Ο Μαύρος Ιούλης της Κύπρου και …αυτών που ήταν ΕΚΕΙ

Αυτή την περίοδο του Ιούλη, γράφονται πολλά, διαβάζουμε πολλά, βλέπουμε πολλά∙και αναφέρομαι κυρίως στο διαδίκτυο, στο fb. Γράφονται όμως και λέγονται από ποιους; Γιατί όπως έλεγε κάποιος (τώρα κινέζος ήτανε, λατίνος ήτανε, αρχαιοέλληνας ήτανε θα σας γελάσω), «σημασία δεν έχει τι λέει ή τι γράφει κανείς αλλά ποιος το λέει και ποιος το γράφει». Πάντως ένα είναι σίγουρο, πως αυτοί που ήταν «εκεί» και που τα έζησαν κρατάνε τα στόματά τους κλειστά. Αυτοί που ήταν «εκεί» και τα έζησαν, ήταν όντως «εκεί», ήταν εντεταλμένοι να είναι «εκεί», δεν έτυχε να βρίσκονται «εκεί», δεν την …κοπάνησαν από «εκεί» και τους …τσάκωσαν αλλού. Διότι, ακόμη και σήμερα, κάποιοι είναι ακόμα «εκεί».

Αυτοί που ήταν «εκεί» δε γράφουν …τα λόγια τα μεγάλα (τα ψεύτικα πολλές φορές), δε γράφουν …απομνημονεύματα, δε δίνουν συνεντεύξεις, δε βγαίνουν στα κανάλια, δεν κάνουν ντοκιμαντέρ, δε ζητούν μνημεία και προτομές, δε γράφονται γι’ αυτούς διθύραμβοι, δεν τους λιβανίζουν, δε διεκδικούν δόξες και τιμές και στέφανα και επιδόματα και αποζημιώσεις, δε ζητούν θώκους και προεδριλίκια. Δεν… Γιατί; 

Μα γιατί πονούν, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Πονούν γι’ αυτά που είδαν αλλά και γι’ αυτά που δεν είδαν. Πονούν γι’ αυτούς που είχαν δίπλα τους και τους έχασαν. Πονούν για φίλους, συμμαθητές, συντρόφους, συμπολεμιστές που χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, εξαφανίστηκαν και ακόμη αγνοούνται. Πονούν γιατί… Και ύστερα σιωπούν. 

Σιωπούν όχι γιατί ντρέπονται ή φοβούνται ή κρύβονται ή κρύβουν. Σιωπούν γιατί σέβονται αυτούς που χάθηκαν. Σιωπούν όχι …ενός λεπτού σιγή αλλά μυριάδων λεπτών σιγή. Σιωπούν εις ανάμνησιν αλλά και εις μνήμην.  

Σιωπούν αλλά κυρίως ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ!