Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Τα δάκρυα δε στέγνωσαν, τα λουλούδια δε μαράθηκαν...

Διαβάζω τη εφημερίδα του Σαββάτου 21 Ιουνίου 2009 στην πρώτη σελίδα σε μαύρο φόντο:
"...Δύο 9χρονα κοριτσάκια πνίγηκαν το απόγευμα της Παρασκευής 20 Ιουνίου 2009 σε πισίνα ιδιωτικής κατασκήνωσης στο νομό Λάρισας, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, την πρώτη μέρα λειτουργίας της. Οι δύο ιδιοκτήτες της κατασκήνωσης και ο υπεύθυνος της πισίνας συνελήφθησαν ενώ διενεργείται προανάκριση από τις Αρχές καθώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πνίγηκαν τα κορίτσια είναι για την ώρα άγνωστες..."



Την κατάληξη της σύλληψης τη φαντάζεστε• αφέθηκαν ελεύθεροι με καταβολή εγγύησης.

Σήμερα, Δευτέρα 29 Ιουνίου, έκπληκτος διαβάζω στην 1η σελίδα της ίδιας εφημερίδας, καταχώρηση-ανακοίνωση της ίδιας κατασκήνωσης, που ενημερώνει τους ενδιαφερόμενους πως "...συνεχίζει τη λειτουργία της στη Β’ περίοδο κλπ..."


Καλά καλά το δάκρυ δε στέγνωσε από τα μάτια των γονιών, αδελφών, συγγενών και φίλων των δύο κοριτσιών. Καλά καλά δε μαράθηκαν τα λουλούδια που έχουν αποτεθεί στον τάφο τους. Καλά καλά δεν έχει διαγραφεί από τη μνήμη των Λαρισαίων πολιτών-γονιών το τραγικό συμβάν, καλά καλά οι παππούδες και γιαγιάδες των δύο κοριτσιών θα τις αναζητούν για να τα δουν, καλά καλά οι φίλοι και οι φίλες τους δεν τις ξέχασαν και θα τις αναζητούν για παιχνίδι, καλά καλά οι δάσκαλοι και οι δασκάλες τους δεν τις διέγραψαν από το μαθητολόγιο του σχολείου τους και αυτοί οι αθεόφοβοι ανακοινώνουν τη συνέχιση της λειτουργίας της κατασκήνωσης; Δε λέω, εξ αμελείας ο πνιγμός -φόνο τον χαρακτηρίζω εκ προθέσεως ίσως, γιατί στο βωμό του κέρδους, στην αγωνία των γονιών στο πού να αφήσουν τα παιδιά τους για το καλοκαίρι συμπιέζουν τα έξοδά τους -αυξημένες φροντίδες προστασίας, προσληψη ναυαγοσωστών και άλλα πολλά- για να αυξήσουν τα έσοδα τους- αλλά λίγη ανθρωπιά δε θα έβλαπτε. Και η πολιτεία; Πεποίθηση μου είναι πως, η πολιτεία όφειλε να κλείσει την εν λόγω κατασκήνωση μέχρι να εκδικαστεί πλήρως η υπόθεση και να –ενδεχομένως- αθωωθούν οι ιδιοκτήτες. Ειδάλλως, να μη λειτουργήσει ποτέ των ποτών!

Μήπως θάπρεπε εμείς οι πολίτες, οι καταναλωτές, οι γονείς να πάρουμε τη δράση στα χέρια μας. Δεν ισχυρίζομαι να αυτοδικήσουμε, αλλά να, με την ευκαιρία αυτού του τραγικού συμβάντος ΚΑΝΕΝΑΣ γονιός να μην πάει να γράψει τα παιδιά του στη συγκεκριμένη κατασκήνωση. Και όσοι τα έχουν γράψει σε άλλες, να επιθεωρήσουν οι ίδιοι τις εγκαταστάσεις και τις συνθήκες λειτουργίας τους. Και να ρωτάνε τα παιδιά τους σχετικά για να μάθουν επιτέλους και αυτοί οι επαγγελματίες να λαμβάνουν τα μέγιστα μέτρα και όχι αυτά που απαιτεί και μόνον η νομοθεσία. Να δούμε, ποιους θα πονέσει περισσότερο αυτές οι δράσεις. Αιδώς ...αχρείοι!


Πηγή: εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Η γηραιότερη blogger

Διάβασα σε δημοσίευμα εφημερίδας για το προφίλ του έλληνα …ιστολόγου (blogger, επί το ελληνικότερον) όπου ανέφερε πως οι ηλικίες που έχουν τα ηνία στο ελληνόφωνο ιστολογείν είναι μεταξύ 18 έως 44 ετών και καμάρωνα. Καμάρωνα γιατί κοντεύω τα 54 και είμαι κι εγώ –λέμε τώρα- ένας …ιστολόγος. Νόμιζα πως ήμουν από τους …γηραιότερους. Είμαι μόνος ανάμεσα σε 45 συναδέλφους μου στο σχολείο που …ιστολογώ, ίσως ένας στην εικοσάδα των Λαρισαίων ιστολόγων κλπ. Ήμουν …περήφανος γι αυτό, έκανα περήφανη την οικογένειά μου (μαζί με τον πρωτότοκό μου ο οποίος συντηρεί κι αυτός το δικό του ιστολόγιο), έκανα περήφανη τη γειτονιά μου, έκανα περήφανη ακόμη ακόμη και την πεθερά μου! Ώσπου…
Ώσπου διάβασα στο διαδίκτυο τον παρακάτω τίτλο:
«Πέθανε στα 97 της η γηραιότερη blogger στον κόσμο».


Ωχ την πάτησα, λέω μέσα μου. Είναι άλλος, για την ακρίβεια άλλη, η γηραιότερη! Έγραφε το δημοσίευμα πως «…Η Ισπανίδα Μαρία Αμέλια Λόπες, η θεωρούμενη σαν η γηραιότερη μπλόγκερ στον κόσμο, πέθανε την Τετάρτη -20 Ιουνίου 2009- σε ηλικία 97 ετών, όπως ανέφερε η οικογένειά της… Η Λόπες στο μπλογκ της –το οποίο διατηρούσε από την ημέρα των 95ων γενεθλίων της σαν δώρο από τον εγγονό της– μιλούσε, μεταξύ άλλων, για τον ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τις πολιτικές της πεποιθήσεις και την κακή κατάσταση της υγείας της…»
Την αναζήτησα, τη βρήκα, έκλεισα ραντεβού μαζί της (23 Δεκεμβρίου 2006) και της πήρα συνέντευξη, περίληψη της οποίας σας παρουσιάζω αμέσως:

- Φίλοι του δαδικτύου, σήμερα γιορτάζω τα 95 μου χρόνια. Ονομάζομαι Μαρία Amelia και γεννήθηκα στη Muxia (στο Corunna) στις 23 Δεκεμβρίου του 1911. Σήμερα στα τα γενέθλιά μου, ο εγγονός μου, δημιούργησε για μένα ένα blog. Ελπίζω να είμαι σε θέση να γράφω σ’ αυτό και να επικοινωνώ την εμπειρία μου, εμπειρία μιας κυρίας της ηλικίας μου.
- Με αυτό το blog, στα 95 μου χρόνια, … η ζωή μου που άλλαξε… τώρα με μπορώ να επικοινωνώ ακόμα με τον κόσμο. Από εκείνη την ημέρα, που ο εγγονός μου μου χάρισε αυτό το blog είχα επισκέψεις blogueros και από τις πέντε ηπείρους, 01799255 επισκέψεις.

- Το ιστολόγιό μου είναι για να με ψυχαγωγήσει και για να επικοινωνώ με τους συνbloggers μου. Και για την ενθάρρυνση όλων των ηλικιωμένων να έχουν Διαδίκτυο. Και για τις οικογένειές τους να καταβάλουν προσπάθειες για να τους διδάξουν σ’ αυτό. Για να μπορέσουν να γνωρίσουν τους νέους ανθρώπους, να επικοινωνήσουν και να μάθουν πράγματα καθημερινά.

- Συνbloggers μου, είναι η χαρά μου μεγάλη για την ηλικία μου. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε τόση ευγένεια στον κόσμο. Χρειαζόμουν την επικοινωνία και μου δώσατε χαρά. Βρήκα @φίλους στην Ισπανία, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι, τη Χιλή, αλλά και στην Αφρική, απομακρυσμένα χωριά της Κίνας, Ολλανδία, Αγγλία, στη Βόρεια Αμερική..Σας αγαπώ όλους


Δεν έχω κανένα σχόλιο να προσθέσω. Της υποκλίνομαι και αναρτώ το παρόν για τη μνήμη της.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Stop killing child

Το βρήκα τυχαία σε μια περιπλάνησή μου στο διαδίκτυο, με συκλόνισε και σκέφτηκα να αναρτήσω. Ταυτόχρονα, θυμήθηκα μια ανάλογη ανάρτηση της marianaonice με τίτλο Άλλο ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία.... και που αναφερόταν σ' ένα περιστατικό όπου κάποιοι, "ανθρωποειδή" τα χαρακτήρισε η marianaonice, βασάνισαν σκυλιά μέχρι θανάτου.


Κάντε κλικ στη φωτογραφία και ανοίξτε τα ηχεία!

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Άλλος ένας αστυνομικός δολοφονημένος (σςςςςςς)

Ήθελα να γράψω κάτι για τον αστυνομικό που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ -όχι γιατί έφταιγε σε κάτι, αίμα αστυνομικού ήθελαν να χυθεί- αλλά…. Ήθελα να γράψω κάτι για το παιδί του που έμεινε ορφανό διότι ο πατέρας του διάλεξε αυτό το επάγγελμα, αντί κάποιου άλλου, αλλά… Ήθελα να γράψω κάτι για τη σύζυγό του που έμεινε χήρα, διότι κάποιοι διάλεξαν το σύζυγό της -ανάμεσα σε τόσους άλλους- για να πάρουν εκδίκηση, αλλά….

Σερφάρω τούτην εδώ την ώρα στο διαδίκτυο, σε blogs και ομολογώ πως δεν διάβασα κάποιο σχετικό σχόλιο. Μάλλον περνάει από τα ψιλά στα blogs. Μάλλον δεν είναι της μόδας να γράψεις κάτι για έναν αστυνομικό, έστω και δολοφονημένο. Ο αστυνομικός είναι μπάτσος. Είναι καταστολέας. Είναι μέρος του συστήματος. Τον έχει βάλει κάτω από την ομπρέλα του ο Καρατζαφέρης, άρα είναι και αυτός ακροδεξιός. Είναι… κι εγώ δε ξέρω τι είναι. Απορία μου: είναι κι αυτός ένας άνθρωπος; Και η οικογένεια του, είναι κι αυτοί συνάνθρωποί μας; Χμμ, αυτό συζητιέται. Μπορεί αλλά….

Μάλλον φοβόμαστε να μιλήσουμε για το γεγονός, φοβόμαστε να γράψουμε κάτι γι αυτό• μη χαρακτηριστούμε …δε ξέρω κι εγώ τι. Αφού οι άλλοι δεν το κάνουν, γιατί να κάνω εγώ αυτή την κουτουράδα; Μπαααα, θα σωπήσω κι εγώ, θα το προσπεράσω. Εξάλλου έχω αγωνία για το μέλλον του ΣΥΝ/ΣυΡιζΑ και του Αλαβάνου, για την πολιτική διαδρομή του κου Μανώλη, για το …μεμονωμένο περιστατικό που λέγεται Αντώναρος, για… για… Με ένα μπάτσο, γουρούνι θα ασχοληθώ τώρα;

ΥΓ. Αναρωτιέμαι αν φέτος οι Αστυνομικές Σχολές θα παραμείνουν στην πρώτη προτίμηση των υποψηφίων για τα ΑΕΙ ή θα υπάρξει ανακοπή στις επιλογές των παιδιών.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Εωράκαμεν τους ληστάς

Ενώ άδειαζα τη σακούλα με το χαρτί σε μπλε κάδο ανακύκλωσης -ναι, επιτέλους και ο εν Λαρίση Δημοτικός Άρχων, εδέησε να εφαρμόσει την ανακύκλωση εις την πόλη μας- έπεσεν εις την αντίληψήν μου ένας κίτρινος φάκελος με την ένδειξη: κον Κ.Κ., πρόεδρον Κ…. (η επόμενη λέξη ήταν δυσδιάκριτη) και με τη διαβάθμιση: ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ. Τον πήρα στα χέρια μου. Ο αποστολέας ήταν σβησμένος με μαύρο μαρκαδόρο, εν τούτοις κατόρθωσα να διακρίνω την λέξη: …ΛΑΣ. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν επρόκειτο για το αρκτικόλεξο που αναφέρεται στη γνωστή …παρακρατική οργάνωση "Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός" -που ήταν το στρατιωτικό παρακλάδι του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου κατά τη Γερμανοϊταλική κατοχή της Ελλάδας- ή εάν επρόκειτο για την σημερινή κρατική οργάνωση -κατ’ άλλους παραστρατιωτική- "Ελληνική Αστυνομία". 'Η ακόμη εάν επρόκειτο για τη γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας "ΤΕΛ..ΛΑΣ". Για μένα όμως σίγουρα ήταν μεγάλος ...ΜΠΕ..ΛΑΣ! Κοίταξα συνωμοτικά γύρω μου -πονηρές οι εποχές που διάγομεν καθότι οι Λα.Ο.Συναγερμικοί καραδοκούν- έβαλα το φάκελο υπό μάλης και ετράπην εις άτακτον φυγήν. Στο επόμενο στενό σταματώ και ανοίγω τον κίτρινο φάκελο (καμία σχέση με τον Κίτρινος Φάκελο, το γνωστό μυθιστόρημα του Καραγάτση), καθότι η αγωνία και η περιέργειά μου δια το περιεχόμενόν του ήτο τεραστία. Και ω του θαύματος, ανακαλύπτω εις το εσωτερικόν του κατεστραμμένα χαρτιά αλλά και ένα απόκομμα μιας αναφοράς -εις άπταιστον χωριατοκαθαρεύουσαν, την λεγομένη και μπατσική- καλοδιατηρημένης.
Η πρώτη σκέψη μου ήτο, μήπως το παρόν, αναφέρεται σε κάποιον προδότη-κουκουλοφόρο-χίτη της αντίστασης κατά των γερμανοϊταλών. Αλλά η φράση «…εωράκαμεν τους ληστάς…» με διεφώτισεν πλήρως: επρόκειτο για δύο ή περισσότερους και μάλιστα ληστάς, άρα αποκλείεται να είναι προδότης-κουκουλοφόρος-χίτης. 'Ετσι απέκλεισα το πρώτο ενδεχόμενο. Μετά το μυαλό μου με οδήγησε στους δύο ληστάς, τον Παλαιοκώστα και τον Ρετζάι, οι οποίοι -εάν ενθυμείσθε καλώς- μετακινήθηκαν δια του ελικοπτέρου των από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Κορυδαλλού προς άγνωστον κατεύθυνσης και οι οποίοι προσφάτως ήλθον tête-à-tête με την Ελ.Ασ.
Μια τρίτη αλλά φευγαλέα σκέψη μου ήρθε. Μήπως ο εν λόγω αστυνόμος ανακάλυψε τους ληστάς οι οποίοι -θρασύτατοι όντες- έκλεψαν το μήνυμα των εκλογών και έφεραν σε απόγνωση τους πολιτικούς, οι οποίοι εκαμώνοντο πως το παρέλαβαν; ‘Η μήπως αυτούς τους ληστάς εώρακεν, οι οποίοι έκλεψαν τις ψήφους του ΣΥΝ/ΣυΡιζΑ και επροκάλεσαν αναταράξεις εις το εσωτερικό του Συνασπισμού;
Επειδή σε απόγνωσιν ευρίσκομαι καθότι δεν είμαι εις θέσην να «αναγνώσω» ευκρινώς το μήνυμα-απόκομμα, διό και σας το παραθέτω. Ο καθείς ας εξάγει τα συμπεράσματά του και αν τα …εξάγει, ας μου πει κι εμένα.


Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Ο Καρατζαφέρης τραγουδά για τη Ν.Δ.

Αποκλειστικότητα τούτου εδώ του σεμνού και ταπεινού blog. Εξασφαλίσαμε για χάρη σας, τα δύο τραγούδια τα οποία τραγουδά και αφιερώνει την τελευταία εβδομάδα, μετά τις ευρωεκλογές, ο πρόεδρος του Λα.Ο.Σ στον πρόεδρο της Ν.Δ. Επειδή δεν κατέστη δυνατό να ηχογραφήσουμε τον κο Καρατζαφέρη, ακούστε τα δύο άσματα από το Μανώλη Χιώτη με τη συνοδεία της Μαίρης Λίντα.


Λα.Ο.Σ. και Κολωνάκι

Τι σημασία έχει αυτό, αν είμαι φτωχαδάκι
κι εσείς αν είστε πλούσιοι, από το Κολωνάκι

Όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο το κοσμάκη
και όλοι έχουμε καρδιά, Λα.Ο.Σ. και Κολωνάκι

Φτώχεια και πλούτη δυστυχώς, ποτέ τους δεν ταιριάζουν
μα όταν θέλουν δυό καρδιές, λεφτά δε λογαριάζουν

Ο έρωτας αγάπη μου, τίποτα δεν κοιτάει
και όταν θα 'ρθει η στιγμή, την πόρτα σου χτυπάει

Όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο το κοσμάκη
και όλοι έχουμε καρδιά, Λα.Ο.Σ. και Κολωνάκι


Το δεύτερο άσμα έχει τίτλο: "Πάρε με στο τηλέφωνο". Και αυτό θα το ακούσετε από τη φωνή των Μ. Χιώτη και της Μ. Λίντα.


Πάρε με στο τηλέφωνο, λιγάκι να τα πούμε
και δώσ' μου ένα ραντεβού, για να συναντηθούμε

Πάρε με στο τηλέφωνο, κι απ' το γλυκό σου στόμα
θέλω ν' ακούσω να μου πεις, πως μ' αγαπάς ακόμα

Να μην ξεχάσεις μάτια μου, να μου τηλεφωνήσεις
γιατί να ξέρεις μια καρδιά, στη μέση θα την σκίσεις

Έστω κι απ' το τηλέφωνο, στείλε μου τα φιλιά σου
και με τη φαντασία μου, θα βρίσκομαι κοντά σου






ΥΓ. Δεν είμαστε σίγουροι ακόμη αν ο κος Καραμανλής και η Ν.Δ. ανταποκρίθηκαν ή αν θα ανταποκριθούν στα δύο αιτήματα. Αναμένωμεν εις το ακουστικόν μας!

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Λαθρομετανάστες και η αποχή

Μια ιδέα μου πέρασε από το μυαλό, διαβάζοντας και παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τα σχετικά με τους μετανάστες. Έχει σχέση με τις ευρωεκλογές και την αποχή. Με …βοήθησε προς τούτο ο Ανδρέας Πετρουλάκης και ο Ηλίας Μακρής, αμφότεροι της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Την παραθέτω προς …αξιολόγηση.

Η κυβέρνηση δια της ΕΛ.ΑΣ. ξεκίνησε και οργανώνει επιχειρήσεις σκούπας για τους λαθρομετανάστες και ιδιαίτερα τους έγχρωμους.


Ο σκοπός της όμως δεν είναι για να ανακαλύψει και να καταγράψει τους λαθρομετανάστες. ‘Οοοοχι. Αυτό είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου –αλλά και του Καρατζαφέρη. Άλλος είναι ο στόχος, για την ακρίβεια άλλοι. Πρόθεσή της είναι να ανακαλύψει αυτούς τους …μαυρισμένους από τον ήλιο, που την περασμένη Κυριακή απέδρασαν για τριήμερο στις παραλίες και δεν πήγαν ψήφισαν.


Σας ακούω, γελάτε εεε; Αστεία πράματα θα πείτε. Και όμως, ακούστε με που σας λέω. Κάτι παραπάνω γνωρίζουν οι δύο έγκριτοι γελοιογράφοι.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

...Ο Αχόρταγος...

Είχα γράψει μια σκέψη μου σε σχέση με τις ευρωεκλογές και την ανάρτησα με τίτλο "H επόμενη μέρα: κόμματα διαρροών" όπου μεταξύ άλλων αναφερόμουν στα κόμματα του Λα.Ο.Σ. και Συ.Ριζ.Α. με τα εξής: "Αυτά τα δύο κόμματα, θα μπορούσαν να μην υπάρχουν .... ... Γιατί και που υπάρχουν ΕΜΕΝΑ μου θυμίζουν κόμματα που περιμένουν να περισυλλέξουν …διαρροές, και για να το πω ποιο χοντρά, μου θυμίζουν εκείνα τα φορτηγά με το διαφημιστικό …«Ο αχόρταγος» ή «ο Φαταούλας»!

'Ερχεται σήμερα στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ο Στάθης και μου ...σκιτσάρει την ανάρτηση. Νάναι καλά ο άνθρωπος. Θαυμάστε τον!

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Επί προσωπικού. Επιτρέψτε μου το

Απόψε έχω συναισθήματα ποικίλαχαρμολύπης κυρίως. Χαράς, διότι και ο δευτερότοκος μου γιος (ο Γιώργος) ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βρήκε μια δουλειά στο αντικείμενο στο οποίο σπούδασε (επ’ αυτού θα σας μιλήσω ιδιαίτερα) και ταυτόχρονα λύπης, διότι μας φεύγει και αυτός• ήδη ο πρωτότοκος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Και μη νομίσετε πως βρήκε ΤΗ δουλειά, ή τη δουλειά που τον εξασφαλίζει·σύμβαση για 6 μήνες, νομίζω. Όχι ότι περνάμε άσχημα μετά της φλούφλαινας αλλά όσο νάναι …μας λείπουν (ή θα μας λείψουν). Θα μου πείτε, τι είναι η Αθήνα, 3 ώρες δρόμο. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα ήθελα τα παιδιά μου να τραβήξουν το δικό τους δρόμο, κοντά ή μακριά από εμάς, εντός ή εκτός Ελλάδας. Αρκεί να είναι χαρούμενα, να έχουν υγεία καλή και να είναι ευτυχισμένα. Αυτή τη λογική την καθαρά ελληνική, ΟΛΟΙ κοντά, αν είναι δυνατό στην ίδια πολυκατοικία ή στο ίδιο …όροφο σπίτι, δεν την κατανοώ. Τέλος πάντων.
Επανέρχομαι στον δευτερότοκο. Μέτριος μαθητής, στη σκιά του μεγαλύτερου αδελφού του, με δική μας, αποκλειστικά, ευθύνη. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, που εδρεύει στη Μυτιλήνη. Επέλεξε δε την κατεύθυνση της Μουσειολογίας. Για το Τμήμα αυτό σας έχω γράψει παλαιότερα. …Εκκωφαντικός ο τίτλος, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε πως ήταν ουσιαστικά άνευ περιεχομένου σπουδών. Κάτι σαν …λίγα απ’ όλα! Τέλος πάντων, τελείωσε, εκπλήρωσε και τη στρατιωτική του θητεία (στη Μυτιλήνη και πάλιν, παρακαλώ) και μετά…. Ε, αυτό το μετά είναι που σκοτώνει. Σκοτώνει την οικογένεια, σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά. Ψάχνεσαι, ψάχνεις τις αγγελίες, ψάχνεις για διαγωνισμούς, ψάχνεις για προσλήψεις και ανακαλύπτεις ότι το πτυχίο σου, το Τμήμα από το οποίο αποφοίτησες δεν έχει …κωδικό! Αυτό έγινε και με το Γιώργο. Η κατάσταση αυτή του δημιούργησε άγχος, το δε άγχος παθολογικά προβλήματα. Τέλμα, βάλτος ΚΑΙ παθολογικά… Μια κατάσταση απελπισίας. Σε ένα κράτος το οποίο, εκ του Συντάγματος, οφείλει να σου εξασφαλίσει -εκτός των άλλων- και εργασία. Κάτι έπρεπε να κάνει. Έτρεξε το παιδί. Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Αλώνισε πολλούς χώρους -μουσεία κυρίως- άφησε εκατοντάδες βιογραφικά, έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις αλλά φευ. Έκανα και άλλα, κάποια απ’ αυτά γνωρίζουμε, κάποια άλλα όχι. Ομολογώ πως δεν κάθισε, δεν άραξε. Αλλά σίγουρος είμαι πως πέρασε πολλές δύσκολες φάσεις. Αναγνώρισε λάθη του, απελπίστηκε, απογοητεύτηκε, πληγώθηκε, αρρώστησε. Ώσπου …ένα τηλεφώνημα από τους υπεύθυνους του Μουσείου Ακρόπολης τον έφερε στην Αθήνα. Πάει για συνέντευξη και εκεί του εξομολογούνται πως θα προτιμήσουν κυρίως αρχαιολόγους. Τα πήγε πολύ καλά με τη συνέντευξη, άφησε καλές εντυπώσεις (αυτά τα είπαμε τηλεφωνικά) και τους εντυπωσίασε το βιογραφικό του. Έπιασε τόπο και η εθελοντική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Έτσι, του ζητήσανε και δεύτερη συνέντευξη την ίδια μέρα το απόγευμα. Εκεί διαφάνηκε η πρόθεσή τους. Και σήμερα, έρχεται το μοιραίο τηλεφώνημα: αύριο κατεβαίνεις Αθήνα για να εκπαιδευτείς και να αναλάβεις εργασία. Το πρόσωπο του έφεξε. "Farher, ανέβασέ μου βαλίτσες" μου λέει στο κινητό. Όταν ετοίμαζε τις βαλίτσες, κάπου σκοτείνιασε• και τα δικά μας ομοίως.

Όσοι βρεθείτε στο νέο Μουσείο Ακρόπολης, (τα εγκαίνιά του θα πραγματοποιηθούν στις 20 Ιουνίου) θα τον βρείτε στο Τμήμα πωλήσεων (ξέρετε, αναμνηστικά, δώρα, κάρτες κλπ). Πάρτε κάτι από κει, μη γκρινιάξετε, μην τα βάλετε με τους υπαλλήλους. Παιδιά δικά μας είναι, δικά σας. Πείτε τους έναν καλό λόγο. Τον έχουν ανάγκη. Κάποτε έβλεπα τους πλασιέ φαρμάκων -σήμερα ιατρικούς επισκέπτες τους λένε- να μου παίρνουν τη σειρά στα ιατρεία και εξαγριωνόμουν. Τώρα όμως τους παραχωρώ με ευχαρίστηση τη σειρά. Ο πρωτότοκός μου, ο Χρήστος, ιατρικός επισκέπτης είναι• έστω προσωρινά!

Τέσσερεις ώρα το πρωί, ο Γιώργος φεύγει για Αθήνα. Τέσσερεις και κάτι, εγώ με τη σύζυγο μένουμε και πάλιν μόνοι. C’ est la vie.


Καλή τύχη Γιώργο. Καλή τύχη Χρήστο. Καλή τύχη Χριστίνα, Ελίνα, Αλέξανδρε, Ιωάννα ... Καλή τύχη στα παιδιά μας, στα παιδιά σας.

Καλή τύχη σ’ όλα τα παιδιά του κόσμου.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

H επόμενη μέρα: κόμματα ...διαρροών

Τελείωσε το ευρω-πανηγύρι (ρε γμτ, και για τη γιουροβίζιον τα ίδια λέγαμε/νε), στείλαμε το "μήνυμα", το πήραν το "μήνυμα", μας είπαν. Τώρα πώς είναι δυνατόν, την επομένη των εκλογών, αυτοί να πήραν μήνυμα χωρίς να έχουν μπει στη διαδικασία του να αναλύσουν τα εκλογικά αποτελέσματα, μόνος ένας φακίρης έλλην πολιτικός μπορεί να το πετύχει. Γιατί, εμείς, το στείλαμε την Κυριακή και αυτοί πρόλαβαν Δευτέρα πρωί -κάποιοι και από το απόγευμα της Κυριακής- να το λάβουν; Εδώ ένα sms στέλλεις ή ένα e-mail, μην πω για επιστολή και για να φτάσει στον παραλήπτη, θέλει το χρόνο του. Αυτοί σε τι …ταχύτητες επεξεργάζονται; Τέλος πάντων. Άλλο ήθελα να πω. Επανέρχομαι… (άσε με ρε φλούφλαινα τώρα, μη μου χαλάς τον ειρμό των σκέψεών. Εσύ θα μου πεις πότε θα τελειώσω το σιδέρωμα; Όποτε θελήσω εγώ…). Πού μείναμε; Α ναι, στα αποτελέσματα.

Βλέπω τα τελικά αποτελέσματα και θέλω να καταθέσω δυο σκέψεις, που αφορούν στο Συνασπισμό/Συ.Ριζ.Α. και στο Λα.Ο.Σ. (ελπίζω να μην πικράνω τους @φίλους μου του Συνασπισμού• @φίλους από το Λα.Ο.Σ. δεν έχω. Νομίζω;)


Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το Πα.Σο.Κ., αρκετοί έβλεπαν θετικά την ύπαρξη του Συνασπισμού, μπορώ να πω πως αρκετοί ήταν φίλα διακείμενοι σ’ αυτόν ή συμπαθούντες. Όταν το Πα.Σο.Κ. είχε αρχίσει να γεύεται το μέλι και να βουτάει και τα δυο χέρια σ’ αυτό, ένας Πα.Σο.Κος ο οποίος θύμωνε για τα τεκταινόμενα, δυσφορούσε, νοιαζόταν για τη χώρα και ήθελε να τιμωρήσει τους πρασινοφρουρούς έβλεπε το Συνασπισμό (που προ αμνημονεύτων χρόνων ονομαζόταν ΚΚΕ Εσωτερικού, αν θυμάμαι καλά, αλλιώς διορθώστε με) σαν την εναλλακτική λύση. 'Ηταν κι εκείνη η πολιτική οξυδέρκεια του Α.Γ.Πανανδρέου που μόλις έβλεπε τα σκούρα, πέταγε το σύνθημα «ο λαός δε ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και να το ρεύμα από το ΚΚΕ και το Συνασπισμό προς το Πα.Σο.Κ. Άλλοτε έπιανε το κόλπο και άλλοτε όχι. Συνήθως το ΚΚΕ κρατούσε τα ποσοστά του κι έμενε ο Συνασπισμός να είναι η δεξαμενή του Πα.Σο.Κ. Με τα χρόνια, ο Συνασπισμός συρρικνώνεται, αναγκάζεται να συνασπιστεί και ιδρύεται ο Συ.Ριζ.Α. Σήμερα, αναρωτιέμαι τι ρόλο παίζει. Να περιμένει τη ψήφο διαμαρτυρίας από το ΚΚΕ αλλά κυρίως από το Πα.Σο.Κ. μπας και…. Βρίσκεται στα …δεξιά του ΚΚΕ και στα …αριστερά του Πα.Σο.Κ. προσπαθεί να καρπωθεί τους ευρισκόμενους έξω από το μαντρί.
Συνασπισμός, αριστερό κόμμα με καθαρά ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Συμμάχησε (στο Συ.Ριζ.Α.) με κόμματα πολέμιους της Ε.Ε. Το αποτέλεσμα εφάνη στην κάλπη. Διότι συνέπραξε …τυχοδιωκτικά για να …(αλήθεια, τι;) να αυξήσει τα ποσοστά του; Αν ναι, την πάτησε. Το δίδυμο Αλέκος-Αλέξης απέτυχε οικτρά. Άρα τι μένει; Ποιος ο λόγος ύπαρξής του;


Πάμε στο Λα.Ο.Σ.: μια από τα ίδια. Δεξιότερα της Ν.Δ. και αριστερά της ακροδεξιάς. Το «σώζει» -λέμε τώρα- η αυτόνομη κάθοδος της Χρυσής Αυγής και δε ξέρω ποιων άλλων ακροδεξιών, φασιστικών, ναζιστικών και βασιλοχουντικών κομματιδίων. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι το μόνο κόμμα της ήσσονος αντιπολίτευσης που κάνει αντιπολίτευση, ενίοτε και συμπολίτευση. Σκοπός τους, να συνεταιριστούν με τους άλλους …ενοίκους της πολυκατοικίας. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Το Λα.Ο.Σ έκανε το πρώτο βήμα• ανέβηκε στον 1ο όροφο. Μα και η Ν.Δ. έκανε κι αυτή ένα βήμα• κατέβηκε από το ρετιρέ. Εμείς περιμένουμε τη …μοιραία συνάντηση.


Αυτά τα δύο κόμματα, θα μπορούσαν να μην υπάρχουν (ωχ, τι ακούω από σας τώρα• αφήστε με να ...ολοκληρώσω). Υπάρχει το ΚΚΕ και το Πα.Σο.Κ. από τη μια που καλύπτουν τους Συνασπιστές και η Ν.Δ. από την άλλη -ή/και τα άλλα ακροδεξιά κόμματα- που καλύπτουν το Λα.Ο.Σ. Γιατί και που υπάρχουν ΕΜΕΝΑ μου θυμίζουν κόμματα που περιμένουν να περισυλλέξουν …διαρροές, και για να το πω ποιο χοντρά, μου θυμίζουν εκείνα τα φορτηγά με το διαφημιστικό …«Ο αχόρταγος» ή «ο Φαταούλας»!


ΥΓ.1 Οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων αυτών θάλεγα πως ενδιαφέρουν και όχι τα ίδια τα κόμματα. Τα οποία εν πολλοίς δημιουργήθηκαν μάλλον από φιλοδοξία κάποιων που απλά ήθελαν να γίνουν αρχηγοί κομμάτων. Ίδε Στεφ. Μάνος-Δράση, Παπαθεμελής-Πα.Μ.Μετ. και πολλοί άλλοι.


ΥΓ.2 Για τους Οικολόγους-Πράσινους δε λέω τίποτε ακόμη. Περιμένω ...δράση και όχι ...πράσσεινάλογα. 'Οπως επίσης και για το Κ.Κ.Ε. δε λέω κάτι. Είναι γνωστές και ξεκάθαρες οι θέσεις του και για την Ε.Ε., γι αυτό άλλωστε και τα ποσοστά του είναι περίπου σταθερά. Κάτι σαν το ...πάγιο του ΟΤΕ.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση

Μια τελευταία ματιά λίγο πριν την κάλπη. Έτσι, για να ξεκαθαρίσει η θολούρα μέσα στο μυαλό σας όσον αφορά στο πολιτικό τοπίο. Το λοιπόν, έχουμε και λέμε…

Οι σοσιαλιστές με σύμμαχο εσένα, χέρι χέρι με τους βάρβαρους, πρώτα παπαγαλίζουν και μετά σου ζητούν ανυπακοή διότι σου λένε ψέματα πως πρέπει να τους τιμωρήσεις και προσπαθούν να σε πείσουν ότι αξίζει τον κόπο να χάσεις ένα μπάνιο για να χάσουν αυτοί τον ύπνο τους, για να έχει πρώτα ο πολίτης, δηλαδή εσύ, μια δυνατή φωνή στην Ευρώπη κι έτσι να έχεις τη δυνατότητα να μάθεις για την πράσινη λύση στην Ευρώπη. Ζαβαρακατρανέμια, δλδ.

Με άλλα λόγια: Η Ν.Δ. προσπαθεί να …χάσει μέσα σε λογικά νούμερα (κάτω του 3%) για να έχει το «δικαίωμα» να επανακάμψει. Το Πα.Σο.Κ. προσπαθεί να κερδίσει για να …δικαιούται να ζητήσει τη διεξαγωγή εθνικών εκλογών. Το Κ.Κ.Ε. προσπαθεί να μη χάσει την τρίτη θέση. Ο Συ.Ριζ.Α. προσπαθεί να ανακτήσει τα …ποσοστά του από αναλήψεως Τσίπρα. Ο Λα.Ο.Σ. προσπαθεί να αυξήσει τα ποσοστά του για να …διεκδικήσει συνεργασία με τη ΝΔ. Η ΔΡΑΣΗ προσπαθεί να στείλει το Μάνο στην Ευρωβουλή. Το Πα.Μ.Μετ. του Παπαθεμελή και Ζουράρι προσπαθεί να κατοχυρώσει το όνομα «Μακεδονία» στην ευρωβουλή. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι προσπαθούν να διεισδύσουν στο πολιτικό γίγνεσθαι και μετά τα κάνουν θάλασσα….

Εγώ, τι γυρεύω με τέτοια ζέστη, πίσω από τούτη την κουρτίνα, πάνω σε τόσα ψηφοδέλτια; 'Ασε που και αυτή η απλή αναλογική πολύ με μπερδεύει! Δηλαδή θα εκλεγεί αυτός που θα ψηφίζω; Τι ανωμαλία κι αυτή.

Υπάρχει και η άλλη άποψη, αυτή του Δ. Δανίκα.

«Δεν μπερδεύω το γενικό μπάχαλο με τη δική μου συμμετοχή και ψηφοφορία. Ελάχιστα κρίνονται από αυτή την εκλογική διαδικασία. Όμως μπροστά στο τίποτα, ακόμα και τα ελάχιστα γίνονται μεγάλα και σπουδαία. Ακόμα και τώρα ισχύει η γνωστή αρχή. Ψηφίζω άρα Υπάρχω. Αλλιώτικα, τα μπάνια του λαού, κατάντια Νεοέλληνα αφασικού. Άντε και σε καλή μεριά για να μη με μουντζώνω χωρίς δικαιολογία καμιά!».

Μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις, αναρωτιέμαι: Πού φτάσαμε; Εκεί που κάποιοι άνθρωποι σε δύσκολες εποχές αγωνίζονταν για να κερδίσουν το δικαίωμα της ψήφου, φτάσαμε να το απαξιώνουμε πλήρως και το δικαίωμα να το έχουμε μετατρέψει σε αγγαρεία. Να μην μας καίγεται καρφί ποιος θα μας εκπροσωπεί. Όλα ίδια να είναι. Είτε δεξιά είτε αριστερά. Αναρωτιέμαι, τα κόμματα δεν «ταρακουνιούνται» που οι ψηφοφόροι απαξιώνουν τους πολιτικούς; Τις υπόλοιπες –πλην εκλογών- μέρες νιώθουν πως όλα είναι καλά;

Υ.Γ. Και επειδή θέλω να σε διευκολύνω να μάθεις πού ψηφίζεις, εσένα λέω τεμπέλη της τελευταίας στιγμής, κάνε κλικ στο σχετικό εικονίδιο, για να μάθεις.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Δε πάτε …. (το debate σε ελεύθερη μετάφραση)

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009: Πέντε (5) πολιτικοί αρχηγοί, έξι (6) δημοσιογράφοι, εφτά (7) κεφάλαια, τριανταπέντε (35) ερωτήσεις, τριανταπέντε (35) παράλληλοι μονόλογοι. Η τηλεμαχία μεταδόθηκε ζωντανά διακαναλικά και από το Πρίσμα+ στη νοηματική (λάθος, μέγα λάθος• στη νοηματική θάπρεπε να το μεταδώσουν διακαναλικά, γιατί όλοι τόχουμε ανάγκη). Κάθε ερώτηση θα διατυπώνεται σε 30 δευτερόλεπτα ενώ ο αρχηγός του κόμματος θα πρέπει να απαντά σε 90 δευτερόλεπτα. Ο δημοσιογράφος μπορεί να επανέλθει με μια διευκρινιστική ερώτηση έως 30 δευτερόλεπτα, με τον ερωτώμενο να έχει ένα λεπτό για να απαντήσει τη δεύτερη φορά (πλαίσια ασφυκτικά συμφωνημένα• μη ξεγελαστούν και κάνουν κανένα διάλογο και μας μπερδέψουν). Τι είναι όλα αυτά, αν μη τι άλλο γελοιότητες. 'Η μήπως το debate αλά …ελληνικά!


Ομολογώ πως δεν το παρακολούθησα (σςςςςςςς, μη μας ακούσει κανείς). Ούτε για μια στιγμή. Αφοσιώθηκα στον υπολογιστή μου, που τόσο καιρό τον είχα απαρνηθεί. Αλλά διάβασα λίγα πράγματα σχετικά. Και να τι βρήκα (συνοπτικά) σχετικά με τις …επιδόσεις των αρχηγών (με τυχαία σειρά, μπας και σας/τους μπερδέψω):

Παπαρήγα: Υπερασπίσθηκε την αποκλειστικότητα στη χρήση του όρου «σοσιαλισμός». Επίσης, ο επιτακτικός τόνος εκνευρισμένης δασκάλας, στο σημείο όπου προέτρεπε τον λαό να γίνει «απείθαρχος και ανυπάκουος» και να πραγματοποιήσει «αιφνιδιαστική αντεπίθεση». Με λίγα λόγια, θέαμα τόσο μακρινό και άσχετο με την πραγματικότητα όσο και η ανάμνηση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ...
Παπανδρέου: Διαισθανόσουν την αβεβαιότητα και τον δισταγμό σε κάθε λέξη, όταν η ερώτηση τον υποχρέωνε να αυτοσχεδιάσει, ενώ το τελευταίο δίλεπτο ήταν μια παρατακτική απαγγελία όλων των συνθημάτων που είχε εκστομίσει ως εκείνη την ώρα στην προεκλογική εκστρατεία. (Λες και άκουγες μαθητή παλαιότερης εποχής να απαγγέλει μηχανικά τις δασυνόμενες λέξεις...). 'Ηταν και αυτό το παπαγαλίστικο ύφος του…
Αλαβάνος: Επιθετικός προς τους δημοσιογράφους, διατήρησε τον εκνευρισμό και την εριστικότητά του ως και στο δίλεπτο του τέλους, κάνοντας τον τηλεθεατή να σκεφθεί ότι μάλλον τσάμπα έπεσε ο καυγάς με τον Αλέξη Τσίπρα, για την εκπροσώπηση στο δήθεν «debate»...

Καρατζαφέρης: η εμφάνιση και ο λόγος του ήταν ένας αυτοσχεδιασμός, στον οποίο αναγνώριζες ποικίλα στοιχεία: τον αμπελοφιλόσοφο του καφενείου, τον λαϊκό διαφημιστή (που εκτός από σλόγκαν γράφει και στίχους για τραγούδια...), τον καταφερτζή πλασιέ, που καμουφλάρει την απελπισία του σε τρελή χαρά, καθώς του ανοίγουν την πόρτα, γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο είναι στο επόμενο δευτερόλεπτο να του την έχουν κλείσει κατά πρόσωπο...
Καραμανλής: Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Καραμανλής, που ερμήνευσε τη μεγάλη επιτυχία του «Υπευθυνότητα», ήταν φυσικό να υπερτερεί, χάρη στην ευφράδεια και την πειστικότητα του ύφους του. Ωστόσο, αμφιβάλλω αν οι θετικές εντυπώσεις μπορούν να δελεάσουν τους αναποφάσιστους. Μετά από πέντε χρόνια στην εξουσία, ο καθένας μπορεί να μετρήσει την απόσταση που χωρίζει τους λόγους του από τα έργα του. Επομένως, όσο εμπνευσμένα και να επαναλαμβάνει το ποίημα, δεν παύει να είναι το ίδιο ποίημα. Έκλεισα την τηλεόραση και έφυγα για τη βραδινή μου έξοδο, ψιθυρίζοντας τα λόγια που δεν πρόλαβε να πει ο πρωθυπουργός. (Επειτα από τόσα χρόνια, τα έχω μάθει πια απ’ έξω...).

Από το «Καληνύχτα και καλή τύχη», του Στέφανου Kασιμάτη, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...