Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Δια γυμνού οφθαλμού

Εσύ κι εγώ... ή ...η αγάπη είναι γύρω μας


Ενδεικτικά μεν ...δηκτικά δε

Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε πως ...
οι άνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι από το Τσέρνομπιλ. 
Άδικο έχει;

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Ενδεικτικά μεν ...δηκτικά δε

Elecciones en España

Καληθπέρα θε όλεθ και όλουθ. Για να καταλάβω, es momento es ahora ήγουν τουτέστιν δηλαδή ...όλοι μαζί podemos καλύτερα;



Ενδεικτικά μεν ...δηκτικά δε

ΒΛΑΚ ΧΟΥΜΟΡ

Εν αναμονή της ανακοίνωσης των τελικών αποτελεσμάτων από τις εκλογές της ΝΔ προτείνω:


Πρόεδρας ο Βαγγέλας και αντιπρόεδρας ο Κυριάκος


Ενδεικτικά με ..δηκτικά δε

Οι κρίκοι μιας αλυσίδας ...αλληλεγγύης

   Οι πόλεμοι, οι εμφύλιοι, η ανέχεια μαζί με την οικονομική κρίση σε διάφορες χώρες, δημιούργησαν πρόσφυγες, κατατρεγμένους, οικονομικούς αλλά και πολιτικούς μετανάστες. Όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι, δημιούργησαν κύματα προσφυγιάς και μετανάστευσης υπό τραγικές και απάνθρωπες συνθήκες με κόστος ζωές. Η μετανάστευση δημιούργησε ανθρωπιστική κρίση και πολλαπλές ανθρώπινες καθημερινές ανάγκες. Οι ανάγκες αυτές γέννησαν εθελοντές και εθελοντικές δράσεις ταυτόχρονα όμως πλήθος ...απατεώνων αλλά και μέγα πλήθος χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ, αμφιβόλων δράσεων και δυνατοτήτων. Η δράση των ΜΚΟ, κατά κύριο λόγο, δημιούργησε αλληλοσυγκρουόμενα "συμφέροντα" με κατανομή ...παραλιών, χώρων υποδοχής-φιλοξενίας κ.ά. (*)

   Μια φυσιολογική ...αλυσίδα με μη φυσιολογικούς κρίκους;


(*) Υπάρχον πολλές τέτοιες καταγγελίες από απλούς εθελοντές και ομάδες εθελοντών.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Δια γυμνού οφθαλμού

Αναζητείται ο οδηγός του ΙΧ αυτοκινήτου με πινακίδα ΡΙΚ 9493 που το παράτησε με ανοικτή την πόρτα και την κοπάνησε


Δια γυμνού οφθαλμού

Όταν κανείς μπλέκει τα ...μπούτια


Ένα διαγώνισμα είπα να ετοιμάσω αλλά κάπου έμπλεξα... Αν φωνάξω τον Αλβέρτο, θα γνωρίζει;







Αποχαιρετισμός εκ βάθους καρδίας

   Όταν πρωτοδιορίστηκα σε δημόσια σχολεία, αλληλοσυγχαιρόμασταν για τους διορισμούς μας ή διορισμούς νέων συναδέλφων και συναδελφισσών. Αργότερα τα συγχαρητήρια έδιναν και έπαιρναν για αρραβώνες και γάμους συναδέλφων και συναδελφισσών, για βαφτίσια παιδιών τους, για την πρόοδο των παιδιών τους, τις επιτυχίες παιδιών τους στις πανελλαδικές, για τις ορκωμοσίες των παιδιών τους και την κατάκτηση πτυχίων και μεταπτυχιακών τίτλων, για την απόλυση των αγοριών τους από το στρατό. Προϊόντος του χρόνου, άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά συνάδελφοι και συναδέλφισσες με το ρόλο του πεθερού και της πεθεράς και, κάποια στιγμή αργότερα, με έναν νέο τίτλο, αυτόν του παππού και της γιαγιάς. Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν παρέα με γλυκά, πίττες, κεράσματα, τραπεζώματα και ενίοτε δώρα.

   Τα χρόνια όμως πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, μαζί μεγαλώσαμε κι εμείς και φτάσαμε στο σημείο να «αποχαιρετούμε» συναδέλφους και συναδέλφισσες. Αυτούς και αυτές που μέχρι πρότινος βρισκόμασταν καθημερινά στο Σύλλογο διδασκόντων, πίναμε τον καφέ στα διαλείμματα, συζητούσαμε για μαθήματα, ύλη, βαθμολογίες αλλά και τα καθημερινά. Να τους αποχαιρετούμε και να κατευοδώνουμε προς ένα άλλο στέκι, ένα άλλο Σύλλογο ίσως, εκεί όπου θα ξανανταμώσουμε κάποια μέρα όλοι και όλες. Νομοτελειακά συμβαίνουν αυτά, αλλά και παρ’ όλα ετούτα, στεναχωρούν όλες και όλυς και όχι μόνο τους συγγενείς.

  Τούτη εδώ η ανάρτηση έγινε με αφορμή την «αναχώρηση» ενός πρώην συνάδελφου -τον οποίον δυστυχώς για μένα δε μπόρεσα να χαιρετήσω και να τον συνοδεύσω στην τελευταία του κατοικία- τον πρώτο άνθρωπο-συνάδελφο που γνώρισα και μίλησα μαζί του όταν τοποθετήθηκα στο σχολείο μου, τον οποίον μου γνώρισαν κοινοί γνωστοί και μου τον σύστησαν ως ένα πολύ πολύ Καλό Άνθρωπο! Έναν Άνθρωπο καλοσυνάτο, χαμηλών τόνων, τόσο που κάποιος θα τον θεωρούσε βαρύ κι ασήκωτο, αλλά με χιούμορ.

   Κλείνοντας, θα δανειστώ δύο σειρές από αφιέρωση που του έκανε συναδελφος και φίλος του εκλιπόντος...  "Για το ΓΙΑΝΝΗ... που έφυγε με τσιγάρο στα χείλη...για τόπους σβησμένους απ' το χάρτη" συνοδεύοντάς το με το ...Πάντα γελαστοί. του επίσης αείμνηστου Μητροπάνου.

   Στο καλό Γιαννάκο…


https://www.youtube.com/watch?v=tGYZHK9neuc&feature=share

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Διά γυμνού οφθαλμού

Είμαι ή δεν είμαι ...κουφιοκεφαλάκης;


   Ένα Μεγάλο ερώτημα-απορία μου, απορία όλης της οικογένειάς μου αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει, έχει πλήρως εξιχνιασθεί!
   Από μικρός, ένα με βασάνιζε συνεχώς: έχω ή δεν έχω μυαλό. Το φαλακρόν της κεφαλής μου, αυτός ο κρανίου τόπος ...κατοικείται ή παραμένει κενός. Με άλλα λόγια, είμαι ή δεν είμαι ...κουφιοκεφαλάκης.
   Πριν λίγες ημέρες, προτού εκπνεύσει το 2015, αφού μου πήρε 60 ολόκληρα χρόνια, έλαβα την απάντηση: βεβαίως και διαθέτω εγκέφαλο, βεβαίως και δεν είμαι ...κουφιοκεφαλάκης. Ιδού το εγκεφαλογράφημά μου που αποδεικνύει του λόγου μου το Αληθές. -Κε Πρόεδρε, το καταθέτω εις τα Πρακτικά.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Ένα μπαούλο αλλιώτικο από τ’ άλλα

   

   Γυρνώντας από Αθήνα Κυριακή απόγευμα  -πήγα να δω τον εγγονό μου, το 6ο μέλος της οικογένειάς μου- βρίσκω στο σαλόνι ένα μπαούλο. Όπα λέω, ο Άη Βασίλης μπερδεύτηκε ή μήπως τα ‘τσουξε και ήρθε νωρίς νωρίς; Ή μήπως, οι ληστές αντί να πάρουν, άφησαν; Το μυαλό πήγε… ή μάλλον δεν πήγε σε λίρες ή στο κουτί της Πανδώρας; Στην πρώτη εκδοχή το ανοίγεις και μένεις …σέκος, ή αφού πάρεις τα χαπάκια ή και υπογλώσσια. Στη δεύτερη εκδοχή το σκέφτεσαι∙εγώ θα είμαι αυτός που θα σκορπίσω τα δεινά και τις ασθένειες στον κόσμο ετούτο; Δίλημμα μέγα.  Ώσπου με παρασύρει η σύζυγος να το ανοίξω –μάλλον κάτι ήξερε, ήταν προσχεδιασμένο; Εντέλει το ανοίγω και βλέπω μέσα… χαρτιά όμορφα διπλωμένα, μία κάρτα, έναν φάκελο χαρακτηρισμένο ως «αυστηρώς προσωπικό», ένα dvd και ένα στικάκι usb. Η απορία μου για το περιεχόμενο παραμένει ακόμη και πολλαπλασιάζεται ώσπου ένα άλλο σημείωμα …προσπαθεί να αποκαλύψει το περιεχόμενο. Έχει γραμμένο πάνω «Ένα σεντούκι γεμάτο αναμνήσεις και ευχές…».

   Ξεδιπλώνω το πρώτο χαρτί «αγαπημένε μου πατέρα…» και …κλάμα η κυρία. Βουρκώνουν τα μάτια, τρέχουν δάκρυα, βαθιές εισπνοές …άσε θα τα διαβάσω μόνος, λέω στη σύζυγό μου. Πάμε να δούμε μαζί το dvd, με παροτρύνει. Το ανοίγουμε και βλέπω αγαπημένες μορφές να στέλνουν αυτοσχέδιες ευχές για τα 60χρονά μου (ναι, ναι, 11 Δεκεμβρίου έκλεισα τα 60 χρόνια τα οποία, παρεμπιπτόντως γιόρτασα μαζί με τον εγγονό μου). Ευχές μου στέλλουν και από το στικάκι usb, άλλα αγαπημένα πρόσωπα. Κάποιος, κάποια ίσως, προετοίμασε το έγκλημα καιρό πριν πίσω από την πλάτη μου, με πολλούς πολλούς συνεργούς. Ενδιάμεσα κάνω στάσεις, πίνω γουλιές γουλιές νερό -η κυρά έχει φέρει και ένα υπογλώσσιο καλού κακού- και συνεχίζω με τα χαρτάκια-επιστολές. Ευχές από τους υπέργηρους γονείς μου, από τ’ αδέλφια μου, από τα παιδιά μου, ευχές από φίλους από τα παλιά, συμμαθητές συμμαθήτριες από την Κερύνεια, ξαδέλφια από Κύπρο και Σουηδία, συνάδελφοι από το σχολείο, ακόμα ακόμα και από τον εγγονό μου. Ναι, από τον εγγονό. Ορισμένα, δυσκολεύομαι να τα διαβάσω γιατί τα δάκρυα θολώνουν τα μάτια, δε ξεχωρίζω τα γράμματα∙θα τα αφήσω για την επομένη, σκέφτομαι.

   Διαβάζω ευχές, μύχιες σκέψεις, εξομολογήσεις μέχρι και μία συγγνώμη η οποία παραμένει σε εκκρεμότητα από το 1973. Και όλα αυτά περικλείουν αναμνήσεις, χιλιάδες αναμνήσεις, αναμνήσεις από τα πολύ παλιά παιδικά-μαθητικά χρόνια και από τα πρόσφατα. Αναμνήσεις οι οποίες κρύβουν-αποκαλύπτουν πολλή αγάπη, πολλή νοσταλγία, πολλά άγνωστα αλλά και γνωστά.

   Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που μπήκατε στον κόπο να μου «μιλήσετε», να με ζωντανέψετε, να με κάνετε να νιώσω πως πρέπει να παραμείνω ακόμη «ζωντανός» και ενεργός. Όλους εσάς που κάποιο αόρατο (λέμε τώρα) νήμα σας ένωσε να κάμετε αυτά τα γενέθλιά μου αξέχαστα, να εγκλωβίσετε σ’ ένα μπαούλο τις ευχές σας και τις αναμνήσεις που κουβαλήσατε μαζί με αυτές. Ηθικός αυτουργός, η Εύα (το 5ο μέλος της οικογένειάς μου) με διεκπεραιωτή το μικρό μου γιο (τουλάχιστον αυτό μου είπαν). Φυσικοί αυτουργοί, οι γονείς μου, τα αδέλφια μου, η πεθερά μου, ο Θάνος με τη Λένα και τον Κωστίκα με το Γιωρίκα, οι ανηψιές μου Κουκλίνα και Κουκλίτσα, τα ξαδέλφια από την Κύπρο Δοξούλα με Αλέκο και παιδιά τους, η Νάγια ανιψιά από την Κύπρο επίσης, τα ξαδέλφια από τη Σουηδία, η Birgitta, η Suss με το μικρό Oliver, η Niki, η Lina και το Martin με το μικρό τους γιο Max, η συμμαθήτριά μου από τα χρόνια της Κερύνειας και νυν κάτοικος Μ. Βρετανίας Σωτηρούλα, ο συμμαθητής μου Άδωνις, ο συμμαθητής και ιδιαίτερος φίλος μου Σπύρος, ο ιδιαίτερος συνάδελφος και πρώην συνεργάτης μου Νίκος, οι φίλοι από την Αθήνα Γιώργος και Κατερίνα, οι φίλες από τη Λάρισα Άννα και Γεωργία και φυσικά τα δυο παιδιά μου, ο μικρός Γιώργος και ο μεγάλος Χρήστος με το μικρό του γιο, τον εγγονό μου, δια χειρός μαμάς. Ναι, μου έγραψε και ο εγγονός μου «Αγαπημένε μου παππού» και κατέληξε «…Αααα μπουου γκκκ (μετάφραση από τα μπεμπεδίστικα: Χρόνια πολλά και πάλι»).

   Αφήνω τελευταίο έναν πράσινο φάκελο τον οποίον ανοίγω με προσοχή και βρίσκω διπλωμένο ένα λευκό χαρτί με χαρακτηρισμό «Αυστηρώς προσωπικό». Ο γραφικός χαρακτήρας μου είναι οικείος. Η αγαπημένη μου σύζυγος «Αγαπημένε μου…». Καλά τι φανταστήκατε, πως θα σας το διαβάσω; «Αυστηρώς προσωπικό» αναγράφει, δεν το είπαμε; Θα σας αποκαλύψω όμως πώς καταλήγει «…μέχρι το τέλος της ζωής μας. Μην τολμήσεις να φύγεις πολύ νωρίτερα από μένα…». Προσέξτε, τι γράφει: μη φύγεις πολύ νωρίτερα από εμένα. Όπερ μεταφραζόμενο: φύγε νωρίτερα από μένα αλλά όχι πολύ νωρίτερα!!! (το πιάσατε το υπονοούμενο;).


   Τελικά, ένα μικρό μπαούλο πως μπορεί να χωρέσει τόσες πολλές, εγκάρδιες ευχές και τόσες αναμνήσεις, παραμένει ακόμη μυστήριο.




Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...