Ήδη έχουμε αρχίσει να ιδρώνουμε. Μπαίνουμε στο κλιματιζόμενο τζιπ (εδώ θα δείτε λιγοστά αυτοκίνητα μεσαίου και μικρού κυβισμού· υπερισχύουν τα αντίστοιχα μεγάλου έως …τεράστιου αντίστοιχου. Η μεγαλομανία και η επίδειξη γαρ. Απόδειξη επιτυχίας και ευμάρειας. Το απόλυτη φετίχ του κυπραίου. Κυκλοφορούσα με ένα παρόμοιο το οποίο με …ξεζούμισε κυριολεκτικά).

Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης και ανεβαίνουμε τα σκαλάκια. Προπορεύεται αργά αργά μία κυρία κάποιας ηλικίας (γύρω στα 70) κουτσαίνοντας και με μπαστούνι. «Δε φαντάζομαι να είναι παλιά μας συμμαθήτρια» λέω στο φίλο που με συνοδεύει· αυτός σκάει στα γέλια. …Πώς καταντήσαμε λοχία; Τελικά όχι, ευτυχώς δεν ήταν… Βρίσκουμε αρκετούς/ές στο προαύλιο –ευτυχώς είχε δροσιά. Αρχίζουν οι χαιρετούρες. Επωφελούμαι και αρχίζω να φιλώ σταυρωτά τα κορίτσιαεντάξει, μεγαλοκοπέλες σήμερα αλλά για μας είναι πάντα τα κορίτσια, οι κορούες, κυπριαστί. Τριανταπέντε χρόνια πριν δεν τις είχα φιλήσει, να μη χάσω τώρα την ευκαιρία! Κάπου κάπου μια αμηχανία γιατί δε θυμάμαι ονόματα, κάποιοι/ες με βάζουν σε δοκιμασία να θυμηθώ ονόματα. Κυριαρχούν τα χαμόγελα, γέλια, πειράγματα, χειραψίες διασταυρούμενες… Μια ευχάριστη …οχλαγωγία. Μέχρι να χαιρετήσω όλους και να …φιλήσω όλες, νέοι/ες αφικνούνται. Ευτυχώς χωρίς …αποσκευές (συζύγους δηλαδή). Η ...οχλαγωγία. επαναλαμβάνεται. Έχω την τύχη να συναντήσω συμμαθητές που είχα να τους δω από το ’73, απ’ όταν αποφοιτήσαμε. Λίγες κουβέντες, ανταλλαγή κάποιων πληροφοριών γιατί εν τω μεταξύ καταφθάνουν κι άλλοι.

Ο καταστηματάρχης μας οδηγεί στην αίθουσα –ευτυχώς διαθέτει κλιματισμό- και μας καλεί να καθίσουμε. Αμηχανία, ποιος/α να καθίσει πού, δίπλα σε ποιον/α. Με το που κάποιος αποφασίζει να καθίσει πρώτος, οι υπόλοιποι ακολουθούν, όπως προβλέπει και αναφέρει η γνωστή θεωρία του Χάους. Επωφελούμαι πάλι και βρίσκω κι εγώ μια θέση δίπλα σε …αγαπημένα πρόσωπα. Το στενόμακρο τραπέζι δεν επιτρέπει την κουβέντα όλων με όλους οπότε …σπάμε σε ομάδες οι οποίες εναλλάσσονται. Καταφθάνουν και άλλες/οι –τελικά κατορθώσαμε να μαζευτούμε γύρω στους 30, αρκετά ικανοποιητικός αριθμός. Καταφθάνει και η Δήμαρχος Κερύνειας -3 χρόνια μικρότερή μας- η έκπληξη της βραδιάς συνοδευόμενη με έναν από τους παλιούς μας φιλολόγους, νυν δημοτικό σύμβουλο. Οι παρέες ανακατώνονται, χαλαρή κουβέντα, γέλια, φωνές. Ήρθαν φίλοι/ες από την Μ. Βρετανία, την Αμερική, τη Σαουδική Αραβία και την Ελλάδα. Έλειπαν και αρκετοί/ές. Κάποιοι/ες που αδυνατούσαν να παρευρεθούν …παρέστησαν έστω και δια τηλεφωνήματος. Μάθαμε για κάποιους που έλειπαν και οι οποίοι ήταν άρρωστοι με χρόνιες παθήσεις, για άλλους/ες που αδυνατούσαν να παρευρεθούν λόγω διαφόρων σοβαρών ή μη κωλυμάτων. Για όλες/ους κάτι ξέραμε, γνωρίζαμε, είχαμε πληροφορίες. Μόνο για κάποιους δεν γνωρίζαμε· τους αγνοούμενους συμμαθητές μας. Και δεν ήταν λίγοι, εφτά συμμαθητές και ένας καθηγητής μας. Τους θυμηθήκαμε κι αυτούς.

Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στο φαί και το ποτό, την κουβέντα και το χορό, βρήκα την ευκαιρία να κάνω μιαν ερωτική εξομολόγηση, αυτήν που θα έπρεπε να κάνω πριν 35 ολόκληρα χρόνια. Είχα, αν θέλετε, ένα βάρος στην καρδιά και έπρεπε να το βγάλω. Και αυτό έκαμα. Πώς το δέχτηκε η κορούα; Μα με …κατσάδιασε γιατί δεν είχα εκφραστεί από τότε. Αλλά εγώ τότε φοβόμουνα τη χυλοπίττα και δείλιαζα. Ημουν και ντροπαλός συνάμα. Για να δείτε το ήθος και την εντιμότητα που διαθέταμε –και ελπίζω να διαθέτουμε μέχρι σήμερα. Να το πω αλλιώς; Τώρα καταλάβαμε τι είχαμε και τι χάναμε και τώρα καταλάβαμε τι λάθη κάναμε, τότε. Δεν πειράζει, ωραία περάσαμε τα σχολικά μας χρόνια, ωραία περνάμε και τώρα (εδώ σταματώ την …εξειδικευμένη αφήγηση γιατί με διαβάζει κι η φλούφλαινα·μην έχουμε και ιστορίες και…υστερίες).
Στο τέλος, όπως είναι καθιερωμένο. βγήκαν και οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες. Ήδη ένας συμμαθητής μας είχε φέρει τον απαραίτητο προς τούτο εξοπλισμό για την απαθανάτιση των φωτοστιγμιοτύπων.

Τους είδα όλους/ες, μίλησα σχεδόν με όλους/ες. Ανταλλάξαμε πληροφορίες για την οικογενειακή μας κατάσταση, την τωρινή μας ζωή, θυμηθήκαμε τα παλιά, πολλά και ενδιαφέροντα σημαντικά ή ασήμαντα της σχολικής μας ζωής. Πικάντικα ή και αλμυρά περιστατικά, αισθήματα και συναισθήματα. 'Εφυγα μ' ένα παράπονο. Δε μου έφτασε όμως ο χρόνος. Ξέρετε, όταν λείπεις, όταν είσαι μακριά από κάτι που αγαπάς δεν το χορταίνεις. Αυτό συνέβη και με μένα, δε χόρτασα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ακόμα και τα γκαρσόνια, σε μια στιγμή που άφησα το πιάτο γεμάτο και πήγα να δω μια άλλη παρέα, μου το πήραν κι αυτό. Αυτή τη συνάντηση την προγραμματίζαμε μήνες τώρα. Είχαμε σχεδιάσει και ειδική ιστοσελίδα (
http://agrino.org/agkyr197273/), είχαν δουλέψει για μας τα e-mails και τα sms για να φτάσουμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί είμαστε για γενιά μαθητών που μόλις αποφοιτήσαμε από το σχολείο εκδιωχθήκαμε από τον τόπο μας, τον οποίον δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε. Να φανταστείτε, δε γνώριζα καλά καλά αρκετούς/ες συμμαθητές/τριες. Και τους έμαθα αρκετά χρόνια αργότερα σε επετειακές συναντήσεις. Ακόμα και σ’αυτή τη συνάντηση είδα τουλάχιστον τρία πρόσωπα που είχα να τα δω 35 ολόκληρα χρόνια. Ειδικά, μία συμμαθήτρια μου η οποία διεμένει στο Λονδίνο, την "γνώρισα" στο διαδίκτυο και με την οποίαν ανταλλάξαμε δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από τότε. Και όταν βρεθήκαμε κάναμε σαν τρελλοί, σα να γνωριζόμασταν εκείνη τη στιγμή, σαν από την αρχή. Soti, νάσαι καλά.

Οργανωθήκαμε αρκετοί για να πετύχει αυτή η συνάντηση. Κυρίως μία πολύ αγαπητή (και ...αγαπημένη θάλεγα) συμμαθήτρια, η Αντρούλλα, η οποία κρατά και το μεγαλύτερο και πλέον ενημερωμένο αρχείο με τους συμμαθητές, καθώς και ο Άδωνις, τον οποίον ομολογώ πως τώρα «γνώρισα». Στο τέλος νομίζω πως τα καταφέραμε. Τουλάχιστον αυτό νοιώθω. Τις κορούες, χρόνο με το χρόνο τις βρίσκω ομορφότερες και ανανεωμένες. Τα κοπέλια, χρόνο με το χρόνο να σαραβαλιάζουμε και να γερνάμε. Αφού προτάθηκε στην παρευρισκόμενη Δήμαρχο Κερύνειας, μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα να κηρύξει τις κορούες προστατευόμενα και διατηρητέα μνημεία, και τα κοπέλια μνημεία προς συντήρηση και αναστήλωση. Για να αντέξουμε στο χρόνο και να ξανασυναντηθούμε. Όπως καταλαβαίνετε, ήμασταν δυο κατηγορίες συμμαθητών. Οι κορούες που έκλειναν τα 35 τους χρόνια και τα κοπέλια που έκλειναν τα 35 χρόνια από την αποφοίτησή τους. Τέτοια διαφορά. Η άλλη αδικία, στα κοπέλια ήταν πως όλοι διατηρούν τα μαλλιά της κεφαλής τους· μόνο τρεις ήμαστε φαλακροί, μεταξύ αυτών κι εγώ. Κι άλλος ένας, ο οποίος εμφανίστηκε με περούκα. Για λόγους δεοντολογίας δεν ανακοινώνω το όνομά του, μην μπλέξω με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Δεν κανονίσαμε άλλο ραντεβού. Θα το αφήσουμε να …τύχει. Και όποτε κι αν τύχει, θα είμαι εκεί. Γιατί όπως συχνά λέω,
δυστυχώς είμαστε ίσως μια γενιά που έζησε δύσκολες και πρωτόγνωρες για το μικρό μας νησί και τη μικρή μας Κερύνεια, καταστάσεις. Εξαναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε με τα …χέρια, να φύγουμε από την πόλη και τα χωριά μας πριν καν προλάβουμε να τα ζήσουμε και να τα γνωρίσουμε, να διασκορπιστούμε σ’ όλα τα πέρατα της γης –οι περισσότεροι των οποίων βρεθήκαμε στην Ελλάδα για σπουδές- αλλά μείναμε και μένουμε πάντα με τη νοσταλγία και την προσμονή της επιστροφής. Ειδικά η δικιά μου η γενιά, άγνωστο γιατί, θέλει και επιζητά συνεχώς μια επανασύνδεση αν όχι ολική, τουλάχιστο με ένα μέρος των ριζών μας. Αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε άδικο ή είμαστε απλά συναισθηματικοί;


Φωτοστιγμιότυπα από την προσέλευση και τη συνάντηση

Αυτός δεν μπόρεσε ν' ανέβει τα σκαλοπάτια

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Τελώ σε διακοπές

Βρίσκομαι ακόμη σε διακοπές, στις Ροβιές, στη βορειοδυτική Εύβοια σε μια πανέμορφη, καταπράσινη και ...παρθένα περιοχή στα βόρεια του νησιού (όχι δεν ευθύνομαι για τη σημερινή φωτιά στον Αγ. Γεώργιο και Λιχάδα. 'Εχω μάρτυρες γι αυτό).

Θα επανέλθω οσονούπω, δηλαδή εν ευθέτω χρόνω.

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...